Útvarpstíðindi - 26.01.1948, Síða 19

ÚTVARPSTÍÐINDI
43
„Það held ég ekki. Hann varð eitthvað
svo myrkur til augnanna, þegar hann
leit til barnanna. En því tók ég eftir,
að Bjarghildur hreyfst af mælsku Þor-
gíms. Ja, ég skal segja ykkur að ég er
búinn að byrja þrisvar á sögu um þetta
heimili. Það er áreiðanlega efni í góða
sögu, bara ef maður ... “
„Já, bara ef maður“. Enn er hæðnis-
tónninn í rómi Haralds. „Þú ert víst bú-
inn að byrja á þeim nokkrum, svona
þrjú, fjögur blöð hver saga“.
„Bíddu alveg rólegur, kunningi“, það
er dálítil þykkja í rómi Stígs. „Sjálfur
hefur þú víst sagt mér tuttugu sinum
efnið í sömu sögunni, sem þú ert ekki
enn farinn að skrifa og skrifar víst
aldrei".
Haraldur hlær kokhlátri, en ekki með
brjóstinu, og hláturinn nær ekki að
breyta svipnum: „Við bíðum og sjáum
hvað setur, góði“.
„Það er betra að yrkja kvæði“, segir
Friðrik hugsi. „Nú er sólarlagið búið —
og allt orðið nótt. Esjan hefur breytt
um lit og jökullinn er horfinn í himinn-
inn“.
„Jæja“, segi Haraldur og vill á fram-
hald.
„Já“. Stígur gýtur augunum til Har-
aldar. „Þú ert alltaf með einhverja hel-
vítis illgirni. — Jæja. Það var köttur
hjá þeim. Elzta barnið, drengur með
brún ellileg augu og sterka drætti við
munnvikin, fór með köttinn að elda-
inni og setti hann á hana sjóðandi heita.
Kötturinn hentist burtu, skaðbrenndur
á löppunum, sem von var, en drengur-
ínn hló. Hann stóð berfættur á blautu
og hrímuðu gólfinu og sagði hlæjandi,
og það var undarleg grimmd í þessari
barnsrödd:
„Á, varð þér of heitt? Ornaði ég þér
of vel?“
Ég horfði á þennan kjallarason. Hann
var fölur og renglulegur, hálsinn mjór
og strengdur, eins og í ekka, sinarnar
skáru út í hörundið, og það sáust bláar
æðar. En augun skutu neistum ... “
„Bölvað óhræsið", segir Haraldur.
„Honum var svo kalt sjálfum, hugsa
ég“, svarar Friðrik. „Mér er farið að
kólna. Ég er líka blautur í fæturna,
geng næstum á berum mér ...“
„Þegar ég fór heim um kvöldið, lang-
aði mig helzt til að brjóta hvern einasta
búðarglugga, sem ég fór framhjá. Þeir
voru allir uppljómaðir og fullir af alls
konar bölvuðu skrani. Svo fréttum við
nokkru seinna í Skugga-kaffi, að Þor-
grímur Væri orðinn veikur. Það var sagt,
að hann væri voðalega -veikur. Við Frissi
fórum heim til hans. Hann vildi ekki
leita til bæjarins. Læknirinn var þar,
þegar við komum og hann sagði að hann
væri með lungnabólgu. Þorgrímur harð-
neitaði að leitað væri til bæjarins. Hann
byltist í fletinu og svitinn perlaðist á
enni hans. Brjóstið gekk upp og niður.
„Hann hefur það ekki af, ef hann á að
liggja hér“, sagði læknirinn.
„Ég verð hér og fer ekki neitt“, sagði
Þorgrímur. Hann bölvaði og svo beit
hann í koddann.
Frissi steinþagði, horfði allt í kring-
um sig.
Þegar við komum út, sagði hann við
mig: „Ég skal segja þér, að ég hef
geymt nokkrar krónur og ætlaði að nota
þær til þess að kaupa mér galla ef ég
réðist á skip aftur. Heldurðu að Þor-
grímur myndi þiggja þær, ef ég biðist
til að lána honum þær?“
Svo fórum við inn — og það gekk,
eftir dálítið stríð.
Og svo var Þorgrímur fluttur á Landa-
kot.
Þá voru engar tryggingar og engin
sjúkrasamlög, bara talaö um það og rif-
ist um það, eins og nú. Svo liðu tveir
dagar. Þá var afmæli félagsins. Við sát-
um saman við langborð og sungum:
„Ein ráði alþýðan“, þá bánnsettu vit-
leysu. Og þá datt mér í hug að heim-
sækja Þorgrím. Ég fór upp á spítala.
Ég gekk að rúminu hans. Mér var sagt,
að ég mætti ekki dvelja lengi. — Þor-
grímur lá á bakið. Veggirnir í stofunni
voru bláir, en loftið hvítt og hreint. —
Hann starði upp í loftið. Þegar ég heils-