Bankablaðið - 01.06.1953, Blaðsíða 23

Og eitt sinn, þegar indæll blundur
á Adam seig í djúpri ró,
þá risti guð hans síðu’ í sundur,
að sæi’ hann hvað í manni bjó.
Hann leit á hjarta hans og nýru
og hitt og annað mikilsvert;
hann mældi gall- og magasýru:
Af mestu prýði allt var gert!
En þegar átti’ að sauma saman
og setja þetta allt í lag,
þá tók nú fyrst að grána gaman;
hann glímdi við það heilan dag.
Og ofaukið varð einu rifi,
þá allt var hitt í skorður sett:
„Svo sannarlega sem ég lifi,“
þá sagði drottinn, „allt er rétt.“
„Því þó að rifið afgangs yrði,
má alltaf gera mat úr því,
sem mætti verða mikils virði
og manni hverjum fengur í.“
Hann rifið tók og sagði svona:
„Já, sífellt geri’ ég eitthvað nýtt!
Nú vil ég að þú verðir kona,
sem veröldina fái prýtt.“
Og það var ráð í tíma tekið.
Hann talaði, og svo það varð,
og Adam fékk á fætur rekið;
svo fór hann með hann út í garð.
Og sjá, — þar stóð hans brúður bjarta,
svo blíð og göfug, prúð og lirein.
Hann elskaði’ hana’ af öllu hjarta,
sem ætti’ hann sérhvert hennar bein.
BANKABLAÐIÐ