Bankablaðið - 01.12.1976, Síða 22

þar sem hann hafði áður unnið um tíma meðan
hann var við framhaldsnám. Haustið 1963 hóf
Kristinn störf hjá Alþjóðagjaldeyrissjóðnum í
Washington og starfaði þar til ársins 1969, er
hann réðst aftur til starfa hjá Seðlabanka ís-
lands og tók þá við starfi hagfræðings bank-
ans og forstöðumanns hagfræðideildar. Var
Kristinn vel undir það starf búinn bæði að
menntun og starfsreynslu, enda reyndist hann
afburða starfsmaður, sem naut vaxandi álits
og viðurkenningar allra þeirra sem með honum
störfuðu. Starf hans útheimti oft langan og
erfiðan vinnudag, en aldrei skoraðist hann und-
an vinnuálagi.
Ég kynntist Kristni fyrst þegar hann kom til
starfa í hagfræðideild Seðlabankans á miðju
sumri 1960. Urðum við þá strax nánir vinnu-
félagar og vorum það ætíð síðan allan starfsferil
Kristins í Seðlabankanum. Á ég margar ljúfar
endurminningar um samstarf okkar og dreng-
lynda vináttu Kristins, sem engan skugga bar
á allt frá fyrstu kynnum. Ég tel mig því geta
fullyrt, að stofnunin, sem hann helgaði starfs-
krafta sína hefur misst mikinn hæfileikamann,
sem jafnframt var mikill mannkostamaður. Við
fráfall slíks manns á besta starfsaldri, sem
vafalaust hefði átt eftir að eiga góðan hlut að
farsælli lausn margra vandamála, er þjóðin í
heild fátækari eftir.
Á árunum, sem Kristinn starfaði hjá Alþjóða-
gjaldeyrissjóðnum kynntist hann eftirlifandi
konu sinni, önnu Lorange, en þau gengu í
hjónaband 1966. Þau hjónin eignuðust þrjú
börn, og var yngsta barn þeirra aðeins mánaðar-
gamalt, þegar faðir þess féll frá. Þar sem ann-
ars staðar átti Kristinn mikið starf óunnið, svo
annt sem honum var um velferð fjölskyldu
sinnar. Áður en Kristinn kvæntist eignaðist
hann son, Bernódus, sem fæddur er 1963.
Ég lýk þessum fáu orðum með þökk til
hins látna fyrir einlæga vináttu og fjölskyldu
hans og öðrum ástvinum votta ég djúpa samúð.
Ólafur Tómasson.
Svavar Markússon,
aðstoðarbankast jóri
Sagt hefur verið, að þeir, sem berjast saman
á vígvelli, tengist traustum böndum, en miklu
nánari tengsl takist þó með þeim mönnum er
vinna langtímum að sömu verkum. Þetta mun
margur hafa reynt og geta tekið undir þótt
ekki sé einhlítt fremur en annað, sem rætur
á í mannlegum tilfinningum. Samverkamenn
og aðrir förunautar eru hver öðrum ólíkir og
á langri leið verða sumir manni leiðir og hverfa
sýnum. Svipir annarra verða hugstæðir, taka á
sig geðfellda mynd og kærkomna til upprifj-
unar og samneytis.
En slíkar myndir eru oftast hálfkaraðar í
hugskoti manna uns til þeirra tíðinda dregur á
vegi samferðamannsins, að hann er burt kall-
aður af þessum heimi. Þá fyrst taka þær á sig
skýrt og fullmótað form, þá tregablöndnu end-
urminningu, sem við varir. Þess er að vænta
þegar líður að ljósaskiptum í lífi manna hér,
20 BANKABLAÐIÐ