Musica - 01.03.1949, Síða 12

væri orðinn vondur og ég held píanóleikarinn líka.
A seinni hljómleiknum voru háðir eins og nýir menn
Lansky-Otto öruggur og Stravinsky eins og bruni,
stundum eins og lítið ljós og stundum eins og bál
fullt af kyngi.
Arthur Honegger var næstur með sónatínu fyrir
klarinett og píanó. Var hún vel flutt og skilmerkilega
af Agli Jónssyni og Róbert Abraham. Var eftirtektar-
vert hve Róbert Abraham sýndi mikla alúð, og loka-
kaflinn, Vif et rythmique, átti líf sitt í höndum hans.
Þessi kafli var að sögn þularins, Bjarna Guðmunds-
sonar skopstæling af jaz/.i, sem hann kallaði mjúsik-
leysu nútímans. Kaflinn orkaði líka sem grín. En
hver gerði grín að hverjum? Honegger að jazzinum?
Jazzinn að Bjarna Guðmundssyni? Ha?
Annars má búast við að jazzvinir haldi því fram
að sú músik, sem þarna var skopstæld eigi ekkert
skylt við jazz. Enda mun það mál sannast að fáir
vita hvað jazz er og er sú ályktun dregin af þeim
fjölda skýringa, sem gefinn er á þessu fyrirbrygði.
Verkið í heild, sem á sínum tíma kallaðist ,atonalt“
verk, vakti a. m. k. einn mann til umhugsunar um
það hvort reglur í músik eigi við nema skapa eigi
tilsvarandi tegund eða stíl.
Þá var Paul Hindemith með 3 enzk sönglög flutt
af Svanhvít Egilsdóttir og Róbert Abraham. Birtist
tónskáldið þarna í skæru ljósi ljóðrænnar túlkunar á
viðhorfi hins listræna anda til tilverunnar. Laglínan
fjölbreytt og sérkennileg, en undirleikurinn logandi
heitur.
Nokkuð virtist söngurinn söngkonunni erfiður, en
þá fór allt vel, og undirleikur Róberts Abrahams var
örugglega hnitmiðaður.
Síðastur á efnisskránni var svo Jón Nordal, enda
yngstur og innlendur. Naut hann sín furðulega í
fylgd þessara stórmenna. Við megum sannarlega
vænta mikils af þessum unga manni haldi hann áfram
veginn og þroskist er aldur færist yfir. Tríó hans, sem
þeir fluttu Andrés Kolbeinsson, (flautu) Egill Jóns
son klarinett) og Wilhelm Lansky-Otto (horn), mjög
ánægjulega,, er að verða nokkuð þekkt hér i bæ,
þar sem það hefur verið flutt nokkrum sinnum og
a. m. k. tvisvar í útvarpinu. Enda vex það við
kynningu.
Hljómleika þessa er vert að þakka. Þeir voru Kamm-
ermúsikklúbbnum til sóma. Aðsókn að fyrri hljóm-
leiknum var mjög slæm, enn á þeim seinni var
fullt hús, og er það leitt dæmi um hvernig við
Reykvikingar sækjum ekki hljómleika fyrr en búið
er að segja okkur að það sé fínt, að fara.
Nafnið á „klúbbnum" er mjög leiðinlegt og værf
málhreinsun að, ef því væri breytt til bóta.
Karl Sigurðsson.
4. tónleikar Tónlistarfélagsins
I:iðlutónleí\ar Björns Olafssonar í desemher 1948
með aðstoð Arna Kristjánssonar.
Efnisskrá:
Francesco Geminiani: Siciliana.
Vivaldi-Busch: Svíta í A-Dúr.
Preludio-Cappricco-Resitativo-Allegro.
F. M. Veracini: Largo.
Warlock-Szigeti: Pavan.
J. S. Bach: Sónata í C-Dúr fyrir einleiksfirðlu.
Adagio-Fuga-Largo-Allegro assai.
W. A. Mozart: Fiðlukonsert í A-Dúr.
Allegro aperto-Adagio-Tempo di Menuetto.
Eins og má af efniskránni valdi Björn að þessu
sinni eitt af alerfiðustu viðfangsefnum sem samin
hafa verið fyrir fiðluna enn það var einleikssónata
Bachs í C-Dúr. Fátt sýnir betur enn þessi sónata
hve Bach hefir þrautþekkt fiðluna og má segja að
hann láti ekki neina af möguleikum hennar ónotaða.
Ekkert tónverk synir betur hve mikið hljóðfæri
fiðlan er enn sónata Bac'hs. Meðferð Björs á són-
ötuni var með afbrigðum.
Yfirleit voru hljómleikarnir sem heild einhverjir
þeir beztu fiðluhljómleikar sem heyrst hafa hérlendis
og er ánægjulegt að vita, að við íslendingar höfum
völ á öðrum eins fiðluleikara og Björn er. Þó er altaf
eins og eithvað vanti á slíkum einleikshljómleikum
þar sem aðeins er píanó til aðstoðar, og óneitanlega
er tilhlökkunarefni að fá tækifæri til að heyra Björn
leika einleik með sinfóníuhljómsveitinni.
Arni Kristjánsson aðstoðaði Björn með sóma, enn
var þó stundum um of hlédrægur. J. K.
12 MUSICA