Útvarpstíðindi - 16.02.1948, Qupperneq 14

62
ÚT V ARPSTÍÐINDI
„Ja, það er nú kannske of mikið sagt.
En honum fannst, að hann væri að
svíkja, ef hann væri og eins ef hann
færi. Hann var alveg friðlaus. Hann fór
um borð í hvert skip, sem hingað kom
— og svo endaði það svona. Hann réði
sig í skyndi á Hamar og fór“.
„Og hvað sagði Bjarghildur?"
„Ég veit það ekki. Hann vildi ekki
láta mig koma inn með sér. Svo kom
hann út og flýtti sér. Ilann fór um borð,
og við veifuðum honum hérna af hausn-
um. Hamar er horfinn út í nóttina ...
Hann er farinn. Þú sagðir áðan, Friðrik,
hvort við mundum nokkru sinni sjá
hann aftur. Ég efast um það. Frissi er
farfugl á sífelldu flugi, stefnulaust og
stjórnlaust. Hann hefur alheimssál. —
Hann er ekki bundinn við neitt. Hann
finnur til með hverju einu, sem hann
mætir, finnur gleði í hverju augnabliki.
Það var gott að hann fékk að sigla síð-
ustu ferðina sína héðan út í sólarlagið
við Reykjavík".
„Við höfum kvatt gamlan vin“, held-
ur Stígur áfram, „einn af mörgum. En
nógir eru eftir. Ef til vill kemur hann
aftur, ef til vill kemur hann ekki. En
það er sama. Finnst ykkur ekki, að hann
sé efni í heila sögu?“
„Ja, það er hægt að yrkja heilt kvæði
um hann“, segir Friðrik.
„Það væri að minnsta kosti ekki hægt
að skrifa um hann hetjusögu“, segir
Haraldur, og hlær köldum hlátri.
Nóttin er mild og kyrr. Reykjavík
sefur, en þeir húka þarna óvissir, því
að kulur frá sjónum gerir þá óróa. Eng-
inn þeirra er vel búinn og allir eru þeir
með gatslitna skó. Þeir eru ungir og
draumlyndir, misjafnlega harðir í við-
skiptum sínum við önn hvers dags. Har-
aldur hneppir áð sér jakkanum, hnikkl-
ar brúnirnar, horfir beint í bláar, þykk-
ar öldurnar, sem eru eins og bylgjandi
þungt silki í logninu, Friðrik snýtir
þurfu og hóstar. Hann horfir upp á Esj-
una. Stígur er staðinn upp. Hann grípur
enn undir yl sér. Svo hengir hann sjálf-
an sig í handarkrika á eina rimina í
grindinni og lítur upp til dökkrar borg-
arinnar:
„Hún er sofnuð, steinsofnuð. Svona
væri hægur vandi að sigra hana“.
„Það er að fjara út. Sjáið hvernig
ruslið streymir út um kjaftinn". Frið-
rik bendir í strauminn milli hafnarhaus-
anna: „Allt fer út. Skyldi það koma inn
aftur með flóðinu?"
Stígur segir: „Helviti er að hafa ekki
grjót".
Þarna siglir ruslið út um hafnarkjaft-
inn. Tómar flöskur með tappa í morra
í hálfu kafi, kassar sigla sinn sjó, poka-
druslur líða áfram. Þarna er eitt gúmmí-
stígvél ,appelsínuskrælingur. Þarna er
jakki, einhver hefur tapað honum þarna,
sko þarna er hattur á hvolfi. Svo kem-
ur urmull af spítum .. .
„Helvíti er að hafa ekki grjót“. Stígur
hleypur upp garðinn og kemur að vörmu
spori aftur með fullar lúkur af stein-
völum. Hann skiptir þeim milli félag-
anna.
Og svo kasta þeir, reyna að hitta
flöskurnar, brjóta þær og sökkva þeim.
Þeir kasta allir af ofurkappi. Þegar þeir
eru búnir með steinvölurnar, segir Stíg-
ur:
„Það er komin mið nótt. Eigum við
ekki að halda heim?“
Þeir snúa til borgarinnar. Garðurinn
er mjór og þeir ganga ekki samhliða.
Stígur fer fyrstur, hraðstígur en skref-
stuttur og iðar allur. Hann er háleitur
og reigir sig við hvert spor. Stundum
staðnæmist hann og snýr sér við og tal-
ar við félagana, hann hlær hvellt og
hátt. Gamanmál. Og svo baðar hann
höndunum, bendir í austur:
„Bráðum roðar hún fjöllin. Það er
ómögulegt að fara að sofa. Hvers vegna
líka að fara að sofa?“
Haraldur Guðmannsson er mikill á
velli og tígulegur. Persónuleiki hans er
sterkur, en óþjáll. Hann ber allan við
sjóinn. Aðra hendi hefur hann í jakka-
vasa en hinni sveiflar hann hægt og ör-
uggt við fótatakið. Ifann er hárviss, þó
að garöurinn sé votur af dögg og dálit-