Morgunblaðið - 14.12.2008, Side 47

Minningar 47
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 14. DESEMBER 2008
Kær vinkona og
samstarfskona er látin
eftir hetjulega baráttu
við illvígan sjúkdóm.
Kynni okkar Guðlaugar hófust
þegar ég leysti hana af í starfi við
bókhald hjá Samvinnuferðum-Land-
sýn á meðan hún þurfti að leggjast á
sjúkrahús vegna veikinda sem urðu
upphafið að þeim sjúkdómi sem varð
henni að aldurtila. Skömmu seinna
var ég ráðin til starfa hjá SL og unn-
um við Guðlaug náið saman um tutt-
ugu ára skeið eða fram til þess tíma
að ferðaskrifstofan hætti starfsemi.
Starfsandi hjá SL var einstaklega
léttur og skemmtilegur og má segja
að starfsfólkið hafi verið eins og ein
samheldin fjölskylda. Við svo nána
samvinnu kynnist maður fólki betur
en ella og deilir með því gleði og
sorgum.
Guðlaug var ríkulega gædd öllum
mannkostum sem góða konu mega
prýða. Hún var glæsileg og fríð,
skarpgreind, hafði ákveðnar skoðan-
ir á mönnum og málefnum og var
ófeimin að láta þær í ljós.
Með hreinskilni sinni virtist hún
stundum geta verið hrjúf á yfirborð-
inu en undir niðri sló hlýtt og við-
kvæmt hjarta. Hún var vinnusöm
með afbrigðum, sló aldrei slöku við
og samviskusamari manneskju tel ég
mig ekki hafa kynnst.
Guðlaug og Sveinbjörn voru ein-
staklega samrýnd hjón og tóku sam-
eiginlega á vandamálum sem á veg-
inum urðu. Kom það ekki síst fram
við þann mikla harm sem að þeim
hjónum var kveðinn þegar einkadótt-
ir þeirra sem hafði nýlokið námi og
var nýgift með lítið barn veiktist al-
varlega og lést eftir mjög erfið veik-
indi. Er ekki hægt annað en að dást
að sálarstyrk þeirra hjóna á þeim
erfiða tíma.
Í annasömu starfi Sveinbjörns við
Háskóla Íslands og ekki síst á þeim
tíma sem hann gegndi starfi rektors
háskólans var Guðlaug stoð hans og
Guðlaug Einarsdóttir
✝ Guðlaug Ein-arsdóttir fæddist í
Reykjavík 7. janúar
1936. Hún lést á líkn-
ardeild Landspítalans
í Kópavogi föstudag-
inn 28. nóvember síð-
astliðinn og var jarð-
sungin frá
Grafarvogskirkju 10.
desember.
stytta án þess að það á
nokkurn hátt kæmi
niður á starfi hennar.
Heimili þeirra í Kópa-
vogi er mjög fallegt og
hlýlegt og bar smekk-
vísi og listfengi Guð-
laugar fagurt vitni.
Þegar þau hjónin
festu kaup á sumarbú-
stað í Úthlíð varð sá
staður athvarf þeirra í
öllum frístundum og
undu þau sér hvergi
betur en þar í faðmi
náttúrunnar við fugla-
söng og bjarkarilm.
Það er ótal margs að minnast og
yrði allt of langt mál ef telja ætti upp
allar þær góðu minningar um
skemmtilegar samverustundir sem
við hjónin áttum með Guðlaugu og
Sveinbirni en fyrir þær verður seint
fullþakkað.
Segja má að þáttaskil hafi orðið
varðandi sjúkdóm Guðlaugar þegar
hann tók sig upp af fullum þunga fyr-
ir um það bil þremur árum og hún
fékk þann úrskurð að væntanlega
ætti hún einungis fáa mánuði ólifað.
Var það aðdáunarvert af hve miklu
æðruleysi og styrkleika hún tók
þessum skapadómi, en hann varð til
þess að hún ákvað loks að hætta
störfum sem hún gegndi í Norræna
húsinu. Sem betur fór gætti þarna of
mikillar svartsýni lækna þar sem
hún náði á ný talsverðum bata eftir
að hafa gengið í gegnum erfiðar
lyfjameðferðir. Þann tíma sen nú
gafst nýttu þau hjónin til að ferðast
og var það Guðlaugu mikil upplyft-
ing.
Við hjónin vottum Sveinbirni og
öllum aðstandendum okkar innileg-
ustu samúð.
Helga Halldórsdóttir.
Árin líða skjótt og okkur spila-
félögunum finnst ekki langt síðan við
komum í fyrstu heimsókn til mynd-
arhjónanna Guðlaugar og Svein-
björns þótt langt sé um liðið. Gjarnan
tengdust heimsóknirnar spilakvöld-
um en við félagar höfum í marga ára-
tugi skipst á að halda bridgekvöld.
Oftar en ekki komum við á heimili
þessara samstilltu hjóna og alltaf
vorum við velkomnir og veitingarnar
hjá Laulau einstakar.
Laulau greindist með krabbamein
fyrir tæpum 30 árum, en fékk sæmi-
legan bata þar til veikindin tóku sig
upp á árinu 2004. Guðlaug tók þess-
um alvarlegu tíðindum með miklu
jafnaðargeði og við héldum áfram að
koma á þeirra góða heimili og alltaf
tók Laulau okkur jafnvel. Dáðumst
við oft að dugnaði hennar og bjart-
sýni í glímunni við þennan erfiða
sjúkdóm.
Spilafélagarnir og makar fóru ár-
lega í helgarferðir út á land og í ágúst
sl. varð Snæfellsnes fyrir valinu. Var
þetta frábær ferð enda ekið fyrir
Jökulinn sem skartaði sínu fegursta
og Sveinbjörn fræddi okkur um jarð-
fræðina. Laulau var kát og naut nátt-
úrufegurðarinnar í góðra vina hópi.
Við sendum Sveinbirni og fjölskyldu
hans samúðarkveðjur og þökkum
margar ánægjulegar samverustund-
ir.
F.h. bridgeklúbbsins og maka
Ólafur Gíslason.
Sorgarskuggi og saknaðar hvílir
yfir okkur vinum Guðlaugar Einars-
dóttur. Það var þungt áfall fyrir okk-
ur þegar Laulau féll frá eftir margra
ára mjög erfið veikindi. Ekki svo að
skilja að henni hafi fundist þau erfið,
miklu heldur fannst okkur það. Hún
var svo sterk og hún var harðákveðin
í því að lifa lífinu lifandi til hinstu
stundar. Á þessari stundu eru okkur
hjónum efst í huga öll þau yndislegu
ferðalög sem við áttum með Svein-
birni og Laulau, Sveinjörn var mað-
urinn sem allt vissi og við hin nutum.
Laulau var þó ekki alltaf sátt við
visku alheimsins og átti það til að
mótmæla, bæði hinu andlega atgervi
og trúarbrögðunum. Á þessari eig-
ingirninnar öld var Laulau óvenju
óeigingjörn og ósérhlífin. Hún helg-
aði sig fjölskyldu sinni og fórnaði
henni lífi og kröftum. Þótt hún gæti
verið hvöss í orðum, ef henni þótti
þess þurfa, var nærgætni hennar í
ætt við sólarylinn, sem allt vermir.
Við hjónin þökkum almættinu fyr-
ir það, að við fengum að vera sam-
ferða þeim yndislegu hjónum, Svein-
birni og Laulau. Við vottum
Sveinbirni, Einari, Birni Má, tengda-
börnum og barnabörnum samúð okk-
ar á þessari stundu.
Emilía Jónsdóttir og Karl Ragn-
ars.
Í dag er kær vinkona okkar og
samferðakona Guðlaug Einarsdóttir
lögð til hinstu hvílu og héðan í frá lifir
og merlar minningin ein. Á kveðju-
stund hrannast fram í hugskot okkar
myndir og minningabrot frá liðnum
samverustundum, sumar löngu liðn-
ar við margvíslegar aðstæður og
víðsvegar, birtast og rifjast upp. At-
vik sem voru svo einkennandi fyrir
þá sterku nærveru sem Guðlaugu
var svo eiginleg og gerði hverja sam-
verustund með henni og Sveinbirni
að sérstökum viðburði sem lifir í hug-
um okkar.
Eitt af því sem við áttum í sameig-
inlegum sjóði var að fara reglulega í
ferðalög til að kynnast landinu okkar
fagra og ferðast um svæði sem ein-
hverju okkar voru áður ókunn. Í
þessum ferðum var margt skrafað og
ýmislegt tekið sér fyrir hendur sem
helgaðist af stundinni og staðnum.
Þannig áttum við saman margar
ógleymanlegar stundir, upplifðum
náttúru landsins og höfðum sam-
skipti við fólk á heimavettvangi víðs-
vegar um land. Guðlaug var eins og
sjálfkjörin til að veita þessum sam-
verustundum eins konar forsjá með
hugmyndauðgi sinni og eðlislægri
ósérhlífni. Hún var ávallt tilbúin að
vera samferðafólki og vinum stoð og
glæða tilveruna lífi og ljósi. Raunsæi
hennar og skarpskyggni gerði það að
verkum að hún tók ekkert sem gefið
en á sama hátt var hún æðrulaus
gagnvart því sem ekki varð um þok-
að. Þannig þróaðist samvera okkar í
áralanga vináttu sem hvergi bar
skugga á. Það var ekki aðeins í okkar
samveru sem þessar eigindir Guð-
laugar komu svo skýrt fram. Þannig
tókst hún á við lífið og oftar en ekki
var það ofar skilningi hvernig hún
tókst á við þau erfiðu veikindi sem
hrjáðu hana um langt skeið.
Guðlaug átti yndislegan lífsföru-
naut og fyrir okkur voru þau Svein-
björn eitt í öllu því sem þau tóku sér
fyrir hendur í smáu og stóru. Sam-
hent í öllu, gleði og sorgum og sífellt
gefandi af sér og miðlandi til þeirra
sem áttu samleið á vegferð lífsins.
Sannir vinir. Síðasta skiptið sem við
hittumst fyrir fáeinum vikum var
okkur öllum ljóst að hinn illvígi sjúk-
dómur hafði náð yfirhöndinni, þrek
og máttur þverrandi en andinn óbug-
aður og við ræddum um komandi við-
burði eins og svo oft áður. Okkur
auðnaðist ekki að lifa þá saman.
Nú er kallið komið og við kveðjum
hinstu kveðju hetju sem gefið hefur
okkur svo margt gegnum áralanga
vináttu. Handan móðunnar miklu,
víddir hins eilífa lífs og eftir lifa
minningarnar og ylja. Megi algóður
Guð vera Sveinbirni, fjölskyldunni
og ástvinum stoð á sorgarstundu.
Blessuð sé minning Guðlaugar Ein-
arsdóttur.
Steinunn, Magnús og fjölskylda,
Hvanneyri.
Ég lít með trega á laufin falla.
Ég heyri álengdar haustið kalla:
Morgunhéla, myrkar nætur,
höfgur ekki þá himinn grætur.
En lífsins hringrás er líka skýr,
það alheimslögmál í öllu býr:
Fyrst haust, þá vetur með héluspor,
en eftir vetri er aftur vor.
(Þuríður J. Kristjánsdóttir.)
Það var líka vor þegar ég sá þig
fyrst, Laulau mín. Alla vega í minn-
ingunni. Árið 1970 vorum við hjónin
að mála íbúð sem við höfðum fest
kaup á í Blöndubakka í Breiðholti. Þá
sjáum við konu og mann, með lítinn
strákhnokka, koma labbandi. Stein-
grímur segir þá: „Þetta eru Svein-
björn og Laulau“ sem hann þekkti
frá því að hafa verið í námi í Þýska-
landi og Sveinbjörn þá að klára sitt
nám þar. Við áttum síðar eftir að um-
gangast þessi heiðurshjón mikið alla
tíð.
Við Laulau vorum þá í þeim fá-
menna hópi kvenna sem var heima-
vinnandi. Við vorum nánast daglega í
sambandi. Við saumuðum á börnin,
bökuðum á föstudögum og gerðum
helgarþrif og innkaup. Á fallegum
dögum útbjuggum við gjarnan nesti
og fórum með börnin niður að Elliða-
ám og spjölluðum, t.d. um hvernig
við vildum hafa þetta eða hitt. Já,
gólfin hjá henni voru græn en grá hjá
okkur. Þetta man ég núna. Því dag-
inn áður en hún kvaddi og ég sat hjá
henni sárþjáðri, áttum við góða
stund einar saman og Laulau brosti
og sagði „manstu enn litinn á gólf-
unum okkar“.
Við fórum nokkrum sinnum um
hvítasunnu í Húsafell með börnin og
leigðum svokallaða A-bústaði. Þar
áttum við ógleymanlegar stundir.
Fórum í stuttar ferðir, á hestbak,
vorum í sundi og lékum við börnin á
daginn en þegar þau voru sofnuð fór-
um við að spila. Við áttum margar
góðar stundir á Blöndubakkaárun-
um. Síðan kom að því að við fjölskyld-
an fluttum á Selfoss vegna vinnu
Steingríms. Mikið saknaði ég Lau-
lauar þá, ekki hægt að skreppa í
morgunkaffi og spjall. Svo kom að
því að þau fluttu í Kópavoginn. Lau-
lau sagði: „Við urðum að flytja af því
að þið fóruð.“ En vináttan flutti ekki.
Þrátt fyrir öll þau áföll og missi sem
þau urðu fyrir kom það ekki niður á
vináttu okkar, það er ótrúlegt hvað
lagt er á eina fjölskyldu. En hún vin-
kona mín gat sem betur fer talað um
hlutina eins og þeir voru. Hún átti
góðan mann sem stóð eins og klettur
við hlið hennar gegnum lífið. Hún var
ótrúlega sterk og ætlaði ekki að láta
undan, þó að hún gerði sér fulla grein
fyrir að hverju stefndi. Það var henni
mikið gleðiefni að fá þau Einar og
Guðrúnu heim með börnin og gat hún
þá notið litla sonarsonar síns. En
sem betur fer átti hún, og þau Svein-
björn, mörg góð ár með dótturdóttur
sinni, Birnu. En þessi jólin gera þær
víst ekki jólakortin saman. Við Stein-
grímur viljum þakka þeim hjónum
tryggðina og vináttuna og ekki hvað
síst eftir áfall Steingríms. Fáir komu
jafn oft í heimsókn.
Kæri Sveinbjörn, Einar og fjöl-
skylda, Björn Már, Birna og aðrir að-
standendur, tíminn sem í hönd fer er
mörgum erfiður. En við biðjum þess
að ljósanna hátíð vermi hjarta ykkar
og gefi ykkur öllum styrk og þrek
með hækkandi sól. Því eftir vetri er
aftur vor.
Jóhanna og Steingrímur.
Í dag kveð ég með söknuði mág-
konu mína í rúm tuttugu ár, hana
Laulau. Þó ljóst væri að hverju
stefndi er það mjög sárt að standa
frammi fyrir því að Laulau sé farin
og bjarta brosið hennar og skörpu at-
hugasemdirnar munu ekki verða á
vegi mínum framar – eða a.m.k. ekki
í bráð. Við kynntumst fyrir um 45 ár-
um, þegar ég kom inn í fjölskyldu
Sveinbjörns, manns hennar. Svein-
björn hefur ætíð verið höfuð ættar-
innar sem við hin höfum leitað til með
ráð og leiðsögn. Laulau hefur ávallt
tekið því með þolinmæði og yfirveg-
un hve mikinn tíma sem það hefur oft
tekið og jafnvel gefið nokkur eigin
ráð og gullmola þegar við hefur átt.
Þótt formlegum fjölskyldutengslum
okkar lyki hélst ávallt vinskapur milli
okkar Laulauar og hafa þau Svein-
björn sýnt mér og fjölskyldu minni
góða vináttu alla tíð.
Laulau var mjög vel gefin og flug-
greind og hefði án efa náð langt á
hverju því sviði sem hún hefði lagt
fyrir sig. Hún helgaði sig þó börnum
og heimili framan af eins og siður var
á þeim tíma. Það kom þó fram í sam-
tölum okkar að hún hefði gjarnan
viljað fara í langskólanám, en taldi að
það væri ekki framkvæmanlegt á
þeim tíma að leggja í slíkt með ungt
barn. Frá okkar fyrstu kynnum dáð-
ist ég að glæsileika Laulauar og góð-
um smekk. Hún lagði ávallt mikla
umhyggju og natni í öll sín verk. Þær
tækifærisgjafir sem hún valdi fyrir
börnin mín voru yfirleitt meðal
þeirra sem voru vinsælastar, enda
valdar af mikilli kostgæfni og um-
hugsun. Þrátt fyrir að hafa fengið
meira en sinn skammt af erfiðleikum
og sjúkdómum var Laulau allajafna
hress og kát og talaði um alla hluti af
hreinskilni og raunsæi. Margir hefðu
gefist upp í þeim miklu raunum, sem
hún stóð af sér og vann úr með ótrú-
legri þrautseigju og bjartsýni.
Ég hitti Laulau í síðasta sinn að-
eins rúmri viku fyrir andlát hennar
og þó að við vissum báðar að hverju
stefndi áttum við mjög ánægjulega
stund saman. Hún sýndi mér myndir
af barnabörnunum Birnu, Ísaki
Helga og Braga og við hlógum og
höfðum það skemmtilegt og fór ég
mun glaðari af hennar fundi en ég
kom.
Við fjölskylda mín þökkum Laulau
samfylgdina og biðjum Sveinbirni og
fjölskyldu hennar blessunar.
Hrefna Kristmannsdóttir.
Jóhannes Páll
Jónsson frá Sæbóli í
Aðalvík hefði orðið 78 ára 9. desem-
ber sl. Ég vil minnast hans með
nokkrum kveðju- og minningarorð-
um.
Ég ætla að minnast nokkurra
góðra stunda sem við áttum um
þriggja vetra skeið meðan hann var
í Gagnfræðaskólann á Ísafirði. Þá
var ég ungur og ógiftur maður, ný-
lega fluttur í bæinn og var byrjaður
að læra bakaraiðn. Ég þurfti að
leigja mér herbergi og kom það sér
vel fyrir Jóa. Hann var sex árum
yngri en ég og því fannst mér ég
bera nokkurs konar föðurlega
ábyrgð á honum. Okkur kom alveg
sérstaklega vel saman, Jói var alveg
sérstaklega góður drengur, alltaf
glaður og brosandi og þægilegur í
allri umgengni. Við bjuggum því
saman þessa þrjá vetur. Ég þurfti
að stunda mitt nám í Iðnskólanum,
Jóhannes Páll Jónsson
✝ Jóhannes PállJónsson fæddist
á Sæbóli í Aðalvík 9.
desember 1930.
Hann lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi 9.
september síðastlið-
inn og fór útför hans
fram frá Víðistaða-
kirkju í Hafnarfirði
18. september sl.
sem þá var kvöldskóli,
og byrjaði hann klukk-
an 4 á daginn og var til
10 á kvöldin.
Æskuvinur hans,
Hreinn Jónsson, var
einnig í skólanum og
brölluðu þeir vinirnir
ýmislegt á meðan ég
var í skólanum. Ekki
spillti fyrir að ég átti
harmonikku sem hann
æfði sig að spila á og
gekk prýðilega. Jói var
næmur fyrir öllu í okk-
ar sambúð, hefði hann
pata af því að ég ætlaði að bjóða ein-
hverjum heim til mín á kvöldin, þá
sagðist hann ætla að skreppa í
heimsókn til Hreins vinar síns.
Einnig ef gestir komu í heimsókn
fyrir dansleik á laugardagskvöld,
brást ekki að Jói var búinn að
snyrta og pússa allt þegar heim var
komið aftur.
Oft þurftum við að skipta um her-
bergi á þessum árum, stundum
vegna þess að við spiluðum of mikið
á harmonikkuna og það olli ónæði.
Besta húsnæði sem við höfðum var
stofa sem ég leigði hjá Jónasi Tóm-
asyni á horninu á Silfurgötu og
Hafnarstræti yfir Bókhlöðunni. Þar
voru vinirnir Jói Palli og Hreinn
mjög ánægðir, voru eitthvað farnir
að kíkja út um gluggana á stúlk-
urnar. Þegar ég kynntist konunni
minni, Guðrúnu Önnu, urðu þau
strax góðir vinir og bar aldrei
skugga á vináttu þeirra meðan bæði
lifðu.
Ég man þegar Sundhöllin var
opnuð á Ísafirði 1946, það varð hans
draumastaður, enda góður sund-
maður og sundáhuginn fylgdi hon-
um alla tíð, eða á meðan kraftar
leyfðu. Ég vil sérstaklega minnast
byggingar sumarhúss okkar systk-
ina á Sæbóli í Aðalvík, en þar erum
við fædd og uppalin. Þá varð Jói
okkar yngsti bróðir sjálfkjörinn til
að halda utan um öll fjármál og
gerði hann það með sóma í tæp 40
ár, eða á meðan heilsan leyfði.
Alltaf þegar við komum saman
var hann hrókur alls fagnaðar,
hvort sem var í Aðalvík eða annars
staðar. Hann var mikill söngmaður
og hafði mikla og góða söngrödd.
Hann sá björtu hliðarnar á lífinu, en
var samt fastur fyrir þegar þurfti.
Þetta verða mín kveðjuorð til þín
kæri bróðir, hafðu þökk fyrir dreng-
lyndi þitt og góðvild til mín og
minnar fjölskyldu. Ég bið Guð að
styrkja fjölskylduna þína, þín er
sárt saknað kæri bróðir og að end-
ingu syngjum við uppáhaldskveðju-
lagið okkar á pallinum í Jónshúsi.
Sól að hafi hnígur
hamra gyllir tind,
með söngvum svanur flýgur
sunnan móti þýðum vind.
Króna hægt á blómum bærist,
brosa þau svo unaðsrík.
Kvölds þá yfir friður færist,
fegurst er í Aðalvík.
(Jón Pétursson.)
Bæring Gunnar Jónsson.