Morgunblaðið - 14.12.2008, Síða 50

50 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 14. DESEMBER 2008
Eitt erfiðasta sím-
tal sem ég hef fengið
um ævina fékk ég morguninn 5.
desember þegar Baldur hringdi og
sagði mér að faðir hans Rúnar Júl-
íusson væri látinn. Enn og aftur er
maður minntur á að lífið er aðeins
kertalogi sem getur slokknað án
nokkurs fyrirvara. Maður situr eftir
með tómleikatilfinninguna eina í
fanginu og getur engu breytt. Síð-
astliðin fimmtán ár hef ég notið
þeirrar gæfu að fá að umgangast og
kynnast Rúnari talsvert náið, en
hann hefur leitað til mín nánast ár-
lega með eitthvað sem hann hefur
viljað fá hannað fyrir sig. Fyrir fáa
var eins gott að vinna og fyrir Rún-
ar. Þrátt fyrir að vera goðsögn í lif-
anda lífi sem rokkkóngur hef ég
ekki komist í kynni við rólegri og
kurteisari mann. Rúnar fór svo
hljóðlega um að hann var vanur að
birtast í dyrunum hjá okkur á
1,2og3 án nokkurs fyrirvara og
spurði, af sinni einstöku hógværð,
hvort hann væri nokkuð að trufla.
Það sem olli mér hins vegar mest-
um áhyggjum var að vera ekki með
nægilega nýlagað kaffi á könnunni
þegar hann birtist svona óvænt eins
og upp úr stigapallinum. Hann
sagði mér að hafa ekki áhyggjur af
því og lét kalt kaffið duga á meðan
við ræddum um heima og geima.
Hann var maður lífsgleðinnar og
seiglunnar. Hann var alltaf fullur af
hugmyndum sem gaman var að fá
að taka þátt í.
Við Rúnar vorum búnir að eiga
sérlega skemmtilegt samstarf þessa
síðustu mánuði við gerð hans síð-
ustu útgáfu, þar sem hann fer yfir
langan og farsælan ferilinn og nefn-
ist Söngvar um lífið.
Eftir vangaveltur um útlit á
pakkann stakk ég upp á því við
Rúnar að ég kæmi í heimsókn til
hans á Skólaveginn og myndaði
hann í sínu nánasta umhverfi. Þar
áttum við frábæra stund saman,
sem í ljósi atburða verður ein sú
minnisstæðasta í mínu lífi. Við
ræddum um allt milli himins og
jarðar á meðan ég myndaði hann í
bak og fyrir. Mér fannst sem ég
hefði náð að fanga einhvern innri
kjarna þessa hægláta, hógværa
manns sem jafnframt er goðsögn
fyrir það sem margir álíta and-
stæðu þessara mannkosta, þ.e.a.s.
rokk og stuð!
Þegar Rúnar kom til okkar um
daginn færandi hendi með nýja CD-
pakkann segir hann: „Jæja, þá er
ég búinn að gera upp þennan tíma
og svo gerum við eitthvað nýtt á
næsta ári.“ Þá segi ég „Já, endi-
lega, ef Guð lofar.“ Þá segir hann:
„Blessaður vertu, við eigum mörg
ár eftir.“ Nú er hins vegar ljóst að
Rúnar mun ekki birtast framar
óvænt í dyragættinni hjá okkur á
1,2og3. Hvað maður hefði viljað fá
að kveðja þennan mann betur en
við gerðum þarna. En ég hugga
mig við það að fá að vera einn
þeirra heppnu sem fengu að kynn-
ast þessum djúpa manni sem gekk
með allt litrófið innra með sér.
Hjartað var Rúnari hugleikið, ekki
síst eftir hjartaaðgerðina ’96. Hann
gaf mikið af sér frá hjartanu og erf-
itt er til þess að hugsa að svona
hlýtt og gott hjarta skyldi hætta að
slá svona skyndilega og allt of
snemma. Rúnar, ég kveð þig með
sárum söknuði! Hvíl þú í friði.
Ég sendi Maríu, Baldri, Júlíusi,
tengdadætrum, barnabörnum, Kefl-
víkingum og landsmönnum öllum
Guðmundur Rúnar
Júlíusson
✝ Guðmundur Rún-ar Júlíusson
fæddist í Keflavík 13.
apríl 1945. Hann lést
af völdum hjartaáfalls
á bráðamóttöku
Landspítalans föstu-
daginn 5. desember.
Útför Rúnars fór
fram frá Keflavík-
urkirkju 12. desem-
ber sl.
mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Þorfinnur
Sigurgeirsson.
Það góða í hverri
manneskju kemst
misvel til skila. Á lífs-
leiðinni kynnist mað-
ur flestu birtingar-
formi af mannlegri
gæsku, og heillast
mismikið eins og
gengur. Það voru for-
réttindi að kynnast
Guðmundi Rúnari Júlíussyni sem
deildi með samferðafólki sínu svo
stórum skammti af hlýju, væntum-
þykju, húmor og því að upphefjast
ekki af sjálfum sér. Það sannast í
ævi Rúnars að hægt er að fara í
gegnum lífshlaup mikillar velgengni
án þess að tapa uppruna sínum og
meðfæddri hógværð.
Listamaður var Rúnar á sviðinu
og á knattspyrnuvellinum og í
gegnum allt þetta var hann dyggi-
lega studdur af Maríu og seinna
meir Júlíusi og Baldri. Við eigum
yndislega minningu frá því þegar
Rúnar og María sungu saman í af-
mælinu fyrir ári síðan og fyrir það
erum við afar þakklát. Góður vinur,
Jóhannes Edvaldsson biður fyrir
góðar kveðjur til fjölskyldunar og
þakkar ljúf kynni. Minningin um
góðan dreng mun lifa um ókomin
ár.
Samúðarkveðjur til fjölskyldunn-
ar og ótal vina Rúnars um land allt
sem nú syrgja.
Esther Magnúsdóttir
og Halldór Einarsson.
Mig langar að þakka Rúnari fyrir
góð kynni í gegnum tíðina.
Ég kynntist Rúnari og fjölskyldu
hans í gegnum Þorbjörgu (Tobbu)
æskuvinkonu mína, sem gift er
Baldri syni hans og Maríu.
Rúnar var frábær tónlistarmaður
og þær eru margar perlurnar sem
hann skilur eftir sig.
Rúnar var mikill fjölskyldumaður
og náinn konu sinni, sonum,
tengdadætrum og barnabörnum.
Ekki óraði mig fyrir því seinasta
fimmtudagskvöld er ég hitti hann
og Maríu að þetta væri í síðasta
skipti sem ég sæi hann á lífi þegar
hann gekk út að sjúkrabifreiðinni.
Hans árlegu útgáfutónleikar hjá út-
gáfu Geimsteins á Ránni eins og
undanfarin ár, og á stað sem hann
hafði spilað svo ótal oft með hljóm-
sveit sinni. Já, þetta var táknrænt
kvöld. Kominn út þrefaldur geisla-
diskur sem ber nafnið Söngvar um
lífið, með mörgum af hans bestu
lögum frá árinu 1966 til 2008. Hann
var umkringdur Maríu sinni, flest-
um úr fjölskyldu sinni og vinum.
Hans hinsta ferð var með sjúkrabíl
á Reykjanesbrautinni á leið á spít-
ala þar sem hann svo lést um nótt-
ina. Ég trúði þessu varla þegar ég
fékk hringingu um morguninn að
hann væri allur.
Rúnar var góður maður og það
var ósjaldan sem Magga tengda-
móðir hans minntist þess hvað hann
væri búinn að vera góður við hana í
gegnum tíðina. Ég kveð þig með
söknuði og get yljað mér við fallegu
lögin þín.
Elsku María, fjölskylda og ætt-
ingjar. Guð gefi ykkur styrk á þess-
um erfiða tíma. Missir ykkar er
mikill.
Anna Helga Gylfadóttir.
Kæri Rúnar, ég man þegar ég
sagði við þig fyrir nokkru að ef þú
hefðir fæðst í Ameríku værir þú
orðinn forríkur. Þú svaraðir, með
þínu sérstaka brosi og kankvísa
augnaráði. „Ertu að meina út af
músíkinni?“ Ég sagði nei, kannski
líka út af henni, en þú hefðir getað
orðið forríkur á því að halda fyr-
irlestra um hvernig á að lifa lífinu.
Ef allir væru eins og þú væri lífið
fallegra. Engin stríð, engin mis-
munun, engin öfund, engin illgirni,
ekkert baktal, engin neikvæðni.
Bara einlægni, fegurð, jákvæðni,
vinátta, lítillæti, ást og hreint
hjartalag.
Það eru aðeins fáeinir dagar síð-
an þú komst í heimsókn, færandi
hendi, eins og alltaf. Nú með nýjan
disk, glæsilegt safn af lögum frá
þínum einstaka ferli. Við sátum
drjúga stund og spjölluðum, meðal
annars var þér ofarlega í huga að
Bjartmar færi nú að koma með
nýja plötu og bók með öllum sínum
textum. Þetta er lýsandi fyrir þig,
hugur þinn var ávallt hjá vinum
þínum og þú vildir veg þeirra sem
mestan.
Ég vildi borga þér fyrir að spila í
afmæli okkar Ernu, þú tókst það
ekki í mál. „Þetta var afmælisgjöfin
mín til ykkar,“ sagðir þú. En Rún-
ar, öll þau ár sem við höfum þekkst
hefur þú gefið. Með lífsspeki þinni,
manngæsku og góðsemi hefur þú
svo sannarlega gefið og lagt þitt af
mörkum til að fegra lífið og búa til
betri heim. Ég sagði við þig að ég
myndi heimsækja þig fyrir jólin og
færa þér málverk fyrir spila-
mennskuna. Ég er reiður og sár út
í almættið að fá ekki tækifæri til
þess. Jafnframt er ég þakklátur
fyrir að hafa kynnst þér.
Þú varst einstakur, svona menn
eins og þú fæðast ekki nema á tvö
þúsund ára fresti. Þínir lærisveinar
voru miklu fleiri en tólf, ég var einn
af þeim og mun ávallt sakna þín.
Takk fyrir Rúnar. Líka fyrir músík-
ina.
Elsku María, Baldur og Júlíus,
barnabörn, aðrir aðstandendur og
þjóðin öll, við Erna sendum ykkur
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Pétur Þór Gunnarsson.
Þó missi ég heyrn og mál og róm
og máttinn ég þverra finni,
þá sofna ég hinst við dauðadóm,
ó, Drottinn, gef sálu minni
að vakna við söngsins helga hljóm
í himneskri kirkju þinni.
(Ólína Andrésdóttir.)
Með þessum bænarorðum kveð
ég ljúfan dreng, kæran vin og elsk-
aðan fermingarson.
Megi ljósið frá hæðum varpa ei-
lífðarbirtu yfir minningu hans og
veita ylgeislum kærleikans inn í
sálu ástvinanna.
Guði falinn.
Björn Jónsson.
Kveðja frá menningarsviði
Reykjanesbæjar
Við kveðjum félaga okkar og vin,
Rúnar Júlíusson. Vissulega er nú
tómlegra um að litast enda var
Rúnar samofinn sögu og menningu
bæjarins. Á uppvaxtarárum Rúnars
var Keflavík suðupottur. Fjöldi
fólks steymdi til bæjarins í leit að
atvinnu í sjávarútvegi og uppi á
Velli. Allt varð einhvernveginn
mögulegt og gerlegt.
Þegar Rúnar steig, ásamt fé-
lögum sínum úr Hljómum, fyrst á
svið þá leystist orkan úr læðingi.
Þannig náðu þeir að jarðtengja
þessa íslensku menningu við hrær-
ingar utan úr heimi og gera að sínu,
okkar. Okkar menningu og umfram
allt okkar minningum. Eins og
vörðurnar á Reykjanesskaganum,
þannig var Rúnar ótal tónlistar-
mönnum með framkomu sinni og
listsköpun, hann vísaði leiðina. Það
er auðvelt að lýsa Rúnari, hann var
stjarna, stjarnan okkar allra.
F.h. starfsfélaga á menningar-
sviði
Reykjanesbæjar,
Valgerður Guðmundsdóttir
framkvæmdastjóri.
Já var alltaf svarið ef við leit-
uðum til Rúnars og fjölskyldu um
aðstoð. Hann eins og ég kunnum
ekki orðið nei eða vitum merkingu
þess. MND-félagið hefur misst einn
sinn besta stuðningsmann. Ísland
hefur misst einn af sínum bestu
sonum. Það er leitun að manni af
þessari tegund. Hjartagóður, heill í
gegn og til staðar fyrir þá sem
minna mega sín. Við munum sakna
Rúnars og um leið gleðjast yfir
minningum um samverustundir lið-
inna ára. Við erum öll ríkari eftir
kynni okkar og munum búa að því
um ókomin ár. Okkar innilegustu
samúðarkveðjur til Maríu og fjöl-
skyldunnar allrar.
Guðjón Sigurðsson
formaður MND-félagsins.
Ég var svo lánsöm að kynnast
Rúnari og fjölskyldu hans síðast-
liðin ár. Lítil skotta mundi eftir
honum frá í gamla daga í sjónvarpi
og útvarpi og voru Hljómar í miklu
uppáhaldi. Með aldrinum kynntist
ég svo GCD við mikla velþóknun.
Er foreldrar mínir fluttust suður
gafst mér færi á að kynnast þessum
mikla meistara með lokkinn. Um
Rúnar fór ljósbjarmi og gæska allt-
af þegar við hittumst á förnum vegi
og áttum við skemmtilegar sam-
ræður um tónlistina og lífið. Þótt
eyrnalokkurinn góði og yfirbragðið
bæru með sér sannan töffara, þá
var sá töffari algjörlega æðrulaus
og auðmjúkur þegar kom að lífinu
og Guði.
Þegar ég notaðist við upptöku-
heimilið Geimstein á síðasta ári
voru Rúnar og María með opinn
faðminn og vildu allt fyrir mig og
föruneyti mitt gera. Ástríkt heimili
þeirra hjóna stóð okkur opið og
ekkert var of stórt vandamál að
leysa, heldur mætti öll fjölskyldan í
hin ýmsu úrræði. Við vorum því
eins og blóm í eggi og ég mun alltaf
þakka lífæð Geimsteins fyrir gæði
afurðarinnar að lokum. Samstaða
þeirra hjóna og manngæska ætti að
vera öllum til eftirbreytni.
Ég er þakklát fyrir þau góðu
kynni sem ég hafði af Rúnari og bið
góðan Guð að veita Maríu og stór-
fjölskyldunni styrk á þessum erfiðu
tímum. Minning meistarans lifir og
lýsir upp hugi og hjörtu okkar allra.
Védís Hervör Árnadóttir.
Boðberar kærleikans
eru jarðneskir englar
sem leiddir eru í veg fyrir fólk
til að veita umhyggju,
miðla ást,
fylla nútíðina innihaldi
og tilgangi,
veita framtíðarsýn
vegna tilveru sinnar
og kærleiksríkrar nærveru.
Þeir eru jákvæðir,
styðja,
uppörva og hvetja.
Þeir sýna hluttekningu,
umvefja og faðma,
sýna nærgætni
og raunverulega umhyggju,
í hvaða kringumstæðum sem er
án þess að spyrja um endurgjald.
(Sigurbj. Þorkelsson.)
Blessuð sé minning öðlingsins
Rúnars Júlíussonar.
Sigurbjörn Þorkelsson.
Það er sárt að kveðja þig, Rúni.
Einn okkar öflugasta stuðnings-
mann í stúkunni, fjölmiðlum, kaffi-
húsum, hvar sem var. Alltaf talaðir
þú fallega um liðið og strákana. Þú
varst okkur hvatning, þú varst okk-
ur innblástur, þú varst viss um sig-
ur þinna manna. Iðaðir í leðrinu að
fá að fara inn á völlinn með okkur
og spila sóknarfótbolta, það líkaði
þér vel. Ég á eftir að sakna þín, ég
á eftir að sakna þess að sjá þig ekki
á stuðningsmannafundunum fyrir
heimaleikina. Alltaf mættur sitjandi
á fremsta bekk, í leðrinu, með
þessa miklu útgeislun, ákefðina,
glampann í augum, gleðina við að
fara að horfa á Keflavík spila flott-
an fótbolta, sigurbrosið, sjálfs-
traustið.
Það er sárt, að hafa ekki getað
kvatt þig með titlinum stóra í haust
en ég veit, og er mér huggun harmi
gegn, að þú skemmtir þér vel yfir
fótboltanum í sumar og naust þess
að horfa á liðið spila, besta liðið, lið-
ið þitt. Ég veit líka að þú átt eftir
að vera á vellinum í Keflavík um
ókomna framtíð, og þú átt eftir að
taka þátt í leikjunum, þarft ekki að
biðja um skiptingu til þess að koma
inn á og hjálpa okkur að vinna þann
stóra. Þegar sigurmarkið verður
skorað og titillinn innsiglaður, þá
veit ég að það varst þú sem sett-
ir’ann. Það verður sætt.
Kristján Guðmundsson,
Keflavík FC.
Heiðursmaður er fallegt orð og
hæfir aðeins við sérstök skilyrði.
Ég varð svo lánsöm að kynnast
Rúnari Júlíussyni, átrúnaðargoði
unglingsáranna, í gegnum fé-
lagsstörf tónlistarmanna. Við sátum
marga fundina, misáhugaverða, og
mér er minnisstætt að Rúnar var
ekki einn af þeim málglöðu, en þeg-
ar hann lagði eitthvað til var það
gott og viðstaddir tóku mark á því.
Stundum voru hátíðarfundir eða
önnur þau tækifæri sem buðu upp á
óformlegri samveru og skemmtileg-
heit. Þar var Rúnar boðinn og bú-
inn að leggja gott til og í minni
mínu mun varðveitast ógleymanleg
kvöldstund í Stykkishólmi eftir
stefnumótunarfund SFH, þar sem
fundarfólk söng af hjartans lyst
bæði Fyrsta kossinn og Bláu augun
þín undir dyggri forystu Rúnars.
Í stjórn Íslensku tónlistarverð-
launanna hafði oft verið rætt, ekki
hvort, heldur hvenær væri við hæfi
að veita Rúnari heiðursverðlaun
fyrir framlag sitt til íslenskra tón-
listarmála. Okkur þótti hann bæði
enn svo ungur og þar að auki í fullu
fjöri á öllum sviðum tónlistarinnar,
jafnt sem flytjandi og útgefandi. Á
síðustu hátíð var svo látið til skarar
skríða og nú erum við þakklát fyrir
að hafa getað þakkað honum lít-
illega augliti til auglitis. Rúnar mun
halda uppi merkjum ljúfmennsku
og trúmennsku við tónlistina á
himnum og við sem höldum áfram
hérna megin munum minnast hans
fyrir hið sama. Hann var heiðurs-
maður.
Við vottum fjölskyldu hans inni-
lega samúð.
F.h. Félags íslenskra tónlistar-
manna.
Margrét Bóasdóttir.
Rúnar Júlíusson hefur kvatt
þessa jarðvist en andi hans heldur
áfram að hafa áhrif á okkur. Út-
flutningsskrifstofa íslenskrar tón-
listar fór ekki varhluta af hugsjón-
um og velvild þessa mikilvirka
tónlistarmanns og útgefanda.
Ástríða hans og elja var til fyr-
irmyndar. Brennandi áhugi Rúnars
á að fylgjast með og skilja og
skynja þróunina í viðskiptum með
tónlist var eftirtektarverður.
Hann sótti ráðstefnu okkar, You
are in Control, í október sl. Við átt-
um skemmtileg orðaskipti um inni-
haldið og glampinn í augum hans
þegar hann talaði lýsti vel hversu
fróðleiksfús þessi síungi rokkari var
og um leið gefandi. Minningin um
Rúnar Júl. mun lifa og verða okkur
hvatning til frekari dáða.
Anna Hildur Hildibrandsdóttir
framkvæmdastjóri ÚTÓN.
Nú er góður drengur farinn allt
of snemma og er sárt saknað. Það
fara margskonar minningar um
hugann á þessari sorgarstundu.
Fyrsta minningin er frá því að ég
var ellefu ára gutti, snemma árs
1965 í húsi frænku minnar við
Hringbraut í Keflavík. Frænka mín
hækkar í útvarpinu og segir:
„Veistu hverjir þetta eru? Þetta eru
Hljómar frá Keflavík.“ Ég sperri
eyrun og hlusta af athygli. Já, það
er hægt að búa til tónlist í Keflavík.
Fram að þessu voru það Presley og
Johnny Cash og aðrir bandarískir
tónlistarmenn sem maður hlustaði á
í Kanaútvarpinu sem voru hetjurn-
ar. Eftir þetta áttu Hljómar hug
minn allan. Svona gerum við í
Keflavík og Rúnar Júl, þessi frægi
fótboltakappi, var einn af Hljóm-
unum. Það var hann sem söng
Fyrsti kossinn og sveiflaði bass-
anum. Mesti töffarinn í bænum og
vinur allra.