Árdís - 01.01.1950, Qupperneq 9

Ársrit Bandalags lúterskra kvenna
7
stóðu, unnu óaflátanlega að því að hrinda verkinu í framkvæmd —
og 1943 var heitt vatn leitt í þúsundir húsa í Reykjavík; og eru
íslendingar maklega stoltir af þessu mannvirki, þjóðin er að „láta
sitt land sjá margan hamingjudag“.
Meira og meira er verið að læra að notfæra hverina, sérstaklega
fyrir gróðrarhúsin sem framleiða nú allskonar grænmeti og máske
með tímanum ýmsa ávexti. Vínber (grapes) vaxa í gróðrarhúsun-
um, en þau eru afar dýr. Alt grænmeti er líka afar dýrt, og þó eru
tómatar, blómkál og karrot á borðum daglega í Reykjavík.
En mest undraðist ég yfir fegurð blómanna sem vaxa í gróðrar-
húsunum og eru daglega til sölu í blómabúðum Reykjavíkur. Chrys-
anthemums, smáar og stórar, carnations, sem þar heita Nellikur,
gladiolur og rósir — þetta er íslands nýja skrúð. Alstaðar á götun-
um mætir maður fólki með blómvönd í gegnsæum umvefjum sem
eiga að færa heimilinu lifandi ilm. Jörðin er ótrúlega rík af gróðrar-
efnum og blómin í listigörðum Reykjavíkur og Akureyrar eru frá-
munalega falleg.
Það fyrsta stórverk sem nú liggur fyrir landinu, er trjárækt.
Víða um heim hafa löndin neyðst til að læra þá dýrkeyptu lexíu
að ekki má eyðileggja gras og skóg án þess að landið beri síðar
rneir ósigur, og hætti að framleiða það sem maðurinn þarf til lífs-
viðurværis. Svo að nú er verið að tala og prédika skógarrækt: klæða
landið aftur hinum litgræna, hlýja skógi. Síðastliðið sumar var
nefnd frá Noregi sem ferðaðist um og rannsakaði möguleika í sam-
ráði við íslendinga. Helzt hafa verið notaðar trjátegundir frá
Noregi og Alaska og eru þær fluttar til íslands í flugvélum.
Mér var það sérstök ánægja að fá tækifæri til að ferðast til
Hallormsstaðar og sjá hinn fagra skóg þar. Ríkisstjórn íslands hafði
boðið sínum heiðursgestum, Dr. Vilhjálmi Stefánssyni og frú og
Guðmundi Grímsson dómara og frú að fara strandferð með „Esju“
og var áformað að koma við í kaupstöðum á suður, austur og
r.orðurlandi þar til komið var til Akureyrar og þaðan að keyra til
Reykiavíkur. Ferðin var yndisleg, veður yfirleitt gott, og fólk undi
sér vnl á skipinu við ágætar máltíðir, ótakmarkað kaffi og skemt-
un á kvöldin. Dr. Ófeigur Ófeigsson, sem áður var hér vestra við
nám — var „Master of Ceremonies“ á ferðinni.
Þegar við komum til Reyðarfjarðar var farið í land og upp í
rútur (buses) sem svo lögðu á stað að skoða Hallormsstaðaskóg og
gróðrarstöðina þar — þriggja tíma ferð hvora leið. Mér fannst er