Árdís - 01.01.1950, Blaðsíða 16

14
ÁRDÍS
heimili Lauru og Magnúsar Sch. Thorsteinsson, en Magnús er
sonur Davíðs Sch. Thorsteinsson, læknis og Þórunnar Stephensen,
systir mannsins míns. Bæði dáin fyrir nokkrum árum.
Veizlan sem Laura hélt mér þennan dag var með afburðum
skemtileg og kærleiksrík. Þar var viðstödd mágkona mín, sú
eina sem eftir er lifandi af systkinum mannsins míns; frú Ástríður
Petersen, ekkja séra Ólafs Petersen. Er hún áttræð, en skír og
ern og skemtileg í viðræðum eins og það fólk. Einriig Ragnheiður
og Anna Guðjohnsen, systurdætur mannsins míns og dætur Einars
læknis Guðjohnsen, — bróðir frú Láru Bjarnason.
Ég kvaddi mitt nýja skyldulið sem ég hafði eignast og kynnst
og haft glaðar stundir með. Gunnar Gunnarsson skáld og frú
Franciska, systurnar Soffia, Elin og Guðrún, dætur séra Haraldar;
Guðný Viljálmsdóttir og séra Sveinn Víkingur og frú Sigurveig;
Sigurður Baldvinson póstmeistari og frú Oktavía; Guðrún Gunnars-
dóttir og Soffía Sigurðsson systir Gunnars skálds. Hjartans þakkir
fyrir alla ástúð!
Nú fór tíminn að styttast. Síðasti dagurinn var upptekin frá
morgni til kvölds sem var gott. Eftir kvöldverð var lagt af stað
í tveimur bílum til Keflavíkur, því þar varð ég að gista mína
síðustu nótt, með því von var á flugvélinni kl. 6 að morgni. Svo
kom kveðjustundin. Laura og Magnús og börnin, Bergþóra og
Þorsteinn, Anna, Þórhildur og Guðrún og Einar — þetta inndæla
fólk sem hafði umvafið mig kærleiksörmum og gert mér svo eftir-
minnilega þessa dvöl á fósturjörðinni.
Ég kvaddi ísland kl. 6 næsta morgun. Þó, fyrir framan augun
væru Keflavíkur hraunin — sá ég í anda aftur Gullfoss og Geysir,
Þingvöll og Lögberg, Laugarnesdalin og Siglufjörð og Akureyri;
Hallormsstaði og Austurlandið mitt; og Reykjalund, þar sem góðir
Islendingar eru að gróðursetja mannúð og kærleika og fylgja
boðum frelsarans. Og heimilin í Reykjavík sem tóku á móti mér
með opnum örmum og buðu mig velkomna til íslands. Hjartans
þakkir og kær heilsan !
Það var hálfbjart kl. 6 þegar flugvélin sveif upp í loftið,
en von bráðar var komið sólskin. Þá var augljós Guðs dýrð og —
„Himininn kunngjörði festing hans handa“, já himininn heiður og
blár og hafið skínandi bjart; en brátt hvarf hafið og viðtóku hvítir
skýjabólstrar sem voru alstaðar fyrir neðan loftfarið okkar. Stund-
um líktist skýið fjölluð og alskonar náttúru myndum, endur-