Árdís - 01.01.1950, Blaðsíða 19

Árdís - 01.01.1950, Blaðsíða 19
Ársrit Bandalags lúterskra kvenna 17 Down from the summit of the hill came a group of people. Grief stricken men carried their burden, led by Nicodemus and Joseph of Arimathea. As they neared the tomb the lillies lifted their heads in happy recognition. They knew him well, Joseph had so often walked in this garden. Carefully, silently, the body they carried, was laid on a ledge in the tomb. Linens and vessels of oils and spices were taken by Nicodemus and carried into the tomb. Soldiers came and drove the men and weeping women away and with great difficulty, pushed a huge stone into the opening and closed the entrance to the tomb. One came forward and placed the seal of state upon the stone. Joseph and his friends walked reluctantly away, leaving the soldiers in charge. The guards talked and laughed, but soon, in weariness quietened and rested on their swords. The chill mist of night swept about them and time moved slowly to gray and gloomy dawn. The lily bed had been trampled ruthlessly and the drooping blooms rested their bruised heads in the soft, sodden earth. Their short stems were broken and tattered leaves hung limply. The guards were replaced and the weary hours of a dreary day passed slowly by. Night shades crept over the hills and sleep wove it’s spell over all. Rocks and trees stood guard against the blue of the sky, now filled with stars. The one lily that had escaped the heels of soldiers, nodded drowsily. Suddenly it looked up. The air was filled with a radiance, a brightness different from all other light. A shimmering mist brushed the dew laden grasses and left in their wake a soft ligbt. Guards sprang up and saw the stone roll gently away from the entrance of the tomb. They covered their eyes as from a blinding light and panting in fear, ran swiftly down the path toward the city. Birds twittered as at dawn and light penetrated the darkened shadows. He that had been carried into the tomb, stood in the entrance, enveloped in radiance. He looked about and as He passed the bed of broken, faded lillies, bent down and carressed them lovingly. The trampled flowers raised their bruised heads and beheld the glory. They felt the healing touch and trembled as their stalks straightened and their torn leaves healed and expanded. The lowly
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104

x

Árdís

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Árdís
https://timarit.is/publication/755

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.