Árdís - 01.01.1950, Síða 19

Árdís - 01.01.1950, Síða 19
Ársrit Bandalags lúterskra kvenna 17 Down from the summit of the hill came a group of people. Grief stricken men carried their burden, led by Nicodemus and Joseph of Arimathea. As they neared the tomb the lillies lifted their heads in happy recognition. They knew him well, Joseph had so often walked in this garden. Carefully, silently, the body they carried, was laid on a ledge in the tomb. Linens and vessels of oils and spices were taken by Nicodemus and carried into the tomb. Soldiers came and drove the men and weeping women away and with great difficulty, pushed a huge stone into the opening and closed the entrance to the tomb. One came forward and placed the seal of state upon the stone. Joseph and his friends walked reluctantly away, leaving the soldiers in charge. The guards talked and laughed, but soon, in weariness quietened and rested on their swords. The chill mist of night swept about them and time moved slowly to gray and gloomy dawn. The lily bed had been trampled ruthlessly and the drooping blooms rested their bruised heads in the soft, sodden earth. Their short stems were broken and tattered leaves hung limply. The guards were replaced and the weary hours of a dreary day passed slowly by. Night shades crept over the hills and sleep wove it’s spell over all. Rocks and trees stood guard against the blue of the sky, now filled with stars. The one lily that had escaped the heels of soldiers, nodded drowsily. Suddenly it looked up. The air was filled with a radiance, a brightness different from all other light. A shimmering mist brushed the dew laden grasses and left in their wake a soft ligbt. Guards sprang up and saw the stone roll gently away from the entrance of the tomb. They covered their eyes as from a blinding light and panting in fear, ran swiftly down the path toward the city. Birds twittered as at dawn and light penetrated the darkened shadows. He that had been carried into the tomb, stood in the entrance, enveloped in radiance. He looked about and as He passed the bed of broken, faded lillies, bent down and carressed them lovingly. The trampled flowers raised their bruised heads and beheld the glory. They felt the healing touch and trembled as their stalks straightened and their torn leaves healed and expanded. The lowly
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90
Síða 91
Síða 92
Síða 93
Síða 94
Síða 95
Síða 96
Síða 97
Síða 98
Síða 99
Síða 100
Síða 101
Síða 102
Síða 103
Síða 104

x

Árdís

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Árdís
https://timarit.is/publication/755

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.