Árdís - 01.01.1950, Qupperneq 48

Brot
Það var aðfangadagur jóla — hinna fyrstu jóla sem Gloria
lifði í þessu landi. Hún var ein í hópi þeirra kvenna sem giftust
Canadískum hermönnum á Englandi og hafði komið til þessa lands
fyrir nokkrum mánuðum og var nú farin að venjast umhverfinu
og horfði örugg til framtíðarinnar.
En þó var einhver órói í sál hennar þennan dag. Nú voru jólin
að koma, rökkrið var að færast nær. Hún var ein heima og stóð
við gluggann og horfði út og virti fyrir sér snjókomuna. Hægt og
hljóðlega féll snjórinn; ábreiðan hvíta sem huldi svörð jarðar
var nú orðin voðfeldari og hýrri en áður. Alt var að verða svo
hvítt og hreint fryir jólin — alt sem snjórinn var megnugur að
hylja og breiða yfir hina hvítu blæju.
Hugur Gloriu hvarlaði heim til ættlandsins. Hún mintist
atviks fyrir tveimur árum stuttu fyrir jólin: Hún var í heimsókn
hjá frænku sinni á írlandi, á höfninni lágu nokkur Canadísk skip.
Hópur sjóliða voru í landi; þeir voru að virða fyrir sér útsnýnið
og dáðst að veðrinu. Alt var fagurgrænt veðrið milt og stilt. Þeim
barst til eyrna söngur, nokkur írsk börn voru að syngja eins og
venja þeirra var, fengu svo fáeina skildinga fyrir. Piltarnir Cana-
dísku staðnæmdust og hlustuðu, börnin sungu: „I’m dreaming of
a white Christmas“ engin börn syngja betur en börnin á írlandi,
þau sungu sönginn til enda. — Það snart Gloriu einkennilega að
sjá fleiri en einn hinna ungu manna þurka tár sem læddist niður
kinnar þeirra. Þeir gerðu það þannig að láta síst á því bera því
æskumönnum er ekki gjarnt að bera tilfinningar sínar á erminni.—
Svo sá hún þá halda leiðar sinnar og hverfa út í rökkrið.
Þessi jól voru þá hennar fyrstu „hvítu jól“. Nú mintist hún
með hrifningu hve henni fanst hinn græni grassvörður heima hafa
angað, hve mikla hlýju hafði lagt úr jarðveginum á liðnum jólum.
Henni fanst það mundi taka sig langan tíma að venjast þessari
snjóbreiðu — það var svo ervitt að samrýma kuldann og jólin.
Hún hrökk upp frá þessum hugsunum, þvílík heimska að
hugsa um slíkt hvaða mismun ætti umhverfið að gera, alt ætti
að vera komið undir hinu innra hugarástandi. Sjálf hafði hún
kosið þessa breytingu hún hafði verið fús að fylgja elskhuga sínum
til endimarka heims. Bráðabyrðar heimili hennar var á heimili