Árdís - 01.01.1951, Blaðsíða 13

Ársrit Bandalags lúterskra kvenna
11
allt sumarið. Ef til vill hefir hann ráfað um skógana, nlustað á
kvak fuglanna og dáð fegurð náttúrunnar, máske jafnvel numið
lífsspeki af þrælunum. Sagan getur ekki um það.
En um haustið kom Ásmundur úr víking með flota af skipum
er hann hafði unnið í hernaði. Er hann gekk til stefnu við Áslaugu
voru handleggir hans hlaðnir hringum til axla. Hendur hans voru
sverðbitnar, og sigg í lófum, en fingurgull á hverjum fingri. Hró-
mundur hélt fram sínum höndum, drifhvítum og mjúkum, en Ás-
laug sá þær ekki. Hún sá einungis hina glitrandi prýði á höndum
Ásmundar er að boði hennar settist við hlið hennar í hásætinu.
Hrómundar er ekki getið meir í þeirri sögu, en Ásmundur og
Áslaug héldu brúðkaup sitt og lifðu vel og' lengi. Ekki skyggði það
hið minnsta á hamingju þeirra hve mörg mannslíf hún hafði kostað.
Slíkur var hugsunarhátturinn á víkinga-öldinni. Víkingar fóru
ekki að lögum, þeir trúðu á mátt sinn og megin, og tóku" það er
þeim leizt, án þess að sýna hina minnstu meðaumkvun með þeim
er minnimáttar voru.
Er kristna trúin kom til sögunnar breyttist hugsunarháttur-
inn, en lengi vel náði sú breyting ekki til hinna undirokuðu lægi'i
stétta. Hin fyrsta hreyfing til að bæta kjör alþýðunnar er sögur
íara af kemur frá konu er uppi var um 1035. Við könnumst öll við
nafn hennar úr sögunni, hún var Lady Godiva og er trúlegt hún
hafi verið af norrænu bergi brotiri þar sem nafn bróður hennar
var Thorold. Maður hennar var jarl í Coventry, harður í horn að
taka og skattaði alþýðuna miskunnarlaust.
Godiva komst við af neyð fólksins, og bað jarl oft og innilega
að lækka skattana. Er jarlinn þreyttist á þrábeiðni hennar setti
hann henni að lokum þann kost er hann bjóst síst við hún mundi
ganga að.
En meðaumkvun hennar með bændalýðnum var sterkari en
vansæmdartilfinningin, og með sinni velkunnu reið í gegn um
Coventry, vann Godiva líkn fyrir þegna manns síns. Saga þessi
hefir geymst í meir en 900 ár svo stórkostlegt hefir það þótt að
göfug kona legði við sóma sinn til að líkna ruddalegum vinnulýð.
Síðan hafa margar konur fórnað lííi sínu á ýmsan hátt til að
bæta neyð smælingjanna. Ein af þeim var Elizabeth Fry. Hún var
af ríkum kvekaraættum og lifði í allsnægtum. Einn morgun á
leið til kirkju sá hún hóp af afbrotamönnum hlekkjaða saman á
öklunum með sterkri járnkeðju. Voru þeir að mylja grjót með
þungum sleggjum. Henni rann til rifja hve eymdarlegt var útlit
þeirra, og sú hugsun gagntók hana að einnig þeir væru Guðs börn,
engu síður en velbúna fólkið, er streymdi fram hjá þeim í skraut-