Árdís - 01.01.1951, Qupperneq 30

28
ÁRDÍ S
Endurminningar frá liðinni tíð
Heiðraða samkoma:
Einn af mínum mörgu göllum er sá, að mér er erfitt að segja
nei. Þess vegna var það, að þegar Mrs. Gray símaði mér til að biðja
mig að segja fáein orð hér í kveld, lét ég það tilleiðast jafnvel
þó það útheimti ferðalag og nokkrar stundir af skriftum og um-
hugsun. Enda er mér nú ljúft að athuga það málefni, sem mér var
áætlað. En ég ætti nú frá byrjun að biðja ykkur velvildar á því,
þó ég breyti því dálítið. Það er búið að tala og skrifa bæði mikið
og vel um sögu þessarar byggðar, svo ég ætla mér ekki að gjöra
þetta áframhaldandi sögu, heldur að grípa niður í hér og hvar
og gera dálitlar lýsingar á gamla tímanum og bera þá svo saman
við það sem nú er. Ég mætti máske kalla þetta „Endurminningar
frá liðinni tíð“.
Ég ætla nú að viðurkenna að mín æfi er orðin nokkuð löng,
svo ég hér minni til áranna nokkuð fyrir aldamótin. Því það var
árið 1905 sem ég byrjaði að stunda nám við Wesley háskólann í
Winnipeg — sem nú er nefndur „United College“.
Við vorum nokkuð mörg af íslenzku bergi brotin sem vorum
send þangað af foreldrum okkar til mentunar, bæði úr þessari
byggð og öðrum. Og mér dettur í hug að þó efnin mundu þá kall-
ast lítil, sýndi það þó velmegun að geta sent unglingana til borgar-
innar til mentunar. Ég efast um hvort tiltölulega fleiri unglingar
séu nú sendir frá landsbyggðunum til mentunar i Winnipeg-borg.
Unga fólkinu sem nú er á skólum mundi nú finnast vera mikill
mismunur á þeirra lífi og okkar. Þá var ekki hægt að lyfta sér upp
með því að fara á myndasýningar, því myndasýningar voru þá
ekki orðnar til! Sama má segja með bifreiðar, flugvélar, og jafnvel,
á fyrri árunum, um talsímann. En íslenzku stúdentarnir hópuðu
sig saman og héldu við stúdentafélagi, sem hafði fundi tvisvar í
mánuði. Og á fundunum bjuggu nemendurnir sér til sína eigin
skemtun með því að hafa kappræður og mælskusamkepni, og með
söngvum leikjum o. s. frv. Mér datt í hug að fara hér með tvo af
þessum söngvum. Þann fyrri orti Dr. Jóhannes Pálsson, en þann
síðari orti Baldur heitinn Jónsson.
Það er hægt að sjá á þessum vísum að unga fólkið notaði hug-
vit sitt til að skemta á fundum. Og þessi skemtun var nærri því
ókeypis nema fyrir ársgjald í félaginu, sem nam 50 centum eða
dollar á ári.
Nú á tímum er svo mikið af skemtunum keypt fyrir háa
peninga, og lagt upp í hendurnar á unglingunum svo þeir þurfa