Árdís - 01.01.1951, Blaðsíða 32

30
ÁRDÍS
leiki og dansa. Þar var nú lítið um hljóðfæraslátt, því einn maður,
eða í mesta lagi tveir, spiluðu á fíólín fyrir dansinum. En samt
var fjörugt ,og var dansað alla nóttina, því fólk gat ekki farið
heim fyr en farið var að birta. Stundum þegar heim kom var farið
að mjólka kýrnar og ekki sofið þangað til næstu nótt.
í sambandi við félagslífið vil ég nefna skóla-„picnics“ sem
baldin voru sameiginlega fyrir alla skóla í byggðinni. Það voru
máske 9—10 skólar sem tóku þátt í þeim, og fólkið ferðaðist marg-
ar mílur á hestum og vagni til að sækja þessa skemtun. Þar var
höfð skrúðganga og gefin verðlaun skólanum sem bezt leit út.
Þar var höfð samkepni í framsögn, ræðuhöld, söngur, knatt-
leikur milli skólanna og svo íþróttir eins og vanalega gerist. Og
þetta þótti manni svo stórkostlegt og skemtilegt að það var einn
aðaldagurinn á árinu. Bygðarfólk minnist þess að flestir kennar-
arnir sem kendu á þessum skólum voru íslenzkir.
Nú vil ég segja dálítið meir frá kirkjustarfi í byggðinni. Ég'
er búin að nefna húslestrana. En seinna kom prestur í byggðina,
séra Jón Jónsson, sem bjó börn undir fermingu og fermdi stór-
an hóp af börnum í Félagshúsinu. Síðar meir þegar Lundar-bær
var byggður var kirkja sú, sem við erum í í kveld, byggð af
írjálsum samskotum frá byggðarmönnum. Ennþá engin skuld.
Séra Hjörtur Leo var hér prestur um langa tíð og kirkjustarf
blómgaðist. Sunnudagaskóli var stofnaður og þroskaðist vel því
einstakir menn og konur unnu með dyggð að því verki.
Um heimilislíf er það að segja, að mér alveg blöskrar þegar ég
hugsa til hvað móðir mín og aðrar konur í byggðinni þurftu að
leggja á sig við heimilisstörfin. Þá voru ekki komin þau þægindi
sem nú tíðkast. Vatnið var sótt í brunninn og borið heim í fötum.
Fötin voru þvegin í bala á bretti, og oft var farið sparlega með
sápuna. Sokkar og vettlingar voru búnir til á heimilunum — ullin
tekin af kindunum, þvegin, þurkuð, greidd, kembd, spunnin, tvinn-
uð og svo prjónuð — á fyrri tímum í höndunum, en síðar með
prjónavél. Auk allra húsverka, hjálpaði kvenfólkið við mjaltirnar
og jafnvel við heyskapinn á sumrin. En þrátt fyrir alt þetta var
þó heimilislífið máske alveg eins hamingjusamt og það er nú, —
og það var meira heimilislíf. Skemtanirnar voru svo oft búnar til
heima. Fólk safnaðist í kringum hljóðfærið, ef það var til, og
hafði samsöng. Sunnudagarnir voru oft notaðir til að heimsækja
kunningjana. Og það virðist hafa verið meiri tími en nú gerist til
að hafa vinskap við nágrannann.
Stundum ferðuðust heilar familíur í box-sleða margar mílur
í heimsókn til vina og kunningja. Ég man eftir einu sliku tilfelli.
Þegar þangað kom fóru allir að leika jólaleik meðan var að hitna