Árdís - 01.01.1951, Síða 39

Ársrit Bandalags lúterskra kvenna
37
alt er eitt eldhaf hér, sérðu bjarmann út um gluggann?“ Jane
leit út. „Já, Fred“, sagði hún rólega, „loftið er eins og eldur og
reykjarstrokan sést vel“. — „Settu aktygin á hestana í snatri og
beittu þeim fyrir vagninn. Leystu út gripina, þeir hafa vit á að
fara ofan að vatninu. Ég kemst ekki heim íyrir tvo klukkutíma,
því að ég verð að fara í kringum eldinn til að komast heim“.
Jane hraðaði sér upp á loft, klæddi sig 1 snatri og sneri hár-
fiéttunni upp í körfu í hnakkanum. „Elsie“, sagði hún rólega.
„Fred símaði; eldurinn er kominn í skóginn á bak við. Vefðu
utan um barnið, taktu saman það sem dýrmætast er og vertu
tilbúin þegar ég kalla. Ég er að fara út að leysa skepnurnar og
setja aktygi á hestana“.
Elsie klæddi sig og hlýddi skipun tengdamóður sinnar í
fumlausum flýti.
Jane fór út í þetta einkennilega bjarta næturloft. Brak elds-
ins heyrðist í fjarska, gneistaflug sást í lofti. — Jane hljóp við
íót, á svipstundu hafði hún leyst alla gripina og komið þeim út.
Þeir skildu hættuna og brunuðu í áttina til vatnsins. Svo fór
bún inn í hesthúsið þar sem Nell og Frank stóðu bundin. Bless-
aðir gömlu vinirnir hennar — vinnuhestarnir, sem höfðu þjónað
svo vel og lengi. Á svipstundu hafði hún sett á þau aktygin og
keyrt þau út — en hvað er þetta! hún stýrir þeim fram hjá vagn-
inum og beitir þeim fyrir plóginn, sest í sætið, slær í hestana og
íer á stað.
Jane ætlaði sér ekki að flýja eldinn. Hún ætlaði sér að yfir-
vinna hann. Hún vissi hvað við átti, ef henni tækist að plægja
nokkur plógför í kringum heimilið kæmist eldurinn ekki yíir
það. — Henni fanst hún væri ung í annað sinn, það var svo
undursamlegt að vera aftur farin að stjórna hestunum. — Hún
kunni lagið á að tala við þá og þeir viltust skilja hættuna og
beittu öllum kröftum til að fylgja leiðsögn hennar sem hélt í
taumana.
Elsie var tilbúin og beið með barnið í fanginu — hún gekk
út að glugganum óróleg yfir þessari töf. Hún hljóðaði upp yfir
sig þegar hún sá tengdamóður sína sitjandi í sætinu á plógnum
og' vera að plægja undir hveitiakurinn hans Fred. — Hárnálarnar
höfðu allar dottið úr hárinu, fléttan hafði raknað upp og hvíta
hárið flyksaðist um herðar hennar. Hún hélt áfram að plægja,
nú var þessi plægði blettur orðinn svo breiður, alt umhverfis
heimilið og nokkuð af akrinum. — Elsie stóð stein lostin.
„Hún er brosandi“, sagði hún og orðin liðu út í reykjarsvæluna
o’g hurfu út í hitamóðuna.
Jane hætti að plægja og tók aktygin af kófsveittum hestun-