Morgunblaðið - 16.02.2009, Blaðsíða 20

20 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 16. FEBRÚAR 2009
✝ Jón Mýrdal fædd-ist 11. janúar 1923
í Hafnarfirði. Hann
lést á hjúkrunarheim-
ilinu Sóltúni 1. febr-
úar 2009.
Foreldrar hans
voru Sigurjón Mýrdal
skipstjóri, f. 2.3. 1890
í Bakkakoti í Leiru en
hann fórst með togar-
anum Ólafi 2.11.
1938, og Steinunn Jó-
hannsdóttir Mýrdal, f.
7.11. 1895 í Melbæ í
Leiru, d. 15.11. 1943.
Systkini Jóns: Þóra, f. 13.10. 1917, d.
5.3. 1995, Guðríður, f. 5.1. 1919, d.
16.5. 1988, Njáll, f. 4.7. 1921, d.
19.11. 1989, og Sæunn, f. 17.6. 1926.
Jón kvæntist 16. nóvember 1947
Sigurveigu Garðarsdóttur Mýrdal,
f. 15.7. 1924. Foreldrar hennar voru
Garðar Jónsson verkstjóri, f. 6.11.
1898, d. 17.9. 1967, og kona hans
Jóna Sigurvina Björnsdóttir, f. 26.9.
1896, d. 29.3. 1966. Synir Jóns og
Sigurveigar eru:
Hafnarfirði en flutti með fjöl-
skyldu sinni til Reykjavíkur árið
1931 þar sem hann gekk í barna-
skóla og gagnfræðaskóla. Á sumr-
in var hann oft með skyldfólki suð-
ur með sjó en síðustu ár fyrir
fermingu var hann í sveit á sumrin
í Hvítársíðu í Borgarfirði. Jón
stundaði skrifstofustörf 1940-45.
Hann tók loftskeytapróf 1946 og
var loftskeytamaður á togurum
1947-53 og á Veðurstofu Íslands
1953-57.
Hann var ráðinn tollvörður í
Reykjavík 1957 og starfaði hjá toll-
yfirvöldum til starfsloka, síðast
sem deildarstjóri hjá embætti rík-
istollstjóra. Heimili Jóns og Sig-
urveigar var lengst af í Bogahlíð
26 í Reykjavík. Jón sinnti marg-
víslegum félagsstörfum. Hann var
skáti frá ungum aldri og gegndi
um ævina ýmsum trúnaðarstörfum
fyrir skátahreyfinguna. Hann var
virkur þátttakandi í samtökum
hjartasjúklinga. Jón var heið-
ursfélagi í Tollvarðafélagi Íslands.
Hann var félagi í Kiwanis-
klúbbnum Kötlu.
Útför Jóns fer fram frá Dóm-
kirkjunni í dag og hefst athöfnin
kl. 13.
1) Sigurjón, f.
12.11. 1949, deild-
arstjóri í mennta-
málaráðuneytinu.
Kvæntur Maríu Soph-
usdóttur kennara, f.
25.4. 1950. Dóttir
þeirra er Sigurveig.
2) Garðar, f. 11.10.
1951, forstöðumaður
geislaeðlisfræðideild-
ar á Landspítala.
Kvæntur Ingibjörgu
Ósk Kjartansdóttur
aðstoðarleik-
skólastjóra, f. 17.2.
1957. Synir þeirra eru Jón Steinar
og Kjartan Kári. Dóttir Garðars og
Guðrúnar Magnúsdóttur er Mál-
fríður og er maki hennar Ívar Örn
Gíslason. Þau eiga fjögur börn,
Grím, Þórdísi, Hrafn og Þórhall. 3)
Jón Agnar, f. 23.7. 1957, kerf-
isfræðingur. Kvæntur Vivian Han-
sen, f. 27.8. 1950. Dætur þeirra eru
Embla og Arna. Fyrir átti Vivian
Erp og Huldu Aðalsteinsbörn.
Jón átti fyrstu ár ævinnar heima í
Elskulegur tengdafaðir minn Jón
Mýrdal er látinn. Á kveðjustund
renna hlýjar minningar gegnum
hugann.
Ég var nýorðin 18 ára þegar ég
kom fyrst á heimili Jóns og Diddu í
Bogahlíð. Sigurjón elsti sonur
þeirra hafði talið mig á að koma með
sér til að smakka pönnukökur
mömmu sinnar. Ég var hikandi í
fyrstu en þegar í Bogahlíðina kom
varð ekki aftur snúið. Þessi heim-
sókn var upphafið að fjölskyldu-
tengslum og vináttu.
Ég hafði heyrt Jóns getið vegna
starfa hans innan skátahreyfingar-
innar. Nú kynntist ég nýrri hlið á
honum, fjölskyldumanninum. Þrátt
fyrir mjög langan vinnudag nýtti
hann vel tímann sem hann hafði með
fjölskyldunni. Á þessum árum var
það regla að fjölskyldan borðaði
saman í hádeginu á sunnudögum og
ræddi málin. Jón var vel að sér í öll-
um málefnum og góður hlustandi.
Hann hafði lag á að segja frá og var
jafn nákvæmur í frásögnum sínum
og öllu öðru sem hann tók sér fyrir
hendur.
Ég minnist sunnudagsbíltúranna
með þeim Diddu og Þóru elstu syst-
ur Jóns. Oft var farið á Vatnsleysu-
ströndina. Þar þekkti Jón vel til og
hugur hans leitaði oft þangað enda
hafði hann dvalið þar ungur drengur
hjá skyldfólki sínu á sumrin. Í þess-
um ferðum valdi Jón áningarstaði,
breiddi út teppi og við nutum góð-
gerða sem Didda hafði tekið með.
Sömuleiðis eru ferðir um Borgar-
fjarðarsveitirnar minnisstæðar. Jón
hafði verið í sveit í Hvítársíðunni og
hafði yndi af því að rifja upp sögur
þaðan og miðla af fróðleik sínum.
Seinna þegar við bjuggum í Upp-
sölum og síðar Madison heimsóttu
Didda og Jón okkur. Hvort sem
ferðast var um heimavöll eða fram-
andi slóðir kom vel í ljós áhugi hans
á útivist og næmur skilningur á
samspili náttúru og mannlífs.
Jón var félagslyndur. Hann tók
virkan þátt í ýmsum félögum og oft
sat hann í stjórnum þeirra. Hann
sóttist ekki eftir metorðum. Honum
féll best að vinna verkin án þess að
hafa um þau mörg orð. Mörg kvöld
þegar hann kom heim af fundum
settist hann niður til að skrifa
fundagerðir. Ég velti því stundum
fyrir mér af hverju hann væri yf-
irleitt ritari. Hann hafði fallega rit-
hönd en sennilega hefur nákvæmni
hans og samviskusemi gert útslagið.
Jón var loftskeytamaður á sínum
yngri árum, bæði úti á sjó og í landi.
Mestan hluta starfsævinnar vann
hann hins vegar hjá Tollstjóraemb-
ættinu. Hann gat morsað og kunni
tollskrána utan að og flokkaði hluti
gjarnan eftir tollnúmerum. Heiðar-
leiki var honum í blóð borinn og
réttsýni í öllum samskiptum.
Vandvirkni Jóns og nákvæmni
komu honum til góða þegar hann
veiktist af hjartasjúkdómi og þurfti
að breyta lífsstíl. Þá fylgdi hann
leiðbeiningum lækna af stakri sam-
viskusemi.
Fyrir nokkrum árum veiktist Jón
af Alzheimer. Hann var heppinn að
fá inni á Sóltúni og búa sér nýtt
heimili með aðstoð Diddu og starfs-
fólks Sóltúns. Þar varðveitti hann
einkenni sín, félagslyndi, nákvæmni
og glaðlyndi. Við gátum endurgoldið
sunnudagsbíltúrana þótt þeir væru
bara innanbæjar og gott var að fá
hann í heimsókn um helgar.
Að leiðarlokum þakka ég tengda-
föður mínum samfylgdina. Hvíl í
friði.
María Sophusdóttir.
Þegar ég minnist tengdaföður
míns kemur mér fyrst í hug hversu
hæverskur, kurteis og vandvirkur
hann var. Þegar við Garðar keypt-
um okkar fyrstu íbúð þurfti að lag-
færa ýmislegt og tengdafaðir minn
var fyrstur manna til að bjóðast til
að hjálpa okkur í því. Við þurftum að
lagfæra gluggana í íbúðinni og Jón
tók það að sér og gerði það svo vel
að aldrei, meðan við bjuggum þar,
þurfti að snerta á því verki aftur.
Jón var ætíð mjög réttsýnn og
einbeittur í því sem hann tók sér
fyrir hendur. Þegar hann þurfti að
skipta um lífsstíl gerði hann það af
heilum hug, skipti algerlega um
mataræði og fór að ganga reglulega
og hann hafði sinn stíl á því. Gat
maður þekkt hann á kröftugu
göngulaginu af löngu færi. Þar naut
hann líka stuðnings konu sinnar,
Diddu, sem tók þátt í þessu eins og
öllu öðru með honum af einlægni.
Þau voru alltaf samtaka um velferð
fjölskyldunnar, þau voru ávallt
tilbúin til að fá okkur í heimsókn
hvenær sem var, bæði heima í Boga-
hlíðinni og í sumarfríum þegar þau
voru á ferð um landið. Eigum við og
börnin okkar margar góðar minn-
ingar um ljúfar stundir með þeim.
Börnin voru afar hænd að afa sín-
um og ömmu og gleymi ég aldrei
þeirri stund þegar ég rétti Jóni í
fyrsta sinn nafna hans. Þá sagðist
hann ekki vera vanur að halda á svo
litlum börnum og þá áttaði ég mig á
því að hann hafði verið til sjós fjarri
heimilinu þegar tveir eldri synir
hans fæddust og hann því misst
mikið til af fyrstu þroskaárum
þeirra.
Jón og Didda voru líka alltaf
tilbúin að hlaupa undir bagga hve-
nær sem á þurfti að halda og ekki
þótti þeim verra að börnin kíktu inn
á leið úr skóla og var þá alltaf eitt-
hvað gott á borðum. Það kunnu þau
sannarlega að meta.
Jón var rólegur maður en hafði
samt gaman af kynnum við annað
fólk og sést það best á því hversu
duglegur hann var að taka þátt í fé-
lagsstörfum. Hann átti trygga fé-
laga úr gamla skátaflokknum sínum
allt frá æsku og hann starfaði einnig
af dugnaði í Kiwanishreyfingunni og
hjá Hjartaheillum.
Þegar Jón er nú allur er mér efst í
hug hlýja og þakklæti til trausts og
góðs manns sem hefur ætíð reynst
mér og mínum svo vel. Blessuð sé
minning hans.
Ingibjörg Ósk Kjartansdóttir.
Það er skrítið að sitja hér svo
fjarri og frétta að elskulegur Jón afi
okkar sé farinn. Við eigum ekkert
nema góðar minningar um sam-
skipti okkar allt frá því að við fyrst
munum eftir. Samgangurinn var
alltaf mikill og eru þau ófá skiptin
sem við bræðurnir gistum hjá afa og
ömmu í Bogahlíðinni, heimsóttum
þau í sumarhús eða ferðuðumst með
þeim.
Þegar börn voru í heimsókn hélt
afi sig oftast til hlés. Það var þó aug-
ljóst hve mikið hann naut þess að
hafa yngstu afkomendurna í heim-
sókn, því allt fram á það síðasta
skein af honum gleðin við að sjá
börn að leik.
Afi var alltaf til staðar fyrir okkur
og tilbúinn að leiðbeina þegar þess
þurfti. Sumar ábendingarnar
hljóma kannski smávægilegar eða
augljósar í dag en lifa skýrt í minn-
ingunni, til dæmis þegar hann út-
skýrði fyrir okkur að maður heilsaði
alltaf með hægri hendinni.
Þegar við stunduðum nám við
MH nýttum við okkur óspart að
geta stokkið yfir götuna í heimsókn.
Á þessum árum áttum við afi mörg
góð samtöl.
Við töluðum um heima og geima,
meðal annars um ótalmargt af því
sem á daga hans hafði drifið. Hann
hafði einnig mikinn áhuga á því að
heyra hvaða hugmyndir við hefðum
um lífið og hvert við vildum stefna.
Sjálfur stefndi afi á frekara nám á
unglingsárunum. Menntaskólinn
var handan við hornið en vegna frá-
falls foreldra hans þurftu þeir
draumar að víkja. Það þurfti að sjá
fyrir fjölskyldunni og því gekk hann
til vinnu þrátt fyrir ungan aldur. Við
vitum að það veitti honum mikla
gleði að fylgjast með öllum tækifær-
unum sem synir hans og við barna-
börnin höfum haft til náms og
starfa.
Þörfin fyrir fróðleik og að kynna
sér nýja hluti var greinilega alltaf til
staðar því mjög algengt var að sjá
afa grúska í bókum í rólegheitunum.
Þegar hann hætti að vinna varð
hann sér úti um tölvu sem hann
hafði mikinn áhuga á að kynna sér
og við bræðurnir vorum honum iðu-
lega innan handar við að komast af
stað í henni.
Afi var afskaplega vandvirkur
maður. Hann gekk ávallt að sér-
hverju verki með alúð og einbeitni.
Sem ungum drengjum þótti okkur
oft erfitt að bíða á meðan afi opnaði
pakka á jólunum af mikilli yfirvegun
og í rólegheitum. Það vakti síðan
alltaf jafn mikla undrun þegar hann
pakkaði gjöfunum aftur inn þannig
að ekki sá mikið á umbúðunum.
Elsku afi, við erum afskaplega
stoltir af því að hafa átt þig að.
Þakka þér fyrir allar góðu stund-
irnar sem við áttum saman, fyrir
það að vera alltaf til staðar og taka
alltaf á móti okkur opnum örmum.
Jón Steinar og Kjartan Kári.
Jón Mýrdal
Mikið glæsimenni
var hann. Hávaxinn,
hárprúður og
skemmtilegur. Ekki skrýtið að Ellen
hafi fallið fyrir slíku glæsimenni og
hann fyrir henni á Fjóni fyrir meir en
hálfri öld. Hann var einn af þeim
ungu mönnum sem sóttu menntun
sína til útlanda á eftirstríðárunum.
Kom heim og vann við uppbyggingu
lands síns. Fór með fjölskyldu sína á
hjara veraldar til að stjórna þar síld-
arverksmiðju. Seinna tók hann þátt í
uppbyggingu vélstjórnarmenntunar
og varð skólameistari Vélskóla Ís-
lands og starfaði við það lengst af.
Hann var mikill Hafnfirðingur. Ég
var heppin að vera komin af vélafólki
og Hafnfirðingum og gátum við því
spjallað saman. Hann rifjaði oft upp
æsku sína og sagði frá skemmtileg-
um fýrum með viðurnefni sem al-
gengt var í Hafnarfirði í þá daga. Ég
á mynd af þeim hjónum þar sem þau
eru að sýna barnabörnum „kærlig-
Andrés Guðjónsson
✝ Andrés Guð-jónsson, fyrrver-
andi skólameistari
Vélskóla Íslands,
fæddist í Hafnarfirði
13. júní 1921. Hann
lést 22. janúar á
Landakoti og var
jarðsunginn frá
Grensáskirkju 3. febr-
úar.
hedsstigen“ rétt hjá
heimili Ellenar á Fjóni
þar sem þau áttu
margar góðar stundir
og eru á myndinni jafn
ástfangin og fyrr.
Ég á margar góðar
minningar frá heim-
sókn til þeirra hjóna
og færðist við það nær
evrópskri menningu.
Danskt smörrebröd í
kvöldmat og julefro-
kost þar sem setið var
í marga tíma og spjall-
að saman. Andrés
hafði góða nærveru og kveð ég hann
og votta Ellen og fjölskyldu samúð
mína.
Kristín E. Benediktsdóttir.
Hann stóð við kennarapúltið, hár,
grannur, beinn í baki, með hægri
hönd á kinn þar sem vísifingur hvíldi
upp með eyranu á meðan langatöng-
in hvíldi létt á hökunni, klæddur
gráum teinóttum jakkafötum, snyrti-
legur í klæðaburði og virðulegur í
fasi sem féll svo vel að þeirri mynd
sem ég hafði djúpt í hugskotinu af
hinum dæmigerða enska séntil-
manni.
Hann beið rólegur þar til nemend-
urnir höfðu tekið sér sæti þá ræskti
hann sig, bauð okkur velkomin til
náms í Vélskóla Íslands haustið 1966.
Kynnti sig og greindi frá því að hann
yrði aðal-vélfræðikennarinn okkar
þennan veturinn.
Eftir stutta kynningu á kennslu-
bókinni, sem var á norsku, bað hann
okkur að fletta á ákveðnar síður
hennar en þar var að finna hinar
ýmsu kjarnaupplýsingar um náms-
greinina sem hann fór nokkrum orð-
um um. Hér var um kennsluaðferð að
ræða sem ég hafði ekki áður kynnst á
minni skólagöngu og áður en varði
var allur bekkurinn niðursokkinn við
að fylgja kennaranum okkar á hrað-
ferð hans í gegnum efni bókarinnar.
Þetta voru mín fyrstu kynni af
Andrési Guðjónssyni fyrrverandi
skólameistara Vélskóla Íslands,
kynni sem urðu verulega náin eftir
að ég tók við formennsku í Vélstjóra-
félagi Íslands haustið 1982. Kennslu-
aðferðir Andrésar voru á margan
hátt býsna sérstakar. Hann kunni
mikið af sögum af ýmsu tagi sem
hann tengdi við námsefnið á hverjum
tíma. Hver man t.d. ekki eftir frá-
sögninni af dönsku kyndurunum sem
hann fór með þegar fjallað var um
gufuvélar þess tíma. Eða manninum
sem hafði það að ævistarfi að slá í
hjólin á járbrautarvögnunum og
greina síðan sínum yfirmanni frá því
hvort eitthvert hjólanna sendi frá sér
enduróm sem skæri sig verulega úr
hefðbundnum endurómi hjólanna.
Þessa sögu sagði Andrés okkur þeg-
ar hann var að brýna það fyrir okkur
að við yrðum að tileinka okkur vitn-
eskju um þau störf sem við værum að
sinna á hverjum tíma. Hver væri til-
gangurinn með þeim og hvert væri
mikilvægi þeirra á viðkomandi
vinnustað.
Skoðun Andrésar var sú að þessi
ágæti maður með sleggjuna hefði
aldrei gert sér grein fyrir því til
hvers hann hefði eytt ævinni í að slá í
hjólin og hlusta eftir svörun þeirra,
sem gert var til þess að kanna hvort
komnar væru sprungur í hjólmass-
ann. Hér væri aftur á móti gott dæmi
um mann sem hefði eytt ævinni í inn-
antómt starf, án starfsgleði eða fag-
legs metnaðar sem hefði getað veitt
ákveðinn þroska ef viðkomandi hefði
haft skilning á tilgangi þess og mark-
miðum.
Með vangaveltum af þessu tagi var
Andrés í raun að brýna fyrir nem-
endum sínum hið fornkveðna: „yfir
litlu varstu trúr, yfir mikið mun ég
setja þig“ eða það að það er ekkert
starf svo léttvægt að ekki megi hafa
af því nokkurn þroska og starfs-
ánægju.
Síðar lágu leiðir okkar saman í fé-
lagsmálunum. Við sátum saman í
miklum fjölda nefnda þar sem bæði
var fjallað um mál sem tengdust
störfum vélstjóra, bæði til sjós og
lands, og einnig námsvali og kennslu-
háttum Vélskóla Íslands. Hvað varð-
ar námsval og kennsluhætti Vélskól-
ans þá var Andrés ávallt tilbúinn til
að skoða allar breytingar með já-
kvæðu hugarfari, hafnaði aldrei
neinni hugmynd án efnislegrar skoð-
unar. Við leiðarlok þakka ég Andrési,
mínum gamla og góða læriföður,
langa og góða samfylgd um leið og
við hjónin vottum eftirlifandi eigin-
konu hans, börnum og öðrum ná-
komnum okkar dýpstu samúð.
Helgi Laxdal.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morg-
unblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari
upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi). Ef útför
hefur farið fram eða grein berst ekki
innan hins tiltekna skilafrests er ekki
unnt að lofa ákveðnum birtingardegi.
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar séu ekki
lengri en 3.000 slög (stafir með bilum
- mælt í Tools/Word Count). Ekki er
unnt að senda lengri grein. Hægt er
að senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur, og votta þeim
sem kvaddur er virðingu sína án þess
að það sé gert með langri grein. Ekki
er unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir
formáli, sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá, sem
fjallað er um, fæddist, hvar og hve-
nær hann lést, um foreldra hans,
systkini, maka og börn og loks hvað-
an útförin fer fram og klukkan hvað
athöfnin hefst.
Minningargreinar