Morgunblaðið - 23.04.2009, Qupperneq 43

Minningar 43
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 23. APRÍL 2009


  


 



 
    
       
Hinn venjulegi dagur
líður oft án þess að
honum sé gaumur
gefinn. Við vöknum á
morgnana, annir
dagsins bíða og fyrr en varir er
dagur að kvöldi kominn. Hugurinn
er bundinn við það sem framundan
er og þau augnablik, þar sem
staldrað er við, einungis til að gefa
stund og stað gildi, verða fá. Það
vill oft gleymast einfaldlega að vera
til. En til að geta verið til og notið
þess sem lífið hefur upp á að bjóða
þarf líka að hafa tilfinningu og auga
fyrir umhverfinu, náttúrunni.
Fyrir rúmum 30 árum fékk ég
úthlutaða lóð til að byggja á raðhús
ásamt fleirum. Einn okkar fimm-
menninga var Eggert Þór Stein-
þórsson og hagaði svo til að hús
okkar liggja saman. Allt frá því að
við lágum á þúfnakollunum og
horfðum á ýtuna taka grunn
húsanna og til dagsins í dag hafa
leiðir okkar og fjölskyldna okkar
legið saman. Tilfinningin og sú
mynd að til væri fastur punktur í
tilverunni veitir traust. Í þá mynd
þarf traust fólk. Það er einfaldlega
þannig. Þessari mynd tilheyrði
Eggert Þór
Steinþórsson
✝ Eggert Þór Stein-þórsson fæddist í
Stykkishólmi 4. jan-
úar 1945. Hann lést á
hjartadeild Landspít-
alans við Hringbraut
8. apríl síðastliðinn.
Útför Eggerts Þórs
var gerð frá Selja-
kirkju 17. apríl sl.
Eggi. Það kom líka
strax í ljós að hér var
á ferðinni náttúru-
unnandi og veiðimað-
ur, góður drengur og
hjálpsamur. Þegar lit-
ið er til baka eru ófá-
ar stundirnar, þar
sem ég hef þegið góð
ráð og aðstoð. Fyrir
það þakka ég. En
gangur lífsins er ekki
eins hjá öllum og hver
og einn þarf að sigr-
ast á sjálfum sér til
að njóta þess sem
æðri máttur leyfir okkur sjá. Það
verða kaflaskipti og við verðum að
vinna úr þeim aðstæðum sem við
erum í. Lífið heldur áfram. Við sem
enn vöknum til hversdagsins, þar
sem annir og fyrirheit blasa við, við
skulum ekki gleyma því að staldra
örlítið við á hverjum degi, gefa
gaum að því sem í kringum okkur
er. Við getum glatt okkur við fal-
legar myndir í hugum okkar af
manni sem gaf mikið og gerði okk-
ur ríkari.
Elsku Hanný, Guðný, Steinþór,
Guðbjarni og fjölskyldur ykkar, við
Anna ásamt Auðuni, Svövu, Ragn-
heiði, Þórunni og fjölskyldum
þeirra, deilum með ykkur sorg ykk-
ar, en líka góðri minningu um góð-
an dreng.
Kristján Auðunsson
Allt á sinn tíma. Þegar við fæð-
umst í þennan heim er eitt alveg
víst, að hlutverki okkar lýkur og við
yfirgefum sviðið eftir mislangan
tíma. Þar er Guð einn sem ræður.
Ég frétti að Eggert Þór Stein-
þórsson, eða Eggi Viggós eins og
hann var oftast kallaður á sínum
æskuslóðum, hefði veikst hastar-
lega og væri tvísýnt um líf hans.
Þrátt fyrir að hafa frétt af veik-
indum hans nokkrum dögum áður,
kom andlátsfregn þessa vinar míns
og samstarfsfélaga um árabil mér í
opna skjöldu.
Fyrir stuttu töluðum við saman í
síma og hann sló á létta strengi
eins og honum var einum lagið.
Sagði hann að nú yrðum við að láta
verða af því, eftir rúm fjörutíu ár,
að heimsækja vinnufélaga okkar í
Sviss, ef þeir væru þá ennþá uppi-
standandi. En þar dvöldum við
fimm félagar úr Stykkishólmi í
tæpt ár.
Ég lít nú tilbaka sorgmæddur en
þakklátur fyrir allar þær góðu
minningar um Egga frá því að við
kynntumst í Hólminum fyrir um 45
árum. Þar voru margir ungir menn
við húsasmíðanám. Skömmu eftir
námið fór Eggi í byggingavinnu við
Búrfell. Þar naut hann sín vel og
var fljótlega orðinn trúnaðarmaður
trésmiða. Þangað fórum við nokkrir
úr Hólminum á eftir honum, m.a.
tvíburarnir Haraldur og Gylfi Lár-
ussynir. Þar væntum við góðra
tekna, enda höfðum við þá ásamt
félaga okkar Halldóri Jónassyni,
sem lést árið 2004 eftir erfið veik-
indi, skipulagt ferðalag um meg-
inland Evrópu með atvinnuleyfi í
Sviss í farteskinu.
Eftir dvölina í alpalandinu fórum
við aftur í Búrfell og var Eggi þar í
nokkurn tíma. Fór hann síðan til
starfa í bænum. Um þessar mundir
kynntist hann góðri stúlku frá
Akranesi, Hannýju, sem hann
kvæntist og hefur verið hans lífs-
förunautur síðan. Fljótlega eignuð-
ust þau mannvænleg börn og fal-
legt heimili og naut ég þar oft
gestrisni þeirra.
Við Eggi unnum saman við móta-
uppslátt á þessum árum, þegar
uppmælingahasarinn var sem mest-
ur. Ekki hafði ég roð við honum á
því sviði og líklega fáir. Snemma á
áttunda áratugnum lenti Eggi í
slæmu bílslysi sem hann náði sér
aldrei af og var lengi frá vinnu af
þeim sökum. Fyrir þann tíma var
hann mjög vel liðtækur í íþróttum
og var hann m.a. í liði Hólmara í
þjóðaríþrótt þeirra, körfubolta.
Í eðli sínu var hann mikill keppn-
ismaður og ekki skaplítill en oftast
léttur í lund, orðheppinn, fljótur til
svars, nokkuð stríðinn og hentaði
ekki öllum orðaskak við hann þegar
sá gállinn var á honum.
Árið 1982 fórum við aftur að
starfa saman sem sjálfstæðir at-
vinnurekendur og tókum að okkur
ýmis verk. Byggðum m.a. nokkur
hús fyrir aðra. Þetta samstarf okk-
ar gekk vel. Eftir fjögur ár þróuð-
ust þó mál þannig að við fórum
hvor í sína áttina í verkefni og slit-
um samstarfinu í fullri sátt og án
vinslita. Eftir þetta hittumst við
sjaldnar eins og gefur að skilja.
Nú hefur leiðir skilið enn um
sinn. Þessi fátæklegu minningabrot
mín spanna ekki sögu Egga en létta
lítið eitt á huga mínum. Ég veit að
hann hefði ekki kært sig um frekari
mærð.
Kæra Hanný, ég og fjölskylda
mín vottum þér og afkomendum
ykkar einlæga samúð, svo og for-
eldrum og systkinum Eggerts.
Ólafur A. Gíslason.
Hvað líður tíma? Sólarupprás?
Bernskan? Starfið? Efri árin? Sól-
setur? Enginn veit, nema Hinn
hæsti, hvenær sólin sest í hinu
mannlega lífi.
Ég kynntist Eggert Þór Stein-
þórssyni árið 1992. Hann átti hlut
að því að ég fékk starf hjá Háskóla
Íslands og vann undir hans leiðsögn
í allmörg ár. Á þeim tíma kynntist
ég mörgum góðum eiginleikum í
fari hans og með okkur tókst kunn-
ingsskapur, sem hélst óslitið til
hinstu stundar. Eftir að ég hætti
störfum árið 2002, héldum við
ágætu sambandi, ég kom í heim-
sókn eða hann hringdi og vinátta
hélst, frjáls og kvaðalaus. Ég á
Eggert margt að þakka, sem ekki
komst til skila meðan tóm gafst.
Þann 6. mars síðastliðinn átti ég
þess kost að fara með honum hrað-
ferð til Stykkishólms, ásamt fleir-
um. Það var sannkölluð hátíðarferð
og hann lék á als oddi. Engin las-
leikamerki að sjá. Laugardaginn 21.
mars varð ég þess var að Eggert
hafði hringt í síma minn. Ég var
ekki viðlátinn að svara þá, hugðist
gera það eftir helgina. Það símtal
hefur ekki farið fram. Það tekur á
mig.
Hvað líður tíma? Þann 4. janúar
1995 varð Eggert fimmtugur. Þá
bauð rektor honum og mörgum
samstarfsmönnum hans í afmælis-
kaffi í Skólabæ. Mér er ómögulegt
að útskýra ýmsar hugdettur mínar
eða hugboð, sem gera stundum vart
við sig. En eftirfarandi flaug í hug
mér á þeirri stundu:
Að yfirveguðu ráði, aftur og enn
að nýju
aldur þinn höfum við gullnu letri
skráð.
Forsíðuklukkan færist af 10:10
framhaldið ræðst af kærleika
Guðs og náð.
Ég votta eiginkonu, börnum, for-
eldrum og fjölskyldum innilega
samúð um leið og ég þakka kynni
mín við góðan dreng.
Björn H. Björnsson.
Þegar vinir kveðja
þennan heim verður
ávallt stórt skarð í
vinahópi þess sem
horfinn er yfir móðuna miklu. Þá
koma minningar liðinna ára hratt
fram í hugann.
Ég frétti fyrst af Sísí þegar hún
var í skóla með Ingu systur minni í
Varmalandi í Borgarfirði. Þær frétt-
ir voru að frændi minn Gísli á Fer-
stiklu ætti í tilhugalífi með Sísí frá
Arkarlæk. Allt gekk eftir og Sísí
flutti að Ferstiklu þar sem þau Gísli
hófu búskap við hlið foreldra Gísla.
Ég kom á þessum fyrstu árum þeirra
nokkrum sinnum að Ferstiklu er ég
var á ferð með foreldrum mínum, en
feður okkar Gísla voru bræður. Ég
kynntist því í æsku þeim mikla
blóma og ástríki er ríkti með fjöl-
skyldunum á Ferstiklu. Gleði þeirra
Búa og Margrétar að fá þessi ungu
og glæsilegu bændahjón Gísla og
Sísí og Vífil og Dúfu að hefja þar sitt
lífsstarf.
Í öllum þeim fjölþættu samskipt-
um var Sísí einstök kona sem ávallt
var tilbúin að veita af sínum brunni
gleði og manngæsku. Gestrisni
þeirra hjóna var einstök en slíkt
hafði viðgengist lengi á þeim bæ.
Þegar um hægðist í umsvifum við
búskap fóru þau hjónin að veita sér
meira í ferðalögum og hitta vini víða
um landið.
Í einni slíkri ferð um Þýskaland
þar sem hópur af lífsglöðu fólki var á
ferð treystum við Gísli kynnin með
konum okkar við fern önnur hjón.
Þau kynni leiddu til þess að sá sex
hjóna hópur ferðaðist saman í mörg
Sesselja Ólöf
Guðmundsdóttir
✝ Sesselja Ólöf Guð-mundsdóttir
fæddist í Lambhaga í
Skilmannahreppi 24.
apríl 1933. Hún lést á
Sjúkrahúsi Akraness
12. apríl síðastliðinn.
Útför Sesselju fór
fram frá Hallgríms-
kirkju í Saurbæ 18.
apríl sl.
ár. Einnig hittumst við
haust og vor. Í þeim
hópi voru Ferstiklu-
hjónin einstakir vinir
og enn hljómar mér í
eyrum hinn dillandi
hlátur Sísíar. Lengi
munum við minnast
haustferðanna þegar
þau hjónin opnuðu blá-
berjadallinn og veislan
hófst. Við vinir þeirra
höfðum vænst þess að
eiga með henni áfram
góðar stundir en kallið
stóra kom. Hún kveð-
ur þennan heim vina og fjölskyld-
unnar stóru með reisn og glæsibrag
þar sem hennar er sárt saknað en
minningin lifir. Ég og fjölskylda mín
sendum Gísla og ástvinum innilegar
samúðarkveðjur.
Björn Sigurðsson, Úthlíð.
Margt ég vildi þakka þér
og þess er gott að minnast
að þú ert ein af þeim sem mér
þótti gott að kynnast.
Höf. Guðrún Jóhannsdóttir
Þegar ég kveð hana Sísi mína, er
ég að kveðja stóran og mikilvægan
kafla í lífi mínu. Ég var bara sjö ára
stelpuskott í Botnsskála þegar ég
kynntist henni. Hún þá ung húsmóð-
ir á Ferstiklu og móðir hennar Ástu
Bjargar, sem svo varð besta vinkona
mín er við hófum skólagöngu að
gömlu Hlöðum. Fyrstu minningar
mínar um Sísi eru tengdar þeirri
hamingju að koma inn í hlýjuna, fá
heitar kleinur og mjólk og ég finn
enn góða bragðið af kleinunum sem
voru steiktar upp úr hrossafeiti. Hún
Sísi var svo yndisleg, góð og
skemmtileg og alltaf til í að spjalla.
Þá léku hlutirnir í höndunum á henni
og hún virtist geta gert allt næstum
því fyrirhafnarlaust. Hún stundaði
búskapinn með honum Gísla sínum
og ól honum 5 börn og kom þeim vel
til manns. Hún sinnti gestum af alúð,
bæði heima og í veitingaskálanum að
Ferstiklu þar sem hún vann í yfir 30
ár. Samt hafði hún tíma til að lifa líf-
inu og njóta þess.
Sísi var sannarlega mikið náttúru-
barn og hún naut þess að ganga um
æðarvarpið á vorin og hlúa að koll-
unum.
Þjóta vorvindar
vötn kætast
flýgur fugl
andar ástúð
um auðn og dal
leikur lífs
Blása laufvindar
yfir lyngheiði
hægt og hljótt
bera ilm blóma
bera angan heys
bera þrá
(Halldóra B. Björnsson.)
Lítil stelpa frá Botnsskála varð
svo seinna bóndakona í nágrenni við
þau Sísi og Gísla. Vinátta okkar Sig-
urjóns við þessi góðu hjón hefur ver-
ið traust og aldrei borið skugga þar
á. Þegar gesti bar að garði dreif hús-
móðirin ávallt meðlæti á borðið og
svo var spáð og spekúlerað um
landsins gagn og nauðsynjar, oft
langt fram á kvöld. Sísí naut sín vel á
Ferstiklu þrátt fyrir að hún fullyrti
að það væri alltaf rok á Ströndinni –
en gott veður undir Akrafjalli. Vísaði
hún þar í bernskustöðva sinna að Ar-
karlæk. Berjaferðir okkar voru fast-
ir liðir og æði skemmtilegar, en við
fórum á hverju hausti í berjamó. Sísí
hafði sterkar skoðanir á því hvar
væri tínt og hún var ansi hreint
vandlát á bláberin. Kvennaferð í
Dalina í fyrrasumar er líka ógleym-
anleg og höfðum við stór áform um
fleiri slíkar ferðir. Sísí lést á páska-
dagsmorgun eftir stutt en erfið veik-
indi. Þó hún hafi kennt sér meins í
nokkur ár var hún ekki að kvarta,
það var einfaldlega ekki hennar stíll.
Ég minnist vinkonu minnar með
kærri þökk fyrir allar þær góðu
stundir sem við höfum átt saman,
bæði fyrr og síðar. Hún gaf ríkulega
af sér, en stærsta gjöfin til mín verð-
ur seint fullþökkuð en það er Ásta
Björg dóttir hennar sem hefur verið
mín besta vinkona frá æskuárum
mínum. Gísla vini okkar og nágranna
og fjölskyldunni allri sendum við
innilegar samúðarkveðjur og biðjum
guð að blessa minningu um góða og
vandaða konu.
Fara kulvindar
um keldusef
boða haust
rugga blaðvana
birkirenglum
stynja strá
Kemba haustvindar
heiðarbrúnir
fylgja él
fellur snælín
að fræi og rót
lifir líf
(Halldóra B. Björnsson.)
Kolbrún Eiríksdóttir og
Sigurjón Guðmundsson.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífs þíns nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði nú sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku Sísí mín, í dag kveðjumst
við í hinsta sinn. Áður en þú veiktist,
fyrir u.þ.b. mánuði, hefði mig ekki
órað fyrir að við ættum svona stutt-
an tíma eftir saman. Upp í hugann
koma svo margar dásamlegar minn-
ingar, meira að segja sláturgerðin.
Ég verð þér ævinlega þakklát fyrir,
hversu yndislega góð þú varst mér,
alltaf hjálpsöm og studdir mig í öllu
því sem ég tók mér fyrir hendur. Ég
þakka þér fyrir hversu blíð og góð
amma þú varst börnunum mínum.
Alltaf með opinn og hlýjan faðminn
þinn, hvenær sem var. Samveru-
stundir okkar voru margar og
skemmtilegar og á ég eftir að sakna
þeirra allra mest. Ég minnist þín
eins og þú varst, alltaf svo hlý, kát og
vildir öllum vel.
Öllum aðstandendum ömmu Sísíar
votta ég mína dýpstu samúð.
Hvíl í friði.
Þó í okkar feðrafold
falli allt sem lifir
enginn getur mokað mold
minningarnar yfir.
(Bjarni. Jónsson frá Gröf.)
Sigurlaug Gísladóttir (Lauga).