Morgunblaðið - 15.06.2009, Blaðsíða 22

22 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 15. JÚNÍ 2009
✝ Geirþrúður Guð-rún Kjartansdóttir
fæddist í Reykjavík
10. júní 1935. Hún lést
á líknardeild L5 á
Landakoti 4. júní
2009. Foreldrar henn-
ar voru Sturlína Þór-
arinsdóttir frá Sæbóli
í Aðalvík, f. 30. júní
1905, d. 12. mars 1994
og Kjartan Ólafsson
frá Reykjavík, f. 12.
ágúst 1909, d. 1946.
Systir Geirþrúðar er
Esther Þorgrímsdóttr,
f. 14. jan. 1942, maki Páll Gunn-
arsson.
Geirþrúður bjó í Reykjavík fram
yfir 20 ára aldur. Árið 1956 kynntist
hún Hreini Jóhannssyni, f. 26. nóv-
ember 1937 og hófu þau búskap í
13. jan. 1961, maki Steinþór D.
Kristjánsson, f. 1948. Börn þeirra
eru Egill, f. 1991, Hreinn Logi, f.
1992, og Jóhanna, f. 2004. 3) Sturla
Jóhann, f. 13. maí 1971, maki Guð-
rún Helga Hamar, f. 1974. Börn
þeirra eru Ísold, f. 2005, Haraldur, f.
2006 og Katla, f. 2009.
Geirþrúður lauk prófi frá Gagn-
fræðaskóla Austurbæjar og síðar frá
húsmæðraskóla á Risby í Noregi á
árunum 1955 til 1956. Hún sinnti
margvíslegum störfum um ævina
svo sem framreiðslu á Brytanum,
verslunarstörfum í Skóbúð Reykja-
víkur og síðar sem verslunarstjóri á
Laugavegi 20. Síðar vann hún ýmis
skrifstofustörf, meðal annars í
Grænmetisverslun landbúnaðarins
en lengst af sem ritari í Gagnfræða-
skólanum í Garðabæ og síðar Fjöl-
brautaskólanum í Garðabæ. Geir-
þrúður tók virkan þátt í félagsstarfi
í Garðabæ svo sem í Lionsklúbbnum
Eik, Kvenfélaginu og Hjónaklúbbi
bæjarins.
Útför Geirþrúðar fer fram frá
Vídalínskirkju í Garðabæ í dag, 15.
júní, og hefst athöfnin klukkan 13.
Reykjavík. Foreldrar
hans voru Guðrún
Jónasdóttir frá Öxney
á Breiðarfirði, f. 24.
júní 1914, d. 4. maí
2007 og Jóhann M.
Hallgrímsson frá Ytri-
Sólheimum í Mýrdal,
f. 23. september 1911,
d. 1. janúar 1982.
Geirþrúður og Hreinn
gengu í hjónaband í
júní 1958. Árið 1960
fluttust þau í Garðabæ
og bjuggu þar æ síðan.
Börn þeirra eru: 1)
Kjartan, f. 30. jan. 1958, maki Sig-
ríður Árný Sævaldsdóttir, f. 1956.
Börn þeirra eru Geirþrúður María,
f. 1985, maki Hjörtur Hjartarson, f.
1981, Ríkey, f. 1989, Sæþór Pétur, f.
1993 og Jara, f. 1995. 2) Guðrún, f.
Elsku mamma !
Nú ert þú horfin á braut. Eftir
sitjum við hér í Hörpulundi í sorg.
Nú eiga Jóhanna, Egill og Hreinn
enga ömmu lengur að koma til.
Njóta athygli þinnar og ástúðar og
smágjafa sem þú varst svo flink að
gleðja okkur með.
Í upphafi lífs þíns varst þú lítil og
viðkvæm og lögð í bómull í skókassa
svo þú héldir hita og gætir lifað. Þá
sást strax að í þér eru fínir en mjög
sterkir strengir sem voru óbilandi
allt til hinstu stundar. Strengir sem
stóðust allar raunir og öll áhlaup.
Þeir byggðust á reisn, æðruleysi,
léttleika og gleði sem alltaf fylgdu
þér.
Líf þitt hefur sjaldnast verið ein-
falt og mikið hefði ég unnt þér létt-
ara lífs og fleiri tækifæra til að sýna
hvað í þér bjó og að þú fengir að
njóta þín.
En líf okkar allra er margslungið
og við ráðum ekki alltaf við misfell-
urnar sem verða á vegi okkar. Þið
pabbi áttuð ykkar erfiðu stundir en
kærleikurinn var alltaf fyrir hendi
og i yfir 50 ár hafið þið staðið saman
í blíðu og stríðu.
Í þessum miklu veikindum sem
þú þurftir að ganga í gegnum í lífinu
hefur þú staðið hnarreist og æðru-
laus. Farið í gegnum 3 krabbamein
og fleiri alvarlega sjúkdóma. Þegar
ég tilkynnti þér að sjúkdómurinn
væri of langt genginn og engin
lækning fyndist við honum huggaðir
þú mig. Sagðir að þú værir ekki
hrædd við að deyja og þetta væri
allt í lagi. Talaðir við pabba og sagð-
ir að nú yrði hann að læra á þvotta-
vélarnar og þurrkarann.
Þegar þú varst lögð inn á líkn-
ardeild Landakotsspítala spurði
starfsfólkið hvernig þér liði í þess-
um aðstæðum. Þú baðst þær að hafa
ekki áhyggjur af þér. Þú hefðir svo
margar góðar minningar að ylja þér
við.
Á þinni hinstu stundu voru þín
seinustu orð að þakka okkur öllum
fyrir og biðja Guð að blessa okkur.
Þarna stóðum við öll í kringum þig
og skynjuðum hversu stór þú varst
æðrulaus og reist.
Elsku mamma, mínar innilegustu
þakkir fyrir þann tíma sem ég fékk
með þér.
Ég hef metið þig meira og meira
með árunum (þú skaust inn sjálf að
það væri nú kominn tími til) og
skynjað þína sterku flottu strengi.
Þú sem varst svo smá og fínleg
varst sterkust að lokum.
Guðrún Hreinsdóttir.
Í dag kveðjum við Geiru ömmu.
Minningarnar sem hún skilur eftir í
hjörtum okkar eru óteljandi. Marg-
ar þessara minninga tengjast eld-
húsinu í Garðabænum þar sem
amma hristi fram úr erminni hverja
kökuna á fætur annarri. Ömmu var
mjög annt um að enginn færi svang-
ur frá henni. Amma hugsaði alltaf
vel um barnabörnin sín, hvort sem
þau voru hálffullorðin eða unga-
börn. Við eigum ófáar minningarnar
þar sem hún sat á þvottahúströpp-
unum í sólbaði, lánaði okkur hnífa til
þess að hreinsa mosann á milli
steinhellnanna, meðan afi þreif bíl-
inn.
Það var ávallt gaman að koma í
heimsókn til ömmu og afa í Garða-
bæ. Minningarnar um búningaleiki í
fínu kápunum hennar ömmu, jafnvel
með refinn góða um hálsinn. Það er
varla hægt að segja í orðum hversu
dásamleg manneskja hún amma
okkar var. Það er því harla vonlaust
að telja upp þær minningar sem við
eigum, en það eru einmitt þær sem
mun ylja okkur um hjartarætur
þegar sú sorg og sársauki sem nú
fyllir hjarta okkar loks víkur. Hvíl í
friði, elsku amma.
Þú, Guð míns lífs, ég loka augum
mínum
í líknarmildum föðurörmum þínum
og hvíli sætt, þó hverfi sólin bjarta,
ég halla mér að þínu föðurhjarta.
Æ, tak nú, Drottinn, föður og móður
mína
í mildiríka náðarverndan þína,
og ættlið mitt og ættjörð virstu geyma
og engu þínu minnsta barni gleyma.
Ó, sólarfaðir, signdu nú hvert auga,
en sér í lagi þau, sem tárin lauga,
og sýndu miskunn öllu því, sem andar,
en einkum því, sem böl og voði
grandar.
Þín líknarásján lýsi dimmum heimi,
þitt ljósið blessað gef í nótt mig
dreymi.
Í Jesú nafni vil ég væran sofa
og vakna snemma þína dýrð að lofa.
(Matthías Jochumsson.)
Geirþrúður María, Ríkey,
Sæþór Pétur og Jara
Að leiðarlokum viljum við kveðja
Geirþrúði mágkonu okkar með ljóði
Þórunnar Sigurðardóttur.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífs þíns nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði nú sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
Unnur Ragnars, Sigríður
Jóhannsdóttir, Brynja
Jóhannsdóttir.
Stutt bréf til Geiru frænku.
Elsku frænka. Ég fagna því, að
þú hefur nú öðlast frið og hvíld frá
þjáningarfullum sjúkleika. Um leið
harma ég brottför þína. En ég er
líka sannfærður að margar fram-
réttar hendur hafa umvafið þig ást
og kærleika á ströndinni handan
húmtjaldanna og þakkað þér fyrir
lífið þitt, gjafir þínar og gæsku.
Sjálfur þakka ég þér góðu stund-
irnar á barns- og unglingsárunum
og vinafundi af og til. Ég þakka þér
fyrir gleðina, góða skapið, hláturinn
dillandi og smitandi, þína ljúfu
skaphöfn og allt það, sem þú lagðir
til lífs míns. Ég minnist framgöngu
þinnar, kvikra hreyfinga, snöggra
viðbragða í orðum og æði og hvern-
ig brosið þitt náði til augnanna. Við
urðum ekki samferða nema skamma
stund, lífið leiddi okkur í ólíkar átt-
ir. En fagnaðarfundi áttum við
stundum á stórhátíðum. Ég veit að
þú áttir misbjarta daga og að lang-
varandi veikindi tóku sinn toll. Þeim
tókst þú með stóískri ró og æðru-
leysi, sem sýndi styrk þinn og ein-
læga trú á eina alveldissál. „Bognar
aldrei – brotnar í bylnum stóra sein-
ast“.
Nú eru margir áratugir að baki
frá því „allt var í grænum sjó“ í
Skipasundinu. Þeir hafa liðið hratt
og aldrei verður tíminn jafn afstæð-
ur og þegar dauðinn brýtur stunda-
glas vina og ættingja. Kannski hefð-
um við mátt nýta tímann betur,
styrkja ættartengslin og mannlegu
samskiptin. En nú treystum við
nýrri kynslóð til að taka upp kyndil-
inn og bera hann áfram.
Elsku Geira. Það er ekki fjöl-
menninu fyrir að fara í ættinni okk-
ar. Karlarnir fóru margir ungir í
sjóinn og konurnar, útslitnar af
striti, fylgdu fast á eftir. Og svo
fækkar í okkar kynslóð. Guðmundur
skólaskáld segir á einum stað:
Hérna lágu léttu sporin,
löngu horfin, sama veg:
Sumarblíðu sólskins-vorin
saman gengu þeir og ég,
vinir mínir – allir, allir,
eins og skuggar liðu þeir
inn í rökkur-hljóðar hallir,
hallir dauðans – einn og tveir,
einn – og – tveir!
(Guðmundur Guðmundsson.)
Og þetta er gangur lífsins, okkar
og allra hinna. Ég sakna þín og bið
alveldissálina einu að gæta þín um
eilífð alla og færa Hreini og fjöl-
skyldunni huggun í sorg þeirra og
harmi. Þinn,
Árni Gunnarsson.
Traustur vinur er örugg vörn, finnir
þú slíkan áttu fjársjóð fundinn.
Traustur vinur er verðmætari öllu, á
engan kvarða fæst gildi hans metið.
Svo segir í Síraksbók. Þessi orð
eiga vel við þegar kær vinkona er
kvödd.
Við hittumst fyrst 10 ára gamlar í
Laugarnesskólanum. Borgardæt-
urnar, þær Geira og Gréta og svo
Inga að vestan og Ebba að norðan.
Við urðum vinkonur og stofnuðum
saumaklúbb, bara fjórar, ekki var
þörf á fleirum. Þessi vinátta hefur
haldist í um sextíu ár og styrkst
með ári hverju. Nú erum við þrjár
eftir, Geira okkar farin eftir óend-
anlega erfið veikindi. Það eru mikil
verðmæti að hafa átt slíka vinkonu
sem hana, sem stóð með okkur með-
an á móti blés og tók þátt í gleði- og
hamingjustundum. Vinkonu sem
hægt var að treysta og tók málstað
okkar þegar vegið var að. Við þökk-
um henni vináttu áranna mörgu og
geymum í minningunni mynd af
ljóshærðu stúlkunni með fallegu
bláu augun, tápmiklu stúlkunni sem
alltaf sagði meiningu sína umbúða-
laust, svo að stundum fannst sumum
okkar nóg um. En hreinskilni og
sterk réttlætiskennd var henni í
blóð borin. Slíkir vinir eru ómet-
anlegir. Við fermdumst allar hjá
séra Garðari Svavarssyni, tókum
þátt í stofnun unglingadeildar
KFUK á Laugarnesi og höfðu þau
samtök mikil áhrif á líf okkar. Ung-
lingsárin okkar voru á tímum gaber-
díndragta, nælonsokka og hælah-
árra skóa, og strætó var
aðalfarartækið. Engin okkar hafði
sér herbergi, þannig að öll leynd-
armál og draumar voru helst rædd í
ganginum hjá einhverri okkar og
fengum við stundum ávítur fyrir.
Leiðir skildust, sumar festu ráð sitt
fyrr en aðrar.
Í bréfum sem Geira sendi til
Ebbu í Ameríkunni, sagði hún henni
frá unga manninum honum Hreini.
Hann var blessun hennar í lífinu og
héldu þau upp á gullbrúðkaupið sitt
í fyrra.
Geira hefur átt við mikil veikindi
að stríða síðustu árin, og hefur tekið
þau með stillingu og æðruleysi. Hún
á einstaka fjölskyldu sem hefur um-
vafið hana kærleika sínum. Börnin,
þau Kjartan, Guðrún og Sturla,
ásamt fjölskyldum hafa hlúð að
henni sem best þau gátu, þó enginn
sem maðurinn hennar, hann
Hreinn, sem varla vék frá henni.
Síðastliðna tvo vetur höfum við farið
til Tenerife, fyrri veturinn vorum
við átta saman, en nú í vetur fækk-
aði í hópnum svo að við vorum að-
eins fimm. Við nutum þess að vera
saman og gerðum það besta úr öllu,
þó hinna vinanna væri saknað.
Geira naut sín og lét ekki verki í
veikum líkamanum hindra það.
Hreinn keyrði hana um allt í hjóla-
stólnum og við áttum yndisstundir
þennan mánuð, sem dvelja nú í
minningunni meðan lifir.
Ég vil ljóða um Drottin meðan lifi,
lofsyng Guð meðan ég er til,
og með lofsöng líka héðan fara,
loks er endar jarðneskt tímabil.
Ég vil þakkir Guði þúsund færa,
þakka fyrir líf og hverja gjöf.
(Hugrún.)
Þetta eru vers úr sálminum okkar
í UD KFUK, í kjallaranum í Laug-
arneskirkju, og með honum kveðj-
um við vinkonu okkar með þakklæti
fyrir allt og allt.
Ebba Sigurðardóttir, Inga H.
Wessman, Margrét Leósdóttir.
Mig langar að minnast góðrar
konu með örfáum minningarbrot-
um.
Það mun hafa verið árið 1958,
sem við Geira hittumst fyrst.
Ástæðan var sú að eiginmenn okkar
höfðu ákveðið að reisa parhús yfir
fjölskyldur sínar í Garðabæ (sem þá
hét Garðahreppur). Skilyrði yfir-
valda hreppsins voru að húsið yrði
tvílyft, í samræmi við nágrennið.
Ekki var farið með ofsahraða í
framkvæmdirnar, enda ekki vöruúr-
val til framkvæmdanna eins og síðar
varð.
Seinni hluta árs 1961 fluttu fjöl-
skyldurnar svo inn í nýja húsið. Þar
sem við Geira komum báðar úr
Reykjavík fannst okkur víðáttan
mikil utan- sem innandyra. Þarna
var gott að ala upp börn. Þar sem
áður voru kindur á beit og tilheyr-
andi búskapur, er Hraunsholtstúnið
orðið þétt byggt og allt leiksvæði
barnanna horfið undir steinsteypu.
Samvinna okkar síðar hvað varð-
aði staðsetningu lóðar o.fl. tókst
með afbrigðum vel, við vorum einatt
sammála hvað gera þurfti og hvern-
ig: þessi samvinna stóð samfleytt í
rösk 40 ár.
Við Geira göntuðumst oft með
það að það hlyti að stafa af því að
við vorum fæddar undir sama
stjörnumerki. Það er vissulega
þakklætisvert að vera í nábýli við
slíkt fólk sem Geira og Hreinn eig-
inmaður hennar, voru mér og mín-
um, ekki síst þegar sorgin knúði
dyra.
Kæri Hreinn, missir þinn og
barna þinna er mikill, en minning-
arnar lifa.
Ég og börn mín þökkum Geiru
samfylgdina og vottum ykkur inni-
lega samúð okkar og óskum ykkur
Guðs blessunar í lífi og starfi.
Guðfinna Snæbjörnsdóttir.
Kveðja frá
Fjölbrautaskólanum í Garðabæ
Í dag kveðjum við Geirþrúði
Kjartansdóttur, fyrrum félaga okk-
ar og samstarfsmann í FG.
Geirþrúður var skólaritari í mörg
ár í Garðaskóla í Garðabæ. Hún sá
síðan um skrifstofuhald í framhalds-
deildum skólans á árunum 1978-
1984 og áfram í Fjölbrautaskólanum
í Garðabæ eftir stofnun hans 1984.
Skólinn var þá lítill, húsnæði þröngt
og návígi starfsmanna og nemenda
meira en gerist í hinum stærri skól-
um. Við höfðum það oft á tilfinning-
unni að við værum ein stór fjöl-
skylda þar sem sinna þyrfti ýmsum
verkefnum sem fylgja stórum heim-
ilum með fjölda barna.
Geirþrúður gegndi starfi sínu af
stakri trúmennsku allan sinn starfs-
tíma í skólanum. Árið 1997 flutti
skólinn í nýtt og miklu stærra hús-
næði. Geirþrúður fór þá í hlutastarf
og var starfsfélagi okkar til ársins
2002.
Minnisstætt er hversu vandvirk
og samviskusöm Geirþrúður var í
starfi. Allt var klappað og klárt á
réttum tíma, vinnuskýrslur, grein-
argerðir og ótal bréf sem vélrituð
voru með gamla laginu. Tölvurnar
breyttu síðan miklu þegar tækninni
fleygði fram.
Við minnumst umhyggju Geir-
þrúðar fyrir nemendum og starfs-
félögum. Léttleiki og glettni ein-
kenndi framgöngu hennar.
Í nafni Fjölbrautaskólans í
Garðabæ sendi ég Hreini, börnum
þeirra og öðrum nánum ættingjum
og vinum Geirþrúðar innilegar sam-
úðarkveðjur.
Blessuð sé minning Geirþrúðar
Kjartansdóttur.
Þorsteinn Þorsteinsson.
Góð kona er gengin. Geirþrúður
Kjartansdóttir er látin eftir snarpa
baráttu við krabbamein. Við andlát
Geirþrúðar Kjartansdóttur skýrist
mynd af móðuruppalanda og trygg-
um félaga eiginmanns síns Hreins
Jóhannssonar. Geira eins og hún
var kölluð af fjölskyldu og vinum,
hefur í senn sótt styrk sinn í trúna,
til fjölskyldu sinnar og vina. Æðru-
leysið sem hún sýndi þegar henni
voru færðar fréttirnar um að sjúk-
dómurinn hefði breiðst út var aðdá-
unarvert.
Leiðir okkar lágu saman í gegn-
um eiginmenn okkar sem voru vinir
frá því í æsku. Geira var myndarleg
húsmóðir, lagði kapp á að fegra
heimili sitt og umhverfi. Flest var
unnið heima, bakað, saumað og ófá-
ar eru lopapeysurnar sem fóru um
hendur hennar.
Við höfum verið nágrannar allan
okkar búskap eða í hartnær 50 ár,
þar sem fjölskyldurnar byggðu hús í
túnjaðri Hraunsholts. Oft ræddum
við hvað líflegt var á vorin, þegar
sauðburður var búinn og fénu
hleypt á túnið. Lömbin skoppuðu
meðfram girðingunum við lóða-
mörkin og sólin glóði á hraunið sem
veittu okkur báðum ómælda
ánægju.
Geira var náttúrubarn í eðli sínu,
sinnti blómum og öllu lífi í kringum
sig. Ekki má gleyma fuglunum.
Gaman var að fylgjast með flugi
þeirra grein af grein úr eldhús-
glugganum hennar, alltaf átti hún
mylsnu til að gauka að þeim.
Mig langar að þakka áratuga vin-
áttu, allar ferðir okkar saman inn-
anlands sem utan, að ógleymdum
ferðum í sumarbústað þeirra hjóna
við Langá. Góð vinkona er horfin á
braut. Vertu Guði falin.
Hreinn minn, Guð styrki þig á
erfiðri stund, börn ykkar Kjartan,
Guðrúnu, Sturlu Jóhann, ásamt fjöl-
skyldum þeirra, og Esther og fjöl-
skyldu.
K. Margrét Guðmundsdóttir
og fjölskylda
Geirþrúður Guðrún
Kjartansdóttir