Organistablaðið - 01.10.1968, Blaðsíða 3

svið'i sem er. Slíka listamenn hefur þó liið fámenna ísland átt furðu
maiga. Og þegar hver gengislækkunin eftir aðra skekur allar stoðir
og margskyns önnur óáran smýgur um æðar þjóðfélagsins, þá rísa
afrek menningarrisa oikkar hæst og missi þjóðin ekki þau mið, tekst
síldinni aldrei að ræna sjálfstæði okkar.
Kæri Páll! Meðal allra afmælisóskanna til þín eru kveðjur frá
nernendum þínum. Og þótt þú sért hættur (að mestu) að skamma
okkur fyrir ónákvæmt spil og of stuttar þagnir, þá ertu enn að
kenna okkur, og ég veit að sú kennsla mun fylgja okkur til 75 ára
aldurs, ef við þá náum þeim merku tímamótum, og vonandi liefur
okkur þá tekizt að skila einhveriu til fram'íðarinnar af því, sem
við hvrjuðum að nema á orgelloftinu i Dómkirkjunni.
Lúðrasveitarmaðurinn Páll ísólfsson
Ný fermdur unglingur stóð og horfði luigfanginn á götuauglvsingu
á húsi Hjálpræðisihersins, en þá var siður að auglýsa hitt og jtelta
á þann veg. Og hvað var verið að auglýsa, sem þessi unglingur var
svo hugfanginn af? Það voru hljómleikar í Dómkirkiunni, og sá
sem auglýsti æ'laði að spila alls konar lög í öllum mögulegum dúrum
og mollum, hvíl'ík töfraorð! Einhvern veginn önglaði þessi ungling-
ur faman fyrir aðgöngumiða á hljómleikana, og hlustaði mállaus
al undrun yfir þeim heimi sem þar var opnaður fyrir honum. Mað-
urinn, sém hljómleikana hélt, var Páll ísólfsson og unglingurinn
úndirritaður. Og kynni okkar áttu eftir að verða meiri, því þau hald-
ast enn í dag.
En það var urn lúðrasveitarmanninn Pál ísólfsson sem ég ætlaði
að tala.
Pað mun hafa verið árið 1924 að Páll var ráðinn stjórnandi Lúðra-
ORGANISTAM.AÐltt