SunnudagsMogginn - 20.12.2009, Blaðsíða 29

20. desember 2009 29
unni var líka hugsuð til að gleðja börnin fyrir jólin 1989. Nú
kæmu þeir í bæinn á flugvél. Aftur varð að finna jólasveina
og fá lánaða búninga hjá sjónvarpinu. Það var auðsótt mál,
fann tvo strax, góðan vin okkar Pál Halldórsson, þyrluflug-
stjóra hjá Gæslunni, og Árna Sæberg í annað sinn. Páll er
betur þekktur fyrir annað en að leika jólasvein. Stórkostleg-
ur maður sem hefur bjargað mörgum mannslífum í sjáv-
arháska og öðrum illviðrum á landinu, eins og Benóný Ás-
grímsson. Þegar flestir fara helst ekki út úr húsum sínum eru
þeir Gæslumenn að bjarga mannslífum af æðruleysi sem
fáum er gefið.
Páll var virðulegur þótt hann væri í jólasveinabúningi. Það
var Árni Sæberg líka. Ekki var laust við að þeir félagar hefðu
lúmskt gaman af þessu uppátæki. Árna klæjaði óskaplega, ég
ætla ekki að segja hvar.
Við fórum í loftið á Tungubökkum og flugum hlið við hlið.
Flugið tók um hálftíma, það var ískalt að fljúga í opinni vél-
inni í frostinu. Þeir félagar Árni og Páll áttu í mesta basli að
sjá út, skeggið fauk alltaf í augun á þeim. Það var límt fast
svo það fyki ekki af þeim.
Í aðfluginu að Tungubakkaflugvelli töluðu þeir félagar um
það sín á milli að kæmi eitthvað fyrir og þeir þyrftu að nauð-
lenda yrðu þeir að hlaupa í burtu. Það væri fáránlegt ef
rannsóknarnefnd flugslysa kæmi að þeim í jólasveinabún-
ingum. Það heyrðist ekki í þeim en hláturrokurnar sáust á
hreyfingu vélarinnar í aðfluginu.
Félagarnir voru eins og tveir kláðamaurar þegar þeir stigu
út úr flugvélinni og klóruðu sér alls staðar, aðallega í skegg-
inu, þar klæjaði þá mest.