SunnudagsMogginn - 29.08.2010, Blaðsíða 31

29. ágúst 2010 31
trommum, fiðlum, flautum og kontra-
bössum. Við blöndum þessu öllu sam-
an.“
Bjarki segir bandið hafa fengið fínar
móttökur. „Við gerum þetta dálítið
öðruvísi en venjan er og gefum plöturnar
ekki út á föstu formi heldur eingöngu í
netútgáfu. Þannig getum við haldið
kostnaðinum í lágmarki en haft allar
tæknilegar og listrænar kröfur í fyrir-
rúmi. Það er alltaf sagt að það sé erfiðast
fyrir hljómsveitir að gera plötu númer
tvö en við ákváðum að taka okkur góðan
tíma í það og erum búnir að vera í hátt í
eitt og hálft ár að klára nýju plötuna.“
Hann játar því að tónlistin sem The
Fogo Posto fáist við sé töluvert ólík því
sem Megaphone var að gera enda sé
hann í raun alæta á tónlist. „Ég verð líka
að vera það þegar ég er að vinna að ólík-
um verkefnum með ólíku fólki. Þá er
nauðsynlegt að vera vel inni í ólíkum
músíkstefnum. Og það er bara í fínu lagi
enda er þetta allt saman músík.“
Nýja hljómsveitin er heldur ekki eina
járnið sem Bjarki hefur í eldinum um
þessar mundir. „Ég starfa sem „frílans“
tónlistarmaður og hef mikið að gera við
að pródúsera og vinna með alls konar
fólki. Ég kenni líka hljóðtækni og söng
og vinn mikið í stúdíói með söngvurum,
hjálpa þeim t.d. við að skrifa texta á
ensku og með enskan framburð og fleira.
Þar fyrir utan syng ég í Queen og Rolling
Stones „tribute“-hljómsveitum og syng
og sem texta fyrir rokkband með nokkr-
um gaurum sem eru að koma saman um
þessar mundir. Þetta eru karlar á mínum
aldri sem voru í hljómsveitum sem urðu
aldrei vinsælar á Íslandi, hljómsveitum
eins og Smack, Fishfaces og fleiri bönd-
um sem fluttu út tónlist til Los Angeles í
lok níunda áratugarins.“
Bjarki svarar bæði játandi og neitandi
þegar hann er spurður hvort ekki sé erf-
itt að koma undir sig fótunum sem tón-
listarmaður hjá jafn stórri þjóð og Finn-
um. „Finnar eru ekki nema fimm
milljónir og því ekki stórþjóð á borð við
Englendinga eða Þjóðverja,“ svarar
hann. „Hins vegar eru margir góðir og
vel menntaðir listamenn í Finnlandi
enda gera listaskólarnir hérna miklar
kröfur til nemenda sinna. Það tók mig
t.d. tvö ár að venjast aganum í skólanum
en það var bara fínt að fá spark í rassinn
og venja sig á annarskonar vinnusiði. Í
dag þarf maður að hafa sig allan við –
æfa sig stöðugt og prófa eitthvað nýtt til
að halda sér við.“
Með kærustu og þrjár rottur
Aðspurður segist hann sennilega búinn
að festa rætur í Finnlandi, enda á hann
„yndislega kærustu og þrjár rottur“, og
hann lifir vel af tónlistinni. „Það gengur
auðvitað upp og ofan eins og þekkist úr
þessum lausamennskubransa. Það var
t.d. alveg brjálað að gera í fyrra en það
sem af er þessu ári hefur verið rólegra.
Núna er hins vegar aftur að verða meira
að gera. Maður verður bara að sníða sér
stakk eftir vexti og vera ekki með of
mikinn tilkostnað í lífinu.“
Framundan eru ýmis verkefni hjá
Bjarka, bæði við að pródúsera tónlist og
að syngja sem gestasöngvari hjá öðrum
hljómsveitum. „Um leið og The Fogo
Posto-platan kemur út tekur við tón-
leikahald út um allt til að kynna plötuna
og núna erum við í því að bóka tónleika
á næsta ári.“
Enn sem komið er er Ísland þó ekki á
dagskránni, en Bjarki hefur ekkert spilað
eða sungið hér heima eftir að hann flutti
út. „Einhvern veginn hefur það bara
æxlast þannig að það hefur ekkert tæki-
færi komið til þess ennþá. En auðvitað
hlýtur einhvern tíma að koma að því að
maður verði með tónleika heima.“
Önnur plata The Fogo Posto er væntanleg. „Þetta er sambland af rokki og poppi með rafmagnshljóðfærum en
við notum einnig mikið af órafmögnuðum hljóðfærum,“ segir Bjarki um tónlistina.
Þ
að eru margir ábúendur þessarar jarðar sem kunna
ekki að syngja. Ég bendi þér kæri lesandi á að horfa
á einn þátt af „American Idol“ þessu til stuðnings.
„American Idol“ er svona sjónvarpsþáttur þar sem
fullt fullt af fólki stígur á stokk og syngur. Svo situr dóm-
nefnd fyrir framan það og segir því að það kunni ekki að
syngja. Og yfirleitt hefur þetta fólk rétt fyrir sér. Það er
örugglega mjög gaman að vera í svona dómnefnd. Gaman að
geta sagt fólki hvernig það á að gera hlutina.
Núna eru rosalega margir á Íslandi á móti hlutum. Fólk er
með mjög sterkar skoðanir á eiginlega öllu. Per se er auðvitað
mjög fínt að hafa skoð-
anir. En á Íslandi í dag
eru margir með mjög
sterkar skoðanir á því
hvernig eigi ekki að gera
hlutina. Uppbyggjandi
umræða er ekki til staðar.
Og allt er látið flakka. Það
má segja allt. Og rosalega
margt er ómögulegt. Það
eru mjög margir á Íslandi
í dag ómögulegir. Og já,
ekki að vinna vinnuna sína. Svo er auðvitað alveg heill hell-
ingur vanhæfur. Hálf þjóðin virðist vanhæf. Ísland er farið að
skiptast í tvennt. Fólkið sem er að gera eitthvað. Og fólkið
sem gagnrýnir fólkið sem er að gera eitthvað. Svolítið spes.
Ég held bara svei mér þá að Ísland sé að drukkna í neikvæðni.
Þetta endurspeglast í íþróttalýsingum. Íþróttafréttamenn
sem lýsa kappleikjum eru til dæmis oftast með það alveg á
hreinu hvernig eigi að gera hlutina. Hversu oft hef ég ekki
heyrt Hörð Magnússon segja „Hvað er hann að spá?“ í lýsingu
á knattspyrnuleik. Ég keppti nú einu sinni á móti Herði
Magnússyni. Og það voru mjög margir sem áttuðu sig ekki á
því hvað hann var að spá, í þeim tiltekna leik.
Auðvitað er gagnrýnin umræða nauðsynleg. En gagnrýnin
umræða á Íslandi í dag er frumstæð. Ef til dæmis einhverjum
gagnrýnanda finnst bók léleg (sem hún kannski er) segir
hann ekkert endilega hvers vegna. Í staðinn segir hann bara
að höfundurinn hefði aldrei átt að skrifa bók. Og að bóka-
forlagið ætti að skammast sín fyrir að gefa út viðkomandi
bók. En það eina sem vakti fyrir viðkomandi höfundi var að
skrifa góða bók. Og bókaforlagið vildi líka gefa út góða bók.
Honum bara tókst það ekki. Ekki heldur forlaginu. Í þetta
skiptið. En í staðinn fyrir að skjóta hann og forlagið í kaf, ætti
kannski að benda þeim á hvað betur mætti fara. En það gerist
ekki oft á Íslandi í dag. Í framhaldi verður viðkomandi höf-
undur sár og flytur til Þingeyrar og fer að vinna á bensínstöð.
Og hann skrifar aldrei aftur bók. Í mesta lagi skrifar hann
nafnið sitt í gestabók hjá frænku sinni á Stokkseyri. Og bóka-
forlagið gefur bara út söguna á bakvið Harry Potter í staðinn.
Svolítið leiðinlegt.
Á Íslandi myndar fólk sér heldur ekki alltaf skoðun fyrr en
það er búið að fá staðfestingu á tiltekinni skoðun. Þetta kall-
ast hjarðhegðun. Svolítið íslenskt. Þér finnst einhvern veginn
ekki eitthvað um eitthvað fyrr en þú veist að mörgum öðrum
finnst eitthvað um eitthvað. Hvað er það? Ég meina, annað-
hvort finnst þér Árni Johnsen lélegur söngvari eða ekki.
Auðvitað hafa allir rétt á því að syngja. Það hafa allir rétt á
því að skrifa. Segja sína sögu. Tjá sig. Og þó svo að fólk syngi
illa, breytir það engu. Það er ekkert bannað. Það hefur eng-
inn verið settur í fangelsi fyrir það eitt að syngja illa. Fyrir að
stela klósettum já, en ekki að syngja illa. Stundum finnst mér
eins og Íslendingar í dag njóti þess að sjá samlöndum sínum
mistakast. Það á einhvern veginn ekkert að ganga upp. Hjá
neinum.
Það er erfitt að gera hluti. Miklu erfiðara en að hafa skoðun
á öðrum, sem eru að gera hluti. Kannski þarf bara einhver að
segja: Hættum þessu væli. Brettum upp ermarnar. Hættum
að gagnrýna og gerum meira. Þá fyrst fara hlutir að gerast!
Frumstæð
gagnrýni
’
Ísland er farið
að skiptast í
tvennt. Fólkið
sem er að gera eitt-
hvað. Og fólkið sem
gagnrýnir fólkið sem
er að gera eitthvað.
Pistill
Bjarni Haukur
Þórsson