Morgunblaðið - 20.02.2010, Síða 37

Minningar 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 20. FEBRÚAR 2010
✝ Ásdís Karlsdóttirfæddist á Siglu-
firði 7. ágúst 1930.
Hún lést 10. febrúar
2010.
Ásdís var dóttir
hjónanna Sigríðar
Ögmundsdóttur frá
Beruvík á Snæfells-
nesi og Karls Dúason-
ar úr Fljótum í
Skagafirði. Eftirlif-
andi systkini Ásdísar
eru tvíburasystir
hennar, Áslaug Karls-
dóttir, fv. símamær,
og Grímur Karlsson, skipstjóri og
líkanasmiður. Ásdís var lengst af til
heimilis á Álfaskeiði 81, Hafn-
arfirði.
Ásdís lauk gagnfræðaprófi frá
gagnfræðaskólanum á Siglufirði og
hóf síðan verslunarstörf í Reykja-
vík. Hún vann í Gleraugna- og ljós-
myndaversluninni
Týli til 1957. 1958 hóf
Ásdís störf sem ritari
hjá verkfræðadeild
Varnarliðsins (Public
Works Department)
og vann þar við góðan
orðstír. 1982 ákvað
Ásdís að skipta um
starf. Það ár var hún
ráðin einkaritari bæj-
arfógetans í Hafn-
arfirði. Eitt af störf-
um hennar þar var að
vera sérstakur að-
stoðarmaður fulltrú-
anna í skiptarétti. Þar sem annars
staðar leysti Ásdís störf sín með
einstakri skarpskyggni og dugnaði.
Hún vann hjá sýslumannsembætt-
inu allt til þess hún hætti störfum
vegna aldurs 1997.
Útförin hefur farið fram í kyrr-
þey að ósk Ásdísar.
Hvar skal byrja, þegar horft er
til baka og litið yfir farinn veg?
Ásdís og mamma voru tvíbura-
systur og hefur Ásdís alla tíð verið
stór hluti af tilveru minni. Þegar ég
var lítil passaði hún mig oft (stund-
um til að mamma kæmist aðeins út,
því „hún varð svo leiðinleg af því að
hanga svona heima alltaf“ eins og
Dísa sagði!).
Þegar ég fór að stálpast var mik-
ið sport að fara með Dísu til Hafn-
arfjarðar þar sem hún bjó og fá að
gista. Stundum var farið í sund,
stundum í Hellisgerði og stundum
bara út í hraun til að skoða álfa-
byggðirnar. En álfar komu oft við
sögu í Hafnarfirði.
Þetta þótti mér svo mikið ferða-
lag að eitt sinn skrifaði ég bréf
heim til Njarðvíkur til að segja frá
ævintýrum helgarinnar! Og enn
þann dag í dag er alveg sérstakur
blær á þessum minningum og viss
ævintýraljómi.
Þegar Apollo 11. lenti á tunglinu
1969 fór Dísa með mig 9 ára út í
glugga til að sýna mér tunglið og
segja mér frá þessu undri vís-
indanna, að menn væru að stíga á
tunglið.
Árin liðu og ég fór í mennta-
skóla. Flensborg varð fyrir valinu
og þá fékk ég að búa hjá Dísu. Á
þessu árum myndast oft vinatengsl
sem endast ævilangt og alltaf voru
vinirnir velkomnir á Álfaskeiðið.
Enn minnum við vinkonurnar hver
aðra á að vera beinar í baki. Það
var nokkuð sem Ásdís lagði ríka
áherslu á við okkur þegar við vor-
um að fara eitthvert út. Að bera sig
vel skipti miklu máli, enda var Ás-
dís mjög tignarleg og falleg kona,
bar sig vel og sinnti öllum sínum
verkum af alúð og vandvirkni.
Eftir að ég eignast Dúa Grím son
minn naut ég enn sem fyrr góð-
mennsku Ásdísar. Fengum við að
búa hjá henni á meðan ég var í
Kennaraháskólanum og nú tók hún
að sér að passa næstu kynslóð, svo
að mamman kæmist út. Og enn síð-
ar bjó Dúi Grímur hjá henni þegar
hann fór í iðnskóla. Þetta gerði
Dísa fyrir okkur af góðmennsku og
ást og vegna þess að menntun var
eitt það mikilvægasta í hennar aug-
um. „Ef þú menntar þig eru þér all-
ir vegir færir,“ sagði hún oft. Það
er í raun ekki fyrr en ég er orðin
fullorðin sjálf, með uppkomin börn,
að ég átta mig á því að það er ekk-
ert sjálfgefið að taka inn á sig ung-
linga, með öllum þeirra kenjum og
kostum. En svona var Dísa.
Hún hugsaði ekki alltaf eins og
annað fólk. Var stundum svolítið
sérvitur og oftar en ekki langt á
undan sinni samtíð.
Hennar er nú sárt saknað og
kveð ég hana með þessum ljóðlín-
um sem segja svo margt
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífs þíns nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði nú sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku Ásdís, hafðu þakkir fyrir
allt.
Þín,
Hulda Karen.
Ásdís Karlsdóttir var uppáhalds-
frænka mín, það er engin spurning.
Minningar mínar um okkur saman
ná eins langt og minni mitt nær.
Alveg frá því að „harðhenta“ konan
sem er ekki harðhent í minning-
unni, því að hún var svo blíð, var að
hjálpa mér í snjógallann, sokkana
og vettlingana áður en ég fór í leik-
skólann í Hafnarfirði. Það var eng-
inn jafngóður að dúða mann upp
fyrir kaldan vetrardag og Ásdís.
Hún hysjaði upp um mig snjógall-
ann með sinni hörðu hendi sem var
þó svo blíð. Tróð svo sokkunum og
vettlingunum einhvern veginn inn í
hann svo að ekkert smaug í gegn,
hvorki kuldi né bleyta. Sló svo á
bakið á mér og hristi mig vinalega
til, þannig að ég fylltist af kjarki,
tilbúinn að fara út og takast á við
hvað sem var. Þetta er góð minn-
ing.
Við Ásdís vorum alltaf í sam-
bandi frá þessum tíma og þar til
hennar tíma var lokið. Hún var allt-
af ofarlega í mínum huga sama
hvar ég var í heiminum eða hvernig
sem á stóð. Hennar ást og hlýja var
alltaf til staðar skilyrðislaust. Síð-
ustu mánuðir í lífinu voru orðnir
Ásdísi erfiðir, þá eins og svo oft í
lífinu snerist dæmið við. Ég reyndi
að veita henni skilyrðislausa ást og
umhyggju, eins og hún hafði alltaf
veitt mér. Það kom bara af sjálfu
sér. Já, hugurinn veit alltaf hver
hefur hlúð að honum.
Ásdís hafði mjög gaman af að
fara í bíltúr og út að labba. Ófá
voru þau skipti sem við fórum í bíl-
túr eða í gönguferðir þar sem ég
reyndi að stappa í frænku mína
kjarki með því að rifja upp góðar
minningar og spjalla við hana, og
nú var það ég sem klappaði henni
vinalega á bakið. Þessar ferðir okk-
ar glöddu bæði Ásdísi og mig mik-
ið. Á þessum ferðum okkar fékk ég
tækifæri til að þakka henni fyrir
allt það góða sem hún hefur gert
fyrir mig gegnum tíðina og fyrir
það verð ég ævinlega þakklátur.
Á seinni árum bjó ég einnig hjá
Ásdísi í tvö ár í Hafnarfirði áður en
hún flutti til Njarðvíkur. Mér
fannst það bara alveg eins og að
koma heim, þó að mörg ár væru
síðan við höfðum búið síðast sam-
an. Þó að við hefðum ekki búið
saman lengi hafði alltaf verið mikill
samgangur, við fjölskyldan hjá
henni og hún á Klapparstígnum.
Alltaf var gaman að vera nálægt
Ásdísi og áttum við endalaust af
góðum stundum saman. Ásdís og
amma kenndu mér að tefla og eru
öll töflin okkar mér svo minnis-
stæð. Ég er góður taflmaður þótt
ég segi sjálfur frá en Ásdís stóð í
mér fram á síðasta dag þrátt fyrir
veikindin en það segir meira en
þúsund orð um hve einstaklega vel
gefin og klár kona hún var. Hún
tók alltaf vel á móti vinum mínum
og eiga þeir einnig góðar minning-
ar um þessa einstöku eðalkonu.
Hún er sennilega sú alvelviljaðasta
manneskja sem ég hef hitt.
Takk fyrir stundirnar okkar
saman, fyrir alla málshættina sem
þú kenndir mér, fyrir allan skiln-
inginn, alltaf, og fyrir allar máltíð-
irnar sem þú eldaðir ofan í mig þó
að sagt væri að þú kynnir ekki að
elda! Takk fyrir alla göngutúrana í
Njarðvík þegar ég leiddi þig og
takk fyrir alla göngutúrana í Hafn-
arfirði þegar þú leiddir mig.
Þinn
Grímur Karl.
Við ókum burt frá gröfinni, enginn
sagði neitt
og undarleg var gangan heim í hlaðið,
því fjallið hans og bærinn og allt var
orðið breytt,
þó auðnin væri mest, þar sem kistan
hafði staðið.
Þó ennþá blöktu í stjökunum örfá
kertaljós,
var alstaðar í húsinu döpur rökkur
móða.
Á miðju stofugólfi lá föl og fannhvít
rós,
sem fallið hafði af kistu drengsins
góða.
ég laut þar yfir rósina, svo enginn
annar sá,
að öllum sóttu lífsins þungu gátur.
svo kyrrt var þarna inni, að klukkan
hætti að slá,
en klökkvans þögn er innibyrgður
grátur.
Í silfurvasa lét ég mína sumarbjörtur
rós,
en samt var henni þrotið líf og
styrkur.
Svo brunnu þau að stjökum hin
bleiku kertaljós,
og blómið hvarf mér inn í þögn og
myrkur.
(Davíð Stefánsson).
Enn er kominn tími að kveðja
náin ástvin. Mín elskaða Dísa er
dáin.
Þú gerðir líf lítillar stúlku að æv-
intýri. Listaverk og ljóð. Álfarnir í
hrauninu. Stjörnurnar og stjörnu-
merkin í himninum. Þú fræddir
mig endalaust um fegurð lífsins og
slóst allt ævintýrabjarma. Þú varst
vissulega álfadísin mín. Hvers-
dagslegustu hlutir urðu ævintýri
þegar þú leiddir mig gegnum lífið.
Heima hjá þér var allt fágað, stíl-
hreint og fallegt.
Þú varst alla tíð mikill göngu-
garpur, og svo hraðskreið, að eina
leiðin til að halda í við þig var að
tileinka sér sérstakt göngulag.
Dugnaðarforkur og aðsópsmikil,
einstaklega gáfuð, heiðarleg, hrein-
skilin og falleg hefðarkona.
Þú barst harma þína í hljóði, en
gerðir allt sem í þínu valdi stóð til
að bæta líf þinna nánustu. Þú varst
mér alla tíð sem besta móðir.
Ég elska þig, ég elska þig og dalinn,
Dísa,
og dalurinn og fjöllin og blómin
elska þig.
Í norðri brenna stjörnur, sem veginn
okkur vísa,
og vorið kemur bráðum Dísa kysstu
mig.
(Davíð Stefánsson.)
Vertu sæl mín elskaða Dísa.
Þín
Sigríður Dúa (Sigga Dúa).
Langt er heim yfir heiðar og fjöll.
– Göngum hratt, það var garpsins
siður.
vel er að foldin faldi mjöll,
sem fellur af himnum niður.
(Davíð Stefánsson.)
Vertu sæl, mín kæra frænka.
Minning þín er ljós í lífinu.
Þín,
Ásdís Eva Sigríðardóttir.
Ásdís Karlsdóttir ✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, bróðir,
fóstursonur og afi,
SIGURÐUR ÞORVALDSSON,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans, Hringbraut,
föstudaginn 12. febrúar.
Útförin fer fram frá Hvítasunnukirkjunni Fíladelfíu,
Hátúni 2, fimmtudaginn 25. febrúar kl. 11.00.
Jarðsett verður í Hruna sama dag.
Fjölskylda Sigurðar þakkar auðsýnda samúð og hlýhug í sinn garð.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki gjörgæslunnar fyrir hlýju á erfiðri
stundu.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Kiwanisklúbbinn Geysi.
Fyrir hönd aðstandenda,
Aðalheiður Svana Sigurðardóttir, Bárður Jón Grímsson,
Viktor Svan Sigurðarson,
Hlynur Smári Sigurðarson,
Aron Snær Sigurðarson, Erna Hannesdóttir,
Ingibjörg Erla Björnsdóttir,
Björn Júlíusson,
Jóhanna, Bjarki, Bríet Ósk og Svanbjörn Bárðarbörn,
Ernir Leó Hlynsson.
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
JÓHANNES ÓLAFSSON,
Skarðshlíð 14,
Akureyri,
lést á dvalarheimilinu Hlíð miðvikudaginn
27. janúar.
Útförin fór fram 8. febrúar í kyrrþey að ósk
Jóhannesar.
Þökkum auðsýnda samúð.
Jón Jóhannesson, Sigrún Magnúsdóttir,
Sigfús Jóhannesson, Sigríður Elefsen,
Guðrún Jóhannesdóttir, Gunnar Aspar,
Hólmfríður Jóhannesdóttir, Birgir Rafn Sigurjónsson,
Ingveldur Jóhannesdóttir, Jörundur Traustason,
María Jóhannesdóttir,
Elísabet Ballington
og afabörnin öll.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi
og langafi,
GUÐLAUGUR BORGARSSON,
Hólagötu 7,
Ytri-Njarðvík,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja sunnudaginn
14. febrúar.
Jarðarför fer fram frá Ytri-Njarðvíkurkirkju miðviku-
daginn 24. febrúar kl. 13.00.
Bestu þakkir til starfsfólks í Víðihlíð sem og Heilbrigðisstofnunar
Suðurnesja fyrir góða umönnun.
Katrín Sigurðardóttir,
Magnea Rán Guðlaugsdóttir,
Dofri Örn Guðlaugsson,
Soffía Guðlaugsdóttir, Gylfi Vilberg Árnason,
Sigurbjörg Guðlaugsdóttir, Sigmundur Valgeirsson,
Sædís Guðlaugsdóttir, Þráinn Ómar Svansson,
Sigurður Óskar Lárusson, Guðbjörg Magnúsdóttir,
Lárus Ingi Lárusson, Trina Ören,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma, lang-
amma og langalangamma,
KRISTÍN MAGNÚSDÓTTIR,
Réttarholti,
Garði,
lést á hjúkrunarheimilinu Garðvangi Garði
miðvikudaginn 17. febrúar.
Jarðarförin fer fram frá Útskálakirkju laugardaginn
27. febrúar kl. 14.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Rúnar Guðjón Guðmundsson, Sylvía Hallsdóttir,
Guðný Anna Guðmundsdóttir, Björn Gunnar Jónsson,
Magnús Helgi Guðmundsson, Halla Þórhallsdóttir,
Birgir Þór Guðmundsson, Þóranna Rafnsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn og barnabarnabarnabarn.