Skólablaðið - 10.11.1962, Síða 8

72 -
M mánaðamótin ágúst-september s.l. sumar bauð
menntamálaráðuneytið mér að sitia ráðstefnu
ungs fólks, "Rencontre de jeunes , sem haldin
var í Róm á vegum Evrópuráðsins og ítölsku
ríkisstjórnarinnar.
Hef ég að ósk editors sett saman svolítinn
ferðapistil, sem hér fer á eftir.
Alparnir umvafðir hitamistri og bað-
aðir í gullnu skini hnígandi sólar voru
að baki. Landið undir okkur var alveg
að hverfa í kvöldrökkrið, en við flugum
ennþá í geislum sólarinnar, sem virtist
vega salt á sjóndeildarhringnum.
Svo tók vélin að lækka flugið og við
byrjuðum að fljúga inn í nóttina.
Ljósin í Mílano komu fram undan væng-
barðinu, og innan skamms var vélin lent.
Suðandi hvinur hreyflanna dó út.
"Stjúardinn" ýtti á hnapp og afturendi
vélarskrokksins opnaðist með lágu suði.
Ég greip andann á lofti, þegar ég steig
niður á steinsteypta brautina, því heitt
mollulegt kvöldloftið lcom á móti mér
eins og veggur. ítalska hlaðfreyjan
brosti og spurði "Transit? " Ég brosti
á móti og sagði "Yes," og þá fékk hún
mér gult spjald. Með það í annarri
hendi, en vasaklútinn í hinni, gekk ég
að vagninum, sem flutti okkur að stöðv-
arbyggingunni.
Ghanabúinn, sem hafði setið við hlið-
ina á mér frá London, ætlaði af hér í
Mílanó, svo að við kvöddumst með
virktum áður en hann hvarf inn 1
"arrævalinn" , en ég skaust inn f
"Transitinn". Hann ætlaði að lesa við
háskólann í Mílanó.
Alls staðar voru lögreglumenn með
alvæpni. Við vorum örfá, sem vorum í
"Transit ". Flestir farþeganna höfðu
ætlað hingað til Mílanó, eins og Ghana-
búinn. Líka móðursjúka konan. Hún
hafði fengið kast meðan við biðum í
yfirfullum vagninum, eftir að mega
stíga út og ganga upp í vélina á Lundúna-
flugvelli. Hún hafði sleppt sér algjör-
lega, lamið í bakið á næsta manni á und-
an og reynt að komast út. Þegar það
gekk ekki, þá tróð hún sér út að næsta
glugga, stakk stóru bognu nefinu út um
örlitla rifu, sem var á honum, og dró
benzín- og rykmettað stórborgarloftið að
sér í djúpum ekkakenndum sogum, á
milli þess, sem hún æpti: "Let me
out! " Hún skalf, þegar við settumst upp
í vélina og hún skalf ennþá, þegar við
flugum yfir Paris.
Til Rómar héldum við svo eftir
skamma viðdvöl. Fór klukkutíminn, sem
flugið tók, allur í það að renna niður
fyrir skyrtuhálsmálið öllum þeim réttum,
sem flugfreyjan bar okkur, örlátri hendi,
svo að maður minnist ekki á mineral-
vatnið og hvítvínið, sem var vel þ^gið
af heitum og þyrstum ferðalangi.
Við innganginn í flugstöðina á Leon-
ardo da Vinci flugvellinum stóð maður,
sem hrópaði í sífellu: "Mister Stæn-
grimson" í andlitið á öllum, sem inn
gengu. Þóttist ég kenna þar mitt föður-
nafn, þótt heldur væri það úr lagi fært
í munni þessa ítalska heiðursmanns.
Gaf ég mig fram við manninn og reynd-
ist það rétt vera, að hann.væri að leita
að mér. Kvaðst hann vera fulltrúi frá
ítalska flugfélaginu Alitalia og hefði ís-
lenzki ræðismaðurinn La Rocca beðið
hann að vera mér til aðstoðar.
Þegar í gegnum vegabréfa- og toll-
skoðun var komið, kom í ljós, að ekki
hafði Rocca gert alveg endasleppt við
því fyrir framan stöðvarbygging-
una stóð gljásvartur bíll frá ítalska