Skólablaðið - 10.11.1962, Qupperneq 26

90 -
FYRST SVJÐNAR EN SEINNA LOGAR, frh. af bls. 82
að mér tókst að koma honum í drauma-
landið.
A eftir settist ég í þægilegan stól og
tók mér bók í hönd.
Það var allt mjög nýtízkulegt og
vandað. Málverk á veggjunum. Hús-
gögnunum var raðað þannig, að sem bezt
færi, þegar setið var við sjónvarpið.
Það var opið inn í aðra stofu og þar
tóku bókahillur með margvíslegu smá-
dóti heilan vegg. Þó voru bækur í einni
hillu. Þær voru ellefu talsins: Sex ís-
lendingasagna í skrautbandi, danskar
gamanvísnabækur í tveim bindum, afmæl-
isdagabók, Dagbók barnsins og gestabók.
Ég leit upp úr lestri bókarinnar.
Klukkan var yfir miðnætti. Það var
nokkuð heitt inni og mikil þögn. Ég leit
varlega í kringum mig, en þar var eng-
inn. Ég byrjaði á fjórða eplinu og
sökkti mér aftur niður í bókina. Mér
þótti epli mjög góð og það að borða þau,
kom í veg fyrir að maður óttaðist ein-
veruna. Það gerir vist þetta kunnuglega
brak, sem heyrist, þegar bitið er í þau.
- Eða mér finnst það.
Um það bil hálftími leið. Ég leit
upp, lítil vera í hvítum náttfötum stóð
fyrir framan mig. Augun voru pírð
vegna ljóssins. Hann nuddaði og klór-
aði sér á maganum.
"Ég er hræddur, " hvislaði hann.
Ég stóð upp og fór fram í eldhúsið
til að gefa honum mjólk, að fyrirsögn
móðurinnar.
"Þú þarft ekkert að vera hræddur, "
sagði ég hughreystandi, en hugsaði annað.
Það er svo margt, sem við mennirnir
óttumst, þegar við erum einir með hugs-
unum okkar.
Ég leiddi hann upp í rúmið og sat
hjá honum meðan hann sofnaði.
Þegar ég kom inn í stofuna aftur,
velti eg þvi fyrir mér, hvers vegna hann
hefði verið hræddur. Ég dró glugga-
tjöldin, sem huldu heilan vegg, frá og
það opnaðist nýr heimur. Borgin blasti
við og ljósin tindruðu í þúsunda tali.
Sumir segja það sé ekkert að óttast
nema sína eigin samvizku. En lftið barn
getur ekki óttazt samvizku sína.
Nú var lykli stungið í skrána. Þau
voru komin.
Faðirinn ók mér heim. Við töluðum
fátt á leiðinni. Þegar við ókum Lauga-
veginn sagði hann: "Hvernig var pró-
grammið? " Hann bar orðið fram eins
og það væri samsett úr progg og svo
-rammið.
Ég hugsaði um það svolitla stund, og
sagði síðan: "Ég slökkti strax og þið vor-
uð farin. " Hann skipti um gir, leit fram
á veginn og síðan á mi^ og ætlaði að segja
eitthvað, en ég flýtti mer að bæta við :
"Ég var að lesa. "