Skólablaðið - 10.11.1962, Page 23

-87 -
hvítvoðungar. Sú staðreynd kom ljóst
fram í spurningakeppni framhaldsskól-
anna í Ríkisútvarpinu í fyrravetur, að
fólk á okkar aldri veit næsta lítið um
sögu íslendinga, eða viðburði tuttugustu
aldar.
Enn hefi ég mestmegnis nefnt galla,
en lítið bent á til úrlausnar, annað en
meira námsefni. Þó geri ég mér fylli-
lega ljóst, að slíkt má ekki verða. Tím-
inn er því miður ekki takmarkalaus.
Ég tel, að úr þessu megi bæta á
tvennan hátt. í fyrsta lagi, eins og bent
er á í grein í síðasta Skolablaði, með
því að taka fá fög fyrir í einu, en leggja
ekki á menn að læra allt samtímis.
f öðru lagi með því að hafa a.m.k. sum-
ar námsgreinar, helzt sem flestar, kjör-
greinar, þ. e. nemandinn mætti að nokkru
leyti ráða sínu námsefni, væri aðeins
skylt að taka ákveðinn fjölda námsgreina.
T. d. gæti þetta verið sem hér segir :
fslenzk tunga og bókmenntir, svo og ís-
lenzk þjóðar- og þjóðfélagssaga, en auk
þess tvö tungumál og eitt til tvö fög
önnur. Meiri fjölda tel ég vart koma til
greina, eigi verulegur árangur að nást.
Reykjavík, 12.nóv. 1962.
Heimir Pálsson
S A G A , frh. af bls. 80.
Nú var báturinn kominn að netatross-
unni, maðurinn seildist varlega út fyrir
borðstokkinn og greip endakorkið með
annarri hendinni, en innbyrti árarnar
með hinni. Hann dró upp stjórann,
leysti hann af færinu og henti honum í
vatnið aftur. Hann varð að hætta á að
taka alla trossuna í einu, það var alltaf
að hvessa. Maðurinn hamaðist í örvænt-
ingu að inribýrða netin. Ymsar hugsan-
ir sóttu að honum. Tveir menn höfðu
drukknað í þessu vatni, en lík þeirra
aldrei fundizt.
Netin voru full af silungi, það var
þungur dráttur. Báturinn hjó öldurnar
svo snöggt að minnstu munaði, að hann
dytti útbyrðis. Hann var gegnvotur af
ágjöfinni, en tók ekki eftir þvi, að svit-
inn rann niður enni hans. Hvar var
helvítis endinn? Hann fann það á sér,
að eitthvað var að gerast, hann heyrði
hvernig steinarnir ultu niður holtið,
hann sá hvernig öldurnar byrjuðu að
rísa uppi við ströndina og færðust ógn-
andi nær honum. Þær ultu hægt áfram
og stækkuðu alltaf. Hann hætti að draga
netin og bjó sig undir að mæta öldunum.
Hann sneri stefni bátsins í öldurnar og
hélt dauðahaldi í teininn. Hann fann
hvernig stjórinn dróst eftir botninum.
Öldurnar skullu á bátnum og báturinn
hófst og seig í öldudalina, en skyndilega
gaf gamall og fúinn teinninn eftir, það
var eins og hönd kæmi upp úr vatninu og
risti á netið. Það rifnaði möskva úr
möskva unz neðri teinninn brast, báturinn
snarventi og í örvæntingu sinni og fáti,
sem á hann kom, missti hann aðra ár-
ina útbyrðis. Hann greip hina og gat
naumlega rétt bátinn af. Báturinn skopp-
aði eftir öldutoppunum og stefndi að syðri
enda vatnsins. Hann vissi hvar þar biði
hans. Þar var stórgrýttur botn og víða
stóðu oddhvassir steinar uppúr. Hann var
hættur að hugsa um að bjarga netunum,
nú var um líf eða dauða að tefla.
Hann var áður en varði kominn upp að
ströndinni. Skyndilega sá hann stóran
stein beint fyrir framan bátinn. Hann
reyndi að beygja framhjá honum, en við
það sneri báturinn hliðinni upp í veðrið.
Og þá gerðist það, stór alda reið yfir bát-
inn og færði hann í kaf. Manninn skolaði
útbyrðis, en sem betur. fór var grunnt
þarna. Hann komst á fætur og byrjaði að
vaða í land, en datt og gat rétt dregizt í
land. Þar lá hann og kastaði mæðinni um
stund.
Þegar hann stóð upp aftur, leit hann
ekki út á vatnið, fyrr en hann heyrði
brothljóð. Þá leit hann við og sa,að
báturinn marraði í kafi og slóst við
stórgrýtið. Hann leit niður í gráa kalda
jörðina, en sneri sér síðan við og gekk
til hestanna.
Hann leysti þá og steig á bak. Hest-
urinn fór ekki strax af stað, svo að i
hann lamdi svipunni af öllu afli í nárann
á honum.
Titrandi hesturinn tók á rás, og hinir
eltu. Þegar hann hvarf yfir grátt og úfið
holtið, hló einri lómurinn hæðnislega og
nokkrar tóku undir.