Skólablaðið - 01.03.1982, Síða 22

var nú reyndar hlutur, sem eg haföi alltaf
ætlaö mér, en var náttiírulega haldinn
talsverðu öryggisleysi um það, hvort maður
hefði nokkuð í það að leggja út á þá braut.
En það endaði samt með því, að ég tók
hreinlega þá ákvörðun, að ég ætlaði að
helga mig því fyrst og fremst.
blm.: Hvenær tókstu þessa ákvörðun?
Þ.: Fljótlega eftir að Ig lauk þessu
námi, þurfti maður í raun og veru að velja,
því að þá var annaðhvort að fara út í
einhverja launavinnu eðá halda áfram námi,
sem mundi þá leiða út í kennslu eða eitt-
hvað slíkt, eða hyggja á einhvern háskóla-
karrier. Nú og nám, sem er þess eðlis, sem
mitt nám er, býður líka upp á, hvað á mað-
ur að kalla það, menningarskúmavinnu, t.d.
að vera gagnrýnandi eða útvarpsmaður eða
sjónvarpsmaður eða eitthvað slikt. En
mér leist ekki á að stunda neitt þess
háttar. Eins og ég segi, þá er þetta
það, sem mig raunverulega langaði til að
gera, svo að Ig ákvað, að svo skyldi verða
og ekki yrði aftur snúið með það.
Blm.: Og þú slrð ekki eftir því ?
Þ. : Nei, alls ekki.
Blm.: Hvernig gengur að lifa á þessu ?
Þ. : Mlr hefur gengið það alveg prýðilega.
Hins vegar er það svo, að þetta er ákaflega
ótrygg braut, ef maður er að hugsa um fjár-
hagslega afkomu. Stundum, þegar allt geng-
ur vel og þannig stendur á, að maður er
kannski nýbúinn að gefa eitthvað út, sem
gengur vel, selst vel hreinlega, og getur
kannski í sömu andrá fengið starfslaun rit-
höfunda og svona hitt og þetta, sem til
fellur, má komast upp í sæmileg mánaðarlaun
En svo geta komið þeir tíma, að þetta geng-
ur ekki eins vel, maður verður bara að vera
undir það búinn.
Blm.: Hvernig hagarðu vinnudeginum ?
Þ.: Það hefur verið allur gangur á þvi í
gegnum tíðina. Þá náttúrulega er á það að
líta, að ég bjó lengi í útlöndum, konan
mín var í námi og þá verður tíminn öðruvísi
Þá var eiginlega mest um skorpuvinnu fyrir
ákveðin verkefni, en það, sem lætur mér
í rauninni best, það er að hafa einhvern
ákveðinn tíma, og þannig hef Ig haft það
núna. Ég vinn alltaf á morgnana. Þá kem
ég í rauninni í vinnu hjá sjálfum mlr og
vinn markvisst, og stundum gengur vel og
stundum illa. En það, sem er kannski verst
við það að vinna á þann hátt, er það, að
maður þarf að koma sér upp algjörlega pott-
þéttu kerfi með að taka sér alltaf þennan
vinnutíma. Það þarf svona sérstakan aga
til þess.
Blm.: Sestu þá niður og bíður eftir
hugmyndum :
Þ.: Lengst af hef Ig verið í þeirri að-
stöðu að Ig hef fleiri hugmyndir en Ig
hef tíma til að skrifa. Ég hef ekki bein-
línis þurft að sitja og naga mig í hand-
arbökin og segja? "Hvað á ég að skrifa
næst?" Það er miklu frekar, að maður
safnar í sarp, og síðan dregur maður fram
eitthvað, sem maður telur þess virði að
reyna að gera eitthvað úr því. Svo leggur
maður línurnar og byrjar að reyna að vinna
markvisst að því, en eins og ég segi, þá
eru engar svona fastar reglur.
Blm.: Þú yrkir mest hefðbundið ?
Þ.: Já, ég hef aldrei gert neitt verulegt
af því að yrkja kvæði í óbundnu máli. Þó
hef ég aðeins borið það við, en finnst það
miklu erfiðara en yrkjarímur. En maður
verður að líta á það, að okkur finnst núna
óeðlilegt að yrkja á þennan hátt, vegna
þess að atómkveðskapurinn svokallaði,
kveðskapur, sem ekki er ortur undir hefð-
bundnum bragarhætti, er algjörlega alls-
ráðandi og hefur verið það núna nokkra
síðustu áratugi. En þeir, sem þannig
yrkja, tala samt enn þá eins og þetta sl
einhver óskapleg nýjung, sem standi í and-
stöðu við hefðbundinn kveðskap að forminu
Hús skáldsins.
22