Skólablaðið - 01.03.1982, Blaðsíða 62

en náði ekki. Ég \»ák mér auðveldlega undan
og mer létti.Hann slo á hnésbætur mínar
með axarskallanum.Ég féil á gólfið, lamaður
af kvölum. Bardagahugurinn hvarf.Ég reyndi
að vellta mér í burtu.Hann snéri við,gekk
til baka, í átt til dyranna.
Ég hafði hryllilegan verk í hnénu og fanri
hvernig hjartað hamaðist.
„Reyndu þetta ekki aftur, kunningi , eða
þú hefur verra af." Rödd hans hljómaði
valdsmannslega eins og hann hefði öðlast
sjálfstraustið aftur við að fá útras.
Skapbreyting hans íetti á taugaspennu
minni.
Hann þreifaði inn fyrir úlpu sína. Guð
minn góður. Mér datt skyndilega f hug, að
hann hefði byssu, en hönd hans kom tóm til
baka. Mér létti stórum og varp öndinni.
„Sjáðu til, "sagði ég skynsamlega.„Við
verðum að tala um þetta. Af hverju sleppir
þú mér ekki? Ég labba út um dyrnar og þú
sérð mig aldrei aftur. Þú getur verið
farinn fyrir löngu þegar einhver finnur..'.'1
„Þegiðu. Þú ert farinn að reyna á
þolinmæði mína". Hann leit út um smá gat
á hurðinni. „Þú ferð ekki neitt." það fór
hrollur um mig. £Ig gat heyrt óttalausan
söng fuglanna fyrir utan hlöðuna.Rykið
dansaði í mjóum sólargeilum sem bárusu „
gegnum gisið þakið. Sambandið við frelsið
gaf mér sjálfstraust. Ég stóð upp með
miklum sársauka. Hann leit til mín.
ögnunin í hreyfingum hans olli titringi
í hnjám mér.
Hann starði á mig og þreifaði aftur inn
fyrir úlpuna. Ég hreyfði mig dálítið.
„Stoppaðu eða ég kála þér." Röddin var
köld sem stál. £!g vætti varirnar. Ég varð
að ná honum einhvern veginn, kannski með
þvi að tala um Venjulega hluti.
„Heyrðu, hefurðu áhuga á fótbolta?"
spurði ég.
„Vertu ekki vsona djöfulli vitlaus,
vinur. Hvað ertu eiginlega? Djöfuls sál-
fræðingur?"
Hann nálgaðist mig. f nokkurra sentimetra
fjarlægð frá mér stansaði hann og benti
hranalega á limlest líkin.„Vesalings,
vesalings djöfull. Svona djöfulli ungur."
Andlit hans var grett, eins og hann barðist
við sektarkennd.
Ég færði mig aftur. „fg þekki dáldið til
sálfræði. Kannski get ég hjálpað. Það
hefur engann tilgang að byrgja þetta allt
inn f sér Þetta verður á fá útrás og...."
Ég leit á lókin. „Petta er árangurinn."
Hann þreifaði inn í úlpuna aftur.„Segðu
meira vinur," sagði hann hæglátlega.
Ég vissi, að þessi undarlega hegðun
stafaði af sálarflækjum. Auðvitað, þessi
maður var vissulega óútreiknanlegur.
„Sjáðu til," sagði ég vingjarnlega.
|(Byrjum á upphafinu, æsku þinni. Segðu
mér frá æsku þinni."
Munnurinn herptist saman. „Aha" hugsaði
ég, ég hef komið við viðkvæman blett.
nFólk sem er sjúkt andlega, virkilega
sjúkt, gerir sér sjaldnast grein fyrir
því, að það þarf hjálp," sagði ég mjúklega
Hann pikkaði í tennurnar með puttanum.
„Er það svo, kunningi, svona einhver
konar sambandsleysi við raunveruleikann,
er það?"
„Það ervheila málið," sagði ég ákafur.
„Þeir hafa misst alla möguleika á...."
£!g hrökklaðist að veggnum. Þetta var ekki
árás. Hann staðnændist fyrir framan mig.Eg
fann heitan andardrátt hans. „Hvað um
tþessa krakka herna? Mlsstu þau sambandið
62