Skólablaðið - 01.03.1982, Síða 63

við raunveruleikann? Höfðu þeu bara ekki
misst samband við djöfuls lífiö."
Mér datt í hug, að hann leitaðist við að
réttlæta athafnir sínar. „Það er enginn
tilgangur með því að velta sér upp úr því
sem gert er. Þý verður að líta fram á við,
taka því, sem hefur gerst, horfast í
augu við gerðir■þínar."
Ég sá svitann baða aldlit hans.„Hann er
að brotna niður," hugsaði ég.
„Þú getur ekki búið við allt sem þú
hefur gert. Þú þarfnast sambands við mann-
eskju, mannlega rödd, einhvern til að
hlusta á þína útgáfu af sögunni."
Hann bærði ,varirnar f hljóðlausu
hvísli.„Þú ert virkilega karl í krapinu,
ég meina það," sagði hann hægt. Samband
okkar hafði breyst aftur. Hann stjornaði
núna. Ég þrýsti mer að veggnum og athugaði
augu hans vandlega.
„Ég held kumhingi," sagði hann „að
tími sé kominn til að við gerum okkur þetta
1j óst."
Þá vissi ég að mér hafði mistekist.
Tilraun min með sálfræðina hafði ekki
komið að neinu gagni.Þessi brjálaði morð-
ingi ætlaði að bæta mér á lista sinn yfir
fórnarlömb.Hann iðaði allur í skinninu,
tilbúinn til átaka, og sveiflaði öxinni
til og frá. Vj.
fig var þurr £ hálsinum. Ég kyngdi með
erfiðismunum en án munnvatns hreyfðist
aðeins barkakýlið. Hann tók eftir því.
„Ertu að verða hræddur? Þú hefur l£ka
djöfuls ástæðu til þess, kunningi."
„Sjáðu til, líklegast er það ekki þ£n
sök'.' Orð m£n hljómuðu einhvern veginnA-mjög
r
óraunverulega, rödd m£n var full af ótta.
„Ég býst við að löggan skilji."
Hann hló. „Löggan að skilja. Þetta er
sannarlega snáðugt. Talaðu ekki éins og
krakki, vertu ekki svona djöfulli einfaldur
Hann skorðaði öxina áhugalaust.
Ég byrjaði að bulla vitlaus , merkingar-
laus orð, allt til að trufla hann, reyna
að láta hann gleyma ofbeldinu. „I guðanna
bænum, ég hef ekkert gert þér. Það er svo
gott að lifa. Skilurðu það ekki? Láttu njig
vera, gerðu það."
Ég færði mig meðfram veggnum. Ég hrópaði,
öskraði,bað. „Ég á peninga. Þú mátt f| þá.
Hérna, sjáðu. Ég henti handfylli seðla
til hans. Þeir duttu á jörðina.
Hann færði sig nær, öxin lyftist hættu-
lega. Hugur minn reikaði brjálæðislega,.Ég
hafði lesið einhvers staðar, að árásargjarn
geðsjúklingur róaðist, ef hann losnaði við
sektarkenndina.Örvæntingarfullur hrópaði
ég á hann: „Nei--Nei--Það er engin ástæða
til þess. Ég drap þau." Rödd min brotnaði
£ óttablandið kjökur. „Skilurðu ekki. Þú
gerðir það ekki."
Ég hélt £ smástund, að mér hefði tekist
Hann hikaði og stakk hendinni aftur í
úlpuna. Lettirinn var stuttur. Hann kom
aftur, augu hans hörð og miskunarlaus. 1
þetta skipti ætlaði hann að drepa mig.
Ég hreyfði mig frá veggnum og stefndi á
fætur hans. Líf mitt var bundið við þesse
örvæntingarfullu dýfu. Við duttum saman
63