SunnudagsMogginn - 09.01.2011, Síða 23

9. janúar 2011 23
af sjálfu sér, ég er ekki að troða neinu
slíku inn á fólk. Fyrst og fremst vil ég
gera skemmtilegar og spennandi sögur
sem krakkar hafa ánægju af.“
Barn á safni
Sigrún hefur átt afar farsæla sam-
vinnu við Þórarin bróður sinn í
skemmtilegum bókum þar sem
Þórarinn yrkir ljóð og Sigrún gerir
myndirnar. Bækurnar eru ætlaðar
börnum en fullorðnir njóta þeirra
til jafns við þau. Nú fyrir jólin
sendu þau frá sér barnaljóðabókina
Árstíðirnar. „Ljóðin hans Þórarins eru
frábær óháð aldri njótandans. Allir hafa
ánægju af þeim,“ segir Sigrún. „Hann
segir sjálfur að þau séu fyrir börn og
barnalegt fólk og lítur þar á það sem
kost að vera barnalegur. Okkur gengur
vel að vinna saman og rífumst aldrei.
Við notumst við tvær aðferðir í
okkar samvinnu, oftast kemur
hann með ljóð sem ég mynd-
skreyti en í sumum tilfellum
geri ég myndina fyrst og hann
ljóðskreytir hana síðan.“
Þú átt myndlistarferil
fyrir utan myndskreyt-
ingar, geturðu sinnt þeim
þætti myndlistarinnar?
„Smám saman og án þess
að ég hafi beinlínis ákveðið
það hefur bókagerðin orðið
frekari og tekið mestallan tíma
minn en það þýðir ekki að ég
sé hætt að gera myndlist utan
bókanna minna. Ég er alltaf al-
veg á leiðinni að vinna meira
að henni aftur. Það kemur.“
Fyrir síðustu jól sendi Sigrún
frá sér Forngripasafnið sem er
fyrsta bókin í nýjum þríleik.
„Ég hef skrifað, held ég, fjóra
safninu þar sem faðir minn var þjóð-
minjavörður. Fjölskyldan var með íbúð
í húsinu og þar átti ég heima frá því ég
fæddist þar til ég var fjórtán ára. Í
Þjóðminjasafnshúsinu var þá auðvitað
forngripasafn og svo þar að auki nátt-
úrugripasafn niðri í geymslum og
Listasafn Íslands var síðan á efstu hæð-
inni auk hins ógleymanlega Vax-
myndasafns. Þarna reikaði ég um sali
sem barn. Síðan, öllum þessum árum
seinna, kom hugmyndin um að skrifa
um annað barn sem elst upp á safni.
Þetta er auðvitað alls ekki saga
um mig og ekkert annað í henni
er líkt mínu lífi en kveikjan
kemur samt þaðan.“
Skotthúfukerlingar lauma sér að
Hvaða áhrif heldurðu að það hafi haft
á þig að alast upp á safni?
„Það hefur örugglega haft áhrif en ég
þekki auðvitað ekkert annað og veit
ekkert hvernig ég hefði orðið ef ég
hefði alist upp í venjulegu íbúðarhúsi.
Mér fannst alveg fullkomlega eðlilegt
að búa á safni en líklega hefur það gert
mig jafnskrítna og ég er.“
Heldurðu að þú hafir kannski sterk-
ari tengsl við það þjóðlega fyrir vik-
ið?
„Það má vel vera. Það þjóðlega
slæðist að minnsta kosti heilmikið inn í
bækurnar mínar. Þar hafa til dæmis
skotthúfukerlingar verið algengar.
Gæslukonurnar á Þjóðminjasafninu
voru margar hverjar klæddar peysuföt-
um eða upphlut í vinnunni og voru
auðvitað með skotthúfur. Þegar ég var
lítil voru þessar konur vinkonur mínar
og ég rölti á milli þeirra þar sem þær
sátu prjónandi hver í sínum sal safns-
ins. Þær hafa svo greinilega laumast
inn í sögur mínar og myndir.“
Sigrún Eldjárn: Fyrst og
fremst vil ég gera
skemmtilegar og
spennandi sögur sem
krakkar hafa ánægju af.
Morgunblaðið/Eggert
Grannmeti og
átvextir
þríleiki áður. Þegar ég hef skapað per-
sónur sem ég er sátt við finnst mér
gaman og gott að leyfa þeim að lifa
svolítið lengur í framhaldsbókum. Nú
er ég að vinna að bók númer tvö í
þessum nýja þríleik. Hún mun bera
heitið Náttúrugripasafnið. Þessi sería
sem byrjar með Forngripasafninu á
rætur sínar að rekja til þess að ég ólst
upp á safni, það er að segja Þjóðminja-