Fréttablaðið - 24.12.2011, Síða 12

24. desember 2011 LAUGARDAGUR12
M
argir listamenn
eru hrifnir af
svona outsider-
list, naívisma
og þannig, því
þeir geta ekki
horfið aftur til þess að teikna
þannig sjálfir. Ég væri til dæmis
alveg til í að geta enn þá teiknað
svona eins og barn. En það er ekki
hægt að aflæra það sem maður
kann, nema það komi bara eitthvað
alvarlegt fyrir heilann í manni,“
segir Lóa Hlín Hjálmtýsdóttir,
teiknari og tónlistarkona.
Hrósað fyrir að teikna
Allir krakkar teikna og þeir gera
flestir ævintýralegar mynd-
ir sem bera vott um óendanlegt
ímyndunar afl. Svo gerist það oftar
en ekki að þeir hætta því, missa
niður hæfileikann og ná honum
aldrei upp aftur. „Ég held að þetta
megi rekja til þess að ekkert þykir
skemmtilegt að gera, nema maður
sé góður í því. Ég held ég hafi til
dæmis farið mína leið í lífinu af
því mér var hrósað fyrir að teikna
þegar ég var barn. Þess vegna
trúði ég því sjálf að ég væri góð
í því. Svo hefur þetta fóðrað sjálft
sig, ég hélt áfram að fá jákvæða
athygli og hélt þess vegna áfram.
Ég held kannski að hlutirnir séu of
fljótir að breytast í keppni á milli
barna, svo þau hætta snemma að
gera það sem þeim þykir skemmti-
legt.“
Andrés og Viggó viðutan
Lóa hefur alla tíð teiknað mikið
og, ólíkt mörgum öðrum, aldrei
hætt. „Ég sat yfirleitt alltaf á
rassinum sem barn, las Andrés-
blöð, Viggó viðutan eða teiknaði.
Ég var ekki með neitt sérstaklega
mörg önnur áhugamál. Ég var
menntaskólaneminn sem næstum
hótaði leikfimikennaranum fyrir
að fremja á mér mannréttindabrot
því ég þurfti að standa á höndum í
lokaprófinu.“
Hótunin virkaði ekki sem skyldi
og mamma Lóu þurfti að kenna
henni að standa á höndum, kvöld-
ið fyrir lokaprófið í leikfimi. Hún
náði, en fékk þó ekki verðlaun
fyrir fallegustu handstöðuna.
Dreifbýlisjussurnar
„Ég var að lesa upp úr bókinni
minni í gær,“ stingur Lóa inn, og
á þar við teiknimyndasöguna sína,
Alhæft um þjóðir, sem var að koma
út á ensku. „Það var dálítið eins og
ég væri að lesa upp úr atómljóða-
bók. Það hló enginn! Ég var með
míkrófón, það ískraði í kerfinu og
ég með eitthvert slide-show í gangi.
Þetta var mjög misheppnað,“ segir
Lóa og dregur öööö-ið. En hún virð-
ist ekki vera sérstaklega leið yfir
því, heldur þvert á móti, ef marka
má breitt brosið. „Það er eitthvað
svo brjálæðislega fyndið við svona
vonlausar aðstæður. Það er eitt-
hvað miklu áhugaverðara við að
klúðra heldur en að vinna alltaf.“
Titillinn segir allt sem segja
þarf um bókina Alhæft um þjóð-
ir og það sama má segja um þá
bók sem Lóa hefur nú í smíðum –
Dreifbýlisjussur. „Sögusviðið er
einhver dauður bær úti á lands-
byggðinni í ímynduðu landi. Þetta
er svona klisjugrín. Það er alltaf
verið að draga fólk í dilka, alhæfa
og flokka. Svo standast alhæfing-
arnar aldrei.“
JÓLATRÉ, STÚFUR, STELPA OG JÓLASVEINN Á BÁTI. ÁLFHEIÐUR, BRÁÐUM 5 ÁRA
Ég vildi geta teiknað eins og barn
Krakkarnir á Barnaheimilinu Ósi við Bergþórugötu eru með ímyndunaraflið í lagi, eins og teikningar þeirra af jólalegum furðu-
fígúrum sýna. Teiknarinn Lóa Hlín Hjálmtýsdóttir lagðist yfir myndirnar og útfærði þær eftir sínu höfði. Hólmfríður Helga Sigurðar-
dóttir spjallaði við Lóu, meðal annars um hvernig forða má börnum frá því að týna sínum innri listamanni á fullorðinsárum.
BARA JÓLATRÉ. ORRI, 5 ÁRA