Morgunblaðið - 23.08.2010, Side 21

Minningar 21
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 23. ÁGÚST 2010
Í dag kveðjum við
kæran vin og sam-
starfsfélaga til
margra ára. Gunnar
vann sín störf af mik-
illi hógværð, var ró-
legur og traustur maður sem gott
var að leita til. Mér þykir vænt
um að hafa kynnst svo góðum
dreng þegar ég fékk hann til
starfa hjá Símanum fyrir rúmum
áratug. Gunnar hafði mikinn
metnað í öllu sem hann tók að sér
í gegnum tíðina. Hvort sem það
var í rekstri, vöruþróun, þjónustu
við viðskiptavini eða að efla sína
starfsmenn. Orð hans í byrjun
sumars segja mikið um krafta
hans og metnað, en þá hafði
Gunnar orð á því að hann vantaði
eitthvað að gera við þann tíma
sem nú væri að losna en síðustu
ár var Gunnar að styrkja sig með
aukinni menntun samhliða vinnu
og var þeim áfanga senn að ljúka.
Elsku Gunnar, þú skilur eftir
þig margar góðar minningar sem
við munum geyma hjá okkur. Ég
sendi þinni yndislegu Ástu og
fjölskyldunni allri mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur og bið góð-
an Guð um að styrkja þau á þess-
ari erfiðu stundu.
Sævar Freyr Þráinsson.
Aldrei grunaði okkur, að við
ættum eftir að skrifa minning-
arorð um Gunnar Magnússon, og
það svona fljótt. Við höfðum bara
þekkst í rúm 14 ár, og bjuggumst
auðvitað við að dýpka okkar vin-
áttu enn frekar næstu áratugina.
Gunni kom með Ástu til okkar
Mána, fyrst til Akureyrar og svo í
sveitina. Hann varð auðvitað
strax fyrir stríðninni í Mána, sem
fór að kalla hann „stjúpa“. Það
festist svo við hann að hann var
sjaldan kallaður annað en Gunni
stjúpi á heimilinu.
Gunna virtist í fyrstu ekki lí-
tast á þetta landbúnaðarbrölt. Þó
fór það bráðlega svo að hann var
kominn með reynslu af flestum
verkum, sérstaklega þar sem vél-
ar komu við sögu. Hann sló og
snéri, rakaði og rúllaði og keyrði
heim rúllunum með Mána. Fór
jafnvel á kvöldvakt í sauðburð-
inum með Ástu. Hann var líka
orðinn fastráðinn í smala-
mennskur á sexhjólinu, þó Ásta
færi á hesti. Hann hafði gaman af
landbúnaðarbröltinu, kannski af
því að það var svo ólíkt hans dag-
lega lífi. Og við grilluðum og
skemmtum okkur og áttum marg-
ar góðar samverustundir og góð
samtöl við eldhúsborðið. Stundum
vorum við saman á jólum eða
páskum. Og þið Máni voruð farnir
að skipuleggja fjallaferð sem við
ætluðum að fara í núna í ágúst.
Það var gaman að spjalla við
Gunna, hann var vel að sér um
flest og hafði ákveðnar skoðanir á
hlutunum. Stundum dálítið stífur
á meiningunni og alltaf hreinskil-
inn. Við leituðum ráða hjá honum
um hin ýmsu mál sem tengdust
hans verkþekkingu, og fengum
alltaf góðar ráðleggingar. Við
gætum líka tekið hann okkur til
fyrirmyndar því hann var hörku-
duglegur og vinnusamur, gekk
beint til verks og hafði gott
skipulag á hlutunum. Öðruvísi
hefði hann heldur ekki getað
stundað háskólanám með fullri
vinnu eins og hann gerði síðustu
ár. Við hlökkuðum til að hitta
hann oftar þegar náminu lyki, og
hann hefði meiri frítíma.
Gunni reyndist strákunum okk-
ar besti „stjúpi“, vinur og félagi.
Hann sýndi áhugamálum þeirra
Gunnar Magnússon
✝ Gunnar Magn-ússon var fæddur
11. nóvember 1964.
Hann varð bráð-
kvaddur sunnudaginn
8. ágúst 2010.
Útför Gunnars fór
fram í Dómkirkjunni
17. ágúst 2010.
og hugðarefnum
áhuga, hvort sem þau
snérust um legó-
byggingar, gítarnám
eða fótbolta, og
kynnti Magnús
Gunnar fyrir golf-
íþróttinni. Þegar þau
Ásta komu í heim-
sókn voru stundum
meðferðis harðir og
spennandi pakkar
valdir af kostgæfni af
Gunna og ekki þótti
honum verra að vera
sjálfur með í legó-
smíðinni.
Við kveðjum þig í bili, kæri vin-
ur, með söknuði og eftirsjá.
Guð styrki Ástu mömmu, mikill
er missirinn.
Máni, Eydís, Magnús Gunnar
og Máni Baldur.
Við hjónin áttum erfitt með að
trúa því að vinur okkar og mágur
væri fallinn frá. Gunnar var ynd-
islegur persónuleiki og að tala við
hann eða biðja hann um greiða
þurfti ekki að ítreka. Er við hjónin
byggðum húsið okkar í Kópavogi
og sumarbústaðinn bað ég Gunnar
að leggja fyrir okkur rafmagn í
húsin og gerði hann það af alúð og
fagmennsku. Það er ekki langt síð-
an við hjónin heimsóttum Gunnar
og Ástu að Reykjum á Reykja-
strönd og áttum mjög góða stund
með þeim og spjölluðum um
margt. Við spiluðum golf með
Gunnari þann eftirmiðdag á Sauð-
árkróki sem var alveg yndislegt í
góðu veðri.
Gunnar var með ýmsar hug-
myndir sem hann viðraði við mig
sem reyndust vera afar áhugaverð-
ar enda Gunnar búinn að leggja
mikið af mörkum til að láta þann
draum rætast. Það var eitthvað við
þennan dag sem sagði mér að
þarna hefði Gunnar fundið eitthvað
sem hann og Ástu hefði langað til
að gera saman í framtíðinni.
Ég átti mjög góða kvöldstund
með Gunnari við golfskálann í
Öndverðarnesi nokkrum dögum
áður en hann var kvaddur til ann-
arra starfa og bar þar margt á
góma hjá okkur og rifjuðust upp
aftur þær hugmyndir sem hann
var með ásamt öðrum hugmyndum
og hvatti ég hann til að stíga
skrefið að fullu ef hægt væri. Þessi
stund er við sátum saman einir úti
við golfskálann á Öndverðarnesi
eftir að við höfðum spilað 9 holur
var yndisleg og það geislaði af
Gunnari, enda að fara í frí og ætl-
aði að fara beint norður til að ann-
ast ferðaþjónustuna þar til Ásta
kæmi norður aftur. Hann gat eig-
inlega ekki beðið því tilhlökkunin
var slík að komast frá, enda að
byrja í sumarfríi. Margt gott lét
Gunnar af sér leiða í gegnum tíð-
ina sem tæki langan tíma að rifja
upp. Þetta voru okkar síðustu
stundir saman og munum við ávallt
minnast þeirra með söknuði. Það
er erfitt að kveðja slíkan heið-
ursmann.
Guð geymi þig, elsku Gunnar,
megi hinn hæsti höfuðsmiður him-
ins og jarðar vera með þér nú og
ævinlega.
Elsku Ásta og fjölskylda, megi
Guð styrkja ykkur á þessum erfiðu
tímamótum því missirinn er mikill.
Páll og Anna Snæbjört.
Með örfáum orðum vil ég kveðja
góðan vin minn og vinnufélaga,
Gunnar Magnússon. Leiðir okkar
Gunnars lágu fyrst saman í gegn-
um Starfsmannafélag Símans
stuttu eftir að hann hóf störf hjá
fyrirtækinu. Þar tók Gunnar virk-
an þátt og stýrði skipulagningu
ýmissa viðburða á vegum félagsins
með ákaflega góðum árangri. Enn
betur kynntist ég Gunnari þegar
hann hóf störf sem vörustjóri tal-
símalausna. Þá kynntist ég vinnu-
brögðum hans betur og hversu
fastar skoðanir hann hafði og
hversu vel hann fylgdi sinni sann-
færingu. Hann vann verkefni sín
vel, kynnti sér málin í þaula,
myndaði sterkt tengslanet innan
fyrirtækisins sem nýttust við að
koma verkefnum áleiðis. Ef á
þurfti að halda vann hann fram
eftir eða um helgi til að klára verk-
efni á réttum tíma.
Gunnar var rafvirki að mennt,
en lét ekki þar við sitja. Hann
hafði mikinn áhuga á að auka við
þekkingu sína og stundaði nám í
viðskiptafræðum með vinnu í mörg
ár. Þegar einum áfanganum var
lokið, var þeim næsta bætt við og
alltaf jókst þekking hans. Ég dáð-
ist ætíð að þrautseigju hans og
krafti öll þessi ár við að blanda
saman vinnu, námi, fjölskyldu og
áhugamálum.
Þrátt fyrir að hafa ekki unnið
við rafvirkjunina um skeið kom
einstaka sinnum fyrir að rykið
væri dustað af verkfærakistunni
og fékk ég heldur betur notið hans
verkkunnáttu og ómetanlegu
hjálpsemi í framkvæmdum mínum
haustið 2003. Gunnar var fljótur að
bregðast við þegar menn voru í
vandræðum. Eitt föstudagskvöld
fyrir stuttu þegar rafmagninu sló
út heima var Gunnar ekki lengi á
staðinn til að redda málunum.
Elsku Ásta og fjölskylda. Gunn-
ars verður sárt saknað. Megi góð-
ur guð styrkja ykkur í sorg ykkar,
en minningar um góðan dreng
munu ávallt lifa.
Davíð Scheving.
Það var okkur mikið áfall að
frétta af fráfalli félaga okkar langt
fyrir aldur fram. Nokkrum dögum
áður hafði hann kvatt okkur, léttur
í lund á leið í sumarfrí. Gunnar var
ávallt sá maður sem við gátum
treyst á að koma hlutunum í verk,
hann var ekki maður margra orða
en lét þess heldur verkin tala svo
tekið var eftir. Mörg okkar höfðum
átt samleið með Gunnari í öll þau
10 ár sem hann starfaði hjá Síman-
um. Hann var því meira en vinnu-
félagi í augum margra. Ávallt var
hans minnst sem kraftmikils ein-
staklings sem lét aldrei sitt eftir
liggja og tók áskorunum fagnandi.
Það var aðdáunarvert að sjá hve
skipulagður hann var í tengslum
við samræmingu á vinnu og skóla,
en hann stundaði nám í Háskól-
anum í Reykjavík af fullum krafti
samhliða vinnu. Aldrei kom það þó
niður á afköstum eða umræðum í
vinnu, dáðumst við að honum fyrir
vikið.
Kæri félagi, guð varðveiti þig.
Okkar innilegustu samúðarkveðjur
fara til Ástu og ættingja á þessum
sorglegu tímum.
Kveðja.
F.h. vinnufélaga hjá þjónustu
fyrirtækjasviðs Símans,
Davíð Stefán.
Eitt símtal og allt orðið breytt,
ég trúði ekki að þetta væri raun-
veruleikinn, tryggur og sannur
fjölskylduvinur kvaddur á brott án
nokkurrar fyrirvara.
Ég minnist þess þegar Ásta
mágkona kynntist Gunnari, þá sá
ég mjög fljótt hvaða persónu hann
hafði að geyma, hann var hægur,
fastur fyrir, hafði sterkar skoð-
anir og var hreinskilinn.
Þegar við vorum að byggja leit-
uðum við til hans með rafmagnið í
húsið, og ekki stóð á því að hann
var boðinn og búinn til þess að
hjálpa okkur og leiðbeina á allan
hátt sem þurfti til verksins, frá-
bært fannst mér að sjá hvað fór
vel á með honum og Sigga mínum
þegar þeir hófust handa, unnu svo
vel saman og allt stóð eins og
stafur á bók með framkvæmdirn-
ar.
Síðasta ferðalag okkar saman
var þegar við brugðum okkur
norður í land á þorrablót í janúar
síðastliðnum, það var svo gaman
hjá okkur, auðvitað var grín og
glens í gangi en jafnframt allt svo
afslappað og notalegt, ég hafði
orð á því við Ástu á leiðinni hvað
Gunnar var slakur í aftursætinu
með tölvuna sína, hann kunni að
njóta ferðarinnar og var jafn-
framt skipulagður að læra. Metn-
aður hans var mikill og dugnaður
í mínum augum enda í krefjandi
námi með fullri vinnu. Gunnar
hafði glöggt auga fyrir hlutunum,
tók vel eftir því hvað aðrir voru
að sýsla og talaði um það hvað
væri fallegt og smekklegt hjá öðr-
um.
Fyrir stuttu vorum við fjöl-
skyldan boðin í mat hjá Gunnari
og Ástu sem var afar notalegt
eins og alltaf, Kristófer og Sæþór
voru svo lukkulegir með heim-
sóknina og töluðu um hvað það
hefði verið gaman að fá að velja
sér óskasteina, leika með kubbana
hans Gunnars og skunda svo í ís-
búðina til þess að velja sér ís í
eftirrétt.
Ég þakka allar góðu samveru-
stundirnar sem ég átti með Gunn-
ari og geymi þær í huga mínum.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Fjölskyldu Gunnars sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur, guð blessi ykkur öll.
Elsku Ásta og fjölskylda, megi
algóður guð vernda ykkur og
styrkja á þessum erfiðu tímum.
Sigurbjörg Sigurðardóttir.
Um grein og stofn
renna straumar
hljóðir
ég streyma þá finn um minn eigin
barm
og veit, að þeir hvika um víðisins
arm.
Svo vítt þeir renna sem sólirnar
brenna.
Þeir bera minn hug yfir hnattanna
sund
og hefta minn fót við þessa grund.
Þeir ólu þá jörð, sem er vor móðir,
ósýnilegir, sterkir og hljóðir.
Ég veit, að allt er af einu fætt,
að alheimsins líf er ein voldug ætt,
dauðleg, eilíf og ótal-þætt
um afgrunns himins slóðir.
(Einar Benediktsson)
Við vorum svo heppin að kynn-
ast Valborgu þegar hún keypti sér
íbúð í Brekkubyggð í Garðabæ.
Fljótt kom í ljós að þarna var
dugnaðarkona sem lét sér annt um
Valborg
Sigurbergsdóttir
✝ Valborg Sig-urbergsdóttir
fæddist á Eyri við Fá-
skrúðsfjörð 26. maí
1926. Hún andaðist á
Landspítalanum 2.
ágúst 2010.
Valborg var jarð-
sungin frá Árbæj-
arkirkju í Reykjavík
10. ágúst 2010.
umhverfi sitt, enda
hafði hún fengið
verðlaun fyrir garð-
inn sinn á Seltjarn-
arnesinu. Hún hafði
áhuga á myndlist og
átti nokkur málverk
og mér er minnis-
stætt hvernig hún
gagnrýndi myndir í
bók, sem ég lánaði
henni, af nærfærni
og með persónuleg-
um blæ. Henni þótti
gott að hlusta á tón-
list, sérstaklega söng.
Bækur las hún töluvert, einkum
hafði hún gaman af ævisögum.
Fyrir 6 árum greindist hún með
illkynja sjúkdóm. Það var aðdáun-
arvert hvernig hún tók því og
hvernig hún lifði lífinu, alltaf tilbú-
in að takast á við verkefnin eins og
þrekið leyfði. Hún var brosmild og
létt í lund þegar hún sat yfir kaffi-
bolla með okkur nágrönnum sínum
og það fór ekki fram hjá henni
þegar einhver sagði brandara.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum
(Hallgrímur J. Hallgrímsson)
Aðstandendur hafa samúð okk-
ar.
Samúel, Ragnhildur, María,
Jón og Sigríður.
Hún er engill á jörðu, sagði Sig-
ríður Klingenberg þegar hún sagði
mér frá Valborgu fyrir nokkrum
árum. Ég varð að sjálfsögðu að
hitta þessa konu og komst að því
að Sigga hafði rétt fyrir sér. Í
framhaldi af því vandi ég komur
mínar til Valborgar og síðasta vet-
ur fór ég til hennar á hverjum
mánudagsmorgni í svæðanudd og
spjall. Þar áttum við stundir sem
lifa munu innra með mér um
ókomna tíð. Ég kallaði
mánudagsmorgnana „Well-
nessdays“ og hlakkaði til þeirra
alla helgina.
Einstaka sinnum á lífsleiðinni
hittir maður lærimeistara sem gefa
bara og kenna. Valborg var ein af
þeim. Á yngri árum dreymdi mig
um að hitta göfugan indíánahöfð-
ingja sem vissi svörin við öllum
lífsins gátum. Það var svo í vetur
sem það rann upp fyrir mér að
draumurinn hafði fyrir löngu ræst.
Valborg var einstök kona sem
hafði engu tapað af huglægri orku
sinni og visku þrátt fyrir háan ald-
ur. Hún var mikill náttúruunnandi
og sumarið var hennar tími í görð-
unum sínum, enda kaus hún sér
það lífsstarf að hjálpa öðrum að
blómstra, hún var lótusblómið
holdi
klætt.
Ég sagði eitt sinn við hana að
það hlyti að vera frábært fyrir
fólkið hennar að eiga svona
mömmu, ömmu og langömmu eins
einstök og hún væri en hún hló
bara að þessari vitleysu í mér af
sinni stöku hógværð.
Það draup fróðleikur og viska af
hverju orði hennar og af þeim
lærði ég margt. Hún kenndi mér
t.d. að ekkert eitt svar væri hið
rétta svar. Hún kenndi mér hóg-
værð, æðruleysi og hún kenndi
mér að gefa. Allt þetta kenndi hún
mér án þess endilega að ætla sér
það, fróðleikurinn og viskan
streymdi frá henni. Hún var með
hreint hjarta, hjarta gjafarans.
Hún lánaði mér sumar bækurn-
ar sem hún hafði sankað að sér
síðastliðna áratugi með fróðleik
um lífið og tilveruna. Ég hafði
áhuga á nánast öllu sem hún bauð
upp á. Mér fannst stundum eins og
við hefðum þekkst í 1.000 ár. Ég
verð ævinlega þakklátur fyrir að
hafa átt með henni allar þessar
góðu stundir þar sem við ræddum
allt milli himins og jarðar. Hún
sagði mér frá æsku sinni og lífs-
hlaupi, hvað hún hefði reynt og
lært, við hlógum saman eins og
enginn væri aldursmunurinn og
fórum yfir litróf lífsins meðan okk-
ur entist tími. Síðastliðinn vetur
töluðum við oft um nýlegan missi
hennar á Reyni sínum sem hún
saknaði svo sárt. Ég reyndi eftir
minni bestu getu að styðja hana
þá. Það skein í gegnum tal hennar
á þeim tíma að hún vissi sinn vitj-
unartíma og hún hafði rétt fyrir
sér í því eins og svo mörgu öðru.
Hún sagðist kveðja sátt við lífið og
tilveruna enda búin að skila sínu.
Með Valborgu er gengin kona
sem sáði hlýju, birtu og lærdóms-
fræjum inn í líf fjölda fólks sem
hana þekkti. Við Inga sendum
samúðarkveðjur okkar til aðstand-
enda og vina.
Takk fyrir allt, elsku Valborg
mín.
Þinn vinur,
Eyþór Guðjónsson.