Morgunblaðið - 17.09.2010, Qupperneq 31

skella upp úr, því þú varst líka með
bestu húmoristum sem hef kynnst.
Sást alltaf spaugilegar hliðar alls, ef
sá gállinn var á þér, enda kallaði ég
þig snemma ömmu dreka, eftir
ömmu Jóns Odds og Jóns Bjarna.
Sem dæmi um frísklegan húmor
þinn tek ég mér bessaleyfi til að
rifja það upp þegar gamall vinnu-
félagi minn kíkti í heimsókn og þú
varst þar fyrir, en sá hafði þá um-
sjón með grínútvarpsþætti sem hét
Górillan. Kom þá upp úr dúrnum að
þú vissir allt um þennan þátt, þú
hafðir oft hlýtt á hann (þarna var
amma komin vel á níræðisaldurinn).
Elsku amma, ég ákvað heldur að
deila þessu en að rifja upp pönnu-
kökubaksturinn enda baðstu undan
því að þín yrði minnst sem fyrir-
myndarhúsmóður „sem ættir alltaf
nóg til frammi“, þótt vissulega vær-
ir þú alltaf til fyrirmyndar.
„Amma þín er frábær,“ eru orð
sem ég fékk oft að heyra. Ég meina,
það eru ekki margar ömmur sem
droppa inn í partíin hjá barnabörn-
um sínum sísona til þess að heilsa
upp á vinahópana. Fyrir okkur
barnabörnunum var aldrei neitt til-
tökumál að amma liti við. Eingöngu
skemmtilegt því amma féll alltaf
strax inn í hópinn, og bara spjallaði
og jafnvel dansaði ef henni var boð-
ið upp – en lét sig svo hverfa áður en
fjörið náði hámarki.
Ömmu var mjög umhugað um
velferð allra og sinnti afkomendum
sínum af metnaði og hjartans ein-
lægni, á meðan líkamleg heilsa
leyfði og var skýr fram á síðasta
dag – með glóandi eld í augum og
æðum.
Nú veit ég það, amma mín, að það
fer mjög vel um þig með afa. Þú læt-
ur þér ekki leiðast, svo mikið er
víst!
Takk fyrir mig.
Guðrún Kristjánsdóttir.
 Fleiri minningargreinar um Guð-
rúnu Kristánsdóttur bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
samferða alla lífsgönguna. Það er
líka undarlegt að þegar sest er nið-
ur til slíkra hluta er eins og erfitt sé
að greina sérstök atvik tengd þér
Kolla. Einhvern veginn var það svo
að þú varst svo eðlilegur og sjálf-
sagður hluti tilverunnar.
Frá æskuárunum man ég ekki
mikið eftir þér. Sennilega höfum
við bræðurnir ekki haft áhuga á að
hafa þig með í leikjum okkar eða þú
ekki haft áhuga á því að leika þér
við stráka sem allir voru yngri en
þú. Það er fyrst þegar við komumst
á unglingsárin að minningar fara að
birtast. Oftar en ekki varst þú öf-
unduð sem elst í hópnum og komin
lengst á þroskabrautinni. Vaktir at-
hygli ungra manna fyrir glæsileik
og forvitni okkar strákanna tengd-
ist þeim málum. Eitthvað rámar
mig í njósnir og hrekki í því sam-
bandi. Eftir að þú stofnaðir fjöl-
skyldu áttum við athvarf hjá þér
hvenær sem á þurfti að halda og að-
stoð og ráð komu frá þér þegar um
var beðið. Samskiptin voru mismik-
il enda var hópurinn stór og dreifð-
ist fljótlega í allar áttir. Þó var sam-
bandi haldið eftir því sem aðstæður
leyfðu hverju sinni. Lífslækur þinn
óx og börn komu í heiminn. Hann
liðaðist þó ekki lygn og sléttur um
grundir. Í honum voru flúðir og
fossar og reyndist siglingin erfið á
stundum. Þér tókst þó á ótrúlegan
hátt að komast hjá erfiðu strandi
skútunnar og siglingin endaði á
lygnum breiðum lífsins. Öll gerðum
við okkur vonir um að sjá þig á
næsta ættarmóti. Svo verður ekki
og verður þín sárt saknað.
En svona er lífið. Enginn veit
sína ævina fyrr en öll er. Skarð er
höggvið í systkinahópinn sem við
sem eftir lifum verðum að lifa með.
Minningar um góðar samveru-
stundir og þakklæti fyrir samfylgd-
ina eru okkur efst í huga á kveðju-
stund. Ljóðlínur Guðrúnar
Jóhannsdóttur lýsa þessu svo:
Ég kveð þig, hugann heillar minning
blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
Og svo segir Valdimar Briem í
sínum fallega sálmi:
Margs er að minnast, margt er
hér að þakka. Guði sé lof fyrir liðna
tíð.
Börnum þínum og fjölskyldum
þeirra sendum við hjónin samúðar-
og vináttukveðjur.
Hilmar.
Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með frjóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt
lit og blöð niður lagði
líf mannlegt endar skjótt.
(Hallgrímur Pétursson.)
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast ömmu minnar, Kolbrúnar
Daníelsdóttur, er lést þann 9. sept-
ember sl. Þegar ég hugsa um ömmu
Kollu dettur mér fyrst í hug hvað
hún var einlæg og góð. Hún vildi
allt fyrir mann gera og var ávallt
tilbúin að rétta hjálparhönd ef eitt-
hvað bjátaði á. Við brölluðum ým-
islegt í gegnum árin og eigum ótal-
margar skemmtilegar minningar
saman. Mér eru t.d. minnistæðar
heimsóknirnar til hennar þegar
hún bjó á Ísafirði. Þá dekraði amma
við mig frá morgni til kvölds og ég
naut sannarlega góðs af því. Hún
studdi mig í öllu sem ég tók mér
fyrir hendur, alveg sama hvað það
var. Hún hvatti mig til að fylgja
draumum mínum og það ætla ég að
gera. Amma Kolla var alltaf til
staðar þegar ég þarfnaðist hennar
og hún mun alltaf eiga stað í hjarta
mínu.
Takk fyrir allt, elsku amma, ég
mun aldrei gleyma þér.
Þín
Salka.
 Fleiri minningargreinar um Kol-
brúnu Daníelsdóttur bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. SEPTEMBER 2010
✝ Birgir Stefánssonfæddist á Ak-
ureyri 24. febrúar
1939. Hann lést á
Dvalarheimilinu Hlíð
þann 7. september
2010.
Foreldrar hans
voru Svanfríður Guð-
laugsdóttir frá Bárð-
artjörn í Grýtubakka-
hreppi f. 12.9. 1912, d.
11.11. 2002 og Stefán
Aðalsteinsson frá
Hreiðarstaðakoti í
Svarfaðardal f. 27.12.
1907, d. 14.2. 1960. Systkini Birgis
eru Stella, Emma og Stefán.
Birgir kvæntist 25.12. 1939 eft-
irlifandi eiginkonu sinni Heiðu
Hrönn Jóhannsdóttur frá Akureyri
f. 10.1. 1939. Foreldrar hennar
voru Jóhann Kon-
ráðsson frá Akureyri
f. 16.11. 1917, d.
27.12. 1982 og Fann-
ey Oddgeirsdóttir frá
Hlöðum á Grenivík f.
14.9. 1917, d. 2.5.
2009.
Börn Heiðu og
Birgis eru Örn Viðar,
kvæntur Jóhönnu
Guðmundsdóttur,
Svanfríður, gift
Sveini Eiríkssyni,
Stefán, kvæntur
Helgu Gunnlaugs-
dóttur, Þorbjörg og Jóhann Kon-
ráð. Barnabörnin eru 16 og barna-
barnabörnin eru 2.
Útför Birgis fer fram frá Ak-
ureyrarkirkju í dag, 17. september
2010, og hefst athöfnin kl. 13.30.
Þegar ég hugsa um hann tengda-
föður minn, Birgi Stefánsson, eða
Bigga afa eins og við kölluðum hann
oftast þá koma upp margar góðar og
fallegar minningar.
Fallegur. Það er einmitt rétta lýs-
ingin á afa Bigga. Hann var fallegur
að utan sem innan. Yndislegur, góður
og yfirvegaður maður í alla staði. Ég
er þakklát fyrir að hafa átt hann að í
lífi mínu þau rúm 30 ár síðan við
kynntumst.
Það er eiginlega ekki hægt að tala
bara um Bigga afa því alltaf þegar
hann var nefndur og alls staðar sem
hann fór, var amma Heiða líka. Afi
Biggi og amma Heiða. Þau voru sam-
heldin hjón þrátt fyrir að vera mjög
ólíkar persónur. Vógu hvort annað
upp og voru hið fullkoma par.
Birgir var hvers manns hugljúfi.
Ég veit ekki nokkra manneskju sem
líkaði ekki vel við hann. Hann heillaði
alla með fágaðri framkomu sinni.
Börnin mín minnast hans helst þar
sem þau kúrðu í fanginu hans, þegar
hann hnýtti upp rólur fyrir þau í snúr-
ustaurana og ýtti þeim og svo auðvit-
að með hestunum sínum. Hestarnir
voru hans líf og yndi og átti fjölskyld-
an margar góðar stundir tengdar
hestamennskunni. Útreiðartúrar,
lengri ferðir og svo bara þessi daglega
umhirða og samvera við hestana.
Fyrir nokkrum árum veiktist afi
Biggi af Alzheimer. Það er ömurlegur
sjúkdómur og smám saman varð
Birgir fjarlægari og fjarlægari. Ég er
samt svo þakklát fyrir þau ár sem við
áttum með honum þrátt fyrir veikind-
in. Það var mjög aðdáunarvert hversu
amma Heiða hlúði vel að honum alla
tíð. Hún hafði hann heima og hugsaði
um hann hverja sekúndu og það veit
sá sem þekkir þennan sjúkdóm að það
er langt frá því að vera auðvelt starf.
En Heiða stóð sem klettur við hlið
hans fram til síðustu stundar.
Það var henni afskaplega erfitt
þegar kom að því að hann þurfti að
flytja inn á dvalarheimili fyrir tæpu
ári síðan. Hlíð varð hans síðasta heim-
ili og ég er óendanlega þakklát fyrir
hversu yndislega umönnun hann fékk
þar. Þar vinnur óeigingjarnt fólk sem
sinnir sínu starfi af miklum sóma.
Heiða fór til hans á hverjum degi
margar klukkustundir í senn og ég
veit að meðal hennar og starfsfólks
mynduðust góð vinabönd. Mig langar
að þakka öllu þessu yndislega fólki á
Skógarhlíð og Grænuhlíð og öllum
öðrum sem önnuðust hann.
Elsku Birgir tengdapabbi, þakka
þér fyrir allt sem þú gafst mér og fjöl-
skyldu minni.
Elsku Heiða tengdamamma, Guð
styrki þig í sorginni og þakka þér fyrir
hversu sterk þú varst alla tíð. Þú ert
hetja.
Ég elska ykkur bæði.
Helga Gunnlaugsdóttir.
Margs er að minnast, margs er að
sakna. Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Hann Biggi er dáinn og við systkinin
minnumst og söknum. Frændurnir
Biggi og pabbi ásamt eiginkonum sín-
um, byggðu sér hús, hlið við hlið,
kornungt duglegt fólk með ört stækk-
andi fjölskyldur. Biggi, Heiða og börn
voru því frá upphafi, hluti af okkar lífi,
við þekktum ekki annað en að þau
væru í næsta húsi og samgangurinn
var mikill.
Glaðlegur, hlýr, hógvær, stríðinn,
skemmtilegur og fallegur maður, það
er sú mynd af Bigga sem kemur fyrst
upp í huga okkar þegar við hugsum til
æskuáranna, þeirra tíma sem sam-
skiptin voru mest. Það eru ófáar úti-
legurnar sem við munum eftir með
Bigga, Heiðu og krökkunum, enda
farnar á þeim tíma sem ekki þótti eins
sjálfsagt að ferðast og í dag. Þá voru
farnar ótroðnar slóðir, keyrt yfir ár og
vötn, á leiðinni um Sprengisand,
Veiðivötn, Þórsmörk, Landmanna-
laugar, Grímsstaði, Ásbyrgi, já, ótal
staði þar sem næstu skref ferðarinnar
voru skoðuð gaumgæfilega, spáð og
spekúlerað á þeirra tíma jeppum,
aldrei teflt í tvísýnu, samtaka nánir
menn, oftar eins og bræður. Bigga er
sárt saknað.
Þeir frændur, ásamt Stebba, bróð-
ur Bigga, keyptu sér líka lítinn bát,
Flintstone var hann skírður. Þeir
stofnuðu félag um gripinn, Flintstone
Fishing Corporation, jahá þetta
fannst þeim sko sniðugt, lýsir kannski
best húmornum, gleðinni og uppá-
tækjunum sem voru mýmörg á þess-
um árum. Ótal ferðir voru farnar frá
Akureyri, og eru okkur minnisstæðar
ferðirnar upp að Ísólfsvatni þar sem
tjaldað var með stórfjölskyldurnar,
skektan sett á flot og silungur dreg-
inn að landi, í minningunni alveg fullt
af honum.
Við munum líka eftir dögunum fyr-
ir gamlárskvöld, pabbi og Biggi lok-
aðir inni í bílskúr og það var strang-
lega bannað að fara þangað inn. Þeir
félagar voru nefnilega að útbúa kín-
verja, litlar sprengjur sem hoppuðu
og skoppuðu um götuna, mikið óskap-
lega fannst þeim gaman að þessu
uppátæki sínu – og okkur auðvitað
líka. Við sjáum þá frændur fyrir okk-
ur og minnumst Bigga. Hefðum svo
heitt óskað þess að foreldrar okkar
hefðu getað notið samvista við þau á
ferðum sínum um Ísland í dag. Við
þykjumst vita að þar hefði Biggi vilj-
að vera, ferðast, prófa nýjar slóðir og
njóta landsins sem hefur breyst svo
mikið í áranna rás. Elsku vinir, Heiða,
Öddi, Svana, Stebbi, Tobba, Jói,
tengdabörn, barnabörn og stórfjöl-
skyldan öll, um leið og við minnumst
yndislegs manns með þökk og virð-
ingu, biðjum við þess að birta minn-
inganna megi ylja ykkur um ókomin
ár. Kær kveðja, Kristín, Svala, Gunni,
Alla og fjölskyldur
Lengi heilluðu hugann
heiðríkir dagar, alstirnd kvöld,
líf þeirra, ljóð og sögur,
sem lifðu á horfinni öld.
Kynslóðir koma og fara,
köllun þeirra er mikil og glæst.
Bak við móðuna miklu
rís mannlegur andi hæst.
(Davíð Stefánsson.)
Kristín Hrönn Reynisdóttir.
Þegar þú gengur undir efsta dóm
og allt þitt líf sem fölnað blað við veg-
inn,
hver hugsun orðin eins og visnað blóm
og engin minning nema sjálfur treginn
og þegar dauðinn dregur þessa jurt
sem duft í vindi undir moldarbörðin
og allt þitt líf er líkt og fokið burt
og lokin ekkert nema kannski jörðin
en allt svo hljótt og enginn segir neitt
og öll þín hugsun kölkuð eins og
gröfin
og allt sem þér var einu sinni veitt
er aðeins þetta líf og þögn og töfin
á milli þess að molna visnað blað
í mold og þögn og lifa uppá það,
þá fylgir þessum dómi ógnarefi,
ósköp þín og dauðans krepptur hnefi.
(Matthías Johannessen)
Góðvinur okkar hjóna í áratugi,
hefur kvatt þessa jarðvist, eftir lang-
vinn og erfið veikindi. Birgir hafði
mikinn áhuga á útivist og var slyngur
veiðimaður, bæði á sjó og landi. Hann
hélt hesta í áraraðir, og samvistir við
þá veittu honum mikinn hugnað.
Það er ein mesta hamingja að
hljóta góða samferðarmenn. Birgir
var í þeim hópi. Það var ætíð gott að
leita til hans, dagfarsprúður, hjálp-
samur og með afar notalegt viðmót.
St. G. St. segir á einum stað „og
lífsins kvöð og kjarni er það, að líða og
kenna til í stormum sinna tíða“. Óveð-
ursský fóru að hrannast upp. Birgir
greindist með Alzheimer árið 1998.
Sjúkdómurinn tætti smám saman í
sundur miðtaugakerfi hans. Örlög
hans voru grimm. Hann lifði öðru lífi í
þessu lífi, þar til yfir lauk. Hrynjandi
lífsins getur stundum verið ansi
skringileg.
Gott er sjúkum að sofna,
meðan sólin er aftanrjóð,
og mjallhvítir svanir syngja
sorgblíð vögguljóð.
Gott er sjúkum að sofa,
meðan sólin í djúpinu er,
og ef til vill dreymir þá eitthvað,
sem enginn í vöku sér.
(Davíð Stefánsson.)
Far vel, far vel, tryggi vinur,
Auður Ólafsdóttir og
Ágúst Þorleifsson.
Elskulegur vinur minn, Birgir
Stefánsson er fallinn.
Við byrjuðum ungir að bralla sam-
an, vorum dálítið sér á parti með lest-
urinn í skólanum og hættum báðir er
skyldunni lauk. Við byrjuðum því
óvenju ungir að vinna og þroskuð-
umst í amstri og athöfnum lífsins.
Biggi fór á togara 15 ára gamall. Þeg-
ar hann kom í land eftir fyrsta túrinn
var hann með frostbólgnar kinnar og
úlnliðirnir tvöfaldir af sinaskeiða-
bólgu – en hann fór aftur. Birgir var
vinsæll meðal félaga sinna um borð og
fljótur að tileinka sér hvaðeina er að
sjómennskunni laut. Var til dæmis af-
bragðs netamaður. En þar kom að
hann hætti og fór að læra bifvéla-
virkjun. Enda þá þegar búinn að
kynnast sinni kæru Heiðu Hrönn Jó-
hannsdóttur. 18 ára eignuðust þau
sitt fyrsta barn og stofnuðu heimili.
Þó ekki væri það stórt var það ein-
staklega fallegt og smekklegt og
þannig hefur það verið hvar sem þau
hafa búið því Heiða er einstök hús-
móðir og mikill fagurkeri hvort held-
ur er innanhúss eða utan. Þau stóðu í
húsbyggingu og eignuðust börnin sín
fimm, falleg, yndisleg og hæfileikarík.
Alltaf hélst þessi góða vinátta okkar
þriggja, enda þekkst frá unga aldri.
Biggi var góður bifvélavirki, eftir-
sóttur og vinsæll. Hann var einn af
stofnendum verkstæðisins Baugs og
vann þar um árabil. Síðan rak hann
eigið verkstæði um tíma. Á árunum
upp úr 1960 gerðum við út á hand-
færi, ásamt öðrum, 27 tonna bát, en
það gekk á ýmsu í þeirri útgerð.
Veiðiskapur var Bigga í blóð borinn,
lax- og silungsveiðar stundaði hann
sér til ánægju og gekk til rjúpna þeg-
ar færi gafst. Hann var afbragðs
skytta enda byrjuðum við að skjóta úr
riffli í blýklump í kjallaranum á æsku-
heimili hans að Munkaþverárstræti
21, langt innan við fermingu. Já, það
var margt brallað. Á Ariel mótorhjóli
ókum við til dæmis í Svarfaðardal
þegar við vorum 15 ára og ferming-
arvorið felldum við okkur fyrirdrátt-
arnót og drösluðum henni á tveimur
reiðhjólum sem við leiddum hlið við
hlið út á Pétursborg, en þar átti pabbi
hans trillu og svo var dregið fyrir sil-
ung af kappi. En æskuárin með öllum
sínu uppátækjum og töfrum tóku
enda.
Biggi var einstakur maður – geð-
prúður – glaðvær – traustur vinur og
kom sér vel hvar sem hann var, allar
götur þar til hinn ljóti óminnishegri
fór að gera vart við sig.
Ef einhver kona hefur elskað mann
sinn er það Heiða Hrönn. Það sýndi
hún best eftir að veikindi Bigga byrj-
uðu og allan þann langa tíma þar til
yfir lauk. Heiðu, börnum þeirra og
öllum ástvinum vottum við Ragna
samúð okkar.
Farðu í friði, gamli vinur,
Þráinn Karlsson.
Ég vil í nokkrum fátækum orðum
minnast góðs vinar, Birgis Stefáns-
sonar. Þó langt sé um liðið í árum talið
er mér enn í fersku minni þegar hin
góðu kynni við Birgi og fjölskyldu
hans spunnust upp úr kynnum okkar
Heiðu þegar við unnum saman á
FSA.
Fljótlega varð ég líkt og margir
aðrir heimagangur hjá Heiðu og
Bigga á þeirra undurfagra og hlýlega
heimili. Það voru ófáir kaffibollarnir
drukknir þar undir hressilegum um-
ræðum, við sögur og hlátrasköll með
eindæma meðlæti hennar Heiðu sem
þeir þekkja sem kynnst hafa þessari
góðu fjölskyldu. Þarna kynntist ég
Bigga, hæverskum heimspekingi,
stóískum á hverju sem gekk með ríka
kímnigáfu og manngæsku. Við fórum
í fjölda ferðalaga, berjatúra og veiði-
ferðir á þeim 4 árum sem við Ella
bjuggum á Akureyri og veiddum við
Biggi meðal annars feitan makríl í net
við Keflavík, Skagafirði 1977. Þó
heimili Heiðu og Bigga væri stórt, var
hjartalag þeirra enn stærra og þau
hjón óþreytandi viskubrunnur vina
og kunningja sem margir sóttu í.
Minningar þessara ára standa mér
ætíð ofarlega í minni.
Um leið og ég votta Birgi virðingu
mína og bið honum blessunar á þeirri
ferð sem hann nú hefur hafið sendi ég
Heiðu Hrönn, börnum hennar
tengda- og barnabörnum mínar inni-
legustu samúðaróskir.
Arnar Hauksson.
Birgir Stefánsson
 Fleiri minningargreinar um BIrgi
Stefánsson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.