Morgunblaðið - 25.02.2011, Blaðsíða 21

hverju kvöldi eftir að við flutt-
um frá Aðalvík, að sækja mjólk-
ina til Maju móðursystur og
alltaf var gott að koma þar.
Ég man vel er Bára og
Hjörvar giftu sig í Brekkuhús-
inu, er okkur krökkunum var
boðið að vera með. Það þótti
okkur upphefð þá. Sama sum-
arið fór hópur frændliðsins í eft-
irminnilega sumarferð í Fljóta-
vík sem var ekki vanalegt í þá
daga. Bára og Hjörvar voru þá
ung og ástfangin.
Síðan fórum við að tínast suð-
ur hvert af öðru. Síðan þá höf-
um við átt góða daga saman.
Fyrst komum við mikið til Báru
og Hjörvars í Garðsenda, síðan í
Hraunbæinn og eftir það í Mos-
fellsbæinn og alltaf var glatt á
hjalla hjá þeim hjónum. Alltaf
var gott að koma til Báru og
Hjörvars, þau voru bæði svo
hress og kát og höfðu mikið
gaman af því að dansa. Það var
alltaf kaffi og kræsingar á af-
mælisdögunum þeirra og mikið
hlegið.
Hjörvar sinn missti hún Bára
3. september 2000 og þá missti
hún mikið. Þau voru mjög sam-
rýnd hjón alla tíð.
Við lýsum Báru okkar svona,
hress, kát, kraftmikil, verklagin
og bóngóð og alltaf svo dugleg
og fann sér ýmis áhugamál, eins
og að mála myndir með vatns-
litum og olíu, gönguferðir,
prjóna- og saumaskap og kóra-
starfið, síðast í Vorboðanum,
sem er kór eldri borgara í Mos-
fellsbæ.
Stundum fannst okkur hún
vera ofvirk, slík voru afköstin.
Síðustu mánuðir hafa verið erf-
iðir hjá Báru okkar og nú er
komið að leiðarlokum, nú eru
þau hjónin sameinuð á ný.
Takk fyrir samveruna, kæra
vinkona, vertu guði geymd. Við
vottum börnum barnabörnum
og öllum ættingjum samúð okk-
ar.
Óli Th. Hermanns, Gísla
Hermanns og Margrét
Lóa Guðjónsdóttir.
Hjörvar Björgvinsson var
uppáhaldsfrændi okkar systr-
anna fimm. Við fylgdumst því
vel með vinum og vinkonum
Hjöbba frænda en við bjuggum
um nokkurra ára skeið í sama
húsi við Smyrilsveg í Reykjavík.
Okkur var hreint ekki sama
hverjar vinkonur Hjöbba voru.
Eitt sinn kom hann heim með
fjörmikla og hláturmilda stúlku,
að okkur fannst hálfgerðan
ólátabelg. Það héldu henni engin
bönd. Þetta var Vestfjarðavík-
ingurinn Bára Freyja Ragna
Vernharðsdóttir sem síðar varð
eiginkona Hjörvars. Var hjóna-
band þeirra kærleiksríkt og
heimilið stórt og myndarlegt.
Hjörvar lést árið 2000, 63 ára að
aldri. Bára og Hjörvar eignuð-
ust sjö börn. Öll eru þau ein-
staklega vel gerð og myndarleg.
Bára varð fljótt í miklu uppá-
haldi hjá okkur systrunum. Það
einkenndi hana alltaf sami
krafturinn. Hún var hamhleypa
við saumavélina. Skyrtur, buxur
og kjólar komu á færibandi úr
saumavélinni. Gamlar flíkur
fengu nýtt líf. Við systurnar
nutum allar góðs af atorku
Báru. Hún var alltaf tilbúin að
hjálpa okkur. Alltaf kát. Alltaf
hláturmild. Alltaf til í allt. Aldr-
ei neitt talið eftir.
Hún var uppátækjasöm og
sköpunarþörfin mikil. Hún sótti
námskeið í gríð og erg. Glerlist,
keramik, tréútskurður og list-
málun. Allt varð hún að reyna.
Hún var í Álafosskórnum árum
saman og fór með honum í
ferðalög víða um lönd.
Við eigum eftir að sakna
hennar Báru. Hún var góð kona
sem fyllti umhverfi sitt af gleði
og kátínu.
Við vottum börnum og öðrum
nákomnum okkar einlægustu
samúð.
Lára, Dagný, Helga,
Guðrún og Vilborg.
MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. FEBRÚAR 2011
✝ Erna Sig-urjóns-
dóttir fæddist
á Akureyri 10.
maí 1938. Hún
lést á dval-
arheimilinu
Hlíð 14. febr-
úar 2011. For-
eldar hennar
voru hjónin
Sigurjón Jóns-
son, f. 1. jan-
úar 1886, d. 15. ágúst 1952,
og Bára Jóhannesdóttir, f.
14. maí 1917, d. 15. febrúar
2006. Bróðir Ernu er Jó-
hannes, f. 6. september 1939.
Eiginkona hans er Margrét,
f. 7. mars 1944. Þau eiga tvo
syni.
Erna giftist hinn 18. jan-
úar 1958 Sævari Hallgríms-
syni, f. 24. júní 1938, kjötiðn-
aðarmeistara. Foreldrar
hans voru Hallgrímur Jóns-
son smiður, f. 4. mars 1888,
d. 15. janúar 1972, og Sól-
veig Halldórsdóttir hús-
1997. 3) Þórdís Ósk, f. 22.
október 1969, maki Örn Arn-
ar Óskarsson, útibússtjóri, f.
23. júlí 1970. Börn þeirra
eru: a) Karen Lind, f. 30.
apríl 1998, b) Aron Örn, f.
31. mars 2002, c) Nína Rut,
f. 9. mars 2007.
Erna ólst upp á Akureyri.
Eftir hefðbundna skóla-
göngu starfaði Erna í nokk-
ur ár á prjónastofunni
Heklu, en var síðan heima-
vinnandi húsmóðir og starf-
aði við eigin rekstur ásamt
eiginmanni sínum. Erna og
Sævar byggðu húsið Goða-
byggð 18 í júní 1961 og
strax þá hóf hún að gera
garðinn, sem alla tíð hefur
verið einkar glæsilegur enda
verðlaunaður af bænum á
sínum tíma. Erna var mikil
handavinnukona og liggja
eftir hana mörg verk. Síð-
ustu sex árin átti Erna við
vanheilsu að stríða, bjó
heima lengst af en fluttist á
dvalarheimilið Hlíð eftir að
heilsunni hrakaði mjög fyrir
hálfu öðru ári.
Erna verður jarðsungin
frá Akureyrarkirkju í dag,
25. febrúar 2011, og hefst at-
höfnin kl. 13.30. Jarðsett
verður í Lögmannshlíð.
móðir, f. 7. nóv-
ember 1897, d. 9.
júní 1969.
Börn Ernu og
Sævars eru: 1)
Sólveig, f. 5. mars
1958, banka-
starfsmaður,
maki Guðmundur
Skarphéðinsson
húsasmiður, f. 21.
maí 1959, börn
þeirra eru a)
Baldvin, f. 8. október 1982,
sambýliskona Rakel Krist-
jánsdóttir, f. 29. mars 1978.
Dóttir Baldvins og Guðfinnu
Árnadóttur er Stella, f. 13.
apríl 2005, b) Bjarki, f. 31.
júlí 1990, unnusta Elín Dröfn
Þorvaldsdóttir, f. 23. júlí
1990. 2) Sigrún, f. 13. júlí
1963, aðstoðarmaður tann-
læknis, maki Skapti Hall-
grímsson blaðamaður, f. 22.
apríl 1962, börn þeirra eru
a) Arna, f. 28. september
1988, b) Alma, f. 9. mars
1994, c) Sara, f. 8. ágúst
Móðurmissir er sár, alveg
sama hvað maður er gamall.
Nú er hún farin, aðeins 72 ára,
konan sem alltaf var til staðar,
móðirin sem treysti mér og trúði
á mig, sem hjálpaði okkur Skapta
þegar á þurfti að halda. Hún var
góð, trygglynd og traust.
Það var ómetanlegt að mamma
var heimavinnandi fyrstu árin
mín. Líklega gerði ég mér ekki al-
mennilega grein fyrir því á þeim
tíma, vegna þess hve sjálfsagt
það virtist, en það rifjaðist upp
þegar ég eignaðist mín börn hve
það er mikilvægt að einhver sé til
staðar. Heima var alltaf mjólk og
heimabakað þegar komið var úr
skólanum, alltaf öruggt skjól og
ég áhyggjulaus.
Mamma var róleg kona og gott
að vera í návist hennar, enda
kunnu barnabörnin því vel að
heimsækja ömmu sína og afa og
hjálpuðu ömmu oft í garðinum,
sem hún byggði upp af einstökum
glæsibrag í nærri hálfa öld og
vildi helst vera í öllum stundum
yfir sumarið. Garðurinn við Goða-
byggð 18 var lystigarður í mínum
huga og ég veit að margir eru
sammála því.
Síðustu árin voru mömmu erf-
ið, hún gat ekki unnið í garðinum,
gat ekki gert handavinnuna sína
sem var henni svo mikils virði.
Líkaminn brást henni en hugur-
inn var samt skýr allt undir það
síðasta. Þyrfti að rifja upp fæð-
ingardag einhvers í fjölskyldunni
eða eitthvað frá fyrri árum var
alltaf hægt að spyrja mömmu.
Hún vissi svarið.
Aðeins eru liðin fimm ár frá því
amma Bára dó, en hún fór 15.
febrúar 2006. Nú hafa þær hist á
ný, allt of snemma, söknuðurinn
er mikill en við yljum okkur við
allar fallegu minningarnar.
Að lokum vil ég þakka starfs-
fólkinu á Hlíð innilega fyrir hve
vel var hugsað um mömmu. Guð
blessi minningu hennar.
Sigrún.
Elsku mamma, nú þegar þú ert
farin er söknuður minn mikill, þú
varst mér alltaf svo mikils virði.
Þú varst alltaf svo blíð og góð og
vildir allt fyrir alla gera.
Þú skildir mikið eftir þig hér
hjá okkur bæði veraldlega hluti
og ljúfar minningar, auk þess að
kenna mér svo margt sem ég mun
aldrei gleyma. Síðustu ár hafa
verið erfið vegna veikinda þinna,
en pabbi stóð við bakið á þér eins
og klettur alla tíð og hugsaði
mjög vel um þig. Nú er komið að
okkur systrunum að hugsa vel
um hann fyrir þig.
Elsku mamma, það er erfitt að
hugsa til þess að ég sjái þig ekki
aftur en ég reyni að hugga mig
við að þú þjáist ekki lengur, nú
ertu komin á betri stað þar sem
ég veit að þér líður vel og að þú
vakir yfir mér og passar mig og
mína. Takk fyrir allt sem þú hef-
ur skilið eftir í hjarta mínu en þar
er nú staður sem þú munt alltaf
eiga og takk fyrir þau góðu áhrif
sem þú hefur haft á líf mitt.
Hvíl í friði, elsku mamma.
Þín dóttir,
Þórdís Ósk.
Elsku mamma, nú er komið að
kveðjustund. Þegar ég hugsa til
þín koma upp ótal minningar. Þú
hafðir mikinn áhuga á hannyrð-
um. Saumaðir og prjónaðir föt á
þig og okkur systurnar. Við syst-
ur eigum ýmsa fallega hluti sem
þú hefur gert. Þú hafðir líka mik-
inn áhuga á garðyrkju. Það sást
best á garðinum ykkar pabba þar
sem þú eyddir öllum stundum
sem þú hafðir í að reyta arfa og
rækta blóm. Þér þótti líka afar
vænt um barnabörnin þín, vildir
helst alltaf hafa þau hjá þér og
þér fannst lítið vandamál að
passa fyrir okkur Gumma ef okk-
ur langaði að fara eitthvað. Þú
spurðir mikið um þau eftir að þú
veiktist. Ég man líka þegar Stella
barnabarnabarnið þitt, fæddist
hvað þú varst glöð þegar ég fór
með þér til að sjá hana daginn eft-
ir að hún fæddist.
Elsku mamma, ég, Gummi,
Baldvin, Bjarki og Stella eigum
eftir að sakna þín. Takk fyrir all-
ar góðu stundirnar sem við áttum
saman.
Sólveig.
Höfði drúpir lítil rós.
Goðabyggð 18 er fallegt hús og
garðurinn fádæma glæsilegur.
Þar hefur mörg jurtin sprungið
út á hálfri öld, síðan Erna og
Sævar komu sér þaki yfir höfuð-
ið; mörg rósin verið nærð í gróð-
urhúsinu og síðan prýtt umhverf-
ið, margur sprotinn gefinn í því
skyni að gleðja vini og fegra aðra
garða.
Fyrst kom ég í húsið á horninu
fyrir margt löngu, með afa mín-
um og nafna, að kaupa kjöt. Sú
stund hefur einhverra hluta
vegna alltaf verið mér minnis-
stæð.
Hár, myndarlegur maður rak
vinnslu og verslun í bílskúrnum.
Lágvaxin, glaðleg kona honum
við hlið. Mig minnir að þetta hafi
verið að sumarlagi og þá er næsta
víst að fallegar, ilmandi plöntur
skrýddu garðinn. Hafi það verið
að vetri var stéttin örugglega vel
mokuð. Alltaf allt slétt og fellt og
fallegt.
Kannski lék sér stúlka ári
yngri en ég í garðinum þennan
dag.
Unglingur lagði ég leið mína
aftur í Goðabyggð 18, að heim-
sækja stúlkuna sem ef til vill var
á lóðinni þegar við afi þurftum að
eiga þarna viðskipti. Þá rós
þeirra Ernu og Sævars sem síðan
hefur fegrað minn garð.
Erna var óhemju vönduð kona,
gegnheil og áreiðanleg. Hún var
góð eiginkona, yndisleg móðir,
tengdamóðir og amma.
Rós er reyndar aldrei sögð án
þyrna, en erfitt er að finna ein-
hverja slíka þegar tengdamóðir
mín átti í hlut og aldrei stakk hún
mig. Hún gat reyndar verið
býsna þrjósk; sagði það einkenni
Glerárættarinnar og brosti í
kampinn.
Sumum kann að vera það
þyrnir í augum ef einhver fæst
ekki með nokkru móti til að segja
ósatt, þótt ekki sé nema í gamni.
Tengdapabbi hafði stundum á
orði að Erna gæti ekki skrökvað
þó að það yrði til þess að bjarga
honum frá fangelsisvist! Fals-
leysið var algjört. Einlægnin
mikil.
„Það er ósköp milt,“ sagði hún
stundum þegar ég hringdi að
sunnan og montaði mig yfir því að
veðrið var betra hjá mér – sem
var sjaldgæft. Vissi að það var
ekki gott í höfuðstað Norður-
lands en hún gat ekki hallmælt
bænum sínum, hvað þá talað illa
um veðrið. Sagði líklega ekki
beinlínis ósatt, því það er alltaf
milt á Akureyri, jafnvel í verstu
veðrum. En þetta var það næsta
sem hún komst því að skrökva …
Það haustaði hratt í lífi tengda-
móður minnar. Hefðbundinni
starfsævi var nýlokið þegar óboð-
inn gestur knúði dyra. Í stað þess
að halda áfram ferðalögum um
framandi lönd, að rækta garðinn
sinn og umvefja barnabörnin ást
og umhyggju af sömu alúð og áð-
ur drúpti rósin litla höfði óskilj-
anlega hratt.
Aðdáunarvert var hvernig
tengdafaðir minn hlúði að Ernu
síðustu árin; hvernig hann færði
sinni kærustu rós allan þann yl og
alla þá birtu og næringu sem
mannlegum mætti er unnt. En
allt líf slökknar að lokum, því fær
enginn breytt.
Nú verður tekið til í öðrum
lystigarði. Hann er sagður fagur
en þegar svo öflugur liðsauki sem
tengdamamma bætist í hóp garð-
yrkjumanna guðs verður þar enn
glæsilegra um að litast en hingað
til. Sprotarnir sem hún skildi eft-
ir; afkomendur allir, reyna eftir
fremsta megni að halda merki
hennar á lofti hér í mannheimum,
gleðja vini og vandamenn og
fegra aðra garða.
Skapti Hallgrímsson.
Þegar ég hugsa um ömmu þá
er það fyrsta sem kemur upp í
hugann hún að vinna í garðinum
sínum eða með handavinnu.
Ég man eftir því þegar ég var
yngri, bjó á Seltjarnarnesi og
kom oft til Akureyrar ein til þess
að vera hjá ömmu og afa. Ég
hjálpaði ömmu oft á sumrin í
garðinum við að slá, raka og
fleira. Þá eyddi hún mestum tíma
úti í garðinum við að laga til í hon-
um. Ef hún var ekki að hugsa um
garðinn eða að sauma þá var hún
að baka eða að hugsa um okkur
barnabörnin þegar við vorum hjá
henni. Hún vildi alltaf gera allt
fyrir mann.
Amma mín var alveg einstök
manneskja. Hún var aldrei reið
þegar maður gerði eitthvað af
sér, hún var alltaf svo blíð og góð
og það var auðvelt að fá hana til
að brosa. Mér finnst ég svo hepp-
in að hafa fengið að kynnast
henni og að eiga svona margar
minningar um hana áður en hún
veiktist. Reiðin og ósanngirnin
sem fylgir því að þurfa að horfa
upp á svona yndislega manneskju
hverfa smám saman á svo stutt-
um tíma og verða algjörlega
ósjálfbjarga er svo mikil. Af
hverju þurfti hún að veikjast
svona fljótt eftir að hún hætti að
vinna? Maður skilur ekki af
hverju þeir bestu þurfi að fá
svona slæm örlög.
Arna Skaptadóttir.
Mig langar til að senda nokkur
fátækleg kveðjuorð til Ernu
minnar sem mér þótti svo vænt
um. Við vorum giftar bræðrum
og afskaplega góð vinátta milli
okkar og þegar veiðifélagið frá
Akureyri keypti Keldur varð það
til þess að við hittumst miklu oft-
ar.
Alltaf var tilhlökkun þegar þið
komuð, fjölskyldan og ýmsir fleiri
vinir. Það var oft glatt á hjalla.
Við höfðum báðar gaman af að
tína ber og fórum oft saman í
berjamó með miðdagskaffi í
geymi og drukkum og undum vel
í sól og sumaryl í fallegum berja-
brekkum með útsýni yfir eyjarn-
ar og Málmeyjarsund. Alltaf var
jafn gaman og gott að koma til
ykkar á Akureyri í ykkar fallega
hús og garðinn sem mér fannst
mikil paradís, þar áttuð þið ótelj-
andi handtök. Það var erfitt að
fylgjast með þegar veikindin réð-
ust svona heiftarlega á þig, þú
sem alltaf varst starfandi, langaði
svo margt að gera, en svo var
ekkert hægt, þrótturinn þrotinn.
Innilegar samúðarkveðjur til
ykkar, Sævar minn, Sólveig, Sig-
rún, Þórdís og fjölskyldur og ætt-
ingjar allir. Guð veri með ykkur.
Ég kveð þig, hugann heillar minn-
ing blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Sigrún Ásgrímsdóttir.
Okkar kæra vinkona Erna er
látin eftir erfiða baráttu við Park-
insonsjúkdóminn. Hún var alla
tíð mikill vinur vina sinna, traust
og orðvör kona og einstaklega
gestrisin. Þess nutum við hjónin
ríkulega frá okkar fyrstu kynn-
um.
Erna var góð húsmóðir og
mikil hannyrðakona. Hún saum-
aði og prjónaði á sig og dæturnar
og síðan á barnabörnin og gaf
vinum og ættingjum ýmsa fallega
muni. Útsaumur hennar og jóla-
skraut var einstaklega fallegt.
Heimilið prýða margir og fagrir
munir eftir Ernu. Eins lengi og
heilsan leyfði stytti hún sér
stundir við hannyrðir.
Garðurinn var hennar yndi og
áhugamál. Þar undi hún sér
löngum stundum yfir sumarið við
að fegra hann og bæta við blóm-
um. Í garðinum má finna tugi ef
ekki hundruð tegunda fagurra
blóma sem blómstra hvert af öðru
langt fram á haust. Gosbrunnur í
tjörn, álfar og styttur prýða hann
einnig. Garðurinn hefur vakið al-
menna athygli og aðdáun.
Að leiðarlokum þökkum við
með virðingu og hlýjum hug allar
góðu samverustundirnar á heim-
ili þeirra hjóna og á ferðum okkar
um landið.
Við kveðjum kæra vinkonu
okkar með söknuði og þakklæti.
Allar góðu minningarnar geym-
um við í huga okkar.
Við sendum Sævari vini okkar
og fjölskyldu innilegustu samúð-
arkveðjur.
Gunnlaug og Gunnlaugur.
Til ljóssins heima þú leidd ert nú
laus við allt þrauta helsi
því frá þessu lífi liggur brú
inn í líknandi birtu og frelsi.
(E. Halls.)
Já, þannig verður þín burtför
kæra vinkona. Á unglingsárum
myndaðist vinátta milli Ernu og
okkar þriggja annarra stelpna.
Vinátta sem æ síðan hefur verið
heil og sönn þó að samverustund-
irnar yrðu færri og stopulli. Erna
var ætíð hæglát en traust og
trygg sínum vinum. Í sauma-
klúbbnum okkar var hún jafnan
afkastamest, eins og sjá má á fag-
urri handavinnu sem prýðir
heimili hennar. Garðyrkjustörfin
léku í höndum hennar og er garð-
urinn í Goðabyggðinni glöggt
dæmi um það. Í erfiðum veikind-
um síðustu ár naut hún umhyggju
og ástúðar eiginmanns síns, sem
var henni ómetanlegur styrkur á
erfiðum stundum. Við vinkonurn-
ar þökkum Ernu allar samveru-
stundir á liðnum árum og biðjum
henni Guðs blessunar í nýjum
heimkynnum.
Sendum Sævari, dætrunum og
fjölskyldum þeirra innilegar sam-
úðarkveðjur og megi almættið
vaka yfir ykkur um ókomin ár.
Anna, Erla og María.
Erna
Sigurjónsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Elsku amma, það er
sárt að kveðja þig, en við
vitum að núna líður þér
betur.
Við munum alltaf
sakna þín og við biðjum
guð um að passa þig í
bænum okkar á hverju
kvöldi.
Nú ert þú engillinn
okkar.
Þín ömmubörn,
Karen Lind, Aron
Örn og Nína Rut.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
VIGGÓ TRYGGVASON
lögfræðingur,
verður jarðsunginn frá Bústaðakirkju
mánudaginn 28. febrúar kl. 15.00.
Hrafnhildur G. Thoroddsen,
Tryggvi Viggósson, Snjólaug Anna Sigurjónsdóttir,
Guðmundur Viggósson, Líney Þórðardóttir,
Regína Viggósdóttir,
Gunndóra Viggósdóttir, Ásgeir Arnoldsson,
barnabörn og barnabarnabörn.