Morgunblaðið - 28.07.2011, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 28. JÚLÍ 2011
hartnær tuttugu ár og verið nán-
ar, bæði í gleði okkar og sorgum
og deilt hugsunum og tilfinning-
um okkar sem ekki áttu erindi til
allra. Björk var mér sérstök vin-
kona og við mig var hún ófeimin
að láta í ljós það sem hún hafði
gengið í gegnum í lífinu, hún gat
tjáð sig um það allt; hvernig
henni leið, hvernig hún vildi tak-
ast á við það og hvað hún ætlaði
sér. Björk var bæði hreinskiptin
og heiðarleg í samskiptum og
vissi nákvæmlega hvað hún vildi.
Björk tók sér ýmislegt fyrir
hendur um ævina. Hún var mikill
þjarkur til vinnu og verkefna og
ef henni hugnaðist að vinna að
einhverju þá gerði hún það af
mikilli list, atorku og vandvirkni.
Hún sótti fjölda námskeiða í
gegnum tíðina, ekki síst í veik-
indum sínum undanfarin ár. Tók
hún sig til og gerði meðal annars
silfurskartgripi sem hæfðu
kóngafólki, bjó til leirmuni af öllu
gerðum og stærðum sem og stór-
kostleg glerlistaverk og allt sóm-
ir þetta sér hjá vinum og ætt-
ingjum sem urðu þeirrar gæfu
aðnjótandi að eignast eftir hana
verk. Björk var ekki ein af þeim
sem gerðu bara eitthvað smáveg-
is, hún gerði alltaf mikið af öllu,
var stórtæk og fór oft ótroðnar
slóðir.
Þó lífið hafi ekki alltaf farið
mjúkum höndum um Björkina
mína, þá var uppgjöf eitthvað
sem ekki var til í hennar huga.
Baráttuvilji og kærleiksríkt
hjarta gerði Björk að sterkri
manneskju og allt sem hún tók
sér fyrir hendur gerði hún af ein-
stakri trú á möguleika sína.
Sannaðist styrkur Bjarkar svo
ekki var um villst í veikindum
hennar, þá kom fram hinn sterki
lífsvilji hennar og baráttuhugur-
inn var mikill. Í veikindum sínum
sýndi Björk ótakmarkaða þolin-
mæði og æðruleysi, og hún var
ávallt trú sannfæringu sinni um
að gera alltaf betur í dag en í
gær, að morgundagurinn fæli í
sér ný tækifæri, betri líðan og
vissu um bata. Björk hafði mikla
trú á kærleika Guðs; að hann
leiðbeindi henni og leiddi, þessi
trú gaf henni mikinn styrk í veik-
indum hennar. Það var ekki fyrr
en á síðustu stundu lífsins sem
Björk mín lét undan vilja sjúk-
dómsins sem hafði heltekið hana
alla, að hún gat ekki barist
meira.
Þakklát er ég fyrir það að Guð
miskunnaði sig yfir þig, Björk
mín, og gaf þér frið, leyfði þér að
sofna svefninum langa. Andlát
þitt var hægt og hljótt, fallegt og
friðsælt án þrauta, hræðslu eða
vanmáttar, nákvæmlega eins og
þú óskaðir þér. Að þú hafir feng-
ið þessar hinstu óskir þínar upp-
fylltar er mér huggun þegar ég
kveð þig, elsku Björk mín. Þakka
þér fyrir samfylgdina, elsku vina
mín, kærleikur þinn hefur gefið
mikið af sér til mín og margra
annarra og veit ég að þín verður
minnst fyrir það um langan tíma.
Ég geymi þig í bænum mínum og
hjarta, elsku Björkin mín, um
ókomna tíð og um leið og ég kveð
þig með fallega ljóðinu um Lilj-
una sem var þér svo kært, bið ég
Guð um breiða gæsku sína yfir
fjölskyldu þína og vini.
Ég leit eina lilju í holti,
hún lifði hjá steinum á mel.
Svo blíð og svo björt og svo auðmjúk
en blettinn sinn prýddi hún vel.
Ég veit það er úti um engin
mörg önnur sem glitrar og skín.
Ég þræti ekki um litinn né ljómann
en liljan í holtinu er mín!
Þessi lilja er mín lifandi trú,
þessi lilja er mín lifandi trú.
Hún er ljós mitt og von mín og yndi.
Þessi lilja er mín lifandi trú!
Og þó að í vindinum visni,
á völlum og engjum hvert blóm.
Og haustvindar blási um heiðar,
með hörðum og deyðandi róm.
Og veturinn komi með kulda
og klaka og hríðar og snjó.
Hún lifir í hug mér sú lilja
og líf hennar veitir mér fró.
Þessi lilja er mér gefin af guði
hún grær við hans kærleik og náð,
að vökva hana ætíð og vernda
er vilja míns dýrasta ráð.
(Þorsteinn Gíslason.)
Þín vinkona,
Anna Steinunn.
Elsku Bjögga mín, mikið er
skrítið að sitja hér og skrifa
minningargrein um þig svona
allt of snemma. Það eru svo ótal
margar minningar sem fljúga um
huga minn og þær verða aldrei
teknar frá mér. Við vorum búnar
að rifja upp ýmislegt gamalt og
gott á síðustu misserum og var
það ekki leiðinlegt. Þú varst allt-
af svo hlý og umhyggjusöm,
hugsaðir alltaf um það hvernig
aðrir hefðu það, sama hversu
veik þú varst sjálf þá gleymdir
þú ekki að hugsa um aðra og gefa
af þér, svo mikið var plásssið í
hjarta þínu. Ómetanleg var síð-
asta ferð mín suður, elsku
Bjögga mín, þar sem við áttum
dýrmætar stundir, vitandi að
þær væru okkar síðustu saman í
þessu lífi. Það var gott að vera
bara ein með þér og tala við þig,
bara við tvær eins og í gamla
daga. Þessar minningar munu
ylja mér þangað til við hittumst
næst, elsku vinkona.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
(Bubbi Morthens)
Elsku Erla, Gurri, Iris, Andri
Már, Þóra Kristín, Anna Halla,
Þröstur og fjölskyldur, missir
ykkar er mestur og megi guð
vera með ykkur og styrkja á
þessum erfiðu tímum.
Takk fyrir allt, elsku Bjögga
mín. Hittumst síðar.
Þín æskuvinkona og vinkona
að eilífu,
Guðrún Víkings.
Elsku Björk.
Hjörtu okkar eru full af sorg
og þakklæti. Sorg yfir því að þitt
jarðneska líf varð ekki lengra og
þakklæti fyrir þann magnaða
tíma sem við fengum að eiga með
þér.
Í byrjun göngu okkar með þér
gátum við engan veginn séð fyrir
hvað tíminn með þér myndi hafa
mikil áhrif á okkur. Sá tími
breytti hugmyndum okkar og
viðhorfum um ókomna tíð.
Þú kallaðir fram það besta í
okkur. Saman fundum við hug-
rekki til að takast á við hluti
sem við héldum að við megnuð-
um ekki, viljann til að opna okk-
ur meir en við höfðum áður þor-
að og kraftinn til að gefa meira
en við héldum að við gætum gef-
ið.
Þú gafst okkur hlutdeild í sálu
þinni og hlutdeild í baráttu þinni
fyrir lífinu. Þú gafst okkur nýja
sýn á lífið og sýndir okkur mik-
ilvægi þess að lifa einn dag í einu.
Þú gafst orðum eins og æðru-
leysi, kjarkur og trú nýja merk-
ingu í hugum okkar.
Takk fyrir allt sem þú kenndir
okkur! Takk fyrir ógleymanlegar
samverustundir sem færðu okk-
ur allar einhvern veginn nær
Guði og styrktu samband okkar
við hann.
Elsku hjartans Töffarinn okk-
ar, við gleymum þér aldrei og
munum gefa áfram það sem þú
gafst okkur.
Fyrir hönd Töffaradeildarinn-
ar,
María og Linda Mjöll.
Þegar ég hugsa til vinkonu
minnar, hennar Bjarkar, þá fyll-
ist ég óendanlega miklu stolti.
Mér finnst ég nefnilega svo
heppin að hafa fengið það tæki-
færi að fá að vera samferða henni
á lífsleiðinni.
Það er ótrúlega mikil gjöf að
fá að kynnast manneskju eins og
Björk. Orð eins og kjarkur,
dugnaður, þrautseigja, æðru-
leysi koma strax upp í hugann.
Góður húmor og kaldhæðni
fylgja fast á efir. Eftir þær
stundir sem við áttum saman þá
kom ég alltaf ríkari til baka,
hvort sem var af gleði eða
reynslu. Björk kenndi mér um
æðri mátt og sýndi mér í verki
hversu mikilvægt það er að
teysta þegar erfiðleikarnir
banka á dyr. Það er auðvelt að
finna blóraböggul í þannig að-
stæðum en Björk sýndi fram á að
trúin á æðri mátt skiptir stóru
máli á svoleiðis stundum.
Ég sakna vinkonu minnar
mikið, vinkonu minnar sem var
flottasti töffari sem ég hef
kynnst. Að lokum vill ég votta
fjölskyldu Bjarkar mína dýpstu
samúð. Guð veri með ykkur öll-
um.
Kristín.
Elsku besta Björkin okkar.
Við mæðgurnar vorum ofsa-
lega heppnar að fá að kynnast
þér. Þú leist mikið upp til Þur-
íðar minnar sem berst líka við
þennan leiðinlega sjúkdóm, ég
man hvað þú varst leið þegar hún
greindist aftur fyrir ári síðan.
Þið voruð ótrúlega flottar saman,
þú sýndir henni mikla ástúð og
varst dugleg að knúsa hana þeg-
ar þið hittust. Ég mun varðveita
vel fallega englahálsmenið sem
þú gafst henni þegar þið hittust í
fyrsta skipti, ég mun halda
áfram að segja henni frá þér,
flottasta „töffara“ sem við höfum
kynnst.
Ég vona að þér líði betur,
elsku Björkin okkar, og sért laus
við kvalir. Ég veit að þú átt eftir
að sakna barnabarnanna þinna
og að knúsa þá sem þú elskaðir
meira en allt, talaðir ofsalega
mikið og fallega um þau.
Á svona degi erfitt er,
líf okkar að skilja.
Sorgin sára hjartað sker,
og tárin hvarma hylja.
Styrk og kærleik biðjum við,
guð, þeim nánu að gefa.
Svo þau fái sálarfrið
og sorgina nái að sefa.
(Steinunn Valdimarsdóttir)
Vottum aðstandendum Bjark-
ar samúð okkar.
Áslaug Ósk og Þuríður Arna.
Kæra vinkona. Nú ertu lögð
upp í ferðina löngu og allar þján-
ingar að baki. Þú varst mér inn-
blástur til að hefja göngur mínar
fyrir Ljósið og fyrir þann lífs-
kraft sem þú bjóst yfir á meðan
þú gekkst í gegnum þína þrauta-
göngu varstu mér fyrirmynd um
viðhorf mín til lífsins. Þú fórst
sárþjáð með mér í ófáar fjall-
göngur. Þú varst ljós og ljósberi
sjálf á meðan þú hafðir krafta til
og ég er ríkari maður fyrir að
hafa kynnst þér. Þú varst sannur
vinur og varst ávallt reiðubúin til
að gefa af þér til annarra hvort
heldur var á vettvangi Ljóssins
eða þess félagaskapar sem við
heyrðum til bæði tvö. Ekki síst í
þeim félasskap gastu gefið inn-
blástur og styrk til þeirra sem
þjáðust og gafst þeim von.
Ég kveð þig, elsku Björk. Ég
sakna þín mikið og það skarð er
stórt sem þú skilur eftir. Eftir
stöndum við hérna megin, full
þakklætis og kærleika til þín.
Guð blessi minningu þína.
Þú tími eins og lækur áfram líður
um lífsins kröppu bugður alltof fljótt
markar okkur mjög svo undan svíður
minnir á þig gengur títt og ótt.
Þú tími sem að töf vilt enga gera
við töltum þetta líf á eftir þér
öllum stundum viljum hjá þér vera
og vita meir um tilvist okkar hér.
Samt linar þú og læknar hjartasárin
og leggur við þau smyrsl þín sérhvern
dag.
Svo tínast eitt og eitt í burtu árin
eins og dægrin björt um sólarlag.
(Valgeir Skagfjörð)
Þorsteinn Jakobsson.
Fallinn er frá
Sigurður Ingimund-
arson, sonur Sissu, systur minn-
ar. Hann var fósturbróðir minn.
Í fórum mínum á ég gamla
mynd af okkur Didda, eins og
hann var kallaður. Myndin er
tekin fyrir utan æskuheimili okk-
ar, Sandgerði á Raufarhöfn, og á
henni er ég tæplega fimm ára,
hann eins og hálfs árs. Ég er
mjög ábyrgðarfull á svipinn og
held fast í hann með báðum hönd-
um – ætla bersýnilega ekki að
sleppa honum. Þegar ég skoða
þessa litlu mynd skynja ég að í
óeiginlegri merkingu höfum við
alltaf haldist í hendur. Diddi og
Magga, yngsta systir mín, eru í
minningunni eins og tvíburar
þótt hún sé sex mánuðum eldri.
Sigurður
Ingimundarson
✝ Sigurður Ingi-mundarson
fæddist 25. janúar
1934. Hann lést á
Sjúkrahúsi Akra-
ness 18. júlí 2011.
Útför Sigurðar
fór fram frá Akra-
neskirkju 22. júlí
2011.
Hann var stór eftir
aldri, hún smá og
fíngerð. Ég hef það
fyrir satt að mér
hafi oft verið falið að
gæta þeirra og
stundum þótt nóg
um. Þau voru litlu
systkini mín.
Í dagsins önn leið
stundum dágóður
tími milli samfunda
en þegar við hitt-
umst flæddi kærleikurinn á milli
okkar eins og lind. Diddi átti til
sérstaka mannlega hlýju sem
hann sýndi ætíð vinum og ætt-
ingjum, ekki síst börnum. Hann
var prúður í fasi, hlédrægur og
grandvar, lét ekki á sér bera í
fjölmenni, en á rólegum stundum
var gott að eiga hann að málvini.
Afa sínum og ömmu, Arnþrúði og
Sigurði, reyndist Diddi eins og
besti sonur.
Diddi var gæfumaður í einka-
lífi. Hann eignaðist afar góða
konu, Guðrúnu Þórarinsdóttur,
þrjá mannvænlega syni, tengda-
dætur og barnabörn. Á Akranesi
bjuggu Guðrún og Diddi sér fal-
legt heimili. Fjölskyldan öll var
hamingja hans. Þau hjónin voru
höfðingjar heim að sækja og
sýndu gestum sínum gott viðmót
og hlýhug. Ég er þeim þakklát
fyrir þá elsku sem þau sýndu mér
og mínum ávallt. Sérlega minn-
isstæð er mér einstök umhyggja
þeirra við mig þegar þau buðu
mér að dveljast hjá sér eftir að ég
gekkst undir aðgerð á Akranes-
spítala. Þau báru mig sannarlega
á höndum sér.
Með gleði minnist ég skemmti-
legrar heimsóknar Didda og fjöl-
skyldu í Sandgerði síðastliðið
sumar. Við rifjuðum upp margt
frá uppvaxtarárum okkar í Sand-
gerði. Þar var hvorki hátt til lofts
né vítt til veggja en nóg af ástúð
og hlýju.
Öll munum við skilja við jarð-
lífið fyrr en síðar, en það er erfitt
fyrir þá sem eftir lifa að sætta sig
við að röðin sé komin að nánum
ástvinum.
Ég kveð minn kæra fóstur-
bróður. Minningin um góðan
dreng mun lifa. Guðrúnu og allri
fjölskyldunni votta ég dýpstu
samúð mína og bið þeim bless-
unar.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast æv-
inlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðmundsson)
Hólmfríður Sigurðardóttir.
Nýlega er látin og til moldar
borin heiðurskonan og læknirinn
Alma Anna Þórarinsson.
Ég kynntist Ölmu fyrst árið
1962 er ég var námskandidat á
Alma Anna
Þórarinsson
✝ Alma AnnaÞórarinsson f.
Thorarensen fædd-
ist á Akureyri 12.
ágúst 1922. Hún
lést á Hjúkr-
unarheimilinu Sól-
túni 9. júlí 2011.
Alma var jarð-
sungin frá Lang-
holtskirkju 19. júlí
2011.
Landakotsspítala,
en hún starfaði þar
þá sem svæfingar-
læknir. Við ung-
læknarnir áttum
hauk í horni þar sem
Alma var. Við gát-
um leitað til hennar,
jafnt á nótt sem
degi, um holl ráð og
leiðbeiningar, ef
skyndilegan vanda
bar að höndum.
Alma var glæsileg kona,
greind, hjálpsöm og einstaklega
þægileg manneskja. Hún var vel
menntuð og góður læknir. Kom
víða við, fyrst sem svæfingar-
læknir, krabbameinslæknir og
loks sem geðlæknir.
Vegir okkar lágu aftur saman
þegar Alma stundaði nám í geð-
lækningum. Hún hóf, að því námi
loknu, störf við áfengis- og vímu-
efnaskor geðdeildar Landspítal-
ans. Þar störfuðum við aftur sam-
an um árabil. Samstarfsfólk
hennar og sjúklingar nutu góðs
af víðtækri þekkingu hennar, ná-
kvæmni, samviskusemi, trygg-
lyndi og góðvild, enda var hún
ákaflega vel liðin af öllum. Marg-
ir munu sakna hennar nú, þegar
komið er að leiðarlokum.
Ég kveð Ölmu með djúpri virð-
ingu og þökk fyrir samstarfið,
hjálpsemi hennar, leiðsögn og
tryggð.
Börnum hennar og afkomend-
um sendi ég innilegar samúðar-
kveðjur.
Jóhannes Bergsveinsson,
læknir.
Ég kynntist
Hólmsteini á Rhodos. Hann var
þar með strákana, þá Pétur heit-
inn og Úlfar hans Loga, með sér
og þeir ærsluðust eins og enginn
væri morgundagurinn. Þjónar
höfðu í nógu að snúast við að hafa
ofan af fyrir þeim í vatnsbyssu-
leik á göngum, bak við barborð
og inni í eldhúsi svo fullorðna
fólkið gæti snætt í friði. Þetta var
bara ágæt ferð og við skemmtum
okkur vel.
Síðan lágu leiðir okkar aftur
saman sumarið eftir en þá
skemmtum við okkur við að gera
við hús. Ég var þá í námi og vann
með Steina fleiri sumur en mig í
upphafi grunaði. Ég var áðan
uppi á þaki hjá mér að nota
gömlu borvélina hans pabba heit-
ins og mundi þá að við höfðum
fengið hana að láni fyrsta árið
sem við unnum saman. Með
henni skrúfuðum við allt sem
Hólmsteinn
Pjetursson
✝ HólmsteinnPjetursson
fæddist 24. febrúar
1951. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans 11. júlí
2011.
Útför Hólm-
steins fór fram frá
Hallgrímskirkju
22. júlí 2011.
skrúfa þurfti í
Fiskifélaginu,
Skúlagötu 4 og
þetta borvélargrey
fékk að kenna á því.
Mér fannst ég
tengjast Hólmsteini
í gegnum þessa
litlu, gömlu, svörtu
borvél og var að
hugsa um þetta á
meðan borvélin
snérist milli hand-
anna á mér uppi á þaki. Hún
snérist og snérist og virðist
ódrepandi. Þegar Hólmsteinn
veiktist trúði ég því að hann
myndi hrista þetta af sér, snúast
áfram rétt eins og borvélin góða.
Ég vildi ekkert vera að heim-
sækja hann í einhverju volæði
upp á spítala, ætlaði bara að hitta
hann seinna. Það verður eitthvað
að bíða um sinn. Merkilegt hvað
litlir hlutir eins og þessi borvél
stugga við minningum. Okkur
þótti ekkert hæfilegra en að
rétta pabba viskíflösku fyrir lán-
ið.
Hólmsteinn vildi gera alla
hluti vel, vanda sig og gerði við
hús af heilindum. Verkfræðistof-
ur og starfsmenn þeirra kunnu
að meta þetta og leituðu til hans
fyrir vikið. Hólmsteinn gaf sig
100% í þetta, fjárfesti í tækjum
og verkfærum af útsjónarsemi og
snilld. Það er víst að hann hefur
mótað þessa starfsgrein á Íslandi
meira en flestir, bætt aðferðir og
skapað nýjar. Hólmsteinn hugs-
aði í lausnum og hélt vel utan um
fyrirtækið. Ég veit að oft eftir
venjulegan vinnudag eyddi hann
kvöldinu í að færa bókhald,
reikna laun, skrá magntöku eða
gera tilboð í eitthvert verkið.
Ég hef unnið með bræðrum
Steina, frændum, vinum, pabba
hans, Diddu konu hans og síðan
allskonar fuglum og oft mikið
fjör og mikill hasar. Fyrstu
sumrin kom fyrir að ég fór með
Steina í hádegismat til foreldra
hans á Bugðulækinn og hitti þá
kannski einhverja bræðranna
sem komu þar einnig í mat. Af-
skaplega viðkunnanlegt fólk og
gott heimili þar. Við vorum allt
frá því að vera tveir, þrír til 30
þegar best lét, auk undirverk-
taka. Það var stundum meira en
nægur mannskapur í tvö fót-
boltalið og Lýður bróðir Hólm-
steins stóð fyrir keppni í hádeg-
inu þegar þannig viðraði.
Hólmsteinn var gegnheill vin-
ur og gott að leita til hans þegar
eitthvað þurfti að leysa. Hólm-
steins verður sárt saknað af vin-
um, vandamönnum og í bransan-
um sem hann skapaði öðrum
fremur af dugnaði. Hólmsteinn
kunni líka að njóta lífsins og þau
Didda ferðuðust þvers og kruss
um heiminn milli anna.
Takk fyrir að fá að kynnast
þér, Hólmsteinn minn, vertu
blessaður og hafðu það eins og
þú vilt.
Ásgeir.