Morgunblaðið - 05.09.2011, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 5. SEPTEMBER 2011
✝ Einar Friðrikfæddist í
Varmholti á Húsa-
vík 18. ágúst 1930.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun
Þingeyinga 29.
ágúst 2011.
Foreldrar hans
voru María Ein-
arsdóttir frá
Reykjahlíð og Jó-
hannes Jónsson
frá Stöng í Mývatnssveit. Einar
var yngstur fjögurra systkina,
jánsdóttir, f. 20. mars 1962,
þau eiga tvo syni:1) Einar, f. 4.
sept. 1984, maki Sandra Theó-
dóra Árnadóttir, f. 26. júní
1986. 2) Tómas, f. 29. maí 1988.
Einar var einn úr hópi
þeirra gagnfræðinga sem
fyrstir brautskráðust frá
Gagnfræðaskóla Húsavíkur
1947. Hann lauk meistaraprófi
í húsgagnasmíði frá Iðnskól-
anum á Húsavík. Hann átti
sæti í bæjarstjórn Húsavíkur
1962-1966 og aftur 1970-1974
fyrir Alþýðuflokkinn. Lengst
af starfaði hann sem bygginga-
fulltrúi í Þingeyjarsýslum utan
Húsavíkur eða frá 1974 til
starfsloka.
Útför hans fer fram frá
Húsavíkurkirkju mánudaginn
5. september 2011 kl. 14.
þau eru: Jón, f. 16.
maí 1924, d. 22.
des. 1994, Guðrún
Sigríður, f. 27. okt.
1925, og Rakel, f.
4. okt. 1928.
Hinn 28. ágúst
1954 giftist Einar
Olene Jónsdóttur,
f. 26. ágúst 1932.
Þau eignuðust tvö
börn. Þau eru :1)
María, f. 23. júní
1956. 2) Jón Friðrik, f. 1. des.
1961, maki Fríður Helga Krist-
Með Einari frænda mínum er
genginn sannkallaður heiðurs-
maður, stórvinur fjölskyldunnar
og höfðingi heim að sækja.
Einar var mikill Mývetningur
og Reykhlíðungur í bestu mein-
ingu þeirra orða og hann bar nafn
afa síns og ættarhöfðingja í
Reykjahlíð, Einars Friðrikssonar,
með miklu stolti og ábyrgð. Enda
byggðu þau systkinin úr Varm-
holti sér sumarbústað hér á ætt-
aróðalinu í Reykjahlíð, sjálfsagt
þann fyrsta sinnar tegundar í
sveitinni og þann eina lengi vel.
Bar það vott um framsýni og fram-
kvæmdahug þeirra og jákvætt við-
horf til okkar hér í háfjallasveit-
inni. Þau fengu lóð undir hann í
útjaðri Kirkjuhólsins hjá Jóni
Pétri og Maríu Þorsteinsbörnum
og urðu þeim í kjölfarið stoð og
stytta í ellinni. Héðan gerðu þeir
bræður, hann og Jón, út á Eilífs-
vötn, ræktuðu kartöflur og nýttu
sér þau hlunnindi sem í boði voru.
Einar var maður framfara og
framkvæmda. Hann vildi láta
verkin tala og stuðla að því að
hugmyndir kæmust í fram-
kvæmd. Það var ekki hans stíll að
slá hlutum á frest og bíða betri
tíma. Það var mikill fengur fyrir
Þingeyinga að fá að njóta krafta
hans sem byggingafulltrúa um
árabil, það er gott að hafa fram-
kvæmdamenn í slíkum stöðum,
menn sem stuðla að framkvæmd-
um og rífa þröskulda.
Við í Hótel Reynihlíð stöndum í
alveg sérstakri þakkarskuld við
Einar fyrir allt hans framlag til
bygginga og breytinga á mann-
virkjum í gegnum árin. Drífandi
og jákvæður í öllum erindum er
að honum sneru í því efni. Allt
fram á síðustu ár hitti maður ekki
svo á Einar að framkvæmdir af
einhverjum toga væru ekki til
umræðu. Byggingar og breyting-
ar hvers konar svo ekki sé nú
minnst á Jarðböðin við Mývatn
meðan undirbúningur og fram-
kvæmd þeirra stóðu yfir. Nú er ég
að byggja hús sem gaman hefði
verið að sýna gamla bygginga-
fulltrúanum, en það verður að
gera á öðrum vettvangi úr þessu.
Gagnkvæmar heimsóknir milli
þessara fjölskyldna voru algeng-
ar og gleðiríkar. Einar og pabbi
heimsóttust líka einir og þá var
ekki talað af neinni sérstakri hóg-
værð um menn og málefni, þó
með virðingu og vönduðu orð-
færi. Þeir höfðu gaman af því að
fá sér í staupinu og greina þjóð-
málin, Einar var mikill og virkur
krati og hafði skoðanir á hlutun-
um. Það var talað hátt, mikið og
umbúðalaust, ókunnugum datt
helst í hug að þeir ætluðu í hár
saman, en það var fjarri lagi, því
gagnkvæm virðing var milli
þeirra og allir skildu alltaf sáttir
með löngun eftir næsta fundi.
Þegar ég bjó á Húsavík á ár-
unum 1986-1989 tóku þau hjónin
mér og fjölskyldu minni sem ein-
um af þeim, það var notalegt og
skal nú þakkað. Það var mér og
mínum verðmætt.
Nú eru þáttaskil þegar einn af
stólpum samfélagsins og drif-
kraftur til áratuga er borinn til
grafar. Það er lífsins gangur og
gleðilegt þegar hægt er að líta til
baka á langa afrekaskrá með
stolti. Göngulúnir afreksmenn
verða hvíldinni fegnir við þær að-
stæður.
Far þú í friði, frændi sæll.
Við Erna og dæturnar sem og
foreldrar mínir sendum öllum að-
standendum Einars okkar hug-
heilu samúðarkveðjur.
Pétur Snæbjörnsson.
Hér er fögur fjallasýn
fangar augað dásemd slík.
Þegar sól úr suðri skín
svíkur engan – Húsavík
(Egill Jónasson.)
Það voru sannarlega margir
sólríkir sumardagar á bernsku-
árum okkar Einars Friðriks á
Húsavík er við lékum okkur með
vörubíla og drógum þá í skurðum
og köntum Ásgarðsvegarins,
veiddum lontur við fossinn í Búð-
ará og sprengdum þar snjóhengj-
ur. Aflinn var síðan flattur, hert-
ur og barinn og snæddur af
einstakri nautn í fyllingu tímans.
Leiðir okkar lágu saman frá
því að ég man eftir mér. Heimili
okkar Varmholt og Framnes
stóðu á bakka Búðarár hlið við
hlið. Feður okkar hétu sama
nafni, við áttum báðir 3 systkini
og nánast jafnaldra – og pólitísk
sýn var hin sama. Krökkunum í
þessum tveimur fjölskyldum var
því stundum ruglað saman.
Og svo hófst skólagangan og
enn áttum við samleið í bekk
næstu 9 árin í barna- og gagn-
fræðaskóla. Einar var löngum í
Mývatnssveit á sumrin hjá
frændfólki sínu en þegar á barns-
aldri störfuðum við í línuvinnu til
að afla okkur vasapeninga og
styðja heimili okkar. Seinna að-
eins 14 ára gamall hóf Einar
vinnu við gerð hafnargarðsins
fram úr Höfðanum. Á þeim árum
var oft gaman að lifa. Ég minnist
skíðaferða í Húsavíkurfjallið og
skautaferða um Botnsvatnið –
ekki síst er við 13 og 14 ára gaml-
ir brutumst upp í Krubb í svarta-
myrkri og leiðindaveðri en allt
blessaðist þetta og yndislegar
eru minningarnar frá þeim árum.
Á unglingsárunum breyttust
aðstæður hjá okkur vinunum.
Vegna sjúkleika þurfti ég mjög á
aðstoð hans að halda og ekki
brást hann frekar en endranær.
Kom heilt vor flest kvöld og
morgna í heimsókn og bar mig til
og frá eftir aðstæðum.
Einar var góður námsmaður
sérlega athugull, glöggur og verk-
hygginn og átti ýmissa kosta völ
og ákvað að hefja trésmíðanám á
Fjalar. Þá skildu leiðir að sinni.
Eftir að báðir höfðu stofnað heim-
ili hvor í sínum landsfjórðungi
hélst sambandið og vináttan –
ávallt miklir fagnaðarfundir er við
og fjölskyldurnar hittust. – Ef til
vill var enn sama munstrið hjá
okkur því svo vildi til að við áttum
báðir sæti í bæjarstjórnum á sama
tíma fyrir Alþýðuflokkinn og átt-
um því oft pólitískar samræður og
sóttum gagnleg ráð hvor til ann-
ars. Húsavík og Þingeyjarsýsla
nutu starfskrafta hans og reynslu
á mörgum mikilvægum sviðum.
Og árin liðu – samfundir strjál-
uðust en síðustu áratugina
hringdum við ávallt á afmælis-
dögum okkar hvor í annan og
inntum frétta. Hann hringdi síð-
ast til mín 2. nóv. sl. en 18. ágúst á
afmælisdegi hans var heilsu hans
svo komið að hann gat ekki svar-
að. – Jólakortsins með myndum
frá yndislegu Búðaránni verður
saknað í ár.
Einar var gæfumaður í einka-
lífi og í veikindum hans stóð Lena
konan hans eins og klettur við
hlið hans og ávallt var gott að
koma á þeirra fallega heimili. Að
leiðarlokum eru Einari færðar al-
úðarþakkir fyrir samfylgdina og
trausta vináttu allt frá bernsku-
dögum.
Við Sæunn vottum Lenu, börn-
um þeirra, barnabörnum, systr-
um hans og öðrum vandamönnum
okkar innilegustu samúð.
Blessuð sé minning hans.
Ásgeir Jóhannesson.
Tilviljanir í lífinu eru margar,
ýmislegt kemur á óvart en annað
á sér langan aðdraganda. Það var
sannarleg óvænt þegar hann Ein-
ar Fr. kom allt í einu inn í líf okk-
ar. Hann kom í heimsókn með
tengdaföður sínum Jóni Valde-
marssyni til að leita ráða með
austantjaldsísskáp sem hann átti.
Þetta var í júníbyrjun 1960. Við
vorum þá tvenn hjón, nýflutt til
Húsavíkur, tveir rafvirkjar, einn
kennari og einn málari. Jón var
starfsmaður Rafveitu Húsavíkur,
mikill úrvalsmaður, sem tók okk-
ur strax upp á sína arma.
Nokkru seinna lagði ég leið
mína í Höfðabrekkuna í ný-
byggða húsið þeirra Einars og
Lenu. Það fór eins og mig grun-
aði, ísskápurinn var ekki innlits-
ins virði, en þessi heimsókn varð
upphafið á langri og farsælli vin-
áttu á milli Einars og Lenu og
okkar Önnu. Það er ekki ofsögum
sagt að við Einar höfðum brallað
margt á þeim 25 árum sem við
Anna bjuggum á Húsavík. Einnig
átt fjölmagrar frábærar stundir
saman síðan við fluttum suður.
Það er margt sem kemur upp í
hugann, þegar maður hugsar um
þig, kæri vinur. Á þessum árum
var oft æði snjóþungt á Húsavík
og það var ekki alltaf verið að
ryðja veginn upp á sjúkrahús.
Eitt haustið átti Lena von á barni
í desember og nú voru góð ráð
dýr. Hvernig átti að koma henni
upp á sjúkrahús, til dæmis að
næturlagi og vegurinn ekki fær?
Einar minn kom þá með snjalla
hugmynd. „Við smíðum bara
sleða og drögum Lenu á honum.“
Sleðinn var smíðaður en ekki
þurfti á honum að halda þegar til
kom. Trésmiðjan Fjalar byggði
Túngötu 1, en þar var Einar einn
af eigendunum og hann sá alfarið
um viðbygginguna þegar þar að
kom. Þá voru mörg handtökin
sem hann rétti vini sínum.
Einn veturinn ákváðum við að
byggja hjólhýsi, sem þá voru ekki
mjög þekkt fyrirbæri á Íslandi.
Við höfðum farið í margar
ógleymanlegar tjaldútilegur með
fjölskyldurnar og nú hugsuðum
við stærra. Þetta tókst, en grip-
urinn varð of þungur, þannig að
aldrei var smíðað nema þetta
eina. Eitt árið byggðum við hús í
Baldursbrekkunni og þannig
mætti lengi telja.
Einar Fr. starfaði um árabil
sem byggingafulltrúi í Þingeyjar-
sýslu. Ég heyrði marga kunn-
ingja mína í sveitum, tala um þá
heppni að fá hann í starfið, en
Einar var einstaklega laginn við
að leysa mál, þannig að allir væru
sáttir. Nú horfi ég á eftir vini
mínum til austursins eilífa og veit
að honum mun vegna vel þar eins
og hér. Lena mín, við Anna biðj-
um almættið að halda vel í hönd-
ina á þér og öllu þínu fólki.
Grímur Leifsson.
Einar Friðrik
Jóhannesson
✝ Áslaug Haf-liðadóttir
fæddist í Reykjavík
22. ágúst 1929. Hún
lést 21. ágúst 2011.
Foreldrar henn-
ar voru Sesselja Ei-
ríksdóttir hús-
móðir, f. 9. janúar
1896, d. 4. mars
1984, og Hafliði Jón
Hafliðason skipa-
smíðameistari, f. 3.
lands 1951, verknám í Ingólfs
Apóteki 1951-1954. Exam.
pharm. október 1954. DfH.
Cand. pharm. 1957. Lyfjafræð-
ingur í Reykjavíkur Apóteki
1957-1973. Lyfjabúð Breiðholts
1973-1998. Prófdómari við
Lyfjatækniskóla Íslands 1975-
1980. Gjaldkeri LFÍ 1959-1960
og 1969-1971, auk ýmissa nefnd-
arstarfa fyrir það félag. Í stjórn
Lyfjafræðisafnsins frá 1985. Í
stjórn Esperantistafélagsins frá
1985. Í ritnefnd Lyfjafræð-
ingatals er kom út 1982. Í rit-
nefnd Lyfjafræðingatals 2002.
Var sæmd gullmerki LFÍ 1992.
Útför Áslaugar fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík 5.
september 2011 kl. 13.
október 1891, d. 14.
febrúar 1977. Syst-
ir Áslaugar var
María, f. 19. sept-
ember 1927, d. 22.
október 1999.
Áslaug varð
stúdent frá mála-
deild MR 1950, próf
í stærðfræðigrein-
um við MR 1951.
Hóf nám við Lyfja-
fræðingaskóla Ís-
Elsku Áslaug „langamma“
Ég á eftir að sakna þín mikið.
Þú varst guðmóðir mín og hélst
mér undir skírn, þegar ég var
skírð í höfuðið á Maríu systur
þinni. Þegar Ólafía langamma
dó kom ég til þín og sagði að ég
ætti ekki lengur langömmu,
hvort þú værir ekki til í að verða
langamma mín í staðinn. Þú
samþykktir það strax mér til
mikillar gleði. Það var alltaf svo
gaman þegar við hittumst og
tókum svanasporið okkar saman
og grínuðumst.
Mamma, pabbi, Ámundi og ég
kveðjum þig með söknuði.
Þín,
María Lóa.
Það er með mikilli sorg en
einnig þakklæti sem ég kveð
vinkonu mína í dag, hana Ás-
laugu Hafliðadóttur.
Leiðir okkar Áslaugar lágu
fyrst saman í garðvinnu fyrir
Reykjavíkurborg á unglingsár-
um. Það sem ég tók strax eftir
var hversu mikil félagsvera hún
var, einstaklega hlý og falleg ut-
an sem innan. Það leið ekki á
löngu þar til ég var búin að
kynnast foreldrum hennar,
Sesselíu og Hafliða, og eldri
systur, Maríu. Þessi samhenta
fjölskylda bjó alla tíð á Bjark-
argötunni í Reykjavík í fallegu
húsi sem Hafliði hafði byggt.
Að kynnast Áslaugu var stór
örlagavaldur í lífi mínu því á
Bjarkargötunni kynntist ég
manninum mínum, Guðmundi
Guðjónssyni, en hann og Áslaug
voru systrabörn. Guðmundur
bjó hjá þeim um hríð og þegar
ljóst var að við Guðmundur vor-
um að slá okkur upp lagði Sess-
elía fyrir mig próf, að stoppa í
sokk, sem ég leysti af hendi og
hlaut samþykki fjölskyldunnar
fyrir.
María keypti sumarbústaðar-
lóð í Grímsnesinu og við Guð-
mundur keyptum lóðina við
hliðina. Þar fylgdist ég með því
þegar þær systur byggðu sum-
arhús af mikilli natni undir
handleiðslu föður síns og var
ekkert til sparað. Áslaug og
María voru hluti af fjölskyld-
unni minni og áttum við margar
ánægjulegar stundir saman í
Grímsnesinu eða í leikhús- og
bíóferðum.
Eftir að María og Guðmund-
ur féllu frá varð vinátta okkar
Áslaugar ennþá nánari. Við
komum okkur upp tilkynningar-
skyldu og hringdum hvor í aðra
á kvöldin til að ræða saman og
einnig til að tryggja að allt væri
í lagi. Áslaugu fannst gaman að
spjalla um menn og málefni og
sá jafnan spaugilegu hliðina á
hlutunum. Undanfarin ár höfð-
um við verið saman á gamlárs-
kvöld og skipst á að sjá um mat-
seldina, en Áslaug var góður
kokkur og bakaði einstaklega
gómsætar kökur.
Áslaug var ferðafélagi okkar
Óskars sonar míns undanfarin
ár bæði innanlands og utan.
Saman fórum hringinn í kring-
um jarðarkringluna, sáum
marga fallega staði og fórum í
langar heimsóknir til Önnu
Dóru dóttur minnar í Ameríku.
Í vor fórum við í fertugsafmæl-
isferð Óskars til Tenerife og
eins og ætíð var Áslaug frábær
ferðafélagi sem ég gat treyst á.
Hún hafði góða nærveru, ætíð
róleg og yfirveguð og náði svo
vel til Óskars, enda stór hluti af
okkar lífi.
Áslaugu er ég óendanlega
þakklát fyrir ljúfar stundir á
undanförnum árum, hún reynd-
ist mér traustur vinur sem ég
gat leitað til og mun fráfall
hennar hafa mikil áhrif á líf okk-
ar Óskars.
Svanhildur Magnúsdóttir.
Þegar við systkinin vorum lít-
il þá kölluðum við ykkur syst-
urnar alltaf Áslaugu og Mæju.
Það var ekki alltaf svo nákvæmt
hver var hvor. En þið höfðu
bara gaman af þessu, enda voru
þið mjög samrýndar. Ég fór oft
með pabba í spádómskaffi
heima hjá ykkur. Þá helltir þú
upp á kaffi í rólegheitum og
hlustaðir vel áður en þú spáðir.
Þetta urðu auðvitað alltaf góðir
spádómar.
Við systkinin löbbuðum oft úr
okkar sumarbústað yfir í ykkar
bústað. Það var alveg sama
hversu oft við skruppum yfir til
ykkar þann daginn, það var allt-
af boðið upp á kaffi og meðlæti.
Þú komst að heimsækja okk-
ur Kidda í Bandaríkjunum þeg-
ar Óskar fæddist. Þetta varð
mikil happaferð því að síðan
hefur þú komið reglulega í
heimsókn til okkar með mömmu
og Óskari bróður mínum.
Það var svo gaman að fá ykk-
ur í heimsókn, því þá var ým-
islegt skoðað í borginni. Það var
farið á margvísleg söfn, sýning-
ar og tónleika. Svo var auðvitað
farið á veitingastaði og borið
saman hvar væri besti matur-
inn. Þú varst alltaf sannfærð að
þó maturinn væri góður þá væri
soðin íslensk ýsa samt besti
maturinn. Einu sinni fór ég með
ykkur mömmu í virðulega kven-
fataverslun og þið mátuðuð föt
en leist ekki nógu vel á neina
flíkina. Ykkur fannst þessi búð
bara vera fyrir gamlar konur en
ekki svona konur eins og ykkur,
á besta aldri, rétt að nálgast átt-
rætt.
Þú varst svo létt á fæti að þú
tókst að þér að vera fótbolta-
þjálfari fyrir Óskar og svo
seinna ballettkennari fyrir Mar-
íu og kenndir henni „svanaspor-
ið“. Hvað þú gast dundað með
krökkunum að spila, þú áttir til
endalausa þolinmæði þegar þú
varst að spila Svarta Pétur við
Maríu. Óskar á eftir að brosa
lengi enn að glímu þinni við
rjómasprautuna og hvernig þú
skreyttir viðstadda með rjóma.
Þú varst svo yndislega létt-
lynd og það var gaman að ræða
við þig um allt á milli himins og
jarðar, því þú fylgdist vel með
og varst vel lesin. Þú talaðir
alltaf vel um lúxuslandið Ísland,
enda hafðir þú farið víða um
heim til að fá samanburð við Ís-
land.
Það var alltaf gaman að koma
í heimsókn á Bjarkargötuna og
krakkarnir koma til með að
sakna að fá ekki pönnukökur
með sykri hjá þér og lesa brand-
arabækur á færeysku. Krökk-
unum fannst líka gaman að sjá
gamla skífusímann þinn sem er
enn í notkun, þó svo að farsímar
og tölvur og séu líka í notkun
„vestan við Læk“ eins og þú
kallaðir Vesturbæinn. Þið Óskar
voru búin að semja um það að
hann ætlaði að koma og búa hjá
þér á Bjarkargötunni þegar
hann færi í nám við Háskóla Ís-
lands eftir nokkur ár.
Það var yndislegt að
heimsækja þig í sumarbú-
staðinn í sumar. Það voru farnar
margar ferðir á rauða dregl-
inum (rauðu mölinni) til að fara í
kaffi á Berjaholtslækja-
vinstribakkabrekkubæ.
Það var svo erfitt að segja
Óskari Guðmundi og Maríu að
þú værir dáin og þú myndir ekki
koma að heimsækja þau næsta
vor eins og til stóð. Þau sakna
þín mikið.
Elsku Áslaug mín, takk fyrir
allar yndislegu samverustund-
irnar.
Við eigum eftir að lifa á minn-
ingunum um vandaða frænku í
framtíðinni
Anna Dóra Guðmundsdóttir.
Kveðja frá
Lyfjafræðisafninu
Skammt er stórra högga á
milli, Lyfjafræðisafnið hefur
misst tvo máttarstólpa sína með
þriggja mánaða millibili. Áslaug
Hafliðadóttir, gjaldkeri safnsins
frá upphafi, lést sunnudaginn
21. ágúst.
Hún var ekki einungis gjald-
keri safnsins frá stofnun þess
árið 1985, heldur einnig gjald-
keri Menningarsjóðs lyfjafræð-
inga frá 1963 þar til hann var
lagður niður eftir stofnun safns-
ins og að auki gjaldkeri Lyfja-
fræðingafélagsins tvö kjörtíma-
bil. Gjaldkerastörfum gætti hún
af stakri trúmennsku, ekki fór
króna til spillis í hennar vörslu,
hún nýtti alla hluti til hins ýtr-
asta. Smá reikninga greiddi hún
jafnvel úr eigin vasa og lagði
fram dágóða upphæð til bygg-
ingar Lyfjafræðisafnsins.
En fjármál eða að safna eigin
auði var ekki áhugamál hennar,
heldur vann hún ótrúlegt starf í
þágu sögu íslenskra lyfjafræð-
inga án endurgjalds.
Í mörg ár vann hún ásamt
Ingibjörgu Böðvarsdóttur og
Axel Sigurðssyni að útgáfu
Lyfjafræðingatals, sem kom út
Áslaug
Hafliðadóttir
SJÁ SÍÐU 22