Morgunblaðið - 28.10.2011, Síða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. OKTÓBER 2011
✝ AðalheiðurMagnúsdóttir
fæddist á Söndum
við Krókatún,
Akranesi, 18. des-
ember 1926. Hún
lést á Landakoti
20. október 2011.
Foreldrar hennar
voru Guðrún Sím-
onardóttir, f.
23.11. 1888, d.
29.12. 1965, hús-
freyja á Söndum, og Magnús
Magnússon, f. 26.5. 1876, d.
14.4. 1949, bátasmiður. Að-
alheiður átti 12 systkini. Þau
voru Magnús, Aðalheiður,
Ragnhildur Sigríður, Helga
Margrét, Guðbjörg, Ragnheið-
ur, Eggert, Margrét, Sigurður
og Ragnar Símon, sem öll eru
látin, en eftir lifir Ásta.
Aðalheiður giftist Hauki
Þórðarsyni, síðar yfirlækni,
17. júní 1950. Þau skildu. Börn
þeirra eru: 1) Pétur, f. 12.
nóv. 1950, geðlæknir. Hann
kvæntist Anne Grethe Hansen,
iðjuþjálfa. Þau skildu. Dætur
þeirrra eru: a) Emma, iðju-
þjálfi, f. 4. okt. 1974. Sam-
býlismaður Jonas Wellendorf.
Þau slitu samvistir. Dætur
þeirrra eru: i) Mist, f. 18. des.
1999, og ii) Ísold, f. 12. júlí
2004. Sambýlismaður Emmu
er Atle Øksendal, hönnuður.
jana Fenger, lektor í iðjuþjálf-
un. Dóttir þeirra er Saga,
mannfræðinemi, f. 18. okt.
1987. Sonur Kristjönu er Flóki
Guðmundsson, heimspekingur,
f. 9. ágúst 1976, sambýliskona
Eyrún Baldursdóttir, lækna-
nemi. Börn þeirra eru Dýrleif
Kristín, f. 2. nóv. 2007, og
stúlka, f. 16. okt. 2011. 3)
Magnús, rafmagnsverkfræð-
ingur, f. 25. júní 1959. Hann
kvæntist Hrafnhildi Guð-
mundsdóttur, frönskukennara.
Börn þeirra eru: a) Ásrún,
dansari, f. 17. nóv. 1988, b)
Guðmundur, nemi, f. 6. jan.
1993, og c) Aðalheiður, f. 10.
maí 1997. 4) Gerður Sif, leik-
skólastjóri, f. 25. ágúst 1962.
Sambýlismaður hennar var
Karl Benediktsson. Þau slitu
samvistir. Sonur þeirra er
Sölvi, sagnfræðingur, f. 23.
okt. 1986.
Aðalheiður útskrifaðist sem
kennari frá Kennaraskólanum
1949. Hún kenndi lengst af í
Austurbæjarskóla, en frá 1975
í Varmárskóla í Mosfellsbæ,
þar til hún lét af störfum þar
sjötug. Hún lauk námi sem
sérkennari 1984 og starfaði
við það langt fram á áttræð-
isaldur. Hún var virk í fé-
lagsstörfum, tók þátt í starfi
KFUK á sínum yngri árum, en
lét síðar stjórnmál til sín taka.
Hún sat í bæjarstjórn Mosfells-
bæjar fyrir Alþýðubandalagið
1985-1990.
Útför Aðalheiðar fer fram
frá Neskirkju í dag, 28. októ-
ber 2011, og hefst athöfnin kl.
15.
Sonur þeirra er
Almar, f. 12. des.
2009. b) Sif, kenn-
ari, f. 16. jan.
1980, eiginmaður
Aron Víglundsson,
viðskiptafræð-
ingur. Börn þeirra
eru Vala, f. 15.
mars 2004, og
Thor, f. 22. sep.
2008. c) Maren
Heiða, sál-
fræðinemi, f. 16. júní 1986. d)
Una, nemi, f. 31. ágúst 1989.
Sambýliskona Péturs er Sylvía
Ingibergsdóttir, geðhjúkr-
unarfræðingur. Synir Sylvíu
eru Bergþór Ingi Magnússon,
viðskiptafræðingur, f. 5. jan.
1986, sambýliskona Brynja
Marín Húnfjörð, nemi, og Óð-
inn Magnússon, nemi, f. 12.
ág. 1992. 2) Þórður, f. 12. nóv.
1952, kerfisfræðingur. Hann
kvæntist Hjördísi Guðmunds-
dóttur. Þau skildu. Synir
þeirra eru: a) Haukur, nemi í
arkitektúr, f. 29. feb. 1972,
kona hans er Kristín Ein-
arsdóttir, viðskiptafræðingur.
Synir þeirra eru Alexander
Einar, f. 24. des. 1999, Sólon
Þórður, f. 3. sept. 2008, og
drengur, f. 6. júlí 2011. b)
Daníel, viðskipta- og tölv-
unarfræðingur, f. 7. feb. 1975.
Sambýliskona Þórðar er Krist-
Amma mín Alla er farin. Ég
trúi því að hún sé komin á frið-
sælan stað og henni líði vel.
Hún lifir áfram í huga mér og
ég get yljað mér við margar
góðar minningar um hana bæði
frá því að hún bjó í Mosfells-
bænum og síðar á Njarðargöt-
unni.
Þegar ég var yngri fannst
mér afar notalegt að gista hjá
ömmu. Við vorum báðar rólynd-
ismanneskjur og höfðum það
huggulegt fyrir framan sjón-
varpið eða ég dundaði mér við
það dót sem amma geymdi hjá
sér fyrir barnabörn sín. Daginn
eftir gistinótt vaknaði ég
snemma til að horfa á allt
barnaefnið sem hún hafði upp á
að bjóða og varð „afi“ á Stöð 2
nánast alltaf fyrir valinu. Sú
minning sem mér stendur næst
er frá því að ég var í grunn-
skóla. Ég átti að teikna mynd
fyrir skólann og óx mér það í
augum. Ég var í uppnámi því
ég var viss um að ég réði ekki
við verkefnið, en amma gekk í
verkið, fann til reglustiku og
blað og saman teiknuðum við og
lituðum mynd af flottum sum-
arbústað. Í minningunni sýndi
amma ákveðið frumkvæði og
stuðning sem kom mér þá á
óvart en sem var í raun eitt af
einkennum hennar.
Amma mín var einstaklega
góður gestgjafi og bauð alltaf
upp á kaffi og meðlæti þegar
fólk kom í heimsókn en okkur
krökkunum upp á djús og gos.
Á meðan maður borðaði og
drakk sagði hún nýjustu fréttir
af ættinni. Annað sem lýsir
henni er hrifning hennar á ljóð-
um og mörg þeirra kunni hún
utan að og önnur las hún upp úr
bók. Hún las þau svo fallega að
ég hreifst með og fannst ég vera
komin inn í ljóðið. Einnig var
amma frábær saumakona, ég
hef alltaf dáðst að því hvernig
hún saumaði á sig fötin, skyrtur
og buxur.
Ömmu þótti rosa vænt um
okkur barnabörn sín. Þegar við
vorum yngri fannst henni gam-
an að stjana við okkur og átti
oft íspinna í frystinum sem hún
bauð upp á og einnig var hún
alltaf tilbúin að leggja okkur lið.
Ég á margar minningar um
ömmu, hvort sem það er af hin-
um góðu eiginleikum sem hún
bjó yfir, af okkur frændsystk-
inunum í leik hjá henni eða af
afmælum hennar eða jólum í
Mosfellsbæ. Ég er þakklát fyrir
þessar minningar um ömmu, því
í gegnum þær lifir amma mín
Aðalheiður Magnúsdóttir í
hjarta mér. Takk amma fyrir
allar góðu minningarnar, ég
mun sakna þín en þó gleðjast
yfir öllum þeim góðu stundum
sem við höfum átt saman.
Saga Fenger
Þórðardóttir.
Að vera góð er eitthvað sem
við reynum flest, en tekst mis-
vel til. Ömmu Öllu fórst það af-
skaplega vel – hún var svo in-
dæl, ljúf og svo góð. Þessi
persónuleiki er helsta ástæðan
fyrir því að ég man fátt betra en
að gista hjá ömmu sem lítill
strákur. Og jólin, þau voru al-
gjört ævintýri. Jólasveinarnir
hennar, stjörnurnar, hjörtun og
allt hitt heimaföndraða skrautið
voru undraheimur fyrir börn. Á
tímabili ætlaði ég að herma eftir
henni og búa til mína eigin jóla-
sveina. Hún hjálpaði mér og
hvatti mig áfram í því en reynd-
ar gafst ég á endanum upp eftir
aðeins nokkra af bræðrunum.
Þolinmæðina erfði ég greinilega
ekki frá ömmu.
Þessi góðláta skapgerð mót-
aði ekki bara samskiptin við
fjölskyldu og vini, heldur líka
sýnina sem amma hafði á heim-
inn. Tilfinningin fyrir réttlæti
virðist hafa verið henni í blóð
borin og hún var alltaf reiðubú-
in að tala máli lítilmagnans –
meira að segja við ellefu ára
strák sitjandi hinum megin við
eldhúsborðið. Þá skipti engu
hvort um var að ræða innlend
sveitarstjórnarmál eða átökin
fyrir botni Miðjarðarhafs. Ég er
þess fullviss að þessi samtöl hafi
átt stóran þátt í að gera mig að
þeirri manneskju sem ég er í
dag, og fyrir þau er ég henni
ævinlega þakklátur.
Hjarta mitt er fullt af sökn-
uði, vitandi að ég mun aldrei
aftur koma við á Njarðargöt-
unni og sjá ömmu Öllu brosa til
mín, en á sama tíma er það fullt
hamingju yfir þeim tíma sem ég
fékk að eiga með henni og þeim
stundum sem við gátum deilt
saman.
Takk fyrir allt, amma.
Sölvi Karlsson.
Amma Alla var töffari með
stórt hjarta. Töffari sem vakti
frameftir og kunni að sofa út,
drakk kalt kaffi, reykti milljón
sígarettur á dag, fór í Kringluna
til að halda sér í formi, keyrði
um á mosagrónum bíl með gler-
augu með lituðu gleri og sagði
alltaf nákvæmlega það sem
henni fannst. Ég er glöð og það
er heiður að hafa fengið að eyða
næstum því 23 árum með þess-
ari konu.
Það var gaman að fara í gist-
ingu til ömmu Öllu og hlusta á
hetjusögurnar frá því að hún
var barn á Akranesi, mér fannst
og finnst ennþá sögurnar henn-
ar svo merkilegar að ég minnist
þess að hafa sagt vinum mínum
frá þeim líka. Ég vildi að fólk
vissi hvað hún hefði upplifað og
afrekað, því svo mikið leit ég
upp til hennar og geri enn.
Ég man líka frá gistingunum
að amma undirbjó alltaf morg-
unmatinn áður en hún fór að
sofa svo að ég gæti bjargað mér
sjálf þegar ég vaknaði. Af því
hún vissi að það væri tóm vit-
leysa að vera að vakna áður en
það yrði bjart úti, það væri
manninum ekki eðlilegt.
Mér fannst gaman að vera
með ömmu af því hún kom alltaf
fram við mann eins og jafnoka
og talaði við mig eins og ég vissi
um hvað málið snerist, sem ég
gerði oftast nema þegar hún
sagði „common Charlie“, það
skildi ég aldrei. Síðan varð ég
eldri og fór að skilja enskuslett-
urnar aðeins betur og þá fannst
mér gaman að sitja á hlið í bast-
stól í eldhúsinu hennar, ræða
daginn og veginn og borða ný-
bakað brauð eða bara panta
pítsu á Eldsmiðjunni og horfa á
sjónvarpið.
Maður upplifði aldrei neitt
stress eða vesen hjá ömmu og
það var róandi að sitja og hlusta
á hana sauma, kenna eða kveða
vísur, mér leið alltaf vel í kring-
um hana. Hún skildi svo vel.
Ég vona að ég hafi erft eitt-
hvað af kjarnakonueiginleikum
ömmu Öllu og nú geri ég mitt
besta og kveð með stolti.
Þín sonardóttir,
Ásrún.
Í dag kveð ég ömmu mína
Aðalheiði Magnúsdóttur sem ég
minnist með hlýjum huga og
miklu þakklæti fyrir allar þær
góðu stundir sem við áttum
saman.
Ég sóttist alltaf eftir að vera
hjá henni ömmu minni enda
fannst mér ég alltaf vera inni-
lega velkominn hjá henni. Á
yngri árum kom ég ósjaldan við
í heimsókn hjá henni í Dverg-
holtinu á leið minni heim úr
skólanum. Það var alltaf svo
gott að tala við hana því hún
sýndi því sem ég var að gera
svo mikinn og einlægan áhuga.
Við amma gátum reyndar talað
saman endalaust um allt milli
himins og jarðar þó að á þessum
árum hafi spjallið e.t.v. mjög oft
snúist um sameiginlegan áhuga
okkar á góðum bíómyndum.
Ég minnist þess einnig að
þegar við bræðurnir á yngri ár-
um vorum að hjálpa móður okk-
ar við skúringar á bæjarskrif-
stofu Mosfellsbæjar þá hittum
við oft á ömmu þar sem hún var
að koma af bæjarstjórnarfundi.
Hún sat í stjórninni fyrir hönd
Alþýðubandalagsins og ég man
hvað mér fannst merkilegt að
eiga svona mikilvæga ömmu.
Hún var mikill jafnaðarmaður
og vissi ég þá og veit enn að í
bæjarstjórn barðist hún ötul-
lega fyrir hugsjónum sínum og
sannfæringu.
Um síðustu helgi var ég
staddur á Laugarvatni á nám-
skeiði og mér varð stöðugt
hugsað um ferð okkar ömmu
saman þangað. Þetta var viku
bridgeferð sem hún hafði farið í
á hverju sumri og í þetta skiptið
bauð hún mér með. Á daginn
spilaði hún bridge og á meðan
spilaði ég fótbolta við krakkana
á Laugarvatni. Á kvöldin spjöll-
uðum við amma eða spiluðum
olsen olsen, veiðimann og fleiri
spil. Þetta var virkilega góð ferð
í frábæru sumarveðri og ég man
að ég var mjög glaður og þakk-
látur fyrir að fá að fara með.
Á háskólaárum mínum vorum
við amma svo nágrannar þegar
hún bjó á Njarðargötunni. Ég
kíkti þá oft í kaffi og spjall. Oft-
ast snerist þá umræðan um
stjórnmál, efnahagsmál og
hverjar væru bestu leiðirnar að
góðu samfélagi. Við gátum rök-
rætt endalaust um þetta og vor-
um í raun bara sammála um það
eitt að vera ósammála. Það sem
gerði samræðurnar skemmtileg-
ar var að við bárum virðingu
fyrir og skildum skoðanir hvort
annars. Við höfðum líka húmor
fyrir því hversu ósammála við
vorum um þessa hluti og gátum
í raun bara skemmt okkur kon-
unglega yfir því. Hún amma
hafði líka skemmtilega kímni-
gáfu og því var gaman að
spjalla við hana um nánast hvað
sem er.
Mér verður oft hugsað til
þess að eftir allt sem hefur
gengið á í íslensku þjóðfélagi
síðustu ár þá hafi hún amma
mín haft rétt fyrir sér um flest
af því sem skoðanaskipti okkar
snerust um. Enda var hún vitur
kona, réttsýn, góð og ávallt trú
sinni sannfæringu.
Ég kveð hana ömmu mína
með hlýjum hug og miklum
söknuði og þakka henni fyrir
allt það góða sem hún hefur fyr-
ir mig gert. Guð blessi minningu
hennar.
Daníel Þórðarson.
„Sof þú, baldursbrá,
því mannlaus bíður hestur úti í á.“
Þessar hendingar úr Vöggu-
þulu, ljóði Federico García
Lorca, fór Aðalheiður stundum
með. Fyrir henni var þetta há-
punktur fagurbókmennta – þar
átti hún raunar við framlag hins
frábæra þýðanda Magnúsar Ás-
geirssonar allt eins og framlag
skáldsins spænska. Magnús var
hennar maður í bókmenntunum,
þótt Agatha Christie væri
reyndar líka í miklu uppáhaldi.
Og það er í þessum ljóðlínum
einhvers konar þögull háski,
sem kannski var alla tíð nálæg-
ur Öllu. Hún hafði þurft að
glíma dálítið við tilveruna á
stundum, það skynjaði ég þegar
ég kom inn í fjölskylduna. En
hún var glaðsinna og jákvæð
manneskja að eðlisfari, með
húmor fyrir sjálfri sér og öðr-
um. Hún naut samvista við börn
sín og barnabörn og hús hennar
stóð alltaf opið. Áramótaveisl-
urnar í Dvergholti voru viðburð-
ur ársins í fjölskyldunni.
Alla var pólitísk í bestu
merkingu þess orðs: Hún hafði
einlægan áhuga á að vinna sam-
félagi sínu gagn, sér í lagi þeim
sem minna mega sín. Lengi áttu
sveitarstjórnarmálin hug henn-
ar allan. Hún sat um tíma í
sveitarstjórn fyrir Alþýðu-
bandalagið í Mosfellssveit og oft
var skrafað og skeggrætt um
málefni byggðarlagsins í stof-
unni í Dvergholti.
Þar kom að Alla fluttist til
Reykjavíkur og settist að í lítilli
og snoturri íbúð á Njarðargötu.
Þar var ég tíður gestur ásamt
Gerði og Sölva fyrstu árin, en
því miður fækkaði heimsóknum
mínum hin síðari ár.
Ég minnist Aðalheiðar Magn-
úsdóttur með hlýju og söknuði
og sendi Gerði, Pétri, Þórði,
Magnúsi og fjölskyldum hug-
heilar samúðarkveðjur.
Karl Benediktsson.
Það er mikil gæfa að hafa
kynnst Aðalheiði Magnúsdóttur.
Hún var manneskja þeirrar
gerðar að maður laðaðist ósjálf-
rátt að henni, lærði af hanni og
kom ætíð ríkari af hennar fundi.
Hún hafði einstaklega góða
nærveru sem einkenndist af
hógværð og mildi en jafnframt
ákveðni og festu.
Í mörg ár átti hún sitt fasta
sæti við borðsendann á kenn-
arastofunni í Varmárskóla. Þar
sat hún með kaffibollann sinn
svo fínleg og falleg í framan,
sagði sögur, miðlaði af reynslu
sinni, hafði skoðanir.
Aðalheiður var skarpgreind,
víðlesin og fundvís á það fallega
í tilverunni og kunni að njóta
þess. Hún var kennari af guðs
náð og hafði einstakt lag á að
laða það besta fram í nemend-
um sínum, einkum þeim sem
minna máttu sín. Þeir eru ófáir
nemendurnir sem hún af stakri
þolinmæði og lagni tókst að
koma yfir erfiða hjalla í náminu.
Nú er vetur genginn í garð,
haustlaufin gul og rauð þekja
garða og grundir, Esjan hvít
niður í miðjar hlíðar.
Minning um haustdaga þar
sem við sátum við eldhúsborðið
þitt við sláturgerð, laufa-
brauðsgerð og jólakökubakstur
verður ágeng – ljúf og líka sár.
Minning um leikhúsferðirnar
okkar vinkvennanna og spjallið
á eftir þar sem verk voru krufin
til mergjar og mat lagt á. Minn-
ing um snarpar umræður um
pólitík, skólamálin, bókmenntir
og listir, endalaus uppspretta
umræðna en þar var Aðalheiður
á heimavelli og átti jafnan bestu
skorin.
Á kveðjustund vil ég þakka
fyrir verðmæta vináttu og mun
ætíð geyma minningu um ynd-
islega vinkonu sem kenndi mér
svo margt.
Minningu um góða mann-
eskju.
Aðstandendum öllum votta ég
dýpstu samúð.
Sigríður Johnsen.
Í lífinu koma stundir sem
greypast fastar í minnið en aðr-
ar. Ein slík minning tengist
þroskaferli og velferð barnsins
míns.
Það er miður morgunn í byrj-
un vetrar. Krap er úti og frem-
ur hráslagalegt. Við eru stödd í
101 Reykjavík þar sem göturnar
bera nöfn úr norrænni goða-
fræði. Hár kirkjuturn bendir til
himins og bak við háa girðingu
glittir í höggmyndir eftir þjóð-
frægan myndhöggvara. Dökk-
blár bíll hefur numið staðar við
gangstéttarbrún. Í honum sitja
móðir á fimmtugsaldri og stelpa
á 8. ári. Hún segir oftast ekki
margt og greinist nokkrum ár-
um seinna á einhverfurófi. Móð-
irin telur sig skynja margt sem
inni fyrir býr en það nær mis-
jafnlega og í mismiklum mæli til
umhverfisins. Förinni er heitið
til konu nokkurrar, Aðalheiðar
Magnúsdóttur, sem er sérkenn-
ari að mennt. Nú er hún hætt
opinberri kennslu en sinnir
ennþá einkakennslu. Hún skynj-
ar og skilur hugsýnir og tilfinn-
ingar móðurinnar, trúir á sömu
hluti og er tilbúin að leggja
fram krafta sína og reynslu til
að ná því fram sem inni fyrir
býr. Lítill bróðir á öðru ári sef-
ur í barnastól aftur í bílnum.
Hann á eftir að tala máli stóru
systur þegar fram í sækir.
Hann útskýrir fyrir vinunum að
hún eigi ekkert bágt því að hún
sé lífsglöð og dugleg og stundi
allt sitt vel. Með í för eru bók,
prjónar og nesti. Stóra systir
fer út úr bílnum. Hún lítur um
öxl og veifar með hendinni áður
en hún styður með einum fingri
á dyrabjölluna. Hún réttir úr
bakinu, augun ljóma og end-
urspegla tilhlökkun, von og
tiltrú.
Byrjun á nokkuð löngu lífs-
munstri er nú hafin sem felur í
sér reglubundnar heimsóknir og
kennslu a.m.k. þrisvar í viku til
að byrja með og endist næstu
10-12 árin eða allt fram að stúd-
entsprófi nemandans. Það
myndast órjúfanlegt traust og
vinátta. Það verður uppfylling
óska viðvíkjandi þroska, tján-
ingu og námshæfni og sumt fer
raunar fram úr björtustu von-
unum. Þessi braut er auðvitað
vörðuð kynnum og aðstoð ýmiss
góðs fólks.
Upp úr stendur minningin
um konuna sem frá byrjun var
tilbúin að leggja fram krafta
sína óháð skoðunum eða stuðn-
ingi annarra. Þessi kona var að
höfðingi í lund og bráðgreind,
einnig var hún alþýðukona í feg-
ursta skilningi þess orðs. Hún
var jafnréttissinni og gat með
hógværð, víðsýni og styrk gefið
ráð, bent á það sem betur mátti
fara og sýnt fram á fleiri hliðar
hvers máls án þess að særa,
heldur byggði hún stöðugt upp.
Hún kunni og þá list að sýna
öðrum virðingu en um leið að
láta bera virðingu fyrir sér.
Í byrjun kynna okkar sagðist
henni þannig frá að sérkennslan
hefði strax orðið sitt líf og yndi
og henni fannst stórar dyr opn-
ast, enda duldist engum bæði
við fyrstu og nánari kynni að
kennslan og allt henni tengt var
órjúfanlegur hluti persónuleika
hennar.
Við mæðgur viljum nú að
leiðarlokum þakka allt sem hún
var okkur. Minning hennar mun
ætíð lifa með okkur sem eitt af
því besta í okkar lífi.
Við viljum biðja ættingjum
hennar blessunar og styrks um
ókomna tíð.
Guðrún Eiríksdóttir.
Aðalheiður
Magnúsdóttir
Vaktsími: 581 3300 & 896 8242 – www.utforin.is – Allan sólarhringinn
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sverrir Einarsson Kristín Ingólfsdóttir Jón G. BjarnasonHermann Jónasson