Morgunblaðið - 28.10.2011, Síða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. OKTÓBER 2011
✝ Kristjana Val-gerður Jóns-
dóttir fæddist á
Ísafirði 2. október
1926. Hún lést í
faðmi fjölskyld-
unnar á Landspít-
alanum Fossvogi
20. október 2011.
Foreldrar Krist-
jönu voru Guð-
munda Torfadóttir
og Gils Sigurðsson
kaupmaður. Fósturforeldrar
hennar voru Vilborg Torfadótt-
ir og Jón Andrés Kristjánsson
skipstjóri á Ísafirði. Systkini
hennar: alsystir: Guðríður
(Lóló), f. 1928 d. 2011, hálfsystir
samfeðra: Auður, f. 1954, hálf-
systkin sammæðra: Haukur, f.
1929, d. 1991; Margrét, f. 1931,
d. 2009, Bjarni, f. 1932, Arnar, f.
1934, Richard, f. 1937, Hrefna,
f. 1939, Sighvatur, f. 30. 1942, d.
26. 1955, Magnús Torfi, f. 1944,
d. 2002, og Jón, f. 1946.
Árið 1950 giftist hún Sigurði
Viggó Nordquist, f. 1921, d. 10.
júlí 2011. Saman eignuðust þau
fjögur börn: 1) Sigrún, f. 1949,
sambýlismaður Páll Gunnar
Loftsson, f. 1949, áður gift Guð-
brandi Guðjohnsen, f. 1950,
þar. Hún var í sveit hjá frænd-
fólki sínu á Bæjum í Ísafjarð-
ardjúpi öll sín uppvaxtarár. Hún
fór ung að vinna hjá Pósti og
síma á Borðeyri frá árinu 1943
til 1945, eftir það vann hún við
skrifstofustörf á Ísafirði og í
Reykjavík. Hún lauk námi frá
Húsmæðraskólanum Ósk árið
1949. Þann 23. desember árið
1950 giftist Kristjana eig-
inmanni sínum til 60 ára, Sig-
urði Viggó Jónssyni Nordquist,
en hann lést 10 júlí sl. Fyrsta
heimili þeirra Viggós var á
Skipagötu 15. Kristjana tók
virkan þátt í félagslífi bæjarins,
Sunnukórinn var þar stór þátt-
ur og einnig hinar ýmsu söng-
skemmtanir fyrir Styrktarfélag
Tónlistarskóla Ísafjarðar. Hún
söng í kirkjukór Ísafjarðar-
kirkju í hartnær 50 ár og lék
með Leikfélagi Ísafjarðar þar
sem hún sat í stjórn um tíma.
Hún starfaði hjá Sjúkrasamlag-
inu á Ísafirði og svo seinna hjá
Pósti og síma fram til starfs-
loka. Þau hjónin fluttu til
Reykjavíkur, í Dalsel 15, árið
1992. Kristjana söng með
Gerðubergskórnum og tók
ásamt Viggó virkan tóku þátt í
söng- og félagslífi eldri borg-
ara. Þau bjuggu síðustu fjögur
árin að Hraunvangi 3 í Hafn-
arfirði.
Útför Kristjönu fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 28.
október 2011, og hefst athöfnin
kl. 11.
börn þeirra: Vil-
borg, f. 1971, (börn
hennar: Óðinn, f.
2000, Þórunn, f.
2002 og Steinunn,
f. 2006), Þórður
Viggó, f. 1981, Jón
Þór, f. 1983, 2) Jón,
f. 1951, d. 1979,
dóttir Erna, f. 1976,
3) Kristján, f. 1956,
kvæntur Ernu Guð-
mundsóttur, f.
1958, börn þeirra: Berglind, f.
1989, sambýlismaður Jakob
Wayne Víkingur Róbertsson, f.
1989; Hlynur, f. 1995, Val-
gerður, f. 1998. Kristján á einn-
ig soninn Einar Örn, f. 1983, 4)
Vilberg, f. 1960, kvæntur Ágotu
Joó, f. 1966, börn þeirra Viktor
Máni, f. 1992, Kristján Valur, f.
1994, Sandra Ýr, f. 1994 og Pat-
rik Viggó, f. 2002; áður kvæntur
Heiðdísi N. Hansdóttur, f. 1962,
börn: Gauti Rafn, f. 1982, sam-
býliskona Guðný Ella Thorla-
cius, f. 1984, Guðrún Nanný, f.
1983, gift Baldri Thorlacius, f.
1981.
Kristjana var gefin til fóstur-
foreldra sinna aðeins þriggja
daga gömul. Hún ólst upp á Ísa-
firði og lauk sinni skólagöngu
Við skyndilegt og ótímabært
fráfall ástkærar mömmu, ömmu
og langömmu brýst fram mikil
sorg og óöryggi. Hvernig er hægt
að fylla skarð svo stórkostlegrar
konu sem hún var. Það er eins og
umhverfið verði grátt og litlaust
eftir að hafa fengið að njóta lita-
og gleðiflóru Jönu okkar svo
lengi. Það er margt sem skýrist í
huga okkar þegar einungis minn-
ingin er eftir, þá skiljum við að
það dregur frá sólu þegar minnst
varir, það kenndi hún okkur með
ótæmandi bjartsýni og lífsgleði
og það góða er að þetta skilaði sér
til okkar ungra sem aldinna.
Falleg var hún utan sem inn-
an, og tignarleg í fasi. Hún hafði
gaman af allri list, var sjálf mjög
listræn, og gat málað ótrúlega
fallegar myndir sem skreyta
heimili okkar. Hún hafði gullfal-
lega söngrödd og söngurinn
hennar var svo tilfinningaríkur
og lifandi að unun var á að hlusta.
Óhrædd fór hún ótroðnar slóðir,
greip nýjungar fegins hendi og
tileinkaði sér þær út í ystu æsar.
Þau hjónin ferðuðust mikið um
heiminn, og komu hlaðin gjöfum
til baka og full af fróðleik. Hún
gaf okkur af sér endalaust. Hvert
barnabarn svo spennandi og vel-
komið, hvert barnabarnabarn svo
heillandi og elskað.
Ósjaldan var margt um mann-
inn við borðstofuborðið spjallað
og hlegið, mest hlógu þau hjónin
samt að vitleysunni í sjálfum sér.
Ósjaldan fóru þau með fjölskyld-
una út að borða í smáum sem
stórum hópum, halda upp á lífið
og tilveruna með okkur sem þau
elskuðu framar öllu. Við mæðg-
urnar í þriðja ættlið vorum mikið
saman, fórum í leikhús, bíó og
kaffihús, og hvar sem við fórum
var alltaf eftir henni tekið fyrir
reisn og glæsileika.
Ömmubörnin og langömmu-
börnin voru dugleg að koma við
hjá ömmu og afa, þá var spilað á
spil, hlýtt yfir heimavinnu, bak-
aðar vöfflur, svo heimilislegt og
róandi. Í fáum orðum er hægt að
lýsa Jönu sem tærum kristal og
Viggó sem traustum kletti.
Þegar hún valdi að keyra suð-
ur í september sl. eftir heimsókn
hjá Sigrúnu sinni sagði hún: Ég
vil sjá Djúpið í síðasta sinn.
Kveðjuorð langömmu-
barnanna til ömmu Jönu eru ljúf-
sár og hljóða svo: Steinunn, fimm
ára: Elsku amma, það er ekki
gaman að þú ert dáin, ég skal
gefa þér rós. Þórunn, níu ára:
Amma var alltaf hlæjandi falleg
og skemmtileg. Ég gerði fyrir þig
Ömmuvísu:
Amma mín hvar ertu nú, ertu
upp á himni?
Verður þetta langur dúr ég
held í þetta sinn.
Vertu enn djúpt í hjarta mér.
Ég sakna þín sárt amma mín.
Óðinn 11 ára: Þú varst svo
skemmtileg og gaman að koma til
þín og spila við þig. Ég er búinn að
semja lag á gítarinn fyrir þig. Með
þessum látlausu orðum Vilborgar-
barna kveðjum við heittelskaða
móður, ömmu og langömmu.
Minning þín mun aldrei gleymast.
Sigrún Viggósdóttir.
Í dag kveðjum við móður,
tengdamóður og ömmu okkar,
Kristjönu Valgerði Jónsdóttur.
Hún lést eftir skammvinn veik-
indi, sem kom okkur öllum í opna
skjöldu. Við héldum að við fengj-
um að hafa hana lengur hjá okkur.
Þegar litið er yfir vegferð hennar
er samt ekki annað hægt en að
fyllast gleði yfir því að hafa fengið
að njóta samvista hennar í allan
þennan tíma. Hún var lífsins vít-
amín fyrir okkur öll. Ekkert
mannlegt var henni óviðkomandi
og hún var vakin og sofin yfir vel-
ferð okkar barnanna og barna-
barnanna. Hún umvafði okkur
sinni miklu hlýju og lét okkur öll-
um líða vel í návist sinni.
Glaðværð hennar var smitandi
og hún kenndi okkur að líta á
stóru myndina í lífinu, ekki vor-
kenna okkur vegna einhvers lít-
ilfjörlegs mótvinds. Það var mikið
líf og fjör í kringum þau hjónin og
merkilega ólík voru þau. Eins og
himinn og jörð, þar sem Jana tók
að sér hlutverk himinsins. Okkur
fannst hún vera stundum of bjart-
sýn, því hjá henni var alltaf við-
kvæðið: „Þetta er nú allt að
lagast.“ Skipti þá ekki máli hversu
stórt vandamálið var. Það var allt-
af sól í hennar lífi, þótt skugga
hefði borið á.
Í móður- og ömmuhlutverkinu
var hún hún allt í senn hlý,
skemmtileg, ástrík, greiðvikin,
gjafmild og einnig gat hún verið
ströng, þegar velferð okkar var í
húfi. Hún var vel lesin og hafði
gaman af að segja okkur svo frá
því sem hún hafði verið að lesa,
eða séð í sjónvarpinu, sem henni
fannst merkilegt. Við kölluðum
hana stundum „Headquartes“ eð
aðalstöðvarnar, vegna þess að
hún miðlaði fréttum af því sem
gerðist hjá einhverju okkar, til
allra hinna. Þannig var hún límið
sem hélt okkur á sinn hátt líka
saman.
Manngæska hennar og bjart-
sýni verður okkur öllum leiðar-
ljós og veganesti sem og allar
góðu stundirnar sem við geymum
í hjarta okkar. Við kveðjum okk-
ar yndislegu mömmu, tengda-
mömmu og ömmu með mikilli
væntumþykju og þakklæti.
Minning hennar mun lengi lifa.
Vilberg, Ágota, Viktor Máni,
Kristján Valur, Sandra Ýr
og Patrik Viggó.
Í minningu Kristjönu Valgerð-
ar Jónsdóttur sem er svo vel lýst í
þessari bæn.
Drottinn, ger þú mig að farvegi friðar
þíns,
svo að ég færi kærleika þangað sem
hatur er,
fyrirgefningu þangað sem móðgun er,
einingu þangað sem sundrung er,
trú þangað sem efi er,
von þangað sem örvænting er,
gleði þangað sem harmur er,
ljós þangað sem skuggi er.
Veit þú, Drottinn, að ég sækist fremur
eftir að hugga en láta huggast,
skilja en njóta skilnings,
elska en vera elskaður,
því að okkur gefst ef við gefum,
við finnum sjálf okkur ef við gleymum
okkur sjálfum,
okkur fyrirgefst ef við fyrirgefum
og fyrir dauðann fæðumst við til eilífs
lífs.
(Friðarbæn heilags Frans frá Assísí)
Kveðja,
Kristján.
Elskuleg tengdamóðir mín,
Kristjana Valgerður, hefur nú
kvatt okkur. Það gerði hún með
reisn eins og allt annað sem hún
tók sér fyrir hendur. Og hún
hafði ekki mikinn fyrirvara á. Við
héldum öll að við fengjum meiri
tíma með henni. Hún var svo
dugleg og sterk og annaðist
Viggó eiginmann sinn af svo mik-
illi ósérhlífni í hans veikindum að
undrum sætti. Aldrei kvartaði
hún og alltaf var Viggó í fyrsta
sæti. Oft var viljinn meiri en
mátturinn; það sáum við ættingj-
arnir sem fylgdum drottningunni
eftir. Og nú þremur mánuðum
eftir fráfall hans fylgir hún hon-
um.
Jana elskaði börnin sín, barna-
börn og langömmubörn mest af
öllu. Elskaði að vera með þeim og
elskaði að gleðja þau. En Jana
elskaði líka tónlist og söng og allt
sem er fallegt. Hún hafði tónlist í
blóðinu og söng í kórum til
margra ára. Fyrst á Ísafirði og
svo í Reykjavík og oft var hún í
einsöngshlutverkinu. Henni var
margt annað til lista lagt sem
ekki allir vissu um. Hún var til
dæmis flink að spila á munn-
hörpu og flink að mála. Hún var
mjög hreinskiptin og lét ekki
vaða yfir sig. Og svo eins og
Viggó sagði svo réttilega: „Hún
Jana er svo rosalega skemmti-
leg.“
Hún var ekki mikið fyrir að
blaðra um óþarfa. Hún vildi taka
þátt í hlutunum og vera þar sem
lífið var. Við sem yngri vorum
áttum fullt í fangi með að halda í
við hana. Ég á erfitt með að tína
til einstakar minningar eftir
margra ára samfylgd. En minn-
ingarnar eru svo sannarlega
margar og ekki ber skugga á. Það
er birta yfir þeim og það bregður
fyrir myndum af jólum, afmæl-
um, sundlaugaferðum, tónleika-
ferðum, utanlands- og innan-
landsferðum, kósýstundum við
sjónvarpsgláp eða rabbi yfir kaffi
eða tebolla. Allt svo notalegt og
umvefjandi. Fjölskyldan er hálf-
vængbrotin og þarf að sætta sig
við að horfa á eftir þessari stó-
brotnu konu sem gerði alltaf sitt
besta í lífinu. Henni fannst hún
alltaf vera svo heppin og ef eitt-
hvað bjátaði á þá „var það alltaf
að lagast“. Jákvæðnin í fyrir-
rúmi.
Við kveðjum ömmu Jönu og
horfum á eftir henni með ólýs-
anlegum söknuði. Minningarnar
verma hjartarætur.
Þín tengdadóttir,
Erna.
Elsku amma Jana. Mér fannst
rosalega erfitt að vera svona
langt í burtu frá þér þegar þú
varst að ganga í gegnum svona
mikla erfiðleika. Bæði vegna afa
og svo eigin veikinda. Mig lang-
aði svo að koma og halda utan um
þig. Það var alltaf gott að koma í
hlýja og mjúka faðminn þinn.
Ekkert fékk bitið á þig og þinn
drottningarbrag. Jafnvel þótt þú
værir fárveik varstu alltaf að
hugsa um að öllum öðrum liði vel.
Sterk eins og klettur en samt svo
notaleg. Það er mér lærdómsríkt
hvað þér tókst alltaf að líta á
björtu hliðarnar á tilverunni.
Það er erfitt að kveðja þig, en
ég veit að þið afi viljið vera saman
eins og þið hafið verið svo lengi.
Það er fallegt að sjá hvað þið nut-
uð alla tíð félagsskapar hvort
annars.
Mér varð fljótt hugsað til þess
að nú fengirðu ekki að bragða á
indversku réttunum sem ég er að
læra að búa til; mér sárnaði sú til-
hugsun mikið. Ég veit að þú hefð-
ir elskað fjölbreyttu grænmetis-
réttina og afi sætindin. En ég
vona bara að þið fylgið mér í anda
og upplifið meira með mér.
Það er allri fjölskyldunni mikið
áfall að þú skyldir hverfa svona
skyndilega frá. Þú lifðir til fulls
og naust þín við hvert tækifæri.
Ég efast um að margir fái að upp-
lifa jafnmikið fjör með aldraðri
ömmu sinni.
Það er mér mikil huggun að
vita að þú varst umkringd ástvin-
um þegar þú kvaddir. Það hefur
aldrei verið skortur á fólki sem
elskar ömmu Jönu.
Þín er og verður sárt saknað
og ég lofa þér að reyna að halda
nokkrum af þínum frábæru per-
sónueiginleikum lifandi í mér og
minni framtíð. Ég er viss um að
fleiri hugsa það sama.
Sofðu rótt elsku amma mín.
Berglind Kristjánsdóttir.
Elsku amma. Ein af mínu
fyrstu minningum um þig er hvað
þú faðmaðir mig alltaf þétt þegar
ég hitti þig. Þessi einlæga hlýja
frá þér var alltaf til staðar þegar
við hittumst. Hvort sem ég var
sjö ára stelpukind að trufla þig í
vinnunni á Ísafirði eða þrítug
kona að kíkja í smáheimsókn.
Mér þótti líka alltaf jafnvænt um
þegar ég hringdi í þig og heyrði
hvað þú varst glöð að heyra hver
var á línunni. Það er þessi hlýja
sem mér finnst hafa verið svo ein-
kennandi við þig og allir í fjöl-
skyldunni nutu góðs af. Þú varst
falleg, glæsileg og góðhjörtuð
kona, alveg einstaklega jákvæð
og horfðir björtum augum á lífið.
Þú stóðst með þínu fólki, fylgdist
vel með því og hvattir það áfram.
Það er ómetanlegt að hafa átt
ömmu sem manni þykir svona
vænt um, sem var svona hlý og
óspör á að sýna tilfinningar sínar.
Ég veit ég á eftir að sakna þín
mikið og finnst það sárt að þú
hafir fallið frá svo skömmu eftir
að ég flutti heim, en þær stundir
sem við áttum þá munu vera mér
í ljúfu minni. Það skyldi þó aldrei
vera, eins þú hafðir orð á eftir að
þú veiktist, að honum afa væri
kannski farið að leiðast og vildi fá
þig til sín.
Elsku amma, ég veit þú ert
með afa og pabba núna á góðum
stað í sól og blíðu, sama hvernig
viðrar, að dásama umhverfið eins
og þér einni er lagið.
Erna Jónsdóttir.
Jana hans Viggós er látin.
Þeim líkt að haldast nánast í
hendur yfir móðuna miklu. Örfá-
ar vikur skildu þau að. Sjaldan
nefnt nafn annars án þess að hitt
fylgdi með. „Hún Jana mín“ eins
og Viggó sagði. Lady Jane, eins
og við strákarnir í verksmiðjunni
kölluðum hana gjarnan. Hún
hafði vissulega yfir sér reisulegt
yfirbragð, glæsileg á velli og þau
myndarleg og ástfangin hjón.
Það er nefnilega þetta með ást-
ina, að þegar maður er yngri trú-
ir maður ekki á að ástin endist
fólki fram á fullorðinsár. Þeim
entist ástin allt til loka, í bland við
notalega aðdáun og virðingu sem
þau báru hvort fyrir öðru.
Jana var mikill söngfugl, söng
við öll tilefni og tækifæri svo und-
ir tók. Enda með afar mikla og
fallega rödd og hefði eflaust átt
glæsta framtíð sem slík ef að-
stæður hefðu leyft. Það heyrðist
um allan Hlíðarveginn í gamla
daga þegar hún var að hengja
upp þvottinn eða sýsla eitthvað
niðri í þvottahúsi.
Á kveðjustundu er ég þakklát-
ur Jönu fyrir vinsemd og vænt-
umþykju sem hún sýndi mér
ávallt. Enda hlaut það að vera
þannig að vinur Viggós væri
hennar vinur. Bið henni blessun-
ar og votta börnum hennar og
fjölskyldum einlæga samúð mína
og minna. Blessuð veri minning
þeirra hjóna.
Eiríkur Böðvarsson.
Fyrstu minningar af sumum
konum á Ísafirði upp úr miðri síð-
ustu öld voru að þær væru mæð-
ur einhverra eða konur ein-
hverra, þ.e. ef karlarnir voru ekki
líka kenndir við þær. En þótt ég
hafi fyrst og fremst kynnst Krist-
jönu af því að hún var móðir
æskufélaga míns, Kristjáns, var
hún algjörlega hún sjálf eins og
má marka af því að sumir strák-
arnir kölluðu hana Lady Jane
með virðingu. Jana var ein af
þessum konum sem auðguðu til-
veruna og gerðu hana á ýmsa
lund öruggari fyrir ungviðið sem
var að vaxa úr grasi.
Ég vissi reyndar lítið af henni
fyrr en þau hjónin, Viggó og hún,
fluttu sig úr hlíðinni í efri hluta
bæjarins, niður á miðja eyrina.
Þá fór maður að taka eftir þessari
konu sem var fremur hæglát og
ljúf. Hún var með mjúka rödd,
sem var ágætissöngrödd og var
hún mikið viðloðandi kórastarf á
sinni ævi, enda listræn á ýmsa
lund. Maður man eftir henni
prúðbúinni og virðulegri í fasi á
leið til eða frá kórastarfinu eða
öðru því sem hún var að sinna.
Það var mikils virði fyrir ung-
ling sem er að brjótast til fullorð-
insára að hafa fengið að kynnst
þeim hjónum Jönu og Viggó sem
ræddu við stráklinginn sem væri
hann fullorðinn, tóku mark á því
sem hann sagði og lögðu inn sjón-
armið um lífið og tilveruna. Í
þeirra húsi var rými fyrir mörg
sjónarmið og ekki mikið argast
yfir uppátækjum unglinga. Ég
dáðist að styrk þeirra þegar
sorgin knúði dyra er Jón, elsti
sonur þeirra, lést ungur að árum
– og minnist orða Viggós um það
að samúðin skiptir máli. Nú er
stutt síðan Viggó kvaddi þennan
heim. Eftir sitja ættingjarnir og
syrgja foreldra sem lögðu grunn
að þeirra lífi. Ég votta Kristjáni,
Vilberg, Sigrúnu og ástvinum
þeirra mína dýpstu samúð.
Stefán Jóhann Stefánsson.
Kristjana Valgerður
Jónsdóttir
Elsku besta
amma mín, núna þegar komið var
að kveðjustund langaði mig að
skrifa nokkur orð. Ég hef verið
að rifja upp margar minningar,
skoðað myndir og lesið í bókinni
minni „Fyrstu ár barnsins“. Þú
varst hjá mér og mömmu þegar
ég fæddist og fyrstu þrjár vik-
urnar vorum við hjá þér á Búvöll-
um. Svo komstu oft í heimsókn til
Vopnafjarðar, til dæmis við
skírnina mína og við giftingu
mömmu og pabba. Við komum
líka reglulega í heimsókn til þín.
Ég man vel sumarið ’97 þegar ég
var í tvær vikur hjá ykkur á Bú-
völlum. Mér þykir mjög vænt um
þessa samveru okkar. Í minningu
minni breiddir þú út hlýjan faðm
þinn og umluktir mig. Við vorum
alltaf velkomin á Búvelli, og
þannig er það ennþá í dag hjá
Simba og Huldu. Fyrir mér eru
Búvellir eins og heimili okkar, öll
barnabörnin eiga einhverja
minningu þaðan. Ég man svo vel
eftir þér í litla glugganum, þar
Herdís
Ólafsdóttir
✝ Herdís Ólafs-dóttir fæddist í
Presthvammi 9.
desember 1923.
Hún lést á Heil-
brigðisstofnun
Þingeyinga 13.
október 2011.
Útför Herdísar
fór fram 22. októ-
ber 2011.
sem þú veifaðir til
okkar. Þegar ég
hugsa til þín þá
hugsa ég um súkku-
laðirúsínurnar og
kandísmolana sem
þú áttir alltaf uppi í
skáp, ofsalega dekr-
aðir þú við okkur
barnabörnin þín,
það er ljúf minning.
Jafnframt man ég
eftir spilunum okk-
ar, ég var alltaf svo tapsár og þú
hlóst bara að mér, með prakkara-
svipnum þínum. Ég man hvað
Brandur, kisinn okkar, dýrkaði
þig, hann kom iðulega upp í rúm
til þín á morgnana og vildi að þú
klappaðir honum, þú dekraðir við
hann, og stundum tók hann meira
pláss en þú í rúminu. Brandur
var svo mikill og hjá þér leið hon-
um vel.
Elsku amma mín, ég er búin að
sakna þín svo sárt, og ég hef allt-
af líka saknað þess að hafa ekki
fengið tækifæri á að kynnast afa.
En núna ertu búin að fá hvíldina
og ég hugsa til ykkar afa saman,
leiðast hönd í hönd á túninu
heima á Búvöllum meðan afi
syngur fyrir þig.
Í lokin langaði mig að vísa í
lagið „Rósin“ sem var í jarðarför
þinni, en þar kom fram að það sé
eitt sem aldrei gleymist, aldrei,
það er minning þín.
Þín nafna
Herdís.