Líf og list - 01.01.1951, Blaðsíða 22

ar. En því miður hefur Haukur
hlaupið yfir undirstöðuatriðin,
taltæknina, og hefur málið þar
að sjálfsögðu verið honum
Þrándur í Götu. En eigi að síð-
ur getur útlendingur sem áhorf-
andi og hlustandi lært margt á
því sviði sem öðru, ef hann legg-
ur sig allan fram. En það hefur
Haukur auðsjáanlega ekki gert.
Taltækni hans var hræðileg,
vægast sagt. Þegar hann lægði
röddina, pressaði hann radd-
bandavöð'vana svo, að ekki
heyrðist orðaskil. Og þessi ágalli
er svo alvarlegur, að leikferill
hans er þegar innsiglaður, ef
hann tekur sig ekki til og lærir
og æfir undirstöðuatriði í tal-
tækni. Hann er að því leyti ver
staddur en aðrir ungir leikarar,
að málfæri hans er gallað í sjálfu
sér. En úr því ætti þó að vera
hægt að bæta með elju og á-
stundunarsemi. Hér dugar ekki
að fara í taltæknitíma, þar sem
að'eins er minnzt á undirstöðu-
atriðin, heldur verður að fylgja
reglunum eftir með þrotlausri
æfingu. Eg leyfi mér í fyllstu
einlægni að benda hinum unga
leikara á, að fyrsta verk hans
verður að vera að láta athuga
efnaskiptingu, háls- og munnhol
og taka síðan til með fullum
krafti afmögnunaræfinga, önd-
unaræfinga og æfa síðan á
grundvelli þess hljómmögnun
(Resonans) og framburð (Arti-
kulation). Ef ekkert er að lík-
amlega séð' (organiskt) mun öll
sú áreynsla gefa af sér sinn arð,
enda þótt hún taki mánuði eða
jafnvel ár. Unun listarinnar er
ekki of dýru verði keypt, þar eð
Haukur Óskarsson hefur sýnt
þar fyrir utan, að hann er vel
ldutgengur leikgri.
Önnur hlutverk voru allmiklu
minni. Þó má geta þess að Ein-
ar Pálsson hafði skemmtilegt
hlutverk á hendi sem lögdæmis-
fulltrúinn. Einar er óþvingaður
á sviði, djarfur og fylginn sér.
Eramburður hans er Hka mjög
skýr, en raddbeitingu hans er á-
bótavant. Hann er of sterkur í
upphafi máls — eftir þögn eða
í byrjun setninga — og verður
raddstiginn því of langur. Eram-
setningin verður við það of ein-
hæf, tilbreytingalaus — já bein-
línis kækur, sem stendur honum
l'yrir þrifum sem leikara. Eins
gætir nokkurrar sjálfsánægju,
svro að persóna hans stendur á
milli persónunnar, sem hann
leikur og áhorfendanna. Hann
vantar enn hina sönnu auðmýkt
listamannsins fyrir list sinni.
Littlefield, einkadómara, lék
Gunnar Bjarnason. Einkadóm-
arinn var býsna vel leikinn.
Framsetningin var skýr og leik-
arinn þungur á bárunni sem
andstæðingur Roberts Befords.
Segja mætti þó, að leikur hans
í heild hafi verið helzt til þung-
lamalegur.
Þá lék sjálfur leikstjórinn,
Gunnar R. Hansen bæði prófess-
or Bridge og Arthur Graham
Winthorp, hvort tvæggja hlut-
værkið vel með farið, einkum hið
síðarnefnda, þar náði hann
kímni í hverja hreyfingu.
Aðrir leikarar voru: Anna
Guðmundsdóttir: frú Belford,
Steinunn Mmteinsdóttir:
Blanche, dóttir hennar og
Williams Belford, Emilía fíorq:
frú Littlefield, Signin Magnús-
dóttir: greifafrú Montevecehio
(mjög skemmtilegur leikur),
Elín Inqvarsdóttir: frú Thursby,
Margrét Magnúsdóttir og Erna
Sigurleifsdóttir stofumevjar hjá
W. Belford, Höskuldur Slcag-
fjörð: þjónn Roberts Belford,
Guðjón Einarsson: Henry Wris-
lovv (enginn leikur), Hallberg
Hallmundsson: dómsritari, Sig-
urður Guðmu ndsson: réttar-
þjónn, Aróra Ilalldórsdóttir: frú
Dixon (laglegur leikur), Láms
Hansson: formaður kv'iðdórnsins,
Þorgrímur Einarsson: leynilög-
reglumaður (of stífur), Rúrík
Haraldsson: forseti, Einar Páls-
son: Wellmann, lögdæmisfull-
trúi, Ilaukur Óskarsson: Oliver
P. Gear, Villielm Norðfjörð: Al-
fred Carson, Edda Kvaran: ung-
frú Ethel Harper (hreinræktuð
k venréttin dakona), Gunnar
Bjarnason: Dellenbough, saka-
máladómari, Steindór Hjörleifs-
son: Parker, sakamann (lítið
hlutverk vel af hendi leyst) og
fírynjólfur Jóhannesson: dóm-
ari.
Gunnar R. Hansen er auðsjá-
anlega vanur leikstjóri og fórst
honum hún yíirleitt vel úr hendí
og stundum jnýðilega. Sums
stað'ar mátti þó betur fara, eink-
um má ekki leikstjóri trassa
suma leilcarana, jafnvel þótt
jafnerfitt sé að pressa leik út úr
sumum þeirra eins og vatni úr
þurri sinu. En þá á hann bara
að vísa þeim á bug og taka aðra.
Vér erum ekki komnir í leikhús-
ið til að sjá dauð, starandi and-
lit og hlusta á hjáróma raddir á
leiksviðinu. Þá á leikstjórinn að
vera búinn að undirbúa frmn-
köllun á leiksviðinu en ekki láta
allt fara í handaskolum eins og
á frumsýningunni með dyggi-
legri hjálp leiksviðsstjórans Agn-
ars Magnússonar, sem líklegast
hefur verið farinn heim í leiks-
lok, því að annars er óskiljan-
legt, hví hann lætur draga tjald-
ið frá eftir hverja framköllun,
svo að leikararnir höfðu ekki
svigrúm að hverfa af sviðinu á
meðan tjaldið var dregið fyrir.
Annars mun Agnar Magnússon
vera alveg óþekktur í þessari
grein. Þá má Gunnar R. Han-
sen ekki láta blómastúlkurnar
22
LÍF og LIST