Líf og list - 01.01.1951, Blaðsíða 19

strætið á nýjan leik og (claginn
skyldmenni í húsið til hennar og)
við biðuni átekta. Fyrst um sinn
var allt með spekt. Og síðan
þóttumst við fullviss, að nú
myndu þau giftast. Við hlemð-
um, að jómfrú Emilía hefði
komið til gullsmiðsins og pant-
að snyrtiveski úr silfri handa
karlmanni og það átti að auð-
kenna alla gripina með stöfun-
um H. B. Tveimur dögum
seinna fréttum við, að hún hefði
keypt- alfa.tnað á karlmenn og
náttskyrtu með, og þá sögðum
við: „Nú eru þau gift“.
Okkur þótti vænt um það.
Okkur þótti vænt um það, af
því að frænkurnar tvær sóru sig
jafnvel enn freklegar í ættina
. en jómfrú Emilía sjálf.
Enda voruin við lítið hissa,
]>egar Homer Barrow — það var
búið að ganga frá strætunum —
var allt í einu kominn burt. Hitt
' voru nokkur vonbrigði, að ekki,
en við gerðum ráð fyrir, að hann
myndi hafa farið til að undirbúa
komu jómfrú Emilíu fyrir norð-
an ellegar þá að gefa henni ráð-
rúm til að losna við frænkurnar.
(Nú var kominn á samblástur
og við vorum öll bandamenn
jómfrú Emilíu til að hjálpa
henni að kreppa að frænkun-
um). Og viti menn, þær fóru eft-
U‘ viku. Og það fór eins og okk-
ur hafði grunað alla tíð, að inn-
an þriggja daga var Homer
Bar row kominn aftur í bæinn.
Einhver nágranninn sá svert-
'ngjann hleypa honum inn bak-
<l.y ramegin að kvöldlagi í Ijósa-
skiptunum.
V
Og það sá aldrei meira af
Homer Barrow. Og ekki um sinn
uí jómfrú Emilíu heldur. Svert-
■nginn fór heiman og heim með
búðarkörfuna, en fordyrnar $atu'
Iokaðar. Fyrir kom, að við sá-
um hana í glugga, sem fljótast,
eins og mennirnir þar um nótt-
ina, sem voru að sáldra kalkinu.
En það liðu upp undir sex mán-
uðir, áður en hún sæist á götu
aftur. Við skildum þá, að þetta
var ekki annað en við mátti bú-
ast, Hkt og ]>essi skaphneigð föð-
urins, er svo oft hafði misboð-
ið kvenlegu eðli hennar, hefði nú
verið of harðfeng, of hatröm til
að geta dáið
Næst, þegar við sáum jómfrú
Emilíu, var hún orðin feit og
mikið farin að grána að hárum.
Eftir það hærðist hún jafnahratt
á fáeinum árum og hárið var allt
orðið járngrátt, svartmengað, en
hætti þá að grána. Hún dó á
sjötugasta og fimmta árinu, og
hárið var enn með þessum
kempidega járngráa lit, háralit
athafnamanns.
Frá þeirri stundu, sem áður
getur, sátu fordyrnar alltaf lok-
aðar, nema ein \sex, sjö ár þegar
hún var um fertugt og lagði fyr-
ir sig tímakennslu í leirmuna-
skreytingu. Hún breytti einu
herberginu á neðri hæðinni í
vinnustofu og þangað voru
sendar dætur og dætradætur
samtíðarmanna ofurstans Sar-
toris með jafnóbrigðulli stund-
vísi og í sams konar anda og
þær voru látnar fara í kirkju á
sunnudögum með tuttugu-og-
fimmeyring í gjafabaukinn. En
útsvarið var látið niður falla.
Tímar liðu, og unga kynslóðin
gerðist bæjarstólpar og allt í
öllu, pentnemarnir komust á
legg og fóru leiðar sinnar, en
sendu ekki sín börn til hennar
með litakassa, leiðinlega pensla
eða úrklippumyndir úr kvenna-
blöðunum.
Fordyrnar lukust á hæla síð-
asta nemandanum og opnuðust
ekki framar. Þegar farið var að
bera út póstinn ókeypis, var
jómfrú Emilía ein um það að
banna þeim að setja húsnúmerið
yfir dyrnar eða festa póstkassa
á hurðina.
Hún hlustaði ekki á þá.
A hverjtun degi, rnánuð eftir
mánuð, ár fram af ári horfðum
við á negrann fara heiman og
heim með búðarkörfu, sáum
hann hærast og verða kúptari á
bakið. Desember ár hvert send-
um við henni útsvarsseðil, og
pósthúsið endursendi, viku síð-
ar, þar eð ekki hafði verið kom-
ið eftir honum. Stundum sáum
við henni bregða fyrir i ein-
hverjum neðri glugganum —
hún virtist hafa lokað efri hæð-
inni — eins og bol af skurðgoði,
höggmynd í veggholu,' og það
var aldrei að vita, hvort hún
væri að horfa á okkur eða ekki.
Þannig lifði hún kvnslóð af kyn-
slóð — eftirlæti manns, óum-
flýjanleg, óþjál, rósöm og for-
þrynjuð.
Svo dó hún. Veiktist í þessu
rykfallna skuggabæli, sem húsið
var og enginn nema lasburða
negrinn til að sinna henni. Við
vissum auk heklur ekki, að luin
væri lasin, enda langt síðan við
gáfum það frá okkur að kryfja
negrann sagna um eitt eða ann-
að. Hann talaði ekki við neinn
og sennilega ekki við hana
sjálfa, það var eins og gróf og
óþjál röddin væri orðin þannig
fyrir vannotkun.
Hún andaðist í einu herberg-
inu niðri, í þungu valhnotuvið-
arrúmi með ársal, koddinn, sem
gráa höfuðið hvíldi á, var orð-
inn gulur og fúkkaður af ell og
sólskinsleysi.
VI
Nokkrar konur með þessar
hljóðlegu, susandi raddir og
snögga, forvitna augnaráðið,
LÍF og LIST
19