Líf og list - 01.01.1951, Blaðsíða 18

og ljósari á augu en skinn. Strák-
arnir eltu hann í hópum til að
heyra hann sótast að negrunum
og negrana syngja í takt við
hakasveiflurnar. Ekki leið á
löngu, unz hann þekkti hvert
mannsbarn i þorpinu. Heyrði
maður hlátrasköll einhvers stað-
ar á torginu, mátti vita, að
Homer væri þar potturinn og
]>annan. Bráðlega fórum við' að
sjá hann aka með jómfrú Emilíu
á sunnudögum í gulhjólavagnin-
um með kapaleykið úr hesthús-
inu hennar fyrir.
I fyrstu þótti okkur vænt um,
að jómfrú Emilía skyldi eiga sér
])ilt, endá sagði kvenþjóðin:
„Auðvitað myndi enginn Griers-
son fara að gera alvöru úr því
með norðanmanni og daglauna-
þénara. En til voru aðrir, eink-
anlega roskið fólk, sem hélt því
fram, að sannri hefðarkonu vrði
aldrei á að gleyma skyldum
hefðarinnar, jafnvel ekki lit úr
sorgum — og nefndu þó ekki
skyldur hefðarimlar, en sögðu
bara: „Aumingja Emilía“. Fólk-
ið hennar ætti að koma til henn-
ar“. Hún átti eitthvað af skyld-
mennum í Alabama, en það var
langt síðan kastáðist í kekki
milli þeirra og föður hennar út
af arfi gömlu Wyatt, vitlausu
frúarinnar, og síðan var engin
lVændsemi með þessum fjöl-
skyldum. Það kom heldur eng-
inn frá hinum að jarðarlorinni.
Og lir því að gamla fólkið
sagði: „Emilía auminginn“, stóð
ekki á hinu að fara að hvísla:
„Heldurðu, að það sé virkilega?“
sagði einn við hinn. „Yitanlega,
hvað ætli það sé annað“/Þetta
út um lófann; það reigði sig, svo
að skrjáfaði í silki og satíni bak-
við lokaða gluggahlerana í nón-
skininu, meðan hið snögga, létta
hófatak kaplanna fór um: „Emi-
lía auminginn“.
Nógu var hún hnarreist —
jafnvel eftir að við þóttumst
vita, að hún væri búin að hrasa.
Það varð ekki betur séð en hún
krefðist nú, sem hinn síðasti
Gríesson, öllu meiri virðingar-
merkja en áður, eins og þessi
holdslystarvottur væri það sem
á hefði vantað til að staðfesta
ókneikjanleik hennar. Til að
mynda þegar hún keypti rottu-
eitrið, arsenikið.
Það var rúmlega ári eftir, að
fólk fór að tala um „Emilíu aum-
ingjann“, og það voru tvær
frænkur hennar í heimsókn.
„TMig' vantar eitthvert eitur“,
sagði hún við lyfsalann. Hún var
þá komin á fertugsaldur en hold-
skörp ennþá, magrari reyndar en
hún átti að sér, svarteyg og
augnbragðið fálegt og þóttafullt,
holdið kringum augnatóftirnar
og út á gagnaugun strengþanið,
rétt eins og manni finnst, að
vitavörður ætti að vera til augn-
anna. „Mig vantar eitthvert eit-
ur“, sagði hún.
„Já, jómfrú Emilía. Hvaða
tegund helzt? Eitthvað fyrir
rottur eða svoleiðis. Eg myndi
stinga —“.
„Bara það bezta, sem til er.
Sama hvaða tegund það er“,
Lyfsalinn taldi upp ýmsar
tegundir. „Þær myndu drepa fíl
auk heldur annað. En það, sem
yður vantar er —“.
„Arsenik“, sagði jómfrú Emi-
lía. „Er það gott?“
„Ha, arsenik? Já. En það, sem
yður vantar —“.
„Mig vantar arsenik“.
Lyfsalinn starði á hana og
hún upp á móti og andlitið var
eins og stríðþaninn dúkur.
„Sjálfsagt", sagði lyfsalinn.
„Ef þér viljið það. En lögin
mæla svo fyrir, að kaupandinn
skuli tilgreina, hvað' hann ætlar
að gera með það“.
Jómfrú Emilía starði bara á
liann og reigði sig í hálsinum til
að sjá honijm beint í augftBC
þangað til hann lét undan og fór
að ná í arsenikið og bjó um það.
Sv arti sendillinn hans íekk henni
pakkann; lyfsalinn kom ekki
fram fyrir aftur. Þegar hún. tók
utan áf pakkanum heima, kom í
ljós forskriftin undir leggjunum
og hauskúpunni „Fyrir rottur“-
IV '
Daginn eftir sögðu allir: „Hún
ætlar að fyrirfara sér“, og okkur
kom saman um, að það væri
henni fyrir beztu.
I fyrstu, þegar hún fór að vera-
með Homer Barrow, höfðum
sagt: „IJún ætlar að eiga hann“.
Svo sögðum við: „Hún á eftir
að krækja í hann, þó að síðar
verði“, en Homer sjálfur hafði
látið' þau orð falla — honum
voru karlmenn að skapi og það
var alkunna, að hann drylcki
með ungu mönnunum í Elks-
klúbbnum — að hann væri ekki
mikið fyrir að kvænast.. Seinna
var það „aumingja Emilía“, á
bak við gluggahlerann, þegar
þau óku fram hjá upp úr há-
deginu á sunnudögum, í stirnd-
um vagninum, jómfrú Emilía
hnarreist og Homer Barrow með
hattinn í vanganum og vindil
milli tannanna og gula hanzka
á taumum og svipu.
Þá fór það að kveða við' lijá
sumu kvenfólkinu að þetta væri
bænum til skammar og unga
fólkinu skaðlegt fordæmi. Karl-
mennirnir vildu ekkert skipta
sér af því, en á endanum þröngv-
uðu konurnar s'kíraraprestinum
— en fólk Emilíu var hákirkju-
safnaðar — til að gera henni
heimsókn. Hann vildi ekkert
uppi láta um viðræður þeirra, en
var alveg frá því að reyna öðru
sinni. Sunnudaginn óku þau um
18
LÍF og LIST