Svart á hvítu - 01.10.1977, Qupperneq 13

Þetta er stór fullyrðing, en það er ekkert van-
skapaó fólk í myndum mínum. Dvergarnir samsvara
sér til dæmis ágætlega. Það sem er vanskapað það
er einmitt þetta venjulega, þessir gamalkunnu
hlutir: verslunarvörur, tímarit, stóll, hurðarhúnn, og
trúarsiðirnir, borðsiöirnir, menntakerfið . . . þetta
eru hinir sönnu vanskapningar, ekki dvergarnir.
En það er til önnur hlið á því hvernig þú sýnir
dýrin í myndum þínum. Stundum koma þau fram
eins og verur sem með nærveru sinni vekja eins
konar frelsunartilfinningu — t. d. turtildúfan í Fata
Morgana, svanurinn í Kaspar Hauser — til-
finningu sem Ijáð er máls á í einum frægasta
kaflanum í bók Whitmans Song of Myself:
I think I could turn and live with animals,
they are so placid and self-contain’d
I stand and look at them long and long.
They do not sweat and whine about their condition
They do not lie awake in the dark and weep for
their sins
They do not make me sick discussing their duty to
God
Not one is dissatisfied, not one is demented with
the mania of owning things.
Já, Whitman getur sagt það með oróum, ekki ég.
Ég get bara sýnt það. En þetta er mjög svipað því
sem dýrin mín eru um. . . En ekki hænurnar: þær
eru illar, taugaveiklaöar, hin Raunverulega Hætta.
Hænur eru fuglar sem geta ekki flogið. Það er
kannski ein ástæðan fyrir því að þér er svona illa
við þær.
Já, þaö kann að hafa einhverja þýðingu, af því að
sjálfur get ég ekki flogið. Mér þótti gaman að
skíðastökki, en varð að leggja þaó nióur. Þaó fékk
svo mikið á mig að einn besti vinur minn varð fyrir
slysi og var næstum því dauður. Ég má til með aö
segja þér söguþráðinn í mynd minni ,,Hin mikla
hugljómun Steinars myndhöggvara". Steinar, sem
er tréskeri og að mínum dómi besti skíðastökkvari í
heimi, átti myndaalbúm sem ég fletti eitt sinn
í gegnum af tilviljun. í því voru myndir frá barnæsku
hans, og ein einkennileg mynd af hrafni. Nú, ég
spurói hann um hrafninn, og hélt áfram að jagast í
honum -þangað til hann sagði mér alla söguna.
Þá var það þannig aö þegar hann var 12 ára var
eini vinur hans hrafn sem hann ól upp og gaf að
éta. Og bæði Steinar og hrafninn voru dálítið vand-
ræðalegir yfir þessu sambandi sínu. Og þessvegna
beið hrafninn eftir honum langt í burtu frá skóla-
húsinu, og þegar allir hinir krakkarnir voru farnir,
flaug hann til hans og settist á öxlina á honum, og
svo röltu þeir saman gegnum skóginn. Nú, á end-
anum missti hrafninn fjaörirnar og aórir hrafnar fór
að stríða honum og gogga í hann. Hann ætlaði að
flýja, en féll niður úr trénu því hann gat ekki flogið
lengur, og Steinar varð að skjóta hrafninn sinn því
að hann þoldi ekki að horfa lengur upp á þessar
grimmilegu aðfarir.
Úr myndinni „Jafnvel dvergar byrjuðu smátt."
11