Birtingur - 01.06.1968, Blaðsíða 71

í raun og vcru staðið nákvæmlega á sama.
Eins og að líkum lætur tók ég ekki aibragðs-
vel eftir í tímunum og ég dró jafnan upp úr
tösku minni nýútkomnar bækur til að lesa í
frímínútunum eða jafnvel í kennslustund.
Nemandi í einhverjum af efri bekkjum
menntaskólans kenndi okkur íslenzku. Hann
var allur í setningafræðinni. Hann hafði þann
hátt á að láta okkur læra allar formúlur setn-
ingafræðinnar utan bókar. Hann var kröfu-
harður, svo undan þessu varð ekki komizt.
Eflaust var ekki heldur hægt að kenna setn-
ingafræði á annan hátt. Þetta var eina fagið
sem ég lærði eitthvað að gagni í á námskeið-
inu, ef gagn skyldi kalla.
Stærðfræðitímarnir fóru fyrir ofan garð og
neðan hjá mér. Kennarinn var ekki kröfuharð-
ur um að nemcndurnir reiknuðu á töfluna,
það gerðu þeir sem áhugsamastir voru og bezt
treystu sér, oftast sömu nemendurnir. Ég
teiknaði myndir í reikniheftin mín, en burð-
aðist þó við að reikna dæmi og dæmi. Ég hefði
getað teiknað miklu ileiri myndir, e£ ég hefði
ekki veigrað mér við að láta á því bera, en
kennaranum stóð greinilega á sama um það
eða tók alls ekki eftir því. Nemendurnir voru
prúðir, aldrei nein ólæti, og ég hygg að það
hafi verið ósköp þægilegt að kenna þarna. En
ég fann þar ekki það líf sem ég fann í bókum,
öðrum en lærdómsbókum. Eitthvað vantaði.
Mér fannst allt vera dautt. Ég var búinn að fá
ímugust á skólalærdómi, þótt ég fyndi ekki
fyrir slíku í héraðsskólanum, enda hugsa ég
æ og ævinlega til þess skóla með þakklæti og
virðingu, en eitthvað hafði snviið hug mínum
gegn þurrum skólalærdómi og nú magnaðist
þetta og varð að fyrirlitningu. Einkum var ég
frábitinn því að liggja yfir stærðfræði sem ég
gat ekkert í. Mér fannst það hrein tímasóun
fyrir mig, sem hafði ákveðið að gerast rithöf-
undur. En þegar vorprófin nálguðust kom á
daginn að ég vildi ekki gera fólkinu mínu þá
skömm að falla. Ég tók að ókyrrast.
Systir mín var í Reykjavík um þær mundir og
einn dag gengum við saman út fyrir bæinn
sem ekki náði þá lengra en rétt inn fyrir Bar-
ónsstíg eða Rauðarárstíg. Trúlega hafði henni
verið upp á lagt að nota síðasta örþrifaráðið
til að hleypa í mig lærdómsmetnaði og fá mig
til að snúa frá villu míns vegar, því hún sagði
mér það sem mér var ókunnugt um, að for-
eldrar mínir hefðu talað við skólastjóra gagn-
fræðaskólans sem ég hafði numið ( áður, og
spurt hvort ráðlegt væri að láta mig í mennta-
skóla, en hann hafði ráðið þeim frá því og
gefið í skyn að ég væri of heimskur til þess.
Mér þótti miður að heyra þetta og hét því með
sjálfum mér að ég skyldi að minnsta kosti ekki
falla á prófinu, en þetta jók ekki löngun mína
til langskólagöngu. Ég hafði ekki heldur feng-
IURTINGUR
69