Reykvíkingur - 26.07.1928, Side 16

336
BEYKVIKINGUR
Þióðsöngur.
\>Ó. guð vors lands“ er af ílest-
um talinn þjóðsöngur íslendinga,
því segja má að „Eldgamla Isa-
fold“ sé nú lögð á hilluna. ~
Pað varð annars á einkenni-
legan hátt, að „lofsöngur" séra
Matthíasar varð að þjóðsöng.
Mörgum þótti óviðkunnanlegt að
við Islendingar hefðum útlent
lag fyrir þjóðsöng, en svo er ,um
lagið við „Eldgamla“.
En það var ekki úr mörgu að
velja í þá daga, ef lagið að
vera íslenzkt; það var sem sé
ekki nema eitt eiinasta lag, sem
um gat verið að rseða, og þann-
ig varð lofsöngurinn að þjóðsöng.
Pjóðsöngur þarf að vóra þann-
ig að hver maður, sem ekki ,er
laglaus, geti sungið hann. En þeg-
ar á að fara að syngja „ó, guð
vors Iands“, þá eTU svo að segja
allir laglausir! Þegar útlendingar
á milliferðaskípum biðja Islend-
inga, sem eru að syngja, að þeir
syngi þjóðsöng sinn, þá er alt
eíns oft að þeir treysta sér ^kki
til þess. En reyni þeir það, $á
springa þeir vanalega einu sinni
óða tvisvar, áður en mátulega
hátt er byrjað!
ÞjóðsöngsJag má helzt hvoriki
ganga mjög hátt né mjög lágt,
til þess að sem flestir eigi hægt
um að syngja1 það. Og helzt á
það að vera iag sem þægilegt er
að ganga eftir.
Og kvæðið sem er þjóðsöngur,
þarf að einhverju leyti að koma
þjóðinni við, sérstaklega. Lofsöng-
urinn er fallegur sálmur, en þeg'
ar séra Matthías orti hann, datt
honum sízt í hug neitt í þjóð-
söngs-áttina. Matthías hefur ort
minst tíu kvæði, sem hvert um
sig gæti verið þjóösöngur, og
væri betur ti,l þesp fallið en Iof'
sönguriinin. Og svo eru öll hin
skáldin, svo það er svo sem iúr
nógu að velja.
Ó. F.
Paris.
Pað er alment álitið að Pa,r‘s
sé fegursta borg heimsins, og ma
það vel vera. Hún hefir að
minsta kosti lengi verið Iofuð og
prísuð og valin hin fegurstu heiti
eins og „ljóssins borg“, „höfuð'
borg listanna", „móðir tizkunnar
o. s. 'frv., og það eflaust með
réttu. Þangað flykkjast árið um
kriug hundruð þúsunda af fólh1
úr öllum/ áttum í þeim tilgang'
að eyða peningum og skemta
sér, þvi hvergi gefst betra tæki'
færi til þess heldur en í Pans,
sjálfri borg gleðinnar.
En mönnum hættir við að