Vera - 01.04.1986, Qupperneq 32

I
>
Við borgum sjálf okkar
eigin kauphækkanir!
Kvennaframboðið á móti ,,tímamótasamningunum“,
enda gera samningarnir ráð fyrir að launafólk greiði
sjálft sínar eigin kauphækkanir.
»
,,Tímamótasamningarnir“ svokölluðu
féllu okkur í Kvennaframboðinu ekki alveg
eins vel og þeir virtust gera öðrum. Á auka-
fundi borgarráðs, þar sem samningarnir
og hlutdeild borgarinnar í þeim var til um-
ræðu, lagði fulltrúi Kvennaframboðsins í
borgarráði, Ingibjörg Sólrún Gísladóttir,
fram bókun um afstöðu okkar, svohljóð-
andi:
„Kvennaframboöið í Reykjavík lýsir yfir óánægju
sinni með þá kjarasamninga, sem nú hafa verið gerðir
og sem af ýmsum eru taldir tímamótasamningar. í
kjaramálum kvenna marka þeir hins vegar engin tíma-
mót. Þær launahækkanir, sem í þeim felast, bæta ekk-
ert kjaraskerðingar undanfarinna ára og gera lægstu
taxtana ekki lífvænlegri en þeir hafa verið. I þeim hópi,
sem tekur laun samkvæmt þessum töxtum eru konur
fjölmennastar. Er það skoðun okkar, að með þessum
kjarasamningum sé verið að staðfesta þá láglauna-
stefnu, sem ríkt hefur. í samningunum eru engin verð-
tryggingarákvæði heldur allt traust sett á það, að ríkis-
stjórnin haldi verðbólgunni í 7—9%. í Ijósi fenginnar
reynslu fáum við ekki séö, að ríkisstjórnin sé þess
trausts verð. Þó í samningunum hafi verkalýðshreyfing-
in náð fram ýmsum réttlætismálum, s.s. fastráðningu
fiskvinnslufólks og leyfi vegna veikinda barna, þá orkar
margt tvímælis. Má í því sambandi t.d. nefna lækkun
tolla á fólksbifreiðum, sem áætlað er að muni kosta rík-
issjóð um 400 millj. króna á ári. Teljum við að þeim fjár-
munum hefði betur verið varið ef ríkissjóður hefði
hlaupið undir bagga með sveitarfélögunum og bætt al-
menningssamgöngur verulega. Hvað Reykjavíkurborg
áhrærir þá hljótum við að fagna þeirri lækkun á þjón-
ustugjöldum, sem fyrirhuguð er, s.s. dagvistargjöldum,
enda vorum við andvígar þeirri hækkun, sem á þeim var
gerð í byrjun árs. Við munum hins vegar ekki sam-
þykkja útsvarslækkunina, þar sem við teljum enga
tryggingu fyrir því, að ríkisstjórnin haldi verðbólgunni
innan þess ramma sem gefinn er. Lækkaðar útsvars-
tekjur í ár gætu því annað tveggja leitt til þess að borgin
yrði að skera niður nauðsynlegar framkvæmdir og
félagslega þjónustu síðar á árinu, eða hún yrði að fara
út í stórfelldar lántökur, sem kæmu niður á borgarbúum
á næsta ári. Hvorugur kosturinn er láglaunafólki til
hagsbóta."
Á fundi borgarstjórnar, þ. 6. mars voru samningarnir
svo til umræðu og fóru fulltrúar Kvennaframboðsins
fram á að greidd væru atkvæði sérstaklega um samn-
inginn annars vegar og um lækkun á þjónustugjöldum
Hitaveitunnar, Rafmagnsveitunnar og á dagvistargjöld-
um, enda vildu þær greiða atkvæði með þeim lækkun
um. Við atkvæðagreiðslu um samningana gerði Guð-
rún Jónsdóttir svo enn grein fyrir afstöðu okkar til samn-
inganna og lagði fram svohljóðandi bókun: „Við greið-
um atkvæði gegn samningunum við verkalýðsfélögin
innan ASÍ og aðalkjarasamningi við Starfsmannafélag
Reykjavíkurborgar. Afstaða okkar byggist á eftirfar-
andi: Samningarnir byggja að megin uppistöðu til á nið- >
urgreiðslu opinberra aöila á þeim kjarabótum, sem
samningarnir eru taldir fela í sér. Þessar niðurgreiðslur
verður launafólk að endurgreiða með beinum og óbein-
umsköttum, eðatakaásig auknar byrðarvegnaminnk-
andi opinberrar þjónustu. Grundvallaratriði samning-
anna felst þess vegna i því, að launafólk standi sjálft
undir fyrirheitunum um kjarabætur, — greiði sjálft sínar
kauphækkanir. Samningarnir leiða ekki til tekjutil-
færslu frá atvinnurekendum til launafólks, heldur inn-
sigla þeir kjararán síðustu ára.“
Ms