Vera - 01.04.1990, Blaðsíða 17

til að fjölga barneignum. Það eru
einstaka sérvitringar sem standa í
því að eignast mörg börn en ég tel
ekki líklegt að þeim fjölgi.
Hvað varðar þátttöku karla í
uppeldi barna þá er hún auðvitað
mjög einstaklingsbundin og erfitt
að alhæfa nokkuð um hana. Flest-
ir karlar eru tilbúnir til að eiga
börn og finnst það mjög skemmti-
legt en ég veit ekki hversu mikið
þeir eru tilbúnir að leggja af
mörkum f uppeldi þeirra. Ég er
ekki viss um að það sé í tísku í dag
— t.d. hjá beinbindagæjunum —
að sinna barnauppeldi og heimil-
isstörfum.
Mér finnst sárgrætilegt að það
skuli þurfa að vera sérstök
kvennaframboð. Blöndun ætti að
eiga sér stað í pólitískum fram-
boðum eins og alls staðar annars
staðar. Ég get engu spáð um fram-
tíð flokka og hreyfinga öðru en
því, að fólk muni halda áfram að
flokka sig saman eftir áhugamál-
um og lífsviðhorfum hér eftir sem
hingað til, mynda þrýstihópa og
kannski framboð. Hvernig þau
koma til með að líta út veit ég
ekki.
Ég er bjartsýn á breytingar á 10.
áratugnum. Það hafa átt sér stað
mikilar breytingar á tiltölulega
skömmum tíma og þeim er ekki
lokið. Það hefur kostað mikla
vinnu að ná þeim fram og henni er
heldur ekki lokið. Konum verður
ekkert fært upp í hendurnar, þær
jxirfa að vinna fyrir öllum ávinn-
ingum sjálfar. Þó það sé hastarlegt
að segja það þá þurfum við ennþá
að sanna okkar eigið ágæti sem
karlar þurfa almennt ekki að gera.
GAMLAR VERUR
ELDAST EKKI
„VERA" FRÁ UPPHAFI - ALLS
40 BLÖD -
FÁANLEG FYRIR AÐEINS EINA
FIMM ÞÚSUND KONU!
EINSTÖK BLÖÐ EINNIG FÁAN-
LEG Á GAMLA VERÐINU.
VERA
SÍMI: 22188
ATH.
Áskrifendum Veru er bent á að
nú er hægt að greiða áskrift
blaðsins með greiðslukortum
— Visa—Eurocard—Samkort.
Hringið í síma 22188 og fáið
nánari upplýsingar
VILBORG
SIGURÐ-
DÖTTIR
KENN-
ARI
'11
1 ; í J
Ljósmynd: Anna Fjóla Gfsladóttir.
JÖFN FORELDRAÁBYRGÐ
VERÐUR ÁFRAM í BRENNIDEPLI
„Ég á frekar von á
því aö sjónarmiö
karla og kvenna
haldi áfram aö
nálgast ekki síst
ef þaö er satt sem
sumir karlar hafa
haldiö fram aö
þeir hafi margir
hverjir veriö harla
vansœlir meö sitt
heföbundna karl-
mannshlutverk.“
Það er erfitt að spá — ekki síst um
framtíðina! Ég á ekki von á því að
neinar stórbreytingar séu í vænd-
um í lífi kvenna sérstaklega í okk-
ar samfélagi. Vera má að miklar
breytingar séu í aðsigi í lífi þessar-
ar þjóðar, í atvinnu- og efnahags-
lífi. Fari svo hafa þær auðvitað
áhrif á alla landsmenn, karla og
konur. En þróun undanfarinna
ára held ég að muni halda áfram,
konur muni sækja jafnt og þétt á
til meiri áhrifa og þátttöku í því
sem fram fer í samfélaginu.
Ef sjónarmið sem kvennabar-
áttunni eru mótdræg hverfa verð-
ur sjálfsagt lítil þörf á henni í
hefðbundnum skilningi. En þess
er tæpast að vænta svo líklega er
best fyrir kvenfrelsiskonur að
vera við öllu búnar. Ef við gerum
ráð fyrir svipuðum aðstæðum og
nú eru ríkjandi verður áfram full
þörf á því að vinna að bættum að-
stæðum og kjörum kvenna og
áreiðanlega ekki tímabært að
sofna á þeim verði. Hinsvegar
býst ég við að aðferðir og áherslu-
atriði komi til með að breytast. Ég
held að brýn nauðsyn sé á því að
náist til ungra stúlkna og kvenna
sem eru núna andvaralausar og
grandalausar eins og við höfum
sjálfsagt flestar verið á þeirra
aldri. Ég veit sannarlega ekki
hvort gera á ráð fyrir aukinni and-
stöðu gegn kvennabaráttu, ég
hafði á tilfinningunni að eitthvað
slíkt væri á seyði þegar kjör
Kristínar Sigurðardóttur í banka-
ráð Landsbankans mætti þessari
hörðu mótspyrnu þótt allt öðru
væri borið við en því að þarna
væri kvenmaður á ferðinni. Ég
geri ráð fyrir að þær konur sem
nú eru í eldlínunni verði varar við
ýmislegt sem við baksviðs vitum
ekki um eða skiljum ekki.
Ég held að konur hljóti að
leggja áherslu á stöðu sína á
vinnumarkaðinum en hinsvegar
hefur mér alltaf fundist það ógeð-
felld tilhugsun að konur sem eiga
börn þurfi að gjalda fyrir það með
því að gegna frekar störfum sem
þær eru óánægðar með, að konur
skuli vera settar í þá aðstöðu að
þurfa að fórna börnunum fyrir
vinnuna eða vinnunni fyrir börn-
in. Þar er ég nú auðvitað komin
að jöfnun foreldraábyrgðar sem
oft hefur verið á dagskrá — og
lengi. Ég get varla ímyndað mér
að nokkur nútímakona vilji vera
fjárhagslega ósjálfstæð — en ég
held líka að allar konur vilji vera
mæður.
Ég á von á því að sú þróun und-
anfarinna áratuga að konur sveigi
gildismat samfélagsins í heild nær
17