Vera - 01.08.1991, Qupperneq 16

HIN HEILAGA FJOLSKYLDA
Fyrir utanaðkomandi getur
verið erfitt að fylgjast með
þegar „Anna" talar um fjöl-
skylduna sína. Þvílíkur aragrúi er
af fólki: hennar börn, hans
börn, stjúpbörnin hans, barna-
börnin þeirra, stjúpbarnabörn
og loks fyrrverandi og nú-
verandi tengdabörn. Fyrir utan
að vera hamingjusamt par, þd
er „Anna" þriggja barna móðir,
amma og stjúpamma og „ Jón"
er tveggja barna faðir , stjúpi,
afi og stjúpafi. Samtals eiga
þau fimm barnabörn og það
sjötta er ö leiðinni, Þau hafa
þekkst örum saman og um
tíma var mikill samgangur milli
fjölskyldna þeirra enda voru
fyrri makar þeirra náskyldir.
16

- Ég vildi ekki giftast aftur á
meðan börnin mín voru ung-
lingar. Ég gat ekki imyndað
mér að mér tækist að finna
nokkurn sem við gætum öll
fellt okkur við! Svo æxlaðist
það þannig að við. „Jón" fórum
að vera meira og meira saman,
eftir að konan hans dó. Börnin
okkar glöddust mjög yflr
samdrættinum, því þá þurftu
þau ekki að hafa áhyggjur af
okkur í ellinni! Þau þekktust
líka vel áður, þau eru náskyld
og hafa alltaf verið góðir vinir.
Þau eru öll ílogin úr hreiðrinu,
búin að stofna eigin Ijölskyldur
og farin að eignast börn.
Reyndar eru flest þeirra skilin
við fyrsta makann og mörg
komin með nýjan og mér finnst
gaman að sjá hve gott
samkomulag er alls staðar við
þann eða þá fyrrverandi.
Barnabörnin okkar eru mikið
hjá báðum foreldrunum og allt
virðist ganga vel. Ég get ekki
séð að börnunum verði neitt
meint af nema að síður sé,
enda elska þau svo margir og
það er alltaf einhver sem hefur
tíma fyrir þau. Og þau barn-
anna sem eiga stjúpbörn eru
við þau eins og sín eigin börn.
„Jón“ segir oft að ég hygli
mínum börnum og það er alveg
rétt. Þau voru unglingar þegar
við faðir þeirra skildum og ég
var svo lengi ein með þau. Mér
finnst þau hafa alist upp við
töluvert öryggisleysi og ég er
alltaf að reyna að bæta þeim
það upp. Samband mitt og
barnanna er gott í dag og í
raun jaarf ég litlar áhyggjur að
hafa af þeim, en hef þær samt!
Fjölskylduboðin eru fjölmenn
og skemmtileg. Ég set oft
lambalæri í ofninn á sunnu-
dagskvöldum og allir fjöl-
skyldumeðlimir vita að þeir
eru velkomnir. Þegar börnin
stækka er ég ákveðin í að hafa
ömmudaga á laugardögum
eins og ein vinkona mín gerir.
Þá koma öll barnabörnin til
hennar og þau föndra og leika
sér hjá henni í tvo til þrjá
klukkutíma. Mér finnst mikil-
vægt að börnin kynnist hvert
öðru og mér finnst gaman að fá
að hafa þau hjá mér. Ég passa
þó ekki nema að mikið liggi við.
Mér finnst virkilega gaman
að vera amma. Ég var reyndar
búin að gleyma því hvað
Reykjavík er barníjandsamleg.
Ég var að passa þrjár litlar
stúlkur í fyrravetur og það var
ekki tekið út með sældinni.
Barnaleikvellir eru svo njörv-
aðir niður — þeir skilja ekkert
eftir fyrir ímyndunaraflið og
eru þar af leiðandi leiðinlegir.
Stelpunum fannst skemmti-
legast að vera í gamla kirkju-
garðinum við Suðurgötu því að
þær uppgötvuðu eitthvað nýtt í
hverri heimsókn. Við fórum
reyndar ekki eins oft þangað
og þær vildu, því að ég kunni
ekkl við að leyfa þeim að leika
sér á leiðunum. Þeir látnu eiga
rétt á að hvíla í friði. Við lékum
okkur stundum við styttuna af
útlaganum og mér fannst það i
raun táknrænt, börn eru
útlagar í þessari borg.
Auðvi tað krefst svona fj'öl-
skylduform töluverðrar skipu-
lagningar. Það er nær vonlaust
að ná öllum fjölskyldumeð-
limum saman í einu, sumir eru
í útlöndum, aðrir búa úti á
landi og þau eru ekki öll með
börnin sin á sama tíma. Þess
vegna höfum við opið hús og
skipuleggjum t.d. útilegur
langt fram í tímann. Það gæti
hæglega verið fullt starf að
halda utan um þetta og skipu-
leggja, en ég geri það ekki.
RV