Ljósmæðrablaðið - 01.10.1988, Blaðsíða 8

48
LJÓSMÆÐRABLAÐIÐ
Kristjáns þegar ég lyfti upp höfðinu á konunni og færði í sundur á
henni varirnar og lét drjúpa upp í hana svolítinn dropa. Það rann ekki
framúr henni og henni svelgdist ekki á, svo að ég smájók þetta og
okkur fannst líða ótrúlega stuttur tími þangað til hún fór að renna
sjálfkrafa niður. Það kláraðist úr flöskunni og hún hætti að kúgast.
Það hætti að blæða og hún fór að vakna af svæfingunni og gat svarað
okkur þegar við spurðum hana hvemig henni liði. Hún sagði að sér
liði vel.
Þegar við vorum svo búin að hreinsa allt f kringum hana og hlúa
að henni eins og hægt var, svaf hún vel það sem eftir var nætur og
gat svarað okkur þegar við spurðum um líðan hennar, sem hún lét allt-
af vel af.
Ung kona var mér til hjálpar og við vöktum yfir henni og litum eft-
ir eins og hægt var. Ekkert blæddi og góðir samdrættir voru í leginu.
Þegar Kristján fór um morguninn, talaði hún við hann og var ótrú-
lega hress, en mjög máttlítil.
Nú er fæðingarsagan búin, en hún er ekki nema hálfsögð ef ekkert
er minnst á heilsufarsástand konunnar áður. Reyni ég nú að gera það.
Það var seinnipart vetrar 1913. Ég var þá nýkomin að Þambárvöll-
um, 10 ára krakki, öllum ókunnu^ nema heimilisfólki þar. Þá kom
þar karlmaður og kona og gista. Eg heyri það á heimafólki að þetta
eru hjón innan úr Hrútafirði. Konan er með báðar hendur reifaðar.
Þau voru að koma frá Hólmavík. Magnús Pétursson, læknir var að
taka fingur af konunni, litlafingur á vinstri hendi upp við lófa, litla-
fmgur á hægri hendi eins, og þumalfmgur á hægri hendi um efri lið.
Þegar ég kem svo í Hrútafjörðinn 15 árum seinna heyrði ég mikið
talað um heimili þessara hjóna. Þar höfðu berklar verið viðloðandi í
mörg ár. Þegar ég kom svo á þetta heimili eins og áður er sagt, sagði
konan mér alla sína sjúkrasögu.
Ég man nú ekki hvaða ár atvikin gerðust, en að öðru leyti er sagt
rétt frá.
Hún hafði á ungaaldri legið mikið veik í lungnaberklum á Vífils-
stöðum, en komist til heilsu, giftist og fór að eiga börn, sem urðu 10.
Vorið áður en ég er þama hjá henni deyr elsta barnið úr tæringu,
stúlka á flórtánda ári. Bam missti hún einhverntíma við fæðingu.
Einu sinni kom mænuveiki á heimilið, tveir litlir drengir fóm verst út
úr henni. Bróðir hennar tók þá báða og ól þá upp.
Ekki mörgum ámm eftir að hún missti finguma var vinstri fóturinn