Ljósmæðrablaðið - 15.11.2006, Blaðsíða 27

Og þá komst þú...
Einn fagran júlímorgun þegar ég iruetti
til vinnu á Fœðingagang, beið mín ung
stúlka að fœða sittjyrsta bam. Alveg eins
og maður vill hafa það! Égfer inn á stof-
una í flýti, brosandi hringinn og heilsa
upp á konuna sem er í hörkusótt og móður
hennar, Kötlu, sem þarna var henni til
halds og trausts! Eins og oftast við slík-
ar aðstœður, myndast gott samband milli
okkar þriggja og samvinnan tilfyrirmynd-
ar. Þá kemur að því að Katla segir mér
lauslegafrá viðburðaríkri fœðingu dóttur
sinnar á Vopnafirði í ársbyrjun 1980. Ég
heillaðist alveg affrásögninni, sem Katla
hafði reyndar fest á blað nokkrum árum
síðar. Ljósmóðirin í þessari fœðingu var
Margrét Leifsdóttir. Þœr eru nágrannar í
dag, Kötlu til mikillar ánœgju og er hún
nefiid „amma ljósa“ á heimilinu, enda
mikill aufúsugestur þar.
Ég vildi náttúrulega ólm eignast
þessa fœðingarsögu og Katla lofaði
að senda mér hana og nú birtist hún
ykkur til gleði, því hún er einstaklega
skemmtileg og vel skrifuð, auk þess sem
kringumstœðurnar voru helst til gam-
aldags miðað við nútímafæðingu!
Mér auðnaðist sá heiður að taka á
móti yndislegum dreng áður en vakt-
inni lauk.
Njótið vel
Þórdís Klara Agústsdóttir
Þennan vetur sem löngu er liðinn, er ég
alein inni við og ekkert heyrist nema
hvinurinn í veðrinu sem löðrungar bæ-
inn og eymdarlegt jarmið ofan úr fjár-
húsunum. Alein inni, nema hvað Kola
sem er gul á kviðinn og svört á trýnið
er á vappinu frammi. Hún er hvolpafull
og þung á sér og óróleg. Það er óróleiki
í okkur báðum.
Eg er svo einkennileg um mig miðja
þegar ég vakna og enginn til að segja
það. Pabbi þinn í loðnunni eins og allt-
af, og ég ein með stóran magann og
þessi brjóst sem ég hef svo oft rennt
fingurgómunum eftir, en eru mér samt á
einhvem hátt svo ókunnug og framandi,
eins og á annarri konu sem ég hitti síðar,
en það er önnur saga.
Þyngslaleg og þarf að taka á öllu
sem ég á til að komast fram úr rúminu,
óstyrk í fótunum og verkirnir neðst í
bakinu eru sárir. Verð að komast í sím-
ann, þrjár langar hringingar niðrá sím-
stöð og minnst þrettán bæir á línunni.
Þennan daginn eru þessar þrjár lengri en
áður, síminn hátt á veggnum og ég öll
svo undarlega beygð og hokin. Langar
aftur í rúmið, breiða sængina yfir höf-
uðið og gleyma þessu, gleyma öllu því
sem er í mér miðri og geyma það til
morguns. Kalt um mig alla og einsöm-
ul, sársaukabylgja sem rís og hnígur og
rís á ný, nenni ekki, og get ekki heldur
þessum verkjum. En ég verð að finna
hana þessa ljósmóður, framundan þorra-
blót í þorpinu og hún í hárgreiðslu og
kannski líka lagningu fyrir kvöldið.
Má vera að hún missi af því, hugsa
ég og staulast í sturtuna og blávatnið
sem er eini vinur minn, strýkur mér um
háls og herðar og kannast við mig alla,
líka stóran magann og þrútin brjóstin.
Og þá erum við báðar í vatninu, ég í
mínu - þú í þínu.
En það varir ekki lengi, blóðlitað
vatnið streymir niður innanverð lærin
og um leggina, leikur við tæmar og
mynstrið í gólfdúknum um stund, og
hverfur síðan hlæjandi í svelginn.
Svo nokkru síðar legg ég upp í þessa
ferð til fundar við þig og enn er vet-
urinn þarna úti, en það var þann dag
sem ég taldi á þér tæmar og líka fing-
uma og horfði forviða á þig - þig sem
komst þarna úr djúpinu, innan úr mér
neðarlega þar sem þú hafðir stundum
verið á hreyfingu og jafnvel sparkað upp
undir rifbeinin á mér, eins og til að láta
mig vita að þú kæmir einn daginn, sem
þú og gerðir og ég vissi ekki hvaðan á
mig stóð veðrið.
Þó man ég svo vel eftir kuldunum
þennan vetur, hraglandanum og hryðj-
unum úr skörðunum fyrir ofan bæinn,
frostinu og fjúkinu og flugslysinu í fjöll-
unum, ferðinni út í þorpið og allt var svo
hvítt og kyirt alla leiðina nema innan
í mér, og engan veg að sjá, en áin þar
sem hún hafði alltaf verið og bráðum er
það brúin. Oft farið um þennan veg áður
með þig innan í mér, verslað í kaup-
félaginu, fengið góðlátlegt klapp á kvið-
inn og óskir um velgengni í ofanálag, en
þær fóru í ísskápinn eins og annað það
sem ég kom með úr kaupsstað. Allt var
svo hvítt og kalt og hljótt og varla pláss
fyrir okkur báðar undir stýrinu. Svo er
ég í fæðingarrúminu, og þú komin og
klukkan ekki orðin fimm, ljósan svo
fín um hárið og pabbi þinn í loðnugall-
anum og þú ekki í neinu, nema þessari
stórkoslegu undrun.
En þannig komstu.., svo algjörlega
á óvart og mest hissa sjálf, og ja hérna,
hugsaði ég, hvað það er til lítið fólk!
Horfði opinmynnt á þig allsbera og þú
svona glæný og yndisleg og allur heim-
urinn í djúpum augunum. Ég vissi ekki
almennilega um hvað þú varst, en ég
vissi að þú varst komin til að vera.
Komst þama innan úr mér ásamt með
blóðinu og sársaukanum sem nísti mig
alla en var þó ekki í mér, mér sem hafði
aldrei verið til fyrir neðan mitti, var ein-
hvem veginn ekkert um það, en þó var
ég þar - af því þú varst.
Og þannig átti ég þig og fór með þig
heim, ókunnuga manneskjuna í þess-
ari tösku og blúndur við höfðalagið og
dökkur kollurinn á koddanum og þú
með höndina undir kinn. Þannig var ég
beðin fyrir þig sem ég þekkti ekki neitt
og steinhissa á þessu trausti. Efins um
að þetta ætti að vera svona og leið eins
og ég hefði tekið þig í óleyfi, eða jafnvel
ógáti frá einhverjum öðmm. En maginn
á mér var aftur orðinn minn og bláleitur
vökvinn í bijóstunum...
Pabbi þinn var slíkur bóndi að honum
þótti ekki meira til fæðingarinnar koma
en hvers annars sauðburðar að vori,
nema hvað konan hans var helst til
snemmbær þetta árið. „Rétt eins og að
sjá hverja aðra kind bera“ sagði hann.
En hann fékk þó vel undan, bóndinn.
Og víst varstu sett á...
Ég nefni það nú aðeins vegna þess að
ég man það svo vel, kannski af því að ég
er minni bóndi en ég hefði viljað vera,
en kannski líka vegna þess að það var
eitthvað vont við það og inni í orðunum
einhver niðurlæging sem ég kunni ekki
skil á. En ég var víst ekki neinn sérstak-
ur bóndi í mér og vissi ekki hvort eitt-
hvað eitt var lífvænlegra í búskapnum
en annað.
En þú varst það sannarlega og ég
elskaði þig alla.
Katla Sigurðardóttir
L)ósmæðrablaðið nóvember 2006 27