Akranes - 01.12.1943, Blaðsíða 23

AKRANES
107
einhverja gjöf til mín, kannske brúðu
sem lokar augunum, kannske byssu
handa Tomma, gamla byssan hans
pabba er orðin svo vond, Tommi segir
að hún sé hættuleg. Hvað er hættu-
ieg', mamma? Eru jólin ekki á morgun
heldur hinn? Því léstu ókunnuga mann-
inn sofa við jólasængina mína. Er það
af því að pabbi er dáinn að við fáum
ekkert á þessum jólum.
Móðirin reyndi að þagga niður í litlu
stúlkunni, en lítið dugði.
Aðkomumanninum leið illa. Iiann sá í
huganum jólaglugga í stórborg einni,
sem hann hafði fyirir mörgum árum
dvalið í um jólin. Allt var á boðstólum,
mest bar þó á barnaleikföngunum. Þar
voru brúður á stærð við nýfædd börn,
bangsar, bílar, flugvélar og allt, sem
nöfnum tjáir að nefna. Hann sá sjálfan
sig standa framan við einn gluggann
með fulla vasana af peningum. Eftir
iitinn tíma hafði hann eytt þeim öllum
í svall og óreglu. Engan langaði hann
þó til að gleðja. — Ef að hann hefði nú
aðeins lítinn hluta af þeim. Hann rétti
fram hendina í myrkrinu svo að það
glampaði á demantinn í hringnum.
Hringurinn! Að hann skyldi ekki muna
eftir honum. Þarna kom lausnin. Auð-
vitað var hringurinn verðmikill.
Löngu fyrir fótaferðatíma var nætur-
gesturinn í Hamarsgerði farinn, án
þess að kveðja eða gera vart við sig.
Á borðinu við rúmið hans lá blað með
þessu á:
Bogga mín! Þú hefur hýst Tómás
bróður þinn í nótt. Annað hvort kem
ég fljótt aftur eða aldrei. Kysstu börn-
in frá frænda þeirra.
Tómás.
Með titrandi höndum las húsfreyjan
í Hamarsgerði þennan miða, upp aftur
og aftur. Guði sé lof, guði sé lof, heyrð-
ist hún segja. Og ég þekkti hann ekki,
en ég var líka svo ung þegar hann fór
að það var ekki von, á svipuðu reki og
hún Ella litla mín.
Börnin spurðu margs þennan dag, en
fengu lítil svör, móðir þeirra var eitt-
hvað svo utan við sig.
Um klukkan fjögur á aðfangadaginn
sást til mannaferða neðan úr dalnum.
Það voru tveir menn með hest og vagn.
Börnin horfðu á og ætluðu alveg að
springa af forvitni og eftirvæntingu:
Hverjir skyldu þetta vera?
Hjarta Ingibjargar barðist af ákafri
eftirvæntingu. Skyldi þetta vera Tóm-
ás bróðir minn?
„Mamma, hann er að koma maður-
inn sem gisti hér í nótt og hann Leifi
i Tungu er með honum, þeir eru með
hlaðinn vagn af einhverju dóti.“ Það
var Tómás litli sem sagði þetta.
Móðir þeirra hraðaði sér út, og hafi
börnin verið undrandi áður, urðu þau
það enn þá meir, er þau sáu að móðir
Ólafur Gossari.
þeirra gekk beint að ókunna mannin-
um og rak að honum rembingskoss.
„Ég kem hér með svo lítinn jólavarn-
ing til ykkar, þú hjálpar mér, Leifi, að
bera hann inn.“
Börnin fengu nú að ‘vita að þetta var
Tómás frændi þeirra, og þau fylgdu
honum eftir hvert sem hann fór, eink-
um drengurinn. Ella litla var hálfsmeyk,
en það hvarf þegar farið var að taka
upp allar jólagjafirnar. Það var áreið-
anlegt að hvorki móðirin eða börnin
höfðu nokkru sinni dreymt um slík
auðævi. Og þegar Ella litla heimtaði að
„Tómás frændi,“ gengi líka í kring um
jólatréð og syngi jólasálmana, þá var
auðséð að allri feimni var lokið, því að
hún vildi endilega halda einmitt í hend-
ina á honum.
Og „Tómás frændi“ fann það sjálfur
í hjarta sínu, að þó að hann hefði þurft
að fara yfir hálfan hnöttinn til að mega
njóta þessa kvölds í ástvinahópi, þá
hefði honum fundist það tilvinnandi.
Síðar um kvöldið, þegar börnin voru
sofnuð, fékk hann systur sinni álitlega
peningaupphæð, sem hann sagði að ætti
að verja til þess að mennta frænda sinn.
Sagðist hann sjálfur löngu vera orðinn
þreyttur á þessu flökkumannalífi og
sagðist helzt kjósa, að mega setjast hér
að og hjálpa henni með búskapinn, og
gæti þá Tómás litli fengið að fara að
heiman til lærdóms.
Meðan hjarnið huldi heiðina, og him-
ininn bragaði af norðurljósum og tindr-
aði af stjörnumergð, — skein lítið jóla-
ljós úr litlum fjögra rúða glugga og
sendi mjóa ljósrák út á vetrarhjarnið.
Þar inni hvíldu tvenn systkini í sælum
jólafögnuði, og hjarta, sem leitað hafði
að sjálfu sér, sínum eigin friði, í hart-
nær 40 ár, hafði hlotið hann nú, hinn
sanna frið — jólafrið.
Sigríður Björnsdóttir,
Hesti, Borgarfirði.
Gamansögur
Óltifur Gossuri.
Margar sögur eru til af Ólafi Goss-
au. Hann var allvel greindur og mjög
ort heppinn, svo sem sögur þessar
sýia.
F.itt sinn er hann í búð einni að
veizla. Kaupir þar eða fær, m. a. kaffi-
baunir. Daginn eftir kemur hann aft-
ur í búðina og er mikið niðri fyrir, um
þá ösvífni sem hér sé viðhöfð i viðskipt-
um. Þetta pundslóð hafi verið í kaffi-
baunapokanum cr hann hafi fengið hér
i gær. Þetta skaði svo sem ekki verzl-
unin i, en það séu lítil búdrýgindi fyrir
sig. Kaupmaðurinn varð eyðilagður og
sá sér ekki annað fært en láta hann hafa
jaína þyngd af kaffi. En náttúrlega tók
Ólafur lóðið með sér til þess að geta
leikið þcnnan leik.
Einhverju sinni sem oftar var Ólaf-
ur að verzla, og urðu þeir kaupmaður-
inn og hann eitthvað ósáttir. Gekk það
svo langt að kaupmaðurinn „danglaði“
eitthvað í Ólaf svo að hann hruflaðist
eitthvað í andliti. Ólafur varð æfur og
sagðist fara til læknisins, en að því búnu
kæra hann fyrir áverkann. Læknirinn
segir að hann hljóti að hafa verið „ó-
forskammaður“ fyrst hann hafi „lagt
til hans.“ Þá segir Ólafur: „Hvað ætli
ég svo sem hafi sagt nema þetta vana-
lega. Að hann væri þjófur og lygari.
Þjófur og lygari skal ég segja þér, og
hórari." Þetta voru svo sem ekki frá
Ólafs sjónarmiði stóryrði sem launa
þyrfti með áverka.
Ólafur ferðaðist — þ. e. flakkaði —
mörg sumur upp og vestur um allt hér-
að. Alla leið vestur á Snæfellsnes. Og
reiddi mikið „undir sér“ á haustin ei
heim kom. Eitt sinn biður hann Sig-
mund í Görðum að lána sér hest upp
fyrir „fjörurnar.“ Þ. e. upp í Leirár-
aveitina. Sigmundúr átti illt með að
neita um slíka smágreiða. Það líða
margir dagar og vikur, en ekki kemur
hesturinn til baka. Sigmundur fer því
að halda spurnum fyrir Ólafi og hest-
inum. Um sumarið hi'ttir hann svo
mann sem segist hafa séð Ólaf á hesti
hans vestur undir Jökli. Um haustið
kemur Ólafur heim. Sigmundur hittir
Ólaf að máli og skammar hann fyrir
að hafa haldið fyrir sér hestinum allt
sumarið. Ólafur hváir og hváir og þyk-
ist ekkert heyra. (Það var sagt að hann
heyrði það sem hann vildi heyra. —
Sennilega hefur hann þó ekki haft upp
á síðkastið fulla heyrn.) Þá segir Ólaf-
ur allt í einu: „Hvaða asskotans læti
eru í manninum. Þú lánaðir mér hest-
inn þangað til ég fengi annan, og ég
fékk aldrei annan ska ég segja þér. Fékk
aldrei annan ska ég segja þér.“
\